ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ยุทธการที่เดียนเบียนฟู"

จนถึงควยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ค.ศ. 1953 สถานการณ์ใน[[สงครามอินโดจีนครั้งที่หนึ่ง]]ไม่สู้ดีนักสำหรับฝรั่งเศส ผู้บัญชาการฝรั่งเศสคนแล้วคนเล่า ไม่ว่าจะเป็น[[ฟีลิป เลอแกลร์ เดอ โอตกล็อก]], [[ฌ็อง-เอเตียน วาลุย]], [[รอเฌ แบลโซ]], [[มาร์แซล-มอริส การ์ป็องตีเย]], [[ฌ็อง เดอ ลัทร์ เดอ ตาซีญี]] และ[[ราอูล ซาล็อง]] ได้พิสูจน์แล้วว่าไม่สามารถหยุดยั้งการลุกฮือของเวียดมินห์ได้ ระหว่างการทัพ ค.ศ. 1952-53 เวียดมินห์ได้ยึดครองพื้นที่กว้างขวางในลาว พันธมิตรของฝรั่งเศสและประเทศเพื่อนบ้านที่ติดกับเวียดนามทางตะวันตก โดยสามารถแทรกซึมเข้าไปถึง[[หลวงพระบาง]]และ[[ทุ่งไหหิน]] ฝรั่งเศสไม่อาจชะลอการรุกคืบของเวียดมินห์ได้เลย และเวียดมินห์เพียงแต่ถอยทัพออกไปหลังจากเคลื่อนทัพเร็วเกินกว่าเส้นทางเสบียงที่มักมีขนาดเล็กเท่านั้น ในปี ค.ศ. 1953 ฝรั่งเศสเริ่มเสริมการป้องกันในพื้นที่สามเหลี่ยม[[ฮานอย]]เพื่อเตรียมการสำหรับการโจมตีจุดระดมพลของเวียดมินห์ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเวียดนาม โดยฝรั่งเศสได้สร้างเมืองปราการและกองรักษาด่านในพื้นที่ รวมไปถึง[[ลายเจิว]]ที่อยู่ทางเหนือใกล้พรมแดนจีน<ref>Fall, 23</ref> [[หน่าสาน]] ทางตะวันตกของฮานอย<ref>Fall, 9</ref> และทุ่งไหหินทางตะวันออกเฉียงเหนือของลาว<ref>Fall, 48</ref>