ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์"

[[เกออร์ก ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค]]เป็นสมาชิกแรกของราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ เมื่อดัชชีเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์คถูกแบ่งในปี [[พค.ศ. 2178]]1635 เกออร์กได้รับมรดกส่วนราชรัฐคาเลนแบร์ก (Principality of Calenberg) และราชรัฐเกิททิงเงิน (Principality of Göttingen) และในปี [[พ.ศ.1636 2179]] ท่านพระองค์ได้ย้ายไปพำนักอยู่ที่ฮันโนเฟอร์ ดยุกแอนสท์ เอากุสท์ โอรสของท่านได้รับการแต่งตั้งเป็น[[เจ้านครรัฐผู้คัดเลือก]][[จักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์]]ในปี [[พ.ศ. 2235]]1692 เจ้าหญิง[[โซฟีแห่งฮันโนเฟอร์]] พระชายาในดยุกแอนสท์ เอากุสท์ ได้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์บริเตนใหญ่อันเนื่องจาก[[พระราชบัญญัติการสืบสันตติวงศ์ ค.ศ. 1701]] ได้กำหนดว่ารัชทายาทที่เป็น[[โรมันคาทอลิก]]ไม่สามารถครองราชบัลลังก์ได้ เจ้าหญิงโซฟีซึ่งขณะนั้นเป็น[[โปรเตสแตนต์]]ที่เป็นพระญาติใกล้ชิดที่สุดกับ[[พระเจ้าวิลเลียมที่ 3 แห่งอังกฤษ]] พระเจ้าวิลเลียมจริง ๆ แล้วทรงเป็น[[ชาวดัตช์]]แห่ง[[ราชวงศ์ออเรนจ์-นัสเซา]] แต่ทั้งพระมเหสีและพระราชมารดาเป็นเจ้าหญิงในราชวงศ์สจวต

* [[พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่]] (George I) [[พค.ศ. 2257]]1714 - [[พค.ศ. 2270]]1727 (เกออร์ก ลุดวิก (Georg Ludwig) = จอร์จ หลุยส์ (George Louis))

* [[พระเจ้าจอร์จที่ 2 แห่งบริเตนใหญ่]] (George II) [[พค.ศ. 2270]]1727 - [[พค.ศ. 2303]]1760 (เกออร์ก เอากุสท์ (Georg August) = จอร์จ ออกัสตัส (George Augustus))

* [[พระเจ้าจอร์จที่ 3 แห่งบริเตนใหญ่]] (George III) [[พค.ศ. 2303]]1760 - [[พค.ศ. 2363]]1820<ref>ราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และราชอาณาจักรไอร์แลนด์ได้รวมกันในปี พค.ศ. 23441801 เป็น''สหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์''</ref>

*[[พระเจ้าจอร์จที่ 3 แห่งสหราชอาณาจักร]] (George III) [[พค.ศ. 2303]]1760 - [[พค.ศ. 2363]]1820

* [[พระเจ้าจอร์จที่ 4 แห่งสหราชอาณาจักร]] (George IV) [[พค.ศ. 2363]]1820 - [[พค.ศ. 2373]]1830)

* [[พระเจ้าวิลเลียมที่ 4 แห่งสหราชอาณาจักร]] (William IV) [[พค.ศ. 2373]]1830 - [[พค.ศ. 2380]]1837

*[[สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรียแห่งสหราชอาณาจักร]] (Victoria) [[พค.ศ. 2380]]1837 - [[พค.ศ. 2444]]1901

พระเจ้าจอร์จที่ 1 พระเจ้าจอร์จที่ 2 และพระเจ้าจอร์จที่ 3 ต่างก็ทรงดำรงดำแหน่งเจ้าผู้คัดเลือกและดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค (Electors and dukes of Brunswick-Lüneburg) ซึ่งเรียกอย่างไม่เป็นทางการว่าผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์ (Electors of Hanover) ในช่วงต้นของปี [[พ.ศ. 2357]]1814 เมื่อฮันโนเฟอร์ได้กลายเป็นราชอาณาจักร กษัตริย์แห่งบริเตนใหญ่ก็มีพระอิสสริยยศเป็นพระมหากษัตริย์ฮันโนเฟอร์ด้วย

ราชบัลลังก์[[สหราชอาณาจักร]]และฮันโนเฟอร์ได้แยกจากกันในปี [[พ.ศ. 2380]]1837 เมื่อมี[[กฎหมายแซลิก]]ที่กำหนดให้ราชบัลลังก์ฮันโนเฟอร์ไม่ได้ตกผ่านรัชทายาทของตกไปสู่สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย แต่กลับผ่านไปยังพระราชปิตุลาของพระองค์คือแอนสท์ เอากุสท์ 1 แห่งฮันโนเฟอร์ (Ernest Augustus I of Hanover, Duke of Cumberland)<ref>Picknett, Prince, Prior & Brydon, pp. 13, 14.</ref> เมื่อสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรียสวรรคตในปี พ.ศ. 24441901 ราชวงศ์[[ซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา]]ได้ครองราชบัลลังก์สหราชอาณาจักรต่อ โดย[[พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 แห่งสหราชอาณาจักร|พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7]] พระราชโอรสและองค์รัชทายาทผู้เป็นพระโอรสใน[[เจ้าชายอัลเบิร์ต พระราชสวามี|เจ้าชายอัลเบิร์ตแห่งซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา]] พระราชสวามีในสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย ทำให้ชื่อราชวงศ์อังกฤษเปลี่ยนไปเป็นซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา ตามนามสกุลของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 ซึ่งได้รับมาจากพระราชบิดา<ref>Picknett, Prince, Prior & Brydon, p. 14.</ref>

หลังจากพระเจ้าวิลเลียมที่ 4 แห่งสหราชอาณาจักร สวรรคตในปี พ.ศ. 23801837 มีผู้ได้ครองบัลลังก์ฮันโนเฟอร์ต่อ ดังนี้:

* พระเจ้าแอนสท์ เอากุสท์ที่ 1 แห่งฮันโนเฟอร์ (Ernest Augustus I) [[พค.ศ. 2380]]1837-[[พค.ศ. 2394]]1851

* พระเจ้าเกออร์กที่ 5 แห่งฮันโนเฟอร์ (George V) [[พค.ศ. 2394]]1851-[[พค.ศ. 2409]]1866 ถูกถอดจากราชสมบัติ

ฮันโนเฟอร์สิ้นสุดลงเมื่อถูกรวมเข้ากับ[[ปรัสเซีย]]ในปี [[พ.ศ. 2409]]1866

ในปี [[พ.ศ. 2427]]1884 เชื้อสายของราชวงศ์เวลฟ์ (House of Welf) ได้สิ้นสุดลง ตามกฎหมายของราชวงศ์ ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์สามารถขึ้นครองบัลลังก์ดัชชีเบราน์ชไวค์ แต่กระนั้นก็มีแรงกดดันจากปรัสเซียต่อพระเจ้าจอร์จที่ 5 และแอนสท์ เอากุสท์ ดยุกที่ 3 แห่งคัมบาลันด์ (Ernest Augustus, 3rd Duke of Cumberland) พระราชโอรสไม่ให้ขึ้นเป็นรัฐสมาชิกของจักรวรรดิเยอรมัน ตามกฎหมายในปี พ.ศ. 24221879 ได้ตั้งสภาชั่วคราวขึ้นมาเพื่อดูแลเมื่อดยุกถึงแก่อสัญกรรม หรือแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการแทนในกรณีจำเป็น

ดยุกแห่งคัมบาลันด์ได้อ้างสิทธิเป็นดยุกแห่งเบราน์ชไวค์หลังจากดยุกองค์ก่อนสิ้นพระชนม์ แต่ก็มีการต่อรองที่ยาวนานและปัญหาก็ไม่ได้รับการแก้ไข เจ้าชายอัลเบิร์ตแห่งปรัสเซัย (Prince Albrecht of Prussia) ได้ทรงแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ หลังจากพระองค์สวรรคตในปี พ.ศ. 24491906 ดยุกโยฮันน์ อัลแบร์ตแห่งเมคเลินบวร์ค (Duke John Albert of Mecklenburg) ได้ครองราชย์ต่อ โอรสคนโตของดยุกแห่งคัมบาลันด์ได้ถึงแก่กรรมได้เสียชีวิตในอุบัติเหตุรถยนต์ในปี พ.ศ. 24551912 ดยุกแห่งคัมบาลันด์จึงประกาศให้ราชบัลลังก์ตกสู่โอรสองค์เล็ก ผู้ซึ่งแต่งงานกับพระราชธิดาในจักรพรรดิแห่งเยอรมนี (Kaiser) ได้ให้สัตย์ปฏิญาณว่าจะเป็นพันธมิตรกับจักรวรรดิเยอรมัน และได้รับอนุญาตให้ขึ้นครองราชบัลลังก์ของดัชชีในเดือนพฤศจิกายน พค.ศ. 24561913 ท่านเขาเป็นนายพลตรี (major-general) ในระหว่าง[[สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง]] แต่ตำแหน่งดยุกแห่งเบราน์ชไวค์ก็ถูกล้มล้างในปี พ.ศ. 24611918 บิดาของท่านเขาก็ถูกถอดจากพระอิสริยยศอังกฤษในปี พ.ศ. 24621919 เนื่องจาก''จับอาวุธต่อสู้กับสหราชอาณาจักร''

* จอร์จที่ 5 แห่งฮาโนเวอร์ (George V) พค.ศ. 24091866-พค.ศ. 24211878

* แอนสท์ เอากุสท์ ดยุกที่ 3 แห่งคัมบาลันด์ (Ernest Augustus, 3rd Duke of Cumberland) พค.ศ. 24211878-พค.ศ. 24661923

* แอนสท์ เอากุสท์ที่ 3 ดยุกผู้ถูกถอดแห่งบรุนสวิค (จากตำแหน่ง) (Ernest Augustus III, the deposed duke of Brunswick) พค.ศ. 24661923-พค.ศ. 24961953 โอรสของดยุกคนก่อน

* แอนสท์ เอากุสท์ ผู้อาวุโส เจ้าชายแห่งฮันโนเฟอร์ (Ernest Augustus the elder, Prince of Hanover) พค.ศ. 24961953-พค.ศ. 25301987

* แอนสท์ เอากุสท์ ผู้เยาว์ เจ้าชายแห่งฮันโนเฟอร์ (Ernest Augustus the younger, Prince of Hanover) พค.ศ. 25301987-ปัจจุบัน

ราชวงศ์นี้ปัจจุบันพำนักอยู่ในออสเตรียตั้งแต่ปี พ.ศ. 24091866 พระอิสสริยศและตำแหน่งนี้ใช้เพียงสมมติกันขึ้นมาเพื่อความเคารพตั้งแต่ปี พ.ศ. 24621919