วอลเตอร์ แบรดฟอร์ด แคนนอน
วอลเตอร์ แบรดฟอร์ด แคนนอน (อังกฤษ: Walter Bradford Cannon; 19 ตุลาคม ค.ศ. 1871 – 1 ตุลาคม ค.ศ. 1945) เป็นนักสรีรวิทยาชาวอเมริกัน เกิดที่เมืองแพรรีดูเชียนในรัฐวิสคอนซิน เป็นบุตรของคอลเบิร์ต แฮนส์เชตต์ แคนนอนและวิลมา เดนิโอ[2] เขาเรียนจบจากโรงเรียนแพทย์ฮาร์วาร์ดในปี ค.ศ. 1900 หลังจากนั้นทำงานสอนที่ภาควิชาสรีรวิทยาของฮาร์วาร์ด[3] ต่อมาแคนนอนดำรงตำแหน่งศาสตราจารย์หัวหน้าภาควิชาสรีรวิทยาและประธานสมาคมสรีรวิทยาอเมริกา[4] เขาแต่งงานคอร์เนเลีย เจมส์ แคนนอน นักเขียนและนักสตรีนิยม ทั้งคู่มีบุตรด้วยกัน 5 คน แคนนอนเสียชีวิตในปี ค.ศ. 1945 ที่เมืองแฟรงคลิน รัฐนิวแฮมป์เชียร์[5]
วอลเตอร์ แบรดฟอร์ด แคนนอน | |
|---|---|
 | |
| เกิด | 19 ตุลาคม ค.ศ. 1871 แพรรีดูเชียน รัฐวิสคอนซิน สหรัฐอเมริกา |
| เสียชีวิต | 1 ตุลาคม ค.ศ. 1945 (73 ปี) แฟรงคลิน รัฐนิวแฮมป์เชียร์ สหรัฐอเมริกา |
| สัญชาติ | อเมริกัน |
| ศิษย์เก่า | โรงเรียนแพทย์ฮาร์วาร์ด |
| มีชื่อเสียงจาก | ภาวะธำรงดุล การตอบสนองแบบสู้หรือหนี ทฤษฎีแคนนอน-บาร์ด การตายวูดู |
| รางวัล | ภาคีสมาชิกราชสมาคมแห่งลอนดอน[1] |
| อาชีพทางวิทยาศาสตร์ | |
| สาขา | สรีรวิทยา |
| สถาบันที่ทำงาน | โรงเรียนแพทย์ฮาร์วาร์ด |
งาน
แก้วอลเตอร์ แบรดฟอร์ด แคนนอนเริ่มทำงานตั้งแต่เรียนที่โรงเรียนแพทย์ฮาร์วาร์ดที่ห้องปฏิบัติการของเฮนรี พิกเคอริง บาวดิตช์[4] เขาเป็นคนแรก ๆ ที่ใช้รังสีเอกซ์ในการศึกษาการกลืนและการทำงานของกระเพาะอาหาร[6]
ในปี ค.ศ. 1945 แคนนอนสรุปการทำงานในแต่ละช่วงอายุของเขาดังนี้:[7]
- อายุ 26 – 40: การย่อยอาหารและการผสมเกลือโลหะหนักในอาหาร
- อายุ 40 – 46: ผลของร่างกายที่มีต่ออารมณ์ต่าง ๆ
- อายุ 46 – 51: การช็อกจากบาดแผล
- อายุ 51 – 59: ภาวะเสถียรของสิ่งมีชีวิต
- อายุ 59 – 68: การใช้สารเคมีในการรักษากระแสประสาท (ร่วมกับอาร์ตูโร โรเซนบลูท)
- อายุ 68 + : ความไวของอวัยวะที่แยกจากเซลล์ประสาท
ผลงานสำคัญ
แก้- การใช้เกลือโลหะหนักในอาหาร เพื่อช่วยให้ภาพที่ฉายรังสีเอกซ์ชัดขึ้น
- นิยาม "การตอบสนองแบบสู้หรือหนี" (Fight-or-flight response) เพื่ออธิบายการตอบสนองของสัตว์เมื่อตกอยู่ในอันตราย[8]
- พัฒนาแนวคิด "ภาวะธำรงดุล" (Homeostasis) ของโกลด แบร์นาร์
- พัฒนา "ทฤษฎีแคนนอน-บาร์ด" (Cannon–Bard theory) เพื่ออธิบายการตอบสนองของมนุษย์ตามอารมณ์ต่าง ๆ[9]
อ้างอิง
แก้- ↑ Dale, H. H. (1947). "Walter Bradford Cannon. 1871-1945". Obituary Notices of Fellows of the Royal Society. 5 (15): 407–426. doi:10.1098/rsbm.1947.0008.
- ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2013-01-24. สืบค้นเมื่อ 2015-12-30.
- ↑ Walter Bradford Cannon - Britannica.com
- ↑ 4.0 4.1 "Walter Bradford Cannon". Presidents. American Physiological Society. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-03-26. สืบค้นเมื่อ 22 March 2015.
6th APS President (1914-1916)
- ↑ "Dr. W.B. Cannon, 73, Neurologist, Dead. Harvard Psychology Professor for 36 Years Noted for His Work on Traumatic Shock Became Professor in 1906". New York Times. October 2, 1945. สืบค้นเมื่อ October 5, 2010.
Dr. Walter Bradford Cannon of Cambridge, Mass., George Higginson Professor Emeritus of Psychology as the Harvard Medical School and a member of the Harvard Epilepsy Commission, died here today in his summer home. He would have been 74 years old on Oct. 19.
- ↑ Walter Bradford Cannon - NNDB
- ↑ On page 218 of his book The Way of an Investigator,
- ↑ Walter Bradford Cannon (1915). Bodily Changes in Pain, Hunger, Fear and Rage: An Account of Recent Researches into the Function of Emotional Excitement. Appleton.
- ↑ "Walter B. Cannon - Biography.com". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-12-01. สืบค้นเมื่อ 2015-12-30.
แหล่งข้อมูลอื่น
แก้
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ วอลเตอร์ แบรดฟอร์ด แคนนอน- Walter Bradford Cannon - Whonamedit
 | บทความชีวประวัตินี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |