ผลต่างระหว่างรุ่นของ "วิสุทธิ"

'''วิสุทธิ ๗''' ในทาง[[พระพุทธศาสนา]] หมายถึง ความบริสุทธิ์ที่สูงขึ้นไปเป็นขั้นๆตามลำดับ เป็นการชำระสัตว์ชาวโลกให้บริสุทธิ์ด้วยการบำเพ็ญฝึกฝนตนเองที่เรียกว่า[[ไตรสิกขา ให้บริบูรณ์เป็นขั้นๆ ]]ไปโดยลำดับ จนบรรลุจุดมุ่งหมายคือ[[นิพพาน]] มี

วิสุทธิมี ๗ ขั้น คือ

*'''ศีลวิสุทธิ''' ความหมดจดแห่ง[[ศีล]] คือ การรักษาศีลตามภูมิขั้นของตนให้บริสุทธิ์ และให้เป็นไปต้องตั้งใจรักษาเพื่อจะได้ทำ[[สมาธิ]]กับ[[วิปัสสนา]]ด้วย (

[[ปาริสุทธิศีล]] ๔ ใน[[คัมภีร์วิสุทธิมรรค]]) ได้แก่

#''ปาฏิโมกขสังวรศีล'' ศีลคือความสำรวมในพระ[[ปาฏิโมกข์]] เว้นจากข้อห้าม ทำตามข้ออนุญาต ประพฤติเคร่งครัดใน[[สิกขาบท]]ทั้งหลาย คือ ศีลและมารยาทที่มีอยู่ในพระไตรปิฎกนั่นเอง ในส่วนของพระภิกษุ ได้แก่ พระปาติโมกข์และข้อวัตรที่แสนจะเรียบร้อยในพระวินัยปิฎก, ของฆราวาสก็ [[ศีล ๕]] [[ศีล ๘]] เป็นต้นและมารยาทต่างๆ เช่น พูดไพเราะอ่อนหวาน เป็นต้นนั่นเอง.

#''อินทรียสังวรศีล'' ศีลคือความสำรวม[[อินทรีย์ ๖]] ระวังไม่ให้[[บาป]][[อกุศลธรรม]]ครอบงำเกิดขึ้นได้ เมื่อรับรู้อินทรีย์ทั้งหก คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ เช่น ระวังไม่ให้โกรธ เมื่อโกรธก็กำหนดว่า "โกรธหนอๆ" เป็นต้น นี้ก็จัดเป็นขั้นศีล.

#''อาชีวปาริสุทธิศีล'' ศีลคือความบริสุทธิ์แห่งอาชีวะ เลี้ยงชีวิตในทางที่ชอบ ของพระได้แก่สิกขาบท ๖ ข้อที่ท่านระบุไว้ในคัมภีร์ปริวาร, ของฆราวาสก็ได้แก่อาชีพที่ไม่ผิดศีลผิดกรรมบถ ๑๐ เช่น ไม่ทำอาชีพเพชฌฆาตฆ่าคน เป็นต้น.

#''ปัจจัยสันนิสิตศีล'' ศีลที่เกี่ยวกับปัจจัยสี่ คือ การพิจารณาใช้สอย[[ปัจจัยสี่]] ให้เป็นไปตามความหมายและประโยชน์ที่แท้ของสิ่งนั้น ไม่บริโภคด้วย[[ตัณหา]] คือ ไม่ใช่ว่าอยากกินก็เลยกิน อยากใช้ก็เลยใช้นั่นเอง

*'''จิตตวิสุทธิ''' ความหมดจดแห่ง[[จิต]] คือ การฝึกอบรมจิตจนบังเกิดสมาธิให้ได้อุปจาระและอัปปนา พอได้ฌาน ๕ ฌาน ๘ ได้อภิญญาสมาบัติ อันเป็นบาทฐานแห่งปทัฏฐานที่สำคัญเพราะจะทำให้เกิด[[วิปัสสนา]]ขึ้นได้ง่าย ยิ่งสมาธิดีเท่าใดยิ่งบรรลุได้ง่ายเท่านั้น.

*'''ทิฏฐิวิสุทธิ''' ความหมดจดแห่ง[[ทิฏฐิ]] คือ ความรู้เข้าใจ มองเห็น[[นามรูป]]ตามสภาวะที่เป็นจริง เป็นเหตุข่มความเข้าใจผิดว่าเป็นสัตว์บุคคลเสียได้ เริ่มดำรงในภูมิแห่งความไม่หลงผิด