ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาษาผู้ไท"
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
ป้ายระบุ: แก้ไขจากอุปกรณ์เคลื่อนที่ แก้ไขจากเว็บสำหรับอุปกรณ์เคลื่อนที่ |
|||
บรรทัด 104:
ภาษาผู้ไทมีลักษณะเด่นอยู่ 7 ประการดังนี้
1. พยัญชนะ "ข,ฆ" /k/ ในภาษาไทยและลาว-อีสานบางคำ ออกเสียงเป็น ห, ฮ /h/ เช่น
{| class="wikitable"
!ภาษาไทย
!ภาษาภูไท
!ภาษาไทย
!ภาษาภูไท
!ภาษาไทย
!ภาษาภูไท
!ภาษาไทย
!ภาษาภูไท
!ภาษาไทย
!ภาษาภูไท
|-
|แขน
|แหน
|เข็ม
|เห็ม
|ขัน (ขันน๊อต)
|หัน
|ขา
|หา
|ของ
|หอง
|-
|ขน
|หน
|เข้า
|เห้า
|ขอด
|ฮอด
|ขอน (ขอนไม้)
|หอน
|ขึ้น
|หึ้น
|-
|ฆ่า
|ฮ่า
|ขาด
|ฮาด
|เขี้ยว (ฟัน)
|แห้ว
|ขัดข้อง (ยุ่งเหยิง)
|ห้อง
|ข้อ
|ห้อ
|-
|ขาย
|หาย
|เขา (สัตว์)
|เหา
|เขียว
|แหว
|ขาว
|หาว
|
|
|}
2. เสียงสระ "ใ" ออกเสียงเป็น "เออ" และสระ "ไ" บางคำก็ออกเสียงเป็น "เออ" เช่น
{| class="wikitable"
เส้น 173 ⟶ 209:
|}
3. ภาษาผู้ไทใช้แต่เพียงสระเดี่ยว ไม่มีสระผสม เช่นเดียวกับภาษาลื้อ ไตขืน เช่น
{| class="wikitable"
!ภาษาไทย
!ภาษาภูไท
!ภาษาไทย
!ภาษาภูไท
!ภาษาไทย
!ภาษาภูไท
!ภาษาไทย
!ภาษาภูไท
!ภาษาไทย
!ภาษาภูไท
|-
|เขียด
|เควด
|เรือ
|เฮอ
|เรียน
|เฮน, สอน
|บ่วง (ช้อน)
|โบง
|ม้วน
|โม้น
|-
|เกวียน
|เกว๋น
|สวน
|โสน
|เขี่ย
|เคว
|เลี้ยว
|เล้ว
|เมีย
|เม
|-
|เหยียบ
|เยบ
|เงื่อน
|เงิ้น
|เปลื้อน
|เปิ้น
|หนวด
|โนด
|ผัว
|โผ
|}
4. คำที่ใช้สระเสียงยาวแล้วสะกดด้วย "ก" จะเปลี่ยนเป็นสระเสียงสั้น ไม่ออกเสียง "ก" เช่นเดียวกับภาษาไทถิ่นใต้ฝั่งตะวันตก และภาษาไทดำ ไทขาว พวน เช่น
| |||