ผลต่างระหว่างรุ่นของ "เสือโคร่งเบงกอล"
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
||
บรรทัด 25:
เสือโคร่งเบงกอลตัวผู้เมื่อมีขนาดใหญ่เต็มที่อาจยาวได้ถึง 360 [[เซนติเมตร]] หนัก 180-270 [[กิโลกรัม]] ขณะที่ตัวเมียมีขนาดเล็กกว่า และมีน้ำหนักอยู่ที่ประมาณ 140–180 กิโลกรัม
มีการกระจายพันธุ์อยู่ในภูมิภาค[[เอเชียใต้]] ใน[[ประเทศอินเดีย]], [[เนปาล]], [[บังกลาเทศ]] และกระจายเข้าไปในแถบ[[ประเทศพม่า]]ด้วย เสือโคร่งเบงกอลมีศัตรูทางธรรมชาติ [[จระเข้น้ำเค็ม]] [[Elephas maximus indicus|ช้างอินเดีย]] [[หมาใน]] หมีสลอธ [[หมีควาย]] [[หมีหมา]]กับ[[สิงโตอินเดีย]] แต่เจ้าเสือโคร่งเบงกอลก็สามารถเอาตัวรอดมาได้ถึงแม้มันจะอยู่ตัวเดียว สถานะในธรรมชาติ จัดเป็นสัตว์ใกล้[[สูญพันธุ์]] เนื่องจากการถูกล่าเพื่อทำหนังเป็นเครื่องประดับ และกระดูก, อวัยวะ เป็นยาสมุนไพรตามความเชื่อ อย่างไรก็ตาม เสือโคร่งเบงกอลนั้นนับได้ว่าเป็นเสือโคร่งชนิดที่ยังมีเหลืออยู่มากที่สุดในธรรมชาติ คาดว่ามีอยู่ประมาณ 2,000 ตัวในธรรมชาติ ในเขตป่าอนุรักษ์และอินเดียและเนปาล และเป็นเสือที่มนุษย์นำมาเลี้ยงและขยายพันธุ์ได้มากและแพร่หลายที่สุด ในสถานที่เลี้ยง พบว่า เสือโคร่งเบงกอลเป็นเสือโคร่งที่มีความเชื่องและดุร้ายน้อยที่สุด จนสามารถฝึกหัดให้เล่น[[ละครสัตว์]]ได้
เสือโคร่งเบงกอลขึ้นชื่อว่าเป็นเสือโคร่งที่กินมนุษย์มาตั้งแต่อดีต โดยเฉพาะในอินเดีย การล่าเสือเป็นเกมกีฬาของราชวงศ์ชั้นสูง แม้แต่ในยุคที่อังกฤษเข้ามาปกครองอินเดีย โดยการขี่หลังช้างออกล่าในตามทุ่งหญ้าทั้งหญ้าสูงและหญ้าต่ำ ใน[[คริสต์ทศวรรษ 1920|คริสต์ทศวรรษที่ 20]] มีเสือโคร่งเบงกอลคร่าชีวิตมนุษย์ไปกว่า 1,600 รายต่อปี แม้แต่ในปัจจุบันที่การล่าเสือเป็นสิ่งที่ผิดกฎหมาย และผู้คนเข้าใจถึงการอนุรักษ์สัตว์ป่ามากขึ้น แต่ทว่าก็ยังคงมีการโจมตีมนุษย์อยู่เป็นระยะ ๆ ของเสือ
== อ้างอิง ==
| |||