ผลต่างระหว่างรุ่นของ "เครื่องบินสกัดกั้น"

 

'''เครื่องบินสกัดกั้น''' เป็น[[เครื่องบินขับไล่]]ที่ออกแบบมาเพื่อทำการสกัดกั้นและทำลาย[[อากาศยาน]]ของข้าศึกโดยเฉพาะ[[เครื่องบินทิ้งระเบิด]] โดยปกติแล้วมักมีจุดเด่นเป็นความเร็วสูง เครื่องบินแบบนี้จำนวนมากเริ่มผลิตในช่วง[[สงครามโลกครั้งที่สอง]]และสิ้นสุดลงในปลายทศวรรษที่ 1960 เมื่อพวกมันมีความสำคัญน้อยลงเพราะมีการนำ[[ขีปนาวุธข้ามทวีป]]มาทำหน้า[[การทิ้งระเบิดทางยุทธศาสตร์]]

 

===ป้องกันเฉพาะบริเวณ===

 

เครื่องบินสกัดกั้นป้องกันเฉพาะจุด โดยเฉพาะในยุโรป ถูกออกแบบมาเพื่อป้องกันเป้าหมายเฉพาะจุด พวกมันถูกออกแบบมาเพื่อวิ่งขึ้นและไต่ระดับให้ได้รวดเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้เพื่อเข้าทำลายเครื่องบินทิ้งระเบิดศัตรู

 

 

เมื่อกองบัญชาการกองบินทิ้งระเบิดของอังกฤษเริ่มทำการทิ้งระเบิดใส่เยอรมนี ภารกิจส่วนใหญ่คือการบินในตอนกลางคืน โดยไร้การคุ้มกัน หรือคุ้มกันโดยเครื่องบินขับไล่กลางคืน เมื่อสงครามดำเนินต่อไปกองบัญชาการกองบินทิ้งระเบิดได้ทำการบินมากขึ้นในตอนกลางวัน [[ซูเปอร์มาริน สปิตไฟร์|สปิตไฟร์]]ถูกใช้ในบทบาทอื่น เครื่องจักรที่เก่ากว่าถูกนำไปทำหน้าที่ขับไล่ทิ้งระเบิด ทำงานในแนวหน้า ในขณะที่เครื่องจักรที่ใหม่กว่าทำหน้าที่ในการสกัดกั้น ต่อมาเครื่องสปิตไฟร์ก็เปลี่ยนมาใช้เครื่องยนต์ของ[[โรลส์-รอยซ์]]และทำหน้าที่สกัดกั้น[บจรวด วี1]] และเครื่องบินทิ้งระเบิดของเยอรมนี แบบที่ใหม่กว่าอย่าง[[ฮอว์คเกอร์ แอร์คราฟท์|ฮอว์คเกอร์]] [[ฮอว์คเกอร์ เทมเพสท์|เทมเพสท์]]และ[[พี-51 มัสแตง]]ได้เข้ามาทำหน้าที่เครื่องบินขับไล่พิสัยไกล

เยอรมนีที่สูญเสียความสามารถทางอากาศของพวกเขาอย่างรวดเร็วเหนือเขตแดนของศัตรูในที่สุดก็หมดเครื่องบินขับไล่พิสัยไกลของพวกเขา พวกเขายังคงใช้บีเอฟ 109 ตลอดสงคราม ถึงแม้ว่ามันจะพัฒนามาจากเครื่องบินทิ้งระเบิดก็ตาม เยอรมนีขาดทรพยากรอย่างมากในการสร้างเครื่องบินสกัดกั้นและฝ่ายอเมริกาก็โจมตีพวกเขาทั้งกลางวันและกลางคืน เมื่อการทิ้งระเบิดมากขึ้นโดยเฉพาะในปีพ.ศ. 2487 กองทัพอากาศเยอรมันได้พยายามใช้การออกแบบใหม่มากมายอย่าง[[เมสเซอร์สมิต เอ็มอี 163]] และแม้กระทั่งเครื่องบินสกัดกั้นพิสัยสั้นอย่าง[[แบกเฮม บีเอ 349]] ส่วนใหญ่แล้วพวกมันใช้งานยากและมีผลต่อการทิ้งระเบิดน้อยมาก

 

 

ใน[[สงครามเย็น]]เครื่องบินทิ้งระเบิดถูกคาดว่าจะเข้าโจมตีด้วยความสูงและความเร็วเหนือเสียง สิ่งนี้ทำให้การออกแบบเครื่องบินขับไล่เน้นไปที่การเร่งความเร็วและเพดานบินอย่างการผสมเครื่องยนต์จรวดเข้ากับเครื่องยนต์ไอพ่น แม้ว่าพวกมันจะไม่ได้ใช้งานก็ตาม การพัฒนาของเครื่องยนต์ไอพ่นทำให้จรวดหมดประโยชน์ไป และการออกแบบรุ่นใหม่ก็เป็นเครื่องยนต์ไอพ่นล้วนๆ รวมทั้ง[[มิโคยัน-กูเรวิชค์ มิก-21|มิก-21]] [[อิงลิช อิเลคทริก ไลท์นิ่ง]] และ[[เอฟ-104 สตาร์ไฟเตอร์]] เครื่องบินชนิดนี้ทำให้เครื่องบินชนืดอื่นๆ เริ่มลดบทบาทมารวมกันเป็นเครื่องบินที่มีหลากบทบาทแทนและนั้นทำให้ไม่จำเป็นที่จะต้องมีเครื่องบินเฉพาะทางอีกต่อไป

* [[เอฟ-104 สตาร์ไฟเตอร์]]

 

[[หมวดหมู่:อากาศยานทางการทหาร]]

[[หมวดหมู่:เครื่องบินสกัดกั้น]]