มะไฟกา
สปีชีส์ของพืช
มะไฟกา | |
---|---|
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์ | |
อาณาจักร: | Plantae |
ไม่ได้จัดลำดับ: | Angiosperms |
ไม่ได้จัดลำดับ: | Eudicots |
ไม่ได้จัดลำดับ: | Rosids |
อันดับ: | Malpighiales |
วงศ์: | Phyllanthaceae |
สกุล: | Baccaurea |
สปีชีส์: | B. parviflora |
ชื่อทวินาม | |
Baccaurea parviflora |
มะไฟกา ชื่อวิทยาศาสตร์: Baccaurea parviflora หรือมะไฟเตา ส้มไฟดิน ส้มไฟป่า เป็นไม้ยืนต้นในสกุล Baccaurea เปลือกต้นสีน้ำตาล ใบเดี่ยว ออกรวมเป็นกลุ่ม ข้อต่อระหว่างโคนใบกับก้านใบบวมพอง ดอกออกที่ลำต้นและปลายกิ่งเป็นช่อ ดอกแยกเพศแยกต้น ดอกตัวผู้มีกลีบเลี้ยง 4-5 กลีบ มีขนสีขาวปกคลุม ดอกตัวเมียมีขนาดใหญ่กว่า ผลกลม เปลือกหุ้มเหนียวและหนา แก่แล้วผลเป็นสีแดงแกมม่วง เนื้อหุ้มเมล็ดสีเหลืองอ่อน รสเปรี้ยว เมล็ดกลมแบน
การใช้ประโยชน์
แก้ผลรับประทานได้ ผลอ่อนใช้เป็นผักใส่ในแกงคั่ว ทางภาคใต้ฝั่งทะเลอันดามัน นำเปลือกผลสุกที่เป็นสีแดงไปยำกับหนังหมูและกุ้งแห้ง[1] ผลสุกรับประทานสด มีวิตามินซีสูง สรรพคุณช่วยขับเสมหะ รักษาอาการอาหารไม่ย่อย ท้องอืด ท้องเฟ้อ รากแก้พิษตานซาง แก้วัณโรค ฝี ดับพิษร้อนและเริม ลดอาการอักเสบ
อ้างอิง
แก้- เศรษฐมันต์ กาญจนกุล. มะไฟกา ใน ผลไม้ในเมืองไทย. กทม. เศรษฐศิลป์. 2555 หน้า 18-19หน้า 106 – 107
- ↑ เมฆาณี จงบุญเจือและสมพิศ คลี่ขยาย. อาหารปักษ์ใต้ บาบ๋า ย่าหยาในอันดามัน.กทม. เศรษฐศิลป์. 2556