ผลต่างระหว่างรุ่นของ "เอ็กเบิร์ต กษัตริย์แห่งเวสเซ็กซ์"

{{Infobox royalty|type=monarch|name=เอ็กเบิร์ต|image=Egbert - MS Royal 14 B V.jpg|caption=ภาพวาดของเอ็กเบิร์ตจาก "พงาวดารพงศาวลีของกษัตริย์อังกฤษ" ปลายศตวรรษที่ 13 ต้นฉบับอยู่ที่หอสมุดแห่งอังกฤษ|succession=กษัตริย์แห่งเวสเซ็กซ์|reign=ค.ศ.802 – 839|predecessor=บิออร์ทริค|successor=[[สมเด็จพระเจ้าเอเธล์วูลฟ์ แห่งเวสเซ็กซ์|เอเธลวูล์ฟ กษัตริย์แห่งเวสเซ็กซ์]]|succession1=กษัตริย์แห่งเคนท์|reign1=ค.ศ.825 – 839|predecessor1=บาลด์เร็ด|successor1=[[สมเด็จพระเจ้าเอเธล์วูลฟ์ แห่งเวสเซ็กซ์|เอเธลวูล์ฟ กษัตริย์แห่งเวสเซ็กซ์]]|spouse=|issue=[[สมเด็จพระเจ้าเอเธล์วูลฟ์ แห่งเวสเซ็กซ์|เอเธลวูล์ฟ กษัตริย์แห่งเวสเซ็กซ์]]|birth_date=771 or 775<ref>Ashley, p. 313</ref>|death_date=ค.ศ.839 (อายุ 64 หรือ 68 ปี)|death_place=|place of burial=วินเชสเตอร์|house=[[ราชวงศ์เวสเซกซ์|เวสเซ็กซ์]]|father=อีลมุนด์แห่งเคนท์}}'''เอ็กเบิร์ต''' (ค.ศ.771/775 – 839) ภาษาอังกฤษ Ecgberht จะสะกดว่า Egbert, Ecgbert หรือ Ecgbriht ก็ได้ เป็นกษัตริย์แห่งเวสเซ็กซ์[[ราชอาณาจักรเวสเซกซ์|เวสเซ็กซ์]]ตั้งแต่ปีค.ศ.802 จนกระทั่งตายในปีค.ศ.839 บิดาของเขาคืออีลมุลด์แห่เคนท์ ในยุค 780 เอ็กเบิร์ตถูกบีบให้ออกนอกประเทศโดยออฟฟ่าแห่งเมอร์เชียและบีออร์ทริคแห่งเวสเซ็กซ์ แต่หลังจากบีออร์ทริคตายในปีค.ศ.802 เอ็กเบิร์ตกลับมาและยึดบัลลังก์

20 ปีแรกของรัชสมับของเอ็กเบิร์ตเป็นที่รู้น้อย แต่ถูกเข้าใจว่าเขาสามารถรักษาเอกราชของเวสเซ็กซ์ไว้จาก[[ราชอาณาจักรเมอร์เซีย|อาณาจักรเมอร์เชีย ]]ที่ตอนนั้นมีอำนาจมากกว่าอาณาจักรอื่นๆในอังกฤษตอนใต้ได้ ในปีค.ศ.825 เอ็กเบิร์ตปราบบีออร์นวูล์ฟแห่งเมอร์เชีย จบความยิ่งใหญ่ของเมอร์เชียที่สมรภูมิเอลแลนดุน และดำเนินการยึดเมืองขึ้นของเมอร์เชียในอังกฤษตะวันออกเฉียงใต้ ในปีค.ศ.829 เขาปราบวิกลาฟแห่งเมอร์เชียและขับไล่เขาออกไปจากอาณาจักร ปกครองเมอร์เชียโดยตรงชั่วคราว ต่อมาในปีนั้นเอ็กเบิร์ตได้รับการสวามิภักดิ์จากกษัตริย์ของนอร์ธัมเบรียที่ดอร์[[ราชอาณาจักรนอร์ทัมเบรีย|นอร์ธัมเบรีย]]ที่ดอร์ พงศาวดาร[[บันทึกเหตุการณ์ของชาวแองโกลแซ็กซอนต่อมา-แซกซัน|พงศาวดารแองโกลแซ็กซอน]]ได้บรรยายเอ็กเบิร์ตไว้ว่าเป็น''เบร็ตวัลด้า'' หรือผู้ปกครองใหญ่ของดินแดน[[ชาวแองโกล-แซกซัน|แองโกลแซ็กซอน]]

เอ็กเบิร์ตไม่สามารถรักษาตำแหน่งที่ทรงอำนาจนี้ไว้ได้ และภายในหนึ่งปีวิกลาฟกอบกู้บัลลังก๋แห่งเมอร์เชียได้ก๋แห่งเมอร์เชียกลับคืนมาได้ ทว่าเวสเซ็กซ์ยังคงควบคุม[[เคนต์|เคนท์]], [[ซัสเซกซ์|ซัสเซ็กซ์]] และ[[เซอร์รีย์|เซอร์เรย์]] อาณาเขตเหล่านี้ถูกมอบให้กับลูกชายของเอ็กเบิร์ต [[สมเด็จพระเจ้าเอเธล์วูลฟ์ แห่งเวสเซ็กซ์|เอเธลวูล์ฟ]] ไปปกครองในฐาะกษัตริย์ย่อยภายใต้เอ็กเบิร์ต เมื่อเอ็กเบิร์ตตายในปีค.ศ.839 เอเธลวูล์ฟสืบทอดตำแหน่งต่อจากเขา อาณาจักรทางตะวันออกเฉียงใต้ท้ายที่สุดก็ถูกผนวกเข้ากับอาณาจักรเวสเซ็กซ์หลังจากเอเธลวูล์ฟตายในปีค.ศ.858

นักประวัติศาสตร์เห็นไม่ตรงกันเรื่องบรรพบุรุษของเอ็กเบิร์ต เวอร์ชั่นแรสุกของ[[บันทึกเหตุการณ์ของชาวแองโกล-แซกซัน|พงศาวดารแองโกลแซ็กซอน]] พงศาวดารพาร์คเกอร์ เริ่มต้นด้วยบทนำ[[พงศาวลี]]แกะรอยบรรพบุรุษของลูกชายของเอ็กเบิร์ต [[สมเด็จพระเจ้าเอเธล์วูลฟ์ แห่งเวสเซ็กซ์|เอเธลวูล์ฟ]] ผ่านเอ็กเบิร์ต, อีลมุนด์ (เข้าใจว่าคืออีลมุนด์แห่งเคนท์) และออปป้ากับอีฟ่าที่ไม่เป็นที่รู้จัก สู่อินกิลด์ น้องชายของกษัตริย์อินแห่ง[[ราชอาณาจักรเวสเซกซ์|เวสเซ็กซ์]] ผู้ที่สละบัลลังก์ในปีค.ศ.726 ย้อนกลับต่อไปถึงเซอร์ดิช ผู็ผู้ก่อตั้งตระกูลเวสเซ็กซ์ การสืบเชื้อสายจากอินกิลด์ของเอ็กเบิร์ตได้รับการยอมรับโดยแฟรงก์ สเตนตัน แต่ไม่ใช่พงศาวลีช่วงต้นที่ย้อนไปหาเซอร์ดิช เฮเธอร์ เอ็ดเวิร์ดในพจนานุกรมชีวประวัติแห่งชาติแบบออนไลน์ของเธอในหัวข้อของเอ็กเบิร์ตแย้งว่าพื้นเพของเขาเป็นชาว[[เคนต์|เคนท์]] และการสืบเชื้อสายของเวสเซ็กซ์อาจถูกสร้างขึ้นมาในช่วงรัชสมัยของเขาเพื่อให้ความชอบธรรมทางกฎหมายแก่เขา ในทางตรงกันข้าม รอรี่ เนสมิธมองว่าไม่น่าจะมีพื้นเพเป็นชาวเคนท์ และอาจเป็นไปได้มากกว่าว่า "เอ็กเบิร์ตมีเชื้อราชวงศ์เวสเซ็กซ์มาตั้งแต่เกิด"

ชื่อของภรรยาของเอ็กเบิร์ตไม่เป็นที่รู้ พงศาวดารในศตวรรษที่ 15 ที่ตอนนี้อยู่ในการดูแลของ[[มหาวิทยาลัยอ็อกฟอร์ดอ๊อกซฟอร์ด|มหาวิทยาลัยอ็อกฟอร์ด]]เรียกภรรยาของเอ็กเบิร์ตว่าเร็ดเบอร์ก้า ผู้ที่น่าจะมีความสัมพันธ์กับ[[ชาร์เลอมาญ]] ที่แต่งงานกับเขาตอนที่เขาถูกเนรเทศไปฟรานเชีย แต่มันถูกเมินโดยนักประวัติศาสตร์เชิงวิชาการในมุมของวันที่เขียน ว่ากันว่าเขามีน้องสาวคนละแม่ชื่ออัลเบอร์ก้า ต่อมาถูกจดจำในฐานะนักบุญเนื่องจากก่อตั้งวิลตันแอบบีย์ เธอแต่งงานกับวูล์ฟสตาน ผู้นำท้องถิ่นของ[[วิลต์เชอร์|วินต์เชียร์]] และการตายของเขาในปีค.ศ.802 ทำให้เธอกลายเป็นแม่ชี [[อธิการหญิงอาราม|อธิการิกิณี]]แห่งวิลตันแอบบีย์ เขาเคยถูกเชื่อว่าเป็นบิดาของนักบุญอีดกิธแห่งโพลส์เวิร์ธและเอเธลสตานแห่งเคนท์

ออฟฟ่าแห่งเมอร์เชียฟ่าแห่ง[[ราชอาณาจักรเมอร์เซีย|เมอร์เชีย]] ผู้ที่ครองราชย์ตั้งแต่ปีค.ศ.757 ถึง 796 คือกองกำลังที่ทรงอำนาจในอังกฤษยุค[[ชาวแองโกลแซ็กซอน-แซกซัน|แองโกลแซ็กซอน]]ในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 8 ความสัมพันธ์ระหว่างออฟฟ่ากับไคน์วูล์ฟ ผู้เป็นกษัตริย์แห่งเวสเซ็กซ์[[ราชอาณาจักรเวสเซกซ์|เวสเซ็กซ์]]ตั้งแต่ปีค.ศ.757 ถึง 786 ไม่มีหลักฐานทางเอกสาร แต่ดูเหมือนว่าไคน์วูล์ฟรักษาเอกราชไว้จากเจ้าเหนือหัวชาวเมอร์เชียได้ หลักฐานของความสัมพันธ์ระหว่างเหล่ากษัตริย์มาในจากกฎบัตร ซึ่งเป็นเอกสารที่มอบที่ดินให้กับบริวารหรือให้กับคนของศาสนา และซึ่งได้รับการเป็นพยานโดยเหล่ากษัตริย์ที่มีอำนาจที่จะมอบที่ดินให้ ในบางกรณีกษัตริย์จะปรากฏในกฎบัตรในฐานะซูเบรกุลุสหรือ "กษัตริย์ย่อย" ที่ชี้ให้เห็นชัดเจนว่าเขามีเจ้าเหนือหัว ไคน์วูล์ฟปรากฎในฐานะ "กษัตริย์แห่งเวสเซ็กซ์" ในฎบัตรของออฟฟ่าในปีค.ศ.772 และเขาพ่ายแพ้ต่อออฟฟ่าในสมรภูมิในปีค.ศ779 ที่เบนซิงตัน แต่ไม่มีอะไรอย่างอื่นที่ทำให้สันนิษฐานว่าไคน์วูล์ฟไม่ใช่เจ้านายของตัวเอง และไม่พบว่าเขาเคยยอมรับออฟฟ่าเป็นเจ้าเหนือหัว ออฟฟ่ามีอิทธิพลในฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศ กฎบัตรปีค.ศ.784 ปรากฏว่ากษัตริย์ชาวของ[[เคนต์|เคนท์]]มีเอกราชเป็นตัวเป็นตนจากเมอร์เชีย

เอ็กเบิร์ตอีกคน เอ็กเบิร์ตที่ 2 แห่งเคนท์ ปกครองอาณาจักรที่ว่าตลอดยุค 770 เขาถูกพูดถึงครั้งสุดท้ายในปีค.ศ.779 ในกฎบัตรที่มอบดินแดนที่โรเชสเตอร์ ในปีค.ศ.784 กษัตริย์คนใหม่ของเคนท์ อีลมุนด์ ปรากฏใน[[บันทึกเหตุการณ์ของชาวแองโกล-แซกซัน|พงศาวดารแองโกลแซ็กซอน]] ตามข้อความที่ขอบ "กษัตริย์อีลมุนด์คนนี้คือบิดาของเอ็กเบิร์ต [หมายถึงเอ็กเบิร์ตแห่งเวสเซ็กซ์] เอ็กเบิร์ตคือบิดาของเอเธลวูล์ฟ" เรื่องนี้ได้รับการสนับสนุนโดยบทนำ[[พงศาวลี]]จากข้อความเอของ[[พงศาวดาร]] ซึ่งเรียกชื่อบิดาของเอ็กเบิร์ตว่าอีลมุนด์โดยไม่มีรายละเอียดอื่นเพิ่ม บทนำอาจลงวันที่ว่ามาจากปลายศตวรรษที่ 9 ข้อความตรงขอบอยู่ในต้นฉบับเอฟของพงศาวดารที่เป็นเวิร์ชั่นของเคนท์เวอร์ชั่นของเคนท์ ลงวันที่ราวปีค.ศ.1100

อัลมุนด์ไม่ได้ปรากฏว่ามีอำนาจอยู่นาน ไม่มีบันทึกถึงความเคลื่อนไหวของเขาหลังจากปีค.ศ.784 ทว่ามีหลักฐานมากมายของอำนาจของออฟฟ่าในเคนท์ช่วงปลายยุค 780 ที่เป้าหมายของเขาชัดเจนว่าคือการเป็นยิ่งกว่าเจ้าเหนือหัว ผนวกเข้ากับอาณาจักรเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์ และเขาได้ถูกบรรยายไว้ว่าเป็น "ศัตรู ไม่ใช่เจ้าเหนือหัว ของกษัตริย์ของแห่งเคนท์" เป็นไปได้ว่าเอ็กเบิร์ตน้อยหนีไปเวสเซ็กซ์ในปีค.ศ.785 หรือราวๆนั้น สันนิษฐานจากพงศาวดารที่กล่าวว่า่อมาบีออร์ทริคว่าต่อมาบีออร์ทริค ผู้สืบทอดตำแหน่งของไคน์วูล์ฟ ช่วยออฟฟ่าขับไล่เอ็กเบิร์ตออกจากประเทศ

ไคน์วูล์ฟถูกสังหารในปีค.ศ.786 การสืบทอดตำแหน่งของเขาถูกแก่งแย่งโดยเอ็กเบิร์ต แต่เขาพ่ายแพ้บีออร์ทริค อาจจะด้วยความช่วยเหลือของออฟฟ่า พงศาวดารแองโกลแซ็กซอนบันทึกไว้ว่าเอ็กเบิร์ตใช้เวลาสามปีในฟรานเชียก่อนจะได้เป็นกษัตริย์ ถูกขับไล่ออกจากประเทศโดยบีออรืทริคและออฟฟ่า ข้อความกล่าวว่า "iii" แทนสาม แต่อาจเป็นความผิดพลาดทางการถอดความ การอ่านที่ถูกต้องคือ "xiii" ซึ่งคือสิบสามปี รัชสมัยของบีออร์ทริคคงอยู่สิบหกปี และไม่ใช่สิบสามปีเช่นกัน และข้อความในพงศาวดารทั้งหมดสอดคล้องกับ "iii" แต่รายงานสมัยใหมใหม่หลายฉบับเดาว่าเอ็กเบิร์ตใช้เวลาในฟรานเชียสิบสามปี จึงคาดเดาว่าเกิดข้ความผิดพลาดในการถอดความในต้นฉบับทุกอันของพงศาวดารแองโกลแซ็กซอน นักประวัติศาสตร์หลายคนคาดเดาเช่นนี้แต่หลายคนก็ปฏิเสธว่าไม่น่าใช่ ให้แหล่งที่มาที่สอดคล้อง ทั้งในกรณีที่เอ็กเบิร์ตอาจถูกขับไล่ออกนอกประเทศในปีค.ศ.789 เมื่อบีออร์ทริค ศัตรูของเขา แต่งงานกับลูกสาวของออฟ่าแห่งเมอร์เชีย

ในตอนที่เอ็กเบิร์ตถูกขับไล่ออกนอกประเทศ ฟรานเชียถุกปกครองโดย[[ชาร์เลอมาญ]] ผู้ที่รักษาอิทธิพลของแฟงรก์ในนอร์ธัมเบรีย[[ชาวแฟรงก์|แฟรงก์]]ใน[[ราชอาณาจักรนอร์ทัมเบรีย|นอร์ธัมเบรีย]]ไว้และเป็นที่รู้ว่าสนับสนุนศัตรูของออฟฟ่าทางตอนใต้ อีกคนที่ถูกขับไล่ออกจากประเทศมากอลในเวลาเดียวกันคืออ็อดเบิร์ท นักบวช ผู้ที่แทบจะเป็นคนๆเดียวกับอีดเบิร์ท ผู้ที่ต่อต่อมาได้เป็นกษัตริย์แห่งเคนท์ ตามที่ผู้เขียนพงศาวดารคนต่อมา วิลเลี่ยมแห่งมาล์มสบรี บอกมา เอ็กเบิร์ตศึกษาศิลปะการบริหารปกครองระหว่างใช้เวลาในกอล

การพึ่งพาเมอร์เชียของบีออร์ทริคดำเนินเข้าสู่รัชสมัยของเค็นวูล์ฟ ผู้ที่ได้เป็นกษัตริย์แห่งเมอร์เชียไม่กี่เดือนหลังจากออฟฟ่าตาย บีออร์ทริคจายในปีคออร์ทริคตายในปีค.ศ.802 และเอ็กเบิร์ตขึ้นสู่บัลลังก์แห่งเวสเซ็กซ์ อาจจะด้วยการสนับสนุนของชาร์เลอมาญและอาจจะของ[[พระสันตะปาปา]]ด้วย ชาวเมอร์เชียยังคงต่อต้านเอ็กเบิร์ตต่อไป วันที่เขาเสวยราชสมบัติ ฮวิกเช (ที่เดิมที่เป็นอาณาจักรที่แยกออกไป แต่ตอมากลายเป็นส่วนหนึ่งของเมอร์เชีย) โจมตี ภายใต้การนำของผู้นำท้องถิ่นของพวกเขา เอเธลมุนด์ โวสตาน ผู้นำท้องถิ่นของเวสเซ็กซ์พบกับเขาและคจากวินต์เชียร์คนจากวินต์เชียร์ ตามที่แหล่งที่มาในศตวรรษที่ 15 บอกมา โวสตานได้แต่งงานกับอัลเบอร์ก้า น้องสาวของเอ็กเบิร์ต จึงเป็นน้องเขยของขา ฮวิกเชพ่ายแพ้ แม้โวสตานจะถูกสังหารเช่นเดียวกับอัลเบอร์ก้าเอเธลมุนด์ ไม่มีบันทึกอื่นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเอ็กเบิร์ตกับเมอร์เอ็กเบิร์ตกับเมอร์เชียในช่วงยี่สิบกว่าปีหลังสมรภูมินี้ ดูเหมือนว่าเอ็กเบิร์ตจะไม่มีอิทธิพลนอกเขตแดนของตน แต่ในทางกลับกันไม่มีหลักฐานว่าเขาเคยรับเค็นวูล์ฟเป็นเจ้าเหนือหัว เค็นวูล์ฟเป็นเจ้าเหนือหัวของอังกฤษตอนใต้ที่เหลือ แต่ในกฎบัตรของเค็นวูล์ฟคำนำหน้าว่า "เจ้าเหนือหัวของอังกฤษตอนใต้" ไม่เคยปรากฏ คาดว่าอาจเป็นมีผลมาจากเอกราชของอาณาจักรเวสเซ็กซ์

ในปีค.ศ.815 พงศาวดารแองโกลแซ็กซอนบันทึกว่าเอ็กเบิร์ตทำลายอาณาเขตทั้งหมดของอาณาจักรบริเตนที่เหลืออยู่ ดุมโนเนีย ที่ผู้เขียนพงศาวดารแองโกลแซ็กซอนรู้จักในฐานะ[[ประเทศเวลส์|เวลส์]]ตะวันตก อาณาเขตของพวกเขาพอๆกับ[[คอร์นวอลล์]]ในปัจจุบัน สิบปีต่อมา กฎบัตรลงวันที่ 19 สิงหาคม ค.ศ.825 ระบุว่าเอ็กเบิร์ตต่อสู้ในดุมโนเนียอีกครั้ง นี่ซึ่งอาจเกี่ยวข้องกับสมรภูมิที่บันทึกอยู่ในพงศาวดารที่กาฟุลฟอร์ดในปีค.ศ.823 ระหว่างคนของ[[เดวอน]]กับชาวบริเตนของคอร์นวอลล์

ในปีค.ศ.825 เช่นกันที่สมรภูมิที่สำคัญที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์แองโกลแซ็กซอนอุบัติขึ้น เมื่อเอ็กเบิร์ตปราบบีออร์นวูล์ฟแห่งเมอร์เชียที่เอลแลนดุนที่ตอนนี้คือรองตัน ใกล้กับ[[สวินดัน|สวินดอน]] สมรภูมินี้เป็นเครื่องหมายของจุดจบของอำนาจของเมอร์เชียในอังกฤษตอนใต้ พงศาวดารบอกว่าเอ็กเบิร์ตได้ชัยชนะมาได้อย่างไร "จากนั้นเขาส่งบุตรชาย เอเธลวูล์ฟ จากกองทัพ กับอีลสตาน บิชอปของเขา และวูล์ฟเฮิร์ด ผู้นำท้องถิ่นของเขา ไปเคนท์พร้อมกับกองทัพขนาดใหญ่" เอเธลวูล์ฟขับไล่บาลด์เร็ด กษัตริย์แห่งเคนท์ ขึ้นเหนือ[[แม่น้ำเทมส์|เธมส์]] และตามพงศาวดาร คนของเคนท์, เอสเซ็กซ์, เซอร์เรย์ และซัสเซ็กซ์ หลังจากนั้นต่างยอมสวามิภักดิ์ต่อเอเธลวูล์ฟ "เพราะก่อนหน้านี้พวกเขาถูกบังคับอย่างไม่ถูกต้องจากญาติของตน" นี่ซึ่งอาจหมายถึงการแทรกแซงของออฟฟ่าในเคนท์ในตอนที่บิดาของเอ็กเบิร์ต อีลมุนด์ได้เป็นกษัตริย์ หมายเหตุของผู้เขียงเขียนพงศาวดารยังระบุว่าอีลมุนด์มีสายสัมพันธ์กับที่อื่นๆในอังกฤษตอนใต้

เหตุการณ์ในเวอร์ชั่นของพงศาวดาร บาลด์เร็ดถูกขับไล่ในช่วงเวลาสั้นๆหลังจากสมรภูมิ แต่นี่ก็อาจไม่ใช่ใน จากเอกสารจากเคนท์ที่เหลือรอดอยู่ที่ลงวันที่ เดือนมีนาคม ปีค.ศ.826 ที่ว่าอยู่ในปีที่สามของรัชสมัยของบีออร์นวูล์ฟ ซึ่งทำให้ดูเหมือนว่าบีออร์นวูล์ฟยังคงมีอำนาจในเคนท์ในตอนนั้น ในฐานะเจ้าเหนือหัวของบาลด์เร็ด ดังนั้นบาลด์เร็ดยังอยู่ในอำนาจ ในเอสเซ็กซ์ เอ็กเบิร์ตขับไล่กษัตริย์ซิเกร็ด แม้จะไม่รู้วันที่ แต่อาจจะยืดยาวถึงปีค.ศ.829 เนื่องจากต่อมาผู้เขียนพงศาวดารเชื่อมโยงการขับไล่กับการต่อสู้ของเอ็กเบิร์ตเอ็กเบิร์ตกับชาวเมอร์เชียในปีนั้นกับชาวเมอร์เชีย

พงศาวดารแองโกลแซ็กซอนไม่ได้บอกว่าใครเป็นฝ่ายรุกรานที่เอลแลนดุน แต่ประวัติศาสตร์ัจจุบันประวัติศาสตร์ปัจจุบันยืนยันว่าบีออร์นวูล์ฟน่าจะเป็นฝ่ายเริ่มโจมตี จากมุมมองนี้ บีออร์นวูล์ฟอาจชิงเอาความได้เปรียบจากการสู้รบของเวสเซ็กซ์ในดุมโนเนียในช่วงฤดูร้อนของปีค.ศ.825 การเคลื่อนไหวของบีออร์นวูล์ฟในการเริ่มโจมตีเป็นการคุกคามความไม่สงบหรือความไม่มั่นคงของฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ สายสัมพันธ์ทางราชวงศ์กับเคนท์ทำให้เวสเซ็กซ์ทำให้เวสเซ็กซ์คุกคามอำนาจของเมอร์เชีย

ผลของเอลแลนดุนเป็นมากกว่าการสูญเสียอำนาจในฝั่งตะวันออกเฉียงใต้อย่างเฉียบพลันของเมอร์เชีย ตามพงศาวดาร ชาวแองเกลียตะวันออกร้องขอความคุ้มกันของเอ็กเบิร์ตจากชาวเมอร์เชียในปีเดียวกัน ปีค.ศ.825 แม้อาจจะเป็นปีต่อมาก็ได้ที่ถูกร้องขอ ในปีค.ศ.826 บีออร์วูล์ฟรุกรานแองเกลียตะวันออก คาดว่าเพื่อกอบกู้ความเป็นเจ้าเหนือหัวของคนตน เขาถูกสังหารโหด ทว่าในฐานะผู้สืบทอดตำแหน่งของเขา ลุดีก้า ผู้ที่รุกรานแองเกลียตะวันออกในปีค.ศ.827 ชัดเจนว่าด้วยเหตุผลเดียวกัน อาจเป็นชาวเมอร์เชียที่ถูกคาดหวังให้สนับสนุนเคนท์ มีเหตุผลให้ที่ทำให้สันนิษฐานว่าวูล์ฟเร็ด [[อาร์ชบิชอปแห่งแคนเทอร์เบอรี|อาร์ชบิชอปแห่งแคนเทอร์บรี]] อาจไม่พอใจารพอใจการปกครองของเวสเซ็กซ์ ขณะที่เอ็กเบิร์ตได้ยุติสกุลเงินของวูล์ฟเร็ดและได้เริ่มผลิตเหรียญของตัวเอง ที่โรเชสเตอร์และแคนเทอร์บรี และเป็นที่รู้ว่าเอ็กเบิร์ตยึดทรัพย์สมบัติที่เป็นของแคนเทอร์บรี ผลลัพธ์ในแองเกลียตะวันออกคือหายนะของชาวเมอร์เชียที่ยืนยันถึงอำนาจของเวสเซ็กซ์ในฝั่งตะวันออกเฉียงใต้

ในปีค.ศ.829 เอ็กเบิร์ตรุกรานเมอร์เชียและขับไล่วิกลาฟ กษัตริย์แห่งเมอร์เชีย ให้ออกนอกประเทศ ชัยชนะครั้งนี้มอบอำนาจควบคุมโรงกษาปณ์แก่เอ็กเบิร์ตและเขาออกเหรียญในฐานะกษัตริย์แห่งเมอร์เชีย หลังชั้ยชัยชนะครั้งนี้ที่อาลักษณ์ชาวเวสเซ็กซ์บรรยายถึงเขาว่าเป็น''เบร็ตวัลดา'' หมายถึงผู้ปกครองใหญ่หรืออาจเป็นผู้ปกครองบริเตน ในช่วงตอนที่โด่งดังในพงศาวดารแองโกลแซ็กซอน ตอนสำคัญของจดหมายเหตุในต้นฉบับซีของพงศาวดาร แปลเป็นภาษาอังกฤษปัจจุบันได้ว่า<blockquote>และในปีเดียวกันกษัตริย์เอ็กเบิร์ตพิชิตอาณาจักรแห่งเมอร์เชีย และตอนใต้ของฮัมเบอร์ทั้งหมด และเขาเป็นกษัตริย์ที่เป็นผู้ปกครองใหญ่คนที่แปด</blockquote>ต่อมาในปีค.ศ.829 ตามบันทึกพงศาวดารของแองโกลแซ็กซอน เอ็กเบิร์ตได้รับการสวามิภักดิ์ของชาวนอร์ธัมเบรียที่ดอร์ (ปัจจุบันคือชานเมืองของ[[เชฟฟีลด์|เชฟฟิลด์]]) กษัตริย์นอร์ธัมเบรียอาจจะเป็นอีนเร็ด ตามที่ผู้เขียนพงศาวดารคนต่อมา โรเจอร์แห่งเวนโดเวอร์ บอก เอ็กเบิร์ตรุกรานนอร์ธัมเบรียและปล้นสะดมก่อนที่อีนเร็ดจะยอมสวามิภักดิ์ "เมื่อเอ็กเบิร์ตได้อาณาจักรทางใต้ทั้งหมดมา เขานำกองทัพขนาดใหญ่เข้าสู่นอร์ธัมเบรีย และทำลายอาณาเขตนั้นด้วยการปล้นสะดมที่รุนแรง และทำให้กษัตริย์อีนเร็ดยอมจ่ายบรรณาการ" ทว่าการยอมสวามิภักดิ์ของอีนเร็ดถูกตั้งคำถาม นักประวัติศาสตร์คนหนึ่งสันนิษฐานว่าดูเหมือนจะเป็นการพบกันที่ดอร์จะแสดงถึงการยอมรับอำนาจในกษัตริย์ของกันปละและกัน

ในปีค.ศ.830 เอ็กเบิร์ตนำเป็นผู้นำการเดินทางต่อต้าน[[ประเทศเวลส์|เวลส์]]ที่ประสบความสำเร็จ เป็นความตั้งใจที่จะขยายอิทธิพลของเวสเซ็กซ์เขาสู่ดินแดนเวลส์ที่ก่อนหน้านี้อยู่ในขอบเขตของเมอร์เชีย ซึ่งเป็นเครื่องหมายของจุดสุงสุดของอิทธิพลของเอ็กเบิร์ต

ในปีค.ศ.830 เมอร์เชียกอบกู้เอกราชของตนภายใต้การนำของวิกลาฟ พงศาวดารบอกเพียงว่าวิกลาฟ "ได้อาณาจักรเมอร์เชียกลับมาอีกครั้ง" แต่คำอธิบายที่น่าจะเป็นไปได้ที่สุดคือเป็นผลมาจากการก่อกบฏต่อการปกครองโดยเวสเซ็กซ์ของเมอร์เชีย

อำนาจเหนืออังกฤษตอนใต้ของเอ็กเบิร์ตมาถึงจุดจบโดยการกอบกู้อำนาจของวิกลาฟ การกลับมาของวิกลาฟตามมาด้วยหลักฐานของเอกราชของเขาจากเวสเซ็กซ์ กฎบัตรระบุว่าวิกลาฟมีอำนาจในมิดเดิ้ลเซ็กซ์และเดิ้ลเซ็กซ์และ[[บาร์กเชอร์|บาร์กเชียร์]] และในกฎบัตรปีค.ศ.836 วิกลาฟใช้วลีว่า "เหล่าบิชอปของข้า เหล่าผู้นำ และเหล่าผู้พิพากษา" ในการบรรยายถึงกลุ่มคนที่ประกอบด้วยบิชอปสิบเอ็ดคนจากคณะสังฆนายกของแคนเทอร์บรี รวมถึงบิชอปของปะชาคมประชาคมในอาณาเขตของเวสเซ็กซ์ น่าสังเกตว่าวิกลาฟยังคงสามารถเรียกกลุ่มของชนชั้นสูงเหล่านี้ที่เป็นชาวเวสเซ็กซ์มารวมตัวได้ แม้พวกเขาเองก็ทำได้เช่นกัน แต่ไม่มีการจัดการประชุม วิกลาฟอาจจะเอาเวสเอสเซ็กซ์กลับมาอยู่ในขอบเขตของเมอร์เชียด้วยในช่วงปีหลังจากที่เขากอบกู้บัลลังก์กลับมา ใน[[ราชอาณาจักรอีสต์แองเกลีย|แองเกลียตะวันออก]] กษัตริย์เอเธลสตานผลิตเหรียญเงิน อาจเป็นช่วงต้นปีค.ศ.827 แต่เป็นไปได้มากกว่าว่าจะเป็นปีค.ศ.830 อิทธิพลของเอ็กเบิร์ตเสื่อมลงโดยการกลับคืนสู่อำนาจในเมอร์เชียของวิกลาฟ การเรียกร้องเอกราชในพื้นที่ของแองเกลีนงเกลียตะวันออกไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ ขณะที่อาจเป็นเอเธลสตานที่ต้องรับผิดชอบในการพ่ายแพ้และการตายของทั้งบีออร์นวูล์ฟและลุดีก้า

ทั้งการอำนาจที่เพิ่มขึ้นอย่างฉับพลันในช่วงปลายยุค 820 และความล้มเหลวในการรักษาตำแหน่งที่ทรงอำนาจนี้ที่ตามมาได้รับการตรวจสอบโดยนักประวัติศาสตร์ที่มองหาสาเหตุที่ซ่อนอยู่ คำอธิบายที่เป็นไปได้ข้อหนึ่งของเหตุการณ์ของช่วงปีเหล่านั้นคือโชคของเวสเซ็กซ์ขึ้นอยู่กับการสนับสนุนของ[[ราชวงศ์การอแล็งเฌียง|การอแล็งเฌียง]]ในระดับหนึ่ง พวกแฟรงก์สนับสนุนอีดวูล์ฟ[[ชาวแฟรงก์|แฟรงก์]]สนับสนุนอีดวูล์ฟเมื่อเขากอบกู้บัลลังก์แห่งนอร์ธัมเบรียในปีค[[ราชอาณาจักรนอร์ทัมเบรีย|นอร์ธัมเบรีย]]ในปีค.ศ.808 จึงเป็นไปได้ว่าพวกเขาสนับสนุนการเสวยราชสมบัตริของเอ็กเบิร์ตในปีค.ศ.802 เช่นกัน ในอีสเตอร์ปีค.ศ.839 ไม่นานก่อนการตายของเอ็กเบิร์ต เขาได้ติดต่อกับ[[จักรพรรดิหลุยส์ผู้ศรัทธา|หลุยส์ผู้ศรัทธา]] กษัตริย์ของพวกแฟรงก์ เพื่อดูแลความปลอดภัยในการเดินทางไปโรม ดังนั้นความสัมพันธ์ที่ต่อเนื่องกับพวกแฟรงก์จึงดูเหมือนส่วนหนึ่งของการเมืองของอังกฤษตอนใต้ในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 9

การสนับสนุนของการอแล็งเฌียงอาจเป็นตัวแปรหนึ่งที่ช่วยให้เอ็กเบิร์ตประสบความสำเร็จทางทหารในช่วงปลายยุค 820 ทว่าเครือข่ายการค้าของพวกไรน์และพวกแฟรงก์ล่มสลายในช่วงเวลาหนึ่งของยุค 820 หรือ 830 และยิ่งกว่านั้น การก่อกบฏปะทุขึ้นในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ.830 ต่อต้านหลุยส์ผู้ศรัทธา ชุดแรกของความขัดแย้งภายในอย่างต่อเนื่องที่คงอยู่ตลอดยุค 830 และหลังจากนั้น สิ่งรบกวนเหล่านี้อาจหยุดการสนับสนุนเอ็กเบิร์ตของหลุยส์ ในมุมมองนี้ การถอนตัวของอิทธิพลของแฟรงก์จะทิ้งให้ทำให้แองเกลียตะวันออก, เมอร์เชีย และเวสเซ็กซ์ ให้มองหาสมดุลย์ของทางอำนาจที่ไม่ขึ้นกับการช่วยเหลือจากภายนอก

แม้จะสูญเสียอำนาจ การประสบแต่ความสำเร็จทางการทหารของเอ็กเบิร์ตเปลี่ยนแปลงพื้นฐานภูมิประเทศทางการเมืองของอังกฤษยุคแองโกลแซ็กซอน เวสเซ็กซ์ยังคงควบคุมอาณาจักรทางตะวันออกเฉียงใต้ อาจเป็นไปได้ว่าไม่รวมเอสเซ็กซ์ และเมอร์เชียไม่ได้อำนาจควบคุมแองเกลียตะวันออกกลับคืนมา ชัยชนะของเอ็กเบิร์ตเป็นเครื่องหมายของการจบตัวตนที่มีเอกราชของอาณาจักรของเคนท์กับซัสเซ็กซ์ อาณาเขตที่พิชิตได้ถูกบริหารดูแลในฐานะอาณาจักรย่อยอยู่ระยะหนึ่ง รวมถึงเซอร์เรย์และอาจจะเอสเซ็กซ์ด้วย แม้เอเธลวูล์ฟจะเป็นกษัตริย์ย่อยภายใต้เอ็กเบิร์ต ชัดเจนว่าเขายังคงรักษาครัวเรือนหลวงที่เดินทางไปทั่วอาณาจักรกับเขาไว้ กฎบัตรที่ออกในเคนท์บรรยายว่าเอ็กเบิร์ตกับเอเธลวูล์ฟเป็น "กษัตริย์ของเวสเซ็กซ์และของประชาชนชาวเคนท์ด้วย" เมื่อเอเธลวูล์ฟตายในปีค.ศ.858 พินัยกรรมของเขาประสงค์ที่จะทิ้งยกเวสเซ็กซ์ไว้ให้ลูกชายคนหนึ่งและอาณาจักรทางตะวันออกเฉียงใต้ให้ลูกอีกคน ชัดเจนว่าจนกว่าจะถึงหลังปีค.ศ.858 อาณาจักรไม่ได้ผนวกรวมเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์ เมอร์เชียยังคงคุกคาม ทว่าลูกชายของเอ็กเบิร์ต เอเธลวูล์ฟ ที่ได้รับการสถาปนาเป็นกษัตริย์แห่งเคนท์ ได้มอบที่ดินให้คริสตจักร แคนเทอร์บรี อาจจะเพื่อต่อต้านอิทธิพลของเมอร์เชียที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในเคนท์

ในฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ เอ็กเบิร์ตพ่ายแพ้เอ็กเบิร์ตพ่ายแพ้[[ชนเดนส์|พวกเดนท์ในปีคเดนท์]]ในปีค.ศ.836 ที่คาร์แฮมพ์ตัน แต่ในปีค.ศ.838 เขาชนะสมรภูมิกับพวกเขาและพันธมิตรเวลส์ตะวันตกที่สมรภูมิฮิงสตันดาวน์ในคอร์นวอลล์ สายราชวงศ์ของดุมโนเนียดำเนินหลังจากช่วงเวลานี้ แต่ในวันนี้เองที่เอกราชของอาณาจักรสุดท้ายของบริเตนอาจถูกมองว่าสิ้นสุดลง รายละเอียดของการแผ่ขยายสู่คอร์นวอลล์ของแองโกลแซ็กซอนถูกบันทึกไว้น้อยมาก แต่หลักฐานบางอย่างมาจากชื่อของสถานที่ แม่น้ำอ็อตเตอรี่ ที่ไหลจากตะวันออกสู่เตมาร์ใกล้กับลอนเชสเตอร์ คือเขตแดน ทางใต้ของอ็อตเตอรี่ ชื่อของสถานที่เต็มไปด้วยความเป็นคอร์นวอลล์ ในทางกลับกัน ทางเหนือ พวกมันได้รับอิทธิพลอย่างมากจากผู้มาใหม่ชาวอังฤษ

ที่สภาที่คิงสตันเหนือเธมส์ในปีค.ศ.838 เอ็กเบิร์ตกับเอเธลวูล์ฟมอบดินแดนให้แก่ประชาคมแห่งวินเชสเตอร์และแคนเทอร์บรีแลกกับการสัญญาว่าจะสนับสนุนการอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ของเอเธลวูล์ฟ อาร์ชบิชอปแห่งแคนเทอร์บรี คีโอลน็อธ ยังยอมรับเอ็กเบิร์ตและเอเธลวูล์ฟเป็นนายท่านและผู้พิทักษ์ของอารามภายใต้การควบคุมของคีโอลน็อธด้วย ข้อตกลงนี้ตามมาด้วยกฎบัตรฉบับต่อมาที่เอเธลวูล์ฟรับรองอภิสิทธิ์ของศาสนจักร สันนิษฐานว่าศาสนจักรไ้ด้มองว่าเวสเซ็กซ์เป็นอำนาจใหม่ทางการเมืองใหม่ที่ต้องจับมือด้วย คนของศาสนจักรอุทิศตัวให้กับกษัตริย์ในพิธีราชาภิเษก การสนับสนุนของเขามีค่าอย่างแท้จริงในการสถาปนาอำนาจควบคุมของเวสเซ็กซ์และทำให้การสืบทอดตำแหน่งสายเวสเซ็กซ์ราบรื่นเอ็กเบิร์ตราบรื่น ทั้งบันทึกของสภาแห่งคิงสตันและกฎบัตรฉบับอื่นๆของปีนั้น มีวลีที่เหมือนกัน ที่เป็นเงื่อนไขของการมอบให้ที่ว่า "เราและทายาทของเราจากนี้ตลอดไปจะมีมิตรภาพที่มั่นคงและไม่สั่นคลอนจากอาร์ชบิชอปคีโอลน็อธและเหล่าผู้คนของเขาที่คริสตจักร"

แม้จะไม่พบการอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์อื่นๆ แต่เป็นไปได้ว่าน่าจะมีผู้สืบเชื้อสายของเซอร์ดิชที่ยังมีชีวิตอยู่คนอื่นที่อาจจะแก่งแย่งอาณาจักร เอ็กเบิร์ตตายในปีค.ศ.839 และพินัยกรรมของเขา ตามการบรรยายที่พบในพินัยกรรมของหลานชายของเขา [[สมเด็จพระเจ้าอัลเฟรดมหาราช|อัลเฟรดมหาราช]] ยกที่ดินให้กับสมาชิกของตระกูลที่เป็นเพศชายเท่านั้น เพื่อที่จะได้ไม่สูญเสียที่ดินให้ตระกูลหลวงผ่านการแต่งงาน ความมั่งคั่งของเอ็กเบิร์ตที่ได้มาจากการพิชิตคือสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาสามารถซื้อการสนับสนุนของาสนจักรของศาสนจักรที่สถาปนาทางตะวันออกเฉียงใต้ได้อย่างไม่ต้องสงสัย ความตระหนี่ของพินัยกรรมของเขาบ่งบอกว่าเขาเข้าใจความสำคัญของความมั่งคั่งส่วนตัวของกษัตริย์ ความเป็นกษัตริย์แห่งเวสเซ็กซ์ถูกแก่งแย่งในหมู่สายราชวงศ์สาขาต่างกันอยู่บ่อยครั้ง และน่าสังเกตว่าความสำเร็จของเอ็กเบิร์ตทำให้เขามาสารถสามารถรับรองได้ว่าการสืบทอดตแหน่งอย่างไร้ปัญหาตำแหน่งของเอเธลวูล์ฟจะไร้ปัญหา นอกจากนี้ประสบการณ์ด้านการเป็นกษัตริย์ในอาณาจักรย่อยที่ก่อตัวขึ้นมาจากการพิชิตฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ของเอ็กเบิร์ตจะมีค่าต่อเขาเมื่อขึ้นสู่บัลลังก์

เอ็กเบิร์ตถูกฝังในวินเชสเตอร์เหมือนกับลูกชายของเขา เอเธลวูล์ฟ, หลานชายของเขา อัลเฟรดมหาราช และเหลนชายของเขา [[พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดผู้อาวุโส|เอ็ดเวิร์ดผู้อาวุโส]] ช่วงศตวรรษที่ 9 วินเชสเตอร์เริ่มแสดงสัญญาณของการเป็นเมืองใหญ่ และเป็นไปได้ว่าการฝังศพอย่างต่อเนื่องบ่งบอกว่าวินเชสเตอร์ได้รับการเอาใจใส่โดยใส่ใจจากสายราชวงศ์ของเวสเซ็กซ์