วิกิพีเดีย

วิกฤตการณ์ในประเทศเวเนซุเอลา

วิกฤตการณ์ทางสังคมเศรษฐกิจและการเมืองเริ่มขึ้นในประเทศเวเนซุเอลาในปี 2553 ภายใต้ประธานาธิบดีอูโก ชาเบซและดำเนินต่อมาจนประธานาธิบดีนิโกลัส มาดูโรคนปัจจุบัน สถานการณ์ปัจจุบันเป็นวิกฤตเศรษฐกิจครั้งเลวร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์เวเนซุเอลา[1] และนับเป็นวิกฤตครั้งเลวร้ายที่สุดเป็นอันดับต้น ๆ ในทวีปอเมริกา[2][3] โดยมีภาวะเงินเฟ้อเกิน ความอดอยากสูง โรค อาชญากรรมและอัตราตาย และการย้ายออกนอกประเทศขนานใหญ่[4] ผู้สังเกตการณ์และนักเศรษฐกิจแถลงว่า วิกฤตดังกล่าวมิใช่ผลลัพธ์แห่งความขัดแย้งหรือภัยธรรมชาติแต่เป็นผลพวงจากนโยบายประชานิยมซึ่งเริ่มตั้งแต่การปฏิวัติโบลิบาร์ของรัฐบาลชาเบส[5][6][7][8][9][10] โดยสถาบันบรุกคิงส์แถลงว่า "ประเทศเวเนซุเอลากลายเป็นตัวแทนให้เห็นว่าการฉ้อราษฎร์บังหลวง การบริหารเศรษฐกิจผิดพลาด และการปกครองซึ่งไม่เป็นประชาธิปไตยสามารถนำไปสู่ความทรมานอย่างกว้างขวางได้อย่างไรโดยแท้"[11]

วันที่ 2 มิถุนายน 2553 ประธานาธิบดีชาเบสประกาศ "สงครามเศรษฐกิจ" เนื่องจากความขาดแคลนที่เพิ่มขึ้นในประเทศ วิกฤตดังกล่าวทวีความรุนแรงขึ้นภายใต้รัฐบาลมาดูโร และผลจากราคาน้ำมันที่ถูกในต้นปี 2558[12][13] และปริมาณการผลิตน้ำมันที่ลดลงเนื่องจากขาดการบำรุงรักษาและการลงทุน รัฐบาลไม่สามารถตัดรายจ่ายเมื่อเผชิญกับรายได้จากน้ำมันที่ลดลงและรับมือกับปัญหาโดยปฏิเสธการมีอยู่ของปัญหา[14][15] และปราบปรามการคัดค้านอย่างรุนแรง การฉ้อราษฎร์บังหลวงทางการเมือง การขาดแคลนอาหารและยาอย่างเรื้อรัง การปิดบริษัท การว่างงาน การลดลงของผลิตภาพ ลัทธิอำนาจนิยม การละเมิดสิทธิมนุษยชน การบริหารเศรษฐกิจมวลรวมที่ผิดพลาด และการพึ่งพาน้ำมันอย่างสูงล้วนส่งเสริมให้วิกฤตนี้เลวร้ายลง การหดตัวของจีดีพีประชาชาติและต่อหัวในประเทศเวเนซุเอลาตั้งแต่ปี 2556–60 รุนแรงกว่าสมัยสหรัฐระหว่างภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ หรือของประเทศรัสเซีย คิวบาและอัลเบเนียหลังการล่มสลายของสหภาพโซเวียต[16][17] อัตราเงินเฟ้อต่อปีสำหรับราคาผู้บริโภคเพิ่มขึ้นร้อยละหลายแสน ส่วนเศรษฐกิจหดตัวเกือบร้อยละ 20 ต่อปีในปี 2559[18] เมื่อปลายปี 2561 เงินเฟ้อแตะร้อยละ 1.35 ล้าน

วิกฤตดังกล่าวมีผลต่อชีวิตของชาวเวเนซุเอลาโดยเฉลี่ยทุกระดับ ในปี 2560 ความอดอยากรุนแรงถึงขั้นที่ประชากรเกือบร้อยละ 75 มีน้ำหนักลดลงกว่า 8 กิโลกรัม เกือบร้อยละ 90 ยากจน และกว่าครึ่งมีรายได้ไม่เพียงพอต่อความต้องการอาหารขั้นพื้นฐาน[19] นับตั้งแต่เริ่มวิกฤตจนถึงปี 2560 ชาวเวเนซุเอลากว่า 2.3 ล้านคนออกนอกประเทศ เวเนซุเอลาเป็นประเทศที่มีอัตราการฆ่าคนสูงสุดในโลก โดยมีผู้ถูกฆ่า 90 ต่อ 100,000 คนในปี 2558

อ้างอิง แก้

  1. ↑ "Moody's: Political risk poses major challenges to credit in Latin America". Moody's Investors Service. 2017-08-29. สืบค้นเมื่อ 2017-08-30.
  2. ↑ Bahar, Dany (2018-05-29). "US sanctions must be precise in order to spare innocent Venezuelans". Brookings Institution (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2018-05-30.
  3. ↑ "Once Latin America's Richest Nation, Venezuela Continues to Fall Apart". The Epoch Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 2018-05-09. สืบค้นเมื่อ 2018-05-30.
  4. ↑ Larmer, Brook (1 November 2018). "What 52,000 Percent Inflation Can Do to a Country". New York Times. สืบค้นเมื่อ 2 November 2018.
  5. ↑ 남민우, 기 (2 May 2018). "화폐경제 무너졌는데…최저임금 인상에 목매는 베네수엘라". 朝鮮日報 (ภาษาเกาหลี). สืบค้นเมื่อ 22 May 2018. Venezuela's fall is considered to be mainly caused by the populist policy
  6. ↑ Murphy, Robert P. (6 May 2017). "The Venezuelan Crisis Is Due to Economic Ignorance". The Independent Institute. สืบค้นเมื่อ 2018-08-31. As awful as the Venezuelan crisis is, it is not surprising. Indeed, the pattern we see there is a predictable outcome of “populist” policies that ignore the basic laws of economics.
  7. ↑ "The Chávez Record". Cato Institute (ภาษาอังกฤษ). 2013-03-05. สืบค้นเมื่อ 2018-08-31. Hugo Chavez is dead. He leaves behind a country ruined by populist policies he referred to as 'Socialism of the 21st Century'
  8. ↑ "A Populist Paradox". Kellogg School of Management at Northwestern University (ภาษาอังกฤษ). 1 November 2010. สืบค้นเมื่อ 2018-08-31. Chavez won the election despite multiple signs that some of his populist policies, including redistributive land reform and price setting, were harming average Venezuelans.
  9. ↑ Corrales, Javier (7 March 2013). "The House That Chavez Built". Foreign Policy. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015.
  10. ↑ Benzaquen, Mercy (2017-07-16). "How Food in Venezuela Went From Subsidized to Scarce". The New York Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0362-4331. สืบค้นเมื่อ 2017-07-18.
  11. ↑ "The Venezuelan refugee crisis: Challenges and solutions" (PDF). Brookings Institution. 13 April 2018. สืบค้นเมื่อ 2018-12-10.
  12. ↑ Mariana Zuñiga and Anthony Faiola. "Even sex is in crisis in Venezuela, where Contraceptives are growing scarce".
  13. ↑ Uri Friedman. "How Populism Helped Wreck Venezuela".
  14. ↑ "Delcy Rodríguez: No existe crisis humanitaria en Venezuela". El Nacional (ภาษาสเปน). 2018-08-31. สืบค้นเมื่อ 2018-09-02.
  15. ↑ "Maduro niega la diáspora venezolana en la ONU: Se ha fabricado por distintas vías una crisis migratoria - LaPatilla.com". LaPatilla.com (ภาษาสเปนแบบยุโรป). 2018-09-26. สืบค้นเมื่อ 2018-09-27.
  16. ↑ Krauze, Enrique (March 8, 2018). "Hell of a Fiesta". New York Review of Books. สืบค้นเมื่อ April 23, 2018.{{cite journal}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  17. ↑ Goodman, Joshua; Alonso Lugo, Luis (2018-04-19). "US officials: 16 nations agree to track Venezuela corruption". The Washington Post (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0190-8286. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-04-19. สืบค้นเมื่อ 2018-04-20.
  18. ↑ "Venezuela 2016 inflation hits 800 percent, GDP shrinks 19 percent: document". Reuters. 2017-01-20. สืบค้นเมื่อ 2017-05-01.
  19. ↑ Caraballo-Arias, Yohama; Madrid, Jesús; Barrios, Marcial (2018-09-25). "Working in Venezuela: How the Crisis has Affected the Labor Conditions". Annals of Global Health (ภาษาอังกฤษ). 84 (3). doi:10.29024/aogh.2325. ISSN 2214-9996.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=วิกฤตการณ์ในประเทศเวเนซุเอลา&oldid=10263564"