วิกิพีเดีย

อักษรสินธุ

อักษรสินธุ หรือ อักษรฮารัปปา เป็นคลังของสัญลักษณ์ที่ผลิตโดยอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุ จารึกส่วนใหญ่มีสัญลักษณ์ที่มีความยาวไม่มาก มำให้ตัดสินได้ยากว่าอารยธรรมนี้มีระบบการเขียนในการบันทึกภาษาในอารยธรรมลุ่มแม่น้ำสินธุที่ยังไม่ได้รับการยืนยันหรือไม่[3] แม้ว่าจะมีความพยายามมากเพียงใด[4] 'อักษร' นี้ยังไม่สามารถถอดความได้ แต่ก็ยังมีความพยายามต่อไป โดยไม่มีจารึกสองภาษาที่จะช่วยถอดอักษรนี้[5] และอักษรนี้ไม่มีการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญ อย่างไรก็ตาม วากยสัมพันธ์บางส่วนมีความหลากหลายไปตามพื้นที่[3]

อักษรสินธุ
ตราที่มีอักษรสินธุ 5 ตัวอักษร
ชนิดถอดความไม่ได้; น่าจะเป็นตัวหนังสือยุคสัมฤทธิ์หรือตัวหนังสือดั้งเดิม
ภาษาพูดไม่ทราบ (ดูภาษาฮารัปปา)
ช่วงยุคป. 3500–1900 ปีก่อน ค.ศ.[1][2][a]
ISO 15924Inds

มีการเผยแพร่ตราสัญลักษณ์ฮารัฟฟาครั้งแรกใน ค.ศ. 1875[6] บนภาพวาดของอเล็กซานเดอร์ คันนิงแฮม[7] ใน ค.ศ. 1992 พบวัตถุที่มีการจารึกประมาณ 4,000 ชิ้น[8] ซึ่งบางส่วนพบได้ไหลถึงเมโสโปเตเมียเนื่องจากความสัมพันธฺสินธุ–เมโสโปเตเมียโบราณ และมีสัญลักษณ์เฉพาะมากกว่า 400 รูปบนจารึกที่เป็นที่รู้จัก[9][5]

นักวิชาการบางคน อย่าง จี. อาร์. ฮันเตอร์,[10] เอส. อาร์. ราว, จอห์น นิวเบอร์รี,[11] และ กฤษณะ ราว[12] โต้แย้งว่า อักษรพราหมีบางส่วนมีความเชื่อมโยงกับระบบอักษรสินธุ เรย์มอน ออลชิน[13] ได้สนับสนุนอย่างระมัดระวังว่า มีความเป็นไปได้ที่อักษรพราหมีจะได้รับอิทธิพลจากอักษรสินธุ[14][15] ความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งสำหรับความต่อเนื่องของธรรมเนียมสินธุอยู่ในสัญลักษณ์กราฟฟิตีวัฒนธรรมหินตั้งในอินเดียตอนใต้และตอนกลาง (และศรีลังกา) ซึ่งอาจไม่ถือเป็นอักษรทางภาษาศาสตร์ แต่อาจมีบางส่วนที่ทับซ้อนกับคลังสัญลักษณ์สินธุ[16][17] นักภาษาศาสตร์อย่าง Iravatham Mahadevan, Kamil Zvelebil และ Asko Parpola ได้โต้แย้งว่า อักษรนี้มีความเกี่ยวข้องกับภาษาดราวิเดียน[18][19]

จารึกและการถอดความ แก้

หลักฐานสำคัญเกี่ยวกับการเขียนในบริเวณนี้คือจารึกพบราว 2,000 ชิ้น แต่การถอดความทำได้ช้า เพราะ

  • เป็นจารึกขนาดสั้นและเป็นข้อความแบบย่อ สั้นสุดมีเครื่องหมาย 5 ตัว ยาวสุด 26 ตัว
  • ไม่รู้ว่าจารึกด้วยภาษาใด
  • ไม่มีจารึก 2 ภาษา

ภาษาที่เขียนด้วยอักษรสินธุ แก้

แนวคิดเกี่ยวกับภาษาที่เขียนด้วยอักษรสินธุมีหลายทฤษฎี

  • ภาษานี้ไม่เกี่ยวข้องกับภาษาใดในปัจจุบัน
  • ภาษานี้เป็นภาษาของเผ่าอารยัน ซึ่งใช้พูดในอินเดียเหนือและปากีสถาน เช่นเดียวกับ ภาษาฮินดี ภาษาสันสกฤต โดยภาษาของชาวสินธุอาจเป็นภาษาโบราณของภาษากลุ่มนี้ ข้อด้อยของทฤษฎีนี้คือ คำว่า ม้า ซึ่งมีความสำคัญในวัฒนธรรมของเผ่าอารยัน กลับปรากฏในอักษรนี้เก่าสุดเพียง 1,457 ปีก่อนพุทธศักราช ซึ่งอาจเป็นไปได้ว่าไม่มีชาวอารยันก่อนช่วงเวลาดังกล่าว
  • ภาษานี้เป็นภาษาตระกูลมุนดา ซึ่งเป็นภาษาที่ใช้พูดในอินเดียตะวันออกและใกล้เคียงกับภาษาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แต่คำศัพท์ของภาษาตระกูลมุนดาพบน้อยในวัฒนธรรมฮารัปปัน ทำให้ความเป็นไปได้ค่อนข้างคลุมเครือ
  • ภาษานี้เป็นภาษาดราวิเดียนซึ่งใช้พูดในอินเดียใต้ ยกเว้นภาษาบราฮุยในปากีสถาน นอกจากนั้นยังพบอิทธิพลของภาษาดราวิเดียนมากมายในยุคพระเวท โดยคำจากภาษากลุ่มอารยันเข้ามาแทนที่คำจากภาษาดราวิเดียน พยัญชนะบางตัวพบในภาษาอารยันและดราวิเดียนแต่ไม่พบในภาษากลุ่มอิหร่าน แสดงว่าภาษาดราวิเดียนอาจเป็นภาษาเริ่มต้นของภาษาอารยัน อักษรที่พบยังมีลักษณะของการเขียนภาษารูปคำติดต่อโดยบางเครื่องหมายเป็นปัจจัยต่อท้ายคำซึ่งเป็นลักษณะของภาษาดราวิเดียน

อักษรสินธุเป็นอักษรชนิดใด แก้

โดยทั่วไปถ้าเป็นอักษรแทนหน่วยเสียงจะมีสัญลักษณ์ไม่เกิน 40 ตัว ระบบพยางค์เช่นอักษรไลเนียร์เอหรืออักษรเชอโรกี มีราว 40 -100 ตัว ถ้าเป็นระบบแทนคำมีมากกว่า 100 ตัว อักษรสินธุมีสัญลักษณ์ 400 ตัว โดยทั่วไปใช้ 200 ตัว จึงน่าเป็นอักษรคำ

ระบบตัวเลข แก้

ระบบตัวเลขของอักษรสินธุเป็นเลขฐาน 8 ซึ่งพบในภาษาดราวิเดียนโบราณก่อนเปลี่ยนเป็นเลขฐาน 10 เมื่อได้รับอิทธิพลจากอารยัน ระบบนี้จะนับตั้งแต่ 1 – 7 เลข 8 ใช้คำว่า จำนวน เลข 9 คือ มาก-1 และ 10 คือ มาก

หมายเหตุ แก้

  1. ↑ Bryant (2001), p. 178: "proto‐Indus writing on shards of pottery from the Ravi phase that are as early as 3500 B.C.E."

อ้างอิง แก้

  1. ↑ Kenoyer (2006), pp. 10–11.
  2. ↑ Bryant (2001), p. 178.
  3. ↑ 3.0 3.1 Locklear, Mallory (25 January 2017). "Science: Machine learning could finally crack the 4,000-year-old Indus script". The Verge. Manhattan, New York, NY: Vox Media. สืบค้นเมื่อ 25 January 2017. After a century of failing to crack an ancient script, linguists turn to machines.
  4. ↑ Possehl (1996).
  5. ↑ 5.0 5.1 Robinson (2015).
  6. ↑ Wright (2009), p. 7.
  7. ↑ Cunningham (1875), pp. 105–108.
  8. ↑ Fairservis (1992), p. 5.
  9. ↑ Ghosh (1990).
  10. ↑ Hunter (1934).
  11. ↑ Newberry (1980), pp. 10–20.
  12. ↑ Ghosh (1990), p. 361–364.
  13. ↑ Allchin & Erdosy (1995), p. 336.
  14. ↑ Goody (1987), pp. 301–302, note 4.
  15. ↑ Salomon (1995).
  16. ↑ Mahadevan (2004).
  17. ↑ Ray (2006), pp. 121–122.
  18. ↑ Rahman, Tariq. "Peoples and languages in pre-Islamic Indus valley". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-05-09. สืบค้นเมื่อ 2008-11-20. most scholars have taken the 'Dravidian hypothesis' seriously
  19. ↑ "The Indus Script | Harappa". www.harappa.com. สืบค้นเมื่อ May 22, 2020.

ข้อมูล แก้

อ่านเพิ่ม แก้

แหล่งข้อมูลอื่น แก้

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=อักษรสินธุ&oldid=11346916"