วิกิพีเดีย

ไม่มีเชิง

(เปลี่ยนทางจาก ซานส์-เซอริฟ)
ฟอนต์แบบไม่มีเชิง
ฟอนต์แบบมีเชิง
ฟอนต์แบบมีเชิง (ส่วนสีแดงคือเชิง)

ในศิลปะการใช้ตัวพิมพ์ ไทป์เฟซแบบไม่มีเชิง (อาจเรียกว่า แซนส์เซริฟ (sans-serif หรือ sans serif /ˈsæn(z) ˈsɛrɪf/), ซานส์เซริฟ, กอทิก (Gothic) หรือเรียกสั้น ๆ ว่า แซนส์ หรือ ซานส์) คือรูปแบบอักษรที่ไม่มีส่วนขยายที่เรียกว่า "เชิง" (หรือ เซริฟ) ที่ส่วนปลายของเส้นขีด [1] ไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงมีแนวโน้มที่จะมีการเปลี่ยนแปลงความกว้างของเส้นขีดน้อยกว่าไทป์เฟซแบบมีเชิง มักใช้เพื่อสื่อถึงความเรียบง่ายและความทันสมัยหรือความเรียบง่าย เพื่อวัตถุประสงค์ในการจำแนกประเภท การออกแบบ ไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงมักจะแบ่งออกเป็นกลุ่มหลัก ๆ เหล่านี้: § วิรูป (Grotesque) และ § วิรูปใหม่ (Neo-grotesque), § เรขาคณิต (Geometric), § มนุษยนิยม (Humanist) และ § อื่น ๆ (Other หรือ mixed)

จากซ้ายไปขวา: ฟอนต์แบบมีเชิง (ส่วนสีแดงคือเชิง), ฟอนต์แบบมีเชิง และฟอนต์แบบไม่มีเชิง

ไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงกลายเป็นรูปแบบที่นิยมใช้มากที่สุดในการแสดงข้อความบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ บนจอแสดงผลดิจิตอลที่มีความละเอียดต่ำ รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่น เชิงอาจหายไปหรือดูใหญ่เกินไป คำว่า sans นี้มาจากภาษาฝรั่งเศส แปลว่า "ไม่มี" ส่วนคำว่า "serif" นั้นไม่ทราบถึงที่มาแน่ชัด แต่มีการสันนิษฐานว่าอาจมาจากคำภาษาดัตช์ schreef แปลว่า "เส้น" หรือจังหวะปากกา[2] ในสื่อสิ่งพิมพ์ ไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงมักใช้สำหรับการแสดงผลและไม่ใช้สำหรับข้อความเนื้อหา

ก่อนที่คำว่า "sans-serif" จะกลายเป็นคำศัพท์มาตรฐานในศิลปะการใช้ตัวพิมพ์ภาษาอังกฤษ มีการใช้คำศัพท์อื่น ๆ อีกจำนวนหนึ่งมาก่อน หนึ่งในคำศัพท์เหล่านี้สำหรับไม่มีเชิงคือ "วิรูป" ซึ่งมักใช้ในยุโรป และ "กอทิก" ซึ่งยังคงใช้ในภาษาในเอเชียตะวันออก และบางครั้งก็พบเห็นในชื่อแบบอักษร เช่น News Gothic, Highway Gothic, Franklin Gothic หรือ Trade Gothic

บางครั้งไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงใช้เป็นเครื่องมือใน การเน้น โดยเฉพาะในเอกสารเก่า ๆ เนื่องจากโดยทั่วไปแล้วแบบอักษรจะมีสีดำกว่า

การจัดหมวดหมู่ แก้

เพื่อวัตถุประสงค์ในการจำแนกประเภท การออกแบบไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงมักจะแบ่งออกเป็นสามหรือสี่กลุ่มหลัก กลุ่มที่สี่เป็นผลจากการแบ่งประเภท วิรูป ออกเป็นวิรูปและวิรูปใหม่

วิรูป แก้

 
Akzidenz-Grotesk เปิดตัวครั้งแรกโดย H. Berthold AG ในปี 1890 มันเป็นไทป์เฟซแบบวิรูปเยอรมันยอดนิยมที่มี 'g' ชั้นเดียว [a]

กลุ่มวิรูป (Grotesque) นี้คือการออกแบบไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงในช่วงต้น (ศตวรรษที่ 19 ถึงต้นศตวรรษที่ 20) ส่วนใหญ่ได้รับอิทธิพลจากไทป์เฟซแบบมีเชิงดีโดนีในยุคนั้นและประเพณีการวาดภาพป้าย สิ่งเหล่านี้มักมีการออกแบบที่แข็งแกร่งและโดดเด่น เหมาะสำหรับพาดหัวข่าวและโฆษณา ไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงในยุคแรก ๆ มักไม่มีตัวพิมพ์เล็กหรือตัวเอียงเนื่องจากไม่จำเป็นสำหรับการใช้งานในสมัยนั้น บางครั้งพวกมันจะเปิดตัวตามความกว้าง โดยมีช่วงความกว้างตั้งแต่แบบขยายไปจนถึงแบบปกติไปจนถึงแบบย่อ โดยแต่ละสไตล์แตกต่างกัน ซึ่งหมายความว่าสำหรับคนสมัยปัจจุบันแล้ว พวกมันอาจดูไม่ปกติและแปลกประหลาด[3][4]

ไทป์เฟซแบบวิรูปมีความกว้างของเส้นขีดค่อนข้างคงที่ (โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตัวพิมพ์ใหญ่แทบจะมีความกว้างของเส้นขีดไม่ต่างกันเลยเมื่อดูด้วยตาเปล่า) ส่วนปลายของส่วนโค้งมักจะเป็นแนวนอน และหลายส่วนมีเดือย "G" และ "R" โดยมีขางอ ตัวพิมพ์ใหญ่มักจะมีความกว้างค่อนข้างสม่ำเสมอ โดยทั่วไปความสูงของตัวพิมพ์ใหญ่และความสูงของตัวพิมพ์เล็กบางตัวที่ยื่นสูงเหนือตัวพิมพ์เล็กตัวอื่น ๆ (ascender) จะเท่ากันเพื่อสร้างเอฟเฟกต์ที่สม่ำเสมอมากขึ้นในข้อความ เช่น หัวเรื่องที่มีตัวพิมพ์ใหญ่จำนวนมาก นอกจากนี้ ส่วนของตัวพิมพ์เล็กบางตัวที่ห้อยลงมาใต้ตัวอักษรตัวอื่น (descender) มักลงมาไม่ลึกเพื่อใ้ห้ระยะห่างระหว่างบรรทัดแคบกว่า[5] พวกเขามักจะหลีกเลี่ยงการใช้ตัวเอียงแท้ (true italic) เพื่อหันไปใช้ตัวเอียงเทียม (oblique) หรือลาดเอียง (slope) มากขึ้น อย่างไรก็ตามไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงบางแบบมีตัวเอียงแท้[6][7]

ตัวอย่างของไทป์เฟซวิรูป ได้แก่ Akzidenz-Grotesk, Venus, News Gothic, Franklin Gothic, IBM Plex และ Monotype Grotesque Akzidenz Grotesk Old Face, Knockout, Grotesque No. 9 และ Monotype Grotesque เป็นตัวอย่างของแบบอักษรดิจิทัลที่ยังคงรักษาความวิรูปของไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงบางประเภทในยุคแรก ๆ ไว้มากกว่า[8][9][10][11]

Monotype กล่าวว่า คำว่า "วิรูป" (grotesque) มีต้นกำเนิดมาจาก อิตาลี: grottesco แปลว่า "เป็นของถ้ำ" เนื่องจากมีลักษณะทางเรขาคณิตที่เรียบง่าย[12] คำนี้เกิดขึ้นเนื่องจากการเปรียบเทียบในทางตรงข้ามกับแบบอักษรไทป์เฟซแบบมีเชิงสมัยใหม่ และแบบโรมัน ที่หรูหรากว่า และเป็นบรรทัดฐานในขณะนั้น[13]

วิรูปใหม่ แก้

 
เฮลเวติกาเปิดตัวครั้งแรกโดย Haas Type Foundry (ในชื่อ Neue Haas Grotesk) ในปี 1957 เป็นตัวอย่างของไทป์เฟซวิรูปใหม่

การออกแบบวิรูปใหม่ (Neo-grotesque) ปรากฏขึ้นในช่วงกลางศตวรรษที่ 20 โดยเป็นวิวัฒนาการของประเภทวิรูป มีลักษณะค่อนข้างตรงไปตรงมาโดยมีการเปลี่ยนแปลงความกว้างของเส้นที่จำกัด คล้ายกับไทป์เฟซวิรูป วิรูปใหม่มักมีตัวพิมพ์ใหญ่ที่มีความกว้างสม่ำเสมอและมีการออกแบบที่ค่อนข้าง 'พับขึ้น' (folded-up) โดยเส้นขีด (เช่น บนตัว 'c') จะถูกโค้งไปจนสุดในแนวนอนหรือแนวตั้งที่สมบูรณ์แบบ เฮลเวติกาเป็นตัวอย่างของสิ่งนี้ ต่างจากการออกแบบวิรูปก่อนหน้านี้ มีหลายชิ้นที่ออกในครอบครัวใหญ่นับจากเวลาที่ปล่อยออกมา

รูปแบบวิรูปใหม่เริ่มต้นขึ้นในทศวรรษ 1950 โดยมีการเกิดขึ้นของรูปแบบตัวอักษรนานาชาติ หรือสไตล์สวิส สมาชิกมองว่าเส้นสายที่ชัดเจนของ Akzidenz-Grotesk (1898) เป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบที่มีลักษณะเป็นกลางและมีสีสม่ำเสมอบนหน้ากระดาษ ในปี 1957 การเปิดตัวเฮลเวติกา, Univers และ Folio ซึ่งเป็นไทป์เฟซชุดแรกที่ถูกจัดอยู่ในประเภทวิรูปใหม่ มีผลกระทบอย่างมากในระดับนานาชาติ เฮลเวติกากลายเป็นแบบอักษรที่ใช้มากที่สุดในทศวรรษต่อ ๆ มา[14][b]

เรขาคณิต แก้

 
Futura เปิดตัวครั้งแรกโดย Bauer Type Foundry ในปี 1927 เป็นตัวอย่างของไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงเรขาคณิต

ไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงเรขาคณิตมีพื้นฐานมาจากรูปทรงเรขาคณิต เช่น วงกลมและสี่เหลี่ยมที่เกือบจะสมบูรณ์แบบ[16] ลักษณะทั่วไปคือตัว 'O' ตัวพิมพ์ใหญ่เกือบเป็นวงกลม จุดยอดตัวพิมพ์ใหญ่ 'N' แบบแหลมและแหลมและตัวอักษรตัวพิมพ์เล็ก 'a' ที่มี "ชั้นเดียว" ตัว 'M' มักจะถูกพ่นและมีตัวพิมพ์ใหญ่ที่มีความกว้างต่างกันตามแบบจำลองคลาสสิก

ไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงเรขาคณิตมีต้นกำเนิดในประเทศเยอรมนีในช่วงทศวรรษปี ค.ศ. 1920[17] ความพยายามในช่วงแรก ๆ สองครั้งในการออกแบบประเภทเรขาคณิตเกิดขึ้นโดย Herbert Bayer และ Jakob Erbar ซึ่งทำงานตามลำดับเกี่ยวกับ Universal Typeface (ยังไม่ได้เผยแพร่ในเวลานั้น แต่ฟื้นคืนชีพในรูปแบบดิจิทัลในชื่อ Architype Bayer ) และ Erbar ( ป. 1925 ) [18] ในปี 1927 Futura โดย Paul Renner ได้รับการเผยแพร่โดยได้รับเสียงชื่นชมและความนิยมอย่างมาก[14]

ไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงเรขาคณิตได้รับความนิยมในช่วงทศวรรษปี ค.ศ. 1920 และ 1930 เนื่องจากมีการออกแบบที่สะอาดตาและทันสมัย และมีการพัฒนาการออกแบบและการฟื้นฟูทางเรขาคณิตใหม่ ๆ มากมายตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา[c] รูปแบบทางเรขาคณิตที่โดดเด่นในยุคนั้น ได้แก่ Kabel, Semplicità, Bernhard Gothic, Nobel และ Metro ; การออกแบบใหม่ในรูปแบบนี้ ได้แก่ ITC Avant Garde, Brandon Grotesque, Gotham, Avenir, Product Sans, HarmonyOS Sans และ Century Gothic ตัวอักษรซานเซอริฟทรงเรขาคณิตจำนวนมากในยุคนั้น เช่น ที่ประพันธ์โดยโรงเรียนศิลปะเบาเฮาส์ (พ.ศ. 2462-2476) และศิลปินโปสเตอร์สมัยใหม่ ล้วนเป็นอักษรลายมือและไม่ได้ตัดเป็นโลหะในเวลานั้น[20]

แรงบันดาลใจหลากหลายแนวสำหรับหลายประเภทที่จัดอยู่ในแนว "เรขาคณิต" ในการออกแบบคือรูปทรงที่เรียบง่ายของตัวอักษรที่แกะสลักหรือลายฉลุบนโลหะและพลาสติกในอุตสาหกรรม ซึ่งมักจะเป็นไปตามโครงสร้างที่เรียบง่าย และบางครั้งเรียกว่า "เส้นตรง" (rectilinear) สำหรับการใช้แนวตั้งตรง และเส้นแนวนอน การออกแบบที่เรียกว่าเรขาคณิตในหลักการแต่ไม่ได้สืบทอดมาจากไทป์เฟซ Futura, Erbar และ Kabel เจ้าเก่าได้แก่ Bank Gothic, DIN 1451, Eurostile และ Handel Gothic พร้อมด้วยแบบอักษรหลายแบบที่ออกแบบโดย Ray Larabie[21][22]

มนุษยนิยม แก้

 
ซินแทกส์ เปิดตัวครั้งแรกโดย D. Stempel AG ในปี 1969 เป็นตัวอย่างของไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงมนุษยนิยม

ไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงมนุษยนิยมได้รับแรงบันดาลใจจากรูปแบบตัวอักษรแบบดั้งเดิม เช่น ตัวพิมพ์ใหญ่รูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสโรมัน ไทป์เฟซแบบมีเชิงดั้งเดิม และการประดิษฐ์ตัวอักษร หลายตัวมีตัวเอียงแท้แทนที่จะเป็นตัวเอียงเทียม มีตัวแฝด และแม้กระทั่งสวอช (swash) ด้วย การออกแบบเพื่อมนุษยนิยมในยุคแรก ๆ คือแบบอักษรจอห์นสตันของเอ็ดเวิร์ด จอห์นสตันในปี 1916 และหนึ่งทศวรรษต่อมาก็มี Gill Sans (Eric Gill, 1928) [23] โดยเอ็ดเวิร์ด จอห์นสตัน ผู้เป็นช่างอักษรวิจิตร โดยอาชีพ ได้รับแรงบันดาลใจจากรูปแบบตัวอักษรคลาสสิก โดยเฉพาะตัวพิมพ์ใหญ่บนคอลัมน์ทราจัน[24]

การออกแบบแบบมนุษยนิยมมีความแตกต่างมากกว่าการออกแบบแบบโกธิกหรือเรขาคณิต[25] การออกแบบแบบมนุษยนิยมบางแบบมีการปรับระยะเส้นขีด (เส้นขีดที่มีความกว้างแตกต่างกันอย่างชัดเจนตามแนวเส้น) หรือการสลับเส้นหนาและเส้นบาง ซึ่งรวมถึง แบบอักษร Optima (1958) ของ Hermann Zapf ที่ได้รับความนิยมมากที่สุด ซึ่งเป็นแบบอักษรที่ออกแบบมาโดยเฉพาะเพื่อให้เหมาะสำหรับทั้งการแสดงผลและข้อความเนื้อหา[26] การออกแบบแบบมนุษยนิยมบางแบบอาจมีรูปทรงเรขาคณิตมากกว่า ดังเช่นใน Gill Sans และจอห์นสตัน (โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวพิมพ์ใหญ่) เช่นเดียวกับตัวพิมพ์ใหญ่ของโรมัน มักมีพื้นฐานมาจากจตุรัสที่สมบูรณ์แบบ ครึ่งจัตุรัส และวงกลม โดยมีการเปลี่ยนแปลงความกว้างอย่างมาก การออกแบบทางสถาปัตยกรรมบางส่วนเหล่านี้อาจดูแข็งเกินไปสำหรับข้อความเนื้อหา [23] ส่วนอื่น ๆ เช่น ซินแทกส์ , Goudy Sans และ Sassoon Sans มีลักษณะคล้ายกับลายมือ ไทป์เฟซแบบมีเชิง หรือการประดิษฐ์ตัวอักษรมากกว่า

Frutiger ตั้งแต่ปี 1976 มีอิทธิพลอย่างยิ่งในการพัฒนาไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงมนุษยนิยมสมัยใหม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการออกแบบที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อให้อ่านได้ง่ายเป็นพิเศษเหนือการพิจารณาการออกแบบอื่น ๆ ทั้งหมด หมวดหมู่นี้ขยายตัวอย่างมากในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1980 และ 1990 ส่วนหนึ่งเป็นผลจากการต่อต้านความนิยมอย่างล้นหลามของ Helvetica และ Univers และยังเนื่องมาจากความต้องการ แบบอักษรคอมพิวเตอร์ที่อ่านง่ายบนจอคอมพิวเตอร์ความละเอียดต่ำ [27][28] [29] [30] การออกแบบจากช่วงเวลานี้มีไว้สำหรับการพิมพ์ ได้แก่ FF Meta, Myriad, Thesis, Charlotte Sans, Bliss, Skia และ Scala Sans ในขณะที่การออกแบบที่พัฒนาขึ้นสำหรับการใช้งานคอมพิวเตอร์ ได้แก่ Tahoma ของ Microsoft, Trebuchet, Verdana, Calibri และ Corbel เช่นเดียวกับ Lucida Grande ฟิร่า แซนส์ และ ดรอยด์ แซนส์ การออกแบบซานเซอริฟตามหลักมนุษยนิยม (หากมีการจัดสัดส่วนและเว้นระยะห่างอย่างเหมาะสม) เหมาะอย่างยิ่งสำหรับการใช้งานบนหน้าจอหรือในระยะไกล เนื่องจากการออกแบบสามารถให้รูรับแสงกว้างหรือแยกระหว่างจังหวะ ซึ่งไม่ใช่ลักษณะทั่วไปของการออกแบบที่แปลกประหลาดและวิรูปใหม่ .

อื่น ๆ แก้

 
Rothbury ไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงมอดูเลตรุ่นแรก ๆ จากปี 1915 ลายเส้นมีความกว้างแตกต่างกันมาก

เนื่องจากความหลากหลายของไทป์เฟซแบบไม่มีเชิง ไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงจำนวนมากจึงไม่สามารถจปดอยู่ในหมวดหมู่ข้างต้นได้ ตัวอย่างเช่น Neuzeit S มีอิทธิพลทั้งแบบวิรูปใหม่และเรขาคณิต เช่นเดียวกับ URW Grotesk ของ Hermann Zapf วิทนีย์ ผสมผสานอิทธิพลระหว่างมนุษยนิยมและวิรูป ในขณะที่คลาวิกา เป็นการออกแบบทางเรขาคณิตที่ไม่ได้อิงจากวงกลม ไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงที่มีไว้สำหรับป้าย เช่น Transport และ Tern (ทั้งคู่ใช้กับป้ายจราจร) อาจมีคุณสมบัติที่ผิดปกติเพื่อเพิ่มความชัดเจนและสร้างความแตกต่างให้กับอักขระ เช่น ตัวพิมพ์เล็ก 'L' ที่มีเส้นโค้งหรือ 'i' ที่มีเชิงอยู่ใต้จุด[31]

ไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงมอดูเลต แก้

ประเภทย่อยเฉพาะของไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงคือประเภทของไทป์เฟซเช่น Rothbury, Britannic, Radiant และ National Trust โดยมีการเปลี่ยนแปลงความกว้างของเส้นขีดอย่างเห็นได้ชัด สิ่งเหล่านี้เรียกว่า ไทป์เฟซแบบไม่มีเชิง'มอดูเลต', 'เน้น' หรือ 'คอนทราสต์ สูง' ('modulated', 'stressed' หรือ 'high-contrast') ในปัจจุบันมักจัดอยู่ในประเภทมนุษยนิยม แม้ว่าจะเกิดขึ้นก่อนจอห์นสตัน อันเป็นไทป์เฟซแบบไม่มีเชิงที่เริ่มต้นประเภทมนุษยนิยมสมัยใหม่ก็ตาม สิ่งเหล่านี้อาจได้รับแรงบันดาลใจจากแหล่งที่มาภายนอกการพิมพ์ เช่น ตัวอักษรพู่กันหรือการประดิษฐ์ตัวอักษร[32]

แกลเลอรี่ แก้

  •  
    Simple carving, Cornwall, 1689[33]
  •  
    Dublin 1848, caps-only heading with crossed V-form 'W'
  •  
    Corset advertisement using multiple grotesque typefaces, United States, 1886
  •  
    Light sans-serif being used for text, Germany, 1914
  •  
    Small art-nouveau flourishes on 'v' and 'w'. Ljubljana, 1916.
  •  
    Italic, Dublin, 1916
  •  
    Nearly monoline and stroke-modulated sans; Austrian war bond poster, 1916
  •  
    Broad block capitals. Hungarian film poster, 1918.
  •  
    Monoline sans-serif with art-nouveau influenced tilted 'e' and 'a'. Embedded umlaut at top left for tighter linespacing.
  •  
    Art Deco thick block inline sans-serif capitals, inner details kept very thin. France, 1920s.
  •  
    Berthold Block, a thick German sans-serif with shortened descenders, allowing tight linespacing. Switzerland, 1928.
  •  
    Artistic sans-serif keeping curves to a minimum (the line 'O Governo do Estado'), Brazil, 1930
  •  
    Lightly modulated sans-serif lettering on a 1930s poster, pointed stroke endings suggesting a brush
  •  
    Geometric sans-serif capitals, with sharp points on 'A' and 'N'. Australia, 1934.
  •  
    Dwiggins' Metrolite and Metroblack typefaces, geometric types of the style popular in the 1930s
  •  
    Stencilled lettering apparently based on Futura Black, 1937
  •  
    A 1940s American poster. The curve of the 'r' is a common feature in grotesque typefaces, but the 'single-storey' 'a' is a classic feature of geometric typefaces from the 1920s onwards.
  •  
    1952 Jersey holiday events brochure, using the popular Gill Sans-led British style of the period
  •  
    Swiss-style poster using Helvetica, 1964. Tight spacing characteristic of the period.
  •  
    Ultra-condensed industrial sans-serif in the style of the 1960s; Berlin, 1966
  •  
    Neo-grotesque type, Switzerland, 1972: Helvetica or a close copy. Irregular baseline may be due to using transfers.
  •  
    Tightly-spaced ITC Avant Garde; 1976
  •  
    Governmental poster using Univers, 1980
  •  
    Anti-nuclear poster, 1982
  •  
    1997 film festival poster, Ankara
  •  
    Distorted sans-serif in the "grunge typography" style, Ankara, 2002
  •  
    Letterpress poster by Alan Kitching, 2015

ดูเพิ่ม แก้

หมายเหตุ แก้

  1. ↑ The original metal type of Akzidenz-Grotesk did not have an oblique; this was added in the 1950s, although many sans-serif obliques of the period are similar.
  2. ↑ Digital publishing expert Florian Hardwig describes the main features of neo-grotesques as being "consistent details and even text colour."[15]
  3. ↑ In this period and since, some sources have distinguished the nineteenth-century "grotesque/gothic" designs from the "sans-serifs" (those now categorised as humanist and geometric both) of the twentieth, or used some form of classification that emphasises a different between the groups.[19]

อ้างอิง แก้

  1. ↑ "sans serif" in The New Encyclopædia Britannica. Chicago: Encyclopædia Britannica Inc., 15th edn., 1992, Vol. 10, p. 421.
  2. ↑ Oxford Dictionary of English. Oxford University Press. 2022.
  3. ↑ Shinn, Nick (2003). "The Face of Uniformity" (PDF). Graphic Exchange. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 18 November 2016. สืบค้นเมื่อ 31 December 2019.
  4. ↑ Coles, Stephen. "Helvetica alternatives". FontFeed (archived). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 January 2013. สืบค้นเมื่อ 1 July 2015.{{cite web}}: CS1 maint: unfit URL (ลิงก์)
  5. ↑ Berry, John. "A Neo-Grotesque Heritage". Adobe Systems. สืบค้นเมื่อ 15 October 2015.
  6. ↑ Specimens of type, borders, ornaments, brass rules and cuts, etc. : catalogue of printing machinery and materials, wood goods, etc. American Type Founders Company. 1897. p. 340. สืบค้นเมื่อ 17 August 2015.
  7. ↑ "Italic Gothic". Fonts in Use. สืบค้นเมื่อ 25 February 2017.
  8. ↑ Hoefler & Frere-Jones. "Knockout". Hoefler & Frere-Jones. สืบค้นเมื่อ 1 July 2015.
  9. ↑ Hoefler & Frere-Jones. "Knockout sizes". Hoefler & Frere-Jones.
  10. ↑ "Knockout styles". Hoefler & Frere-Jones. สืบค้นเมื่อ 1 July 2015.
  11. ↑ Lippa, Domenic (14 September 2013). "10 favourite fonts". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 1 July 2015.
  12. ↑ "Grotesque Sans". Monotype. สืบค้นเมื่อ 16 March 2021.
  13. ↑ Greta, P (21 August 2017). "What Are Grotesque Fonts? History, Inspiration and Examples". Creative Market Blog. Creative Market. สืบค้นเมื่อ 16 March 2021.
  14. ↑ 14.0 14.1 Meggs 2011.
  15. ↑ @hardwig (16 June 2019). "The mid-20th century saw a reappraisal of these classic sans serif forms. Fueled by modernist ideas, they were rethought and redrawn, now with consistent details and even text color. Transferred into systematic families of numerous weights and widths, the neo-grotesque became an essential ingredient of the International Typographic Style" (ทวีต) – โดยทาง ทวิตเตอร์.
  16. ↑ Ulrich, Ferdinand. "A short intro to the geometric sans". FontShop. สืบค้นเมื่อ 17 December 2016.
  17. ↑ Ulrich, Ferdinand. "Types of their time – A short history of the geometric sans". FontShop. สืบค้นเมื่อ 19 August 2015.
  18. ↑ Kupferschmid, Indra. "On Erbar and Early Geometric Sans Serifs". CJ Type. สืบค้นเมื่อ 20 October 2016.
  19. ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ The Typography of Press Advertisement
  20. ↑ Kupferschmid, Indra (6 January 2012). "True Type of the Bauhaus". Fonts in Use. สืบค้นเมื่อ 15 October 2016.
  21. ↑ Tselentis, Jason (28 August 2017). "Typodermic's Raymond Larabie Talks Type, Technology & Science Fiction". How. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 April 2018. สืบค้นเมื่อ 29 October 2017.
  22. ↑ Kupferschmid, Indra (15 January 2016). "Some type genres explained". kupferschrift (blog). สืบค้นเมื่อ 31 October 2017.
  23. ↑ 23.0 23.1 Tracy 1986.
  24. ↑ Nash, John. "In Defence of the Roman Letter" (PDF). Journal of the Edward Johnston Foundation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2017-08-09. สืบค้นเมื่อ 13 October 2016.
  25. ↑ Blackwell, written by Lewis (2004). 20th-century type (Rev. ed.). London: Laurence King. p. 201. ISBN 9781856693516.
  26. ↑ Lawson 1990.
  27. ↑ Berry, John D. (22 July 2002). "Not Your Father's Sans Serif". Creative Pro. สืบค้นเมื่อ 24 February 2019.
  28. ↑ Berry, John D. (5 August 2002). "The Human Side of Sans Serif". Creative Pro. สืบค้นเมื่อ 24 February 2019.
  29. ↑ Coles, Stephen. "Questioning Gill Sans". Typographica. สืบค้นเมื่อ 18 December 2015.
  30. ↑ Kupferschmid, Indra. "Gill Sans Alternatives". Kupferschrift. สืบค้นเมื่อ 23 February 2019.
  31. ↑ Calvert, Margaret. "New Transport". A2-TYPE. สืบค้นเมื่อ 2 May 2016.
  32. ↑ Coles, Stephen. "Identifont blog Feb 15". Identifont. สืบค้นเมื่อ 17 August 2015.
  33. ↑ Thompson, Ian (2013). Cornish Milestones. Twelveheads Press. ISBN 9780906294789.

อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ชื่อ "BS_2961" ซึ่งนิยามใน <references> ไม่ถูกใช้ในข้อความก่อนหน้า
อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ชื่อ "PJIM" ซึ่งนิยามใน <references> ไม่ถูกใช้ในข้อความก่อนหน้า
อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ชื่อ "behrens" ซึ่งนิยามใน <references> ไม่ถูกใช้ในข้อความก่อนหน้า

อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ชื่อ "nymphgrot_update" ซึ่งนิยามใน <references> ไม่ถูกใช้ในข้อความก่อนหน้า

 

แหล่งข้อมูลอื่น แก้

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ไม่มีเชิง&oldid=11450096"