ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาษาศาสตร์"

คำว่า ''ภาษาศาสตร์'' และ ''นักภาษาศาสตร์'' อาจจะไม่สามารถนำมาประยุกต์ใช้ได้กว้างขวางอย่างที่ได้กล่าวไว้ข้างบนก็ได้ ในบางกรณี คำนิยามที่ดีที่สุดสำหรับคำว่า ''ภาษาศาสตร์'' คงจะเป็น ''วิชาที่สอนกันในภาควิชาภาษาศาสตร์ของมหาวิทยาลัย'' และ ''นักภาษาศาสตร์'' ก็คงจะเป็น ''ผู้ที่เป็น[[ศาสตราจารย์]]ในภาควิชาภาษาศาสตร์'' ภาษาศาสตร์ในมุมมองแคบมักจะไม่ได้กล่าวถึงการเรียนเพื่อพูดภาษาต่างประเทศ (ยกเว้นว่าจะช่วยให้เห็นโมเดลฟอร์มอลของภาษาได้ดีขึ้น) และก็ไม่ได้รวมเอา[[การวิเคราะห์วรรณกรรม]] (Literary analysis) ไว้เลย มีเพียงบางครั้งเท่านั้นที่อาจจะมีการศึกษาเนื้อหาบางอย่างตามความจำเป็น เช่น [[อุปลักษณ์]] (metaphor]]) บางครั้งนิยามเหล่านี้ก็ไม่สามารถนำมาใช้กับงานวิจัยในแนวกำหนดกฎเกณฑ์ได้ ดังเช่นที่พบในงาน ''[[มูลฐานแห่งวัจนลีลา]]'' (The Element of Style) ของ [[วิลเลี่ยม สทรังค์ จูเนียร์|สทรังค์]] (William Strunk, Jr.) และ [[อี. บี. ไวท์|ไวท์]] (E. B. White) นักภาษาศาสตร์มักจะเป็นผู้ค้นหาว่าผู้ใช้ภาษาใช้ภาษาอย่างไร มากกว่าที่จะไปกำหนดว่าผู้ใช้ภาษาควรใช้ภาษาอย่างไร การตัดสินว่าใครเป็นหรือไม่เป็น''นักภาษาศาสตร์''นั้น เป็นไปได้ว่าต้องใช้เวลานานในการตัดสิน