ผลต่างระหว่างรุ่นของ "เลขาธิการคณะกรรมการกลางพรรคคอมมิวนิสต์เวียดนาม"

'''เจิ่น ฟู้'''ซึ่งเป็นหนึ่งในสมาชิกผู้ก่อตั้ง[[พรรคคอมมิวนิสต์อินโดจีน]] ได้รับเลือกเป็นเลขาธิการคนแรกของพรรค หนึ่งปีหลังจากได้รับเลือกเขาถูกทางการฝรั่งเศสตัดสินจำคุกเนื่องจากจัดกิจกรรมต่อต้านฝรั่งเศส เขาเสียชีวิตในคุกในปีเดียวกัน{{sfn|Dodd|Lewis|Emmons|2003|p=557}} ผู้รับช่วงเป็นเลขาธิการคนที่ 2 โดยพฤตินัยคือ ''เลอ ห่ง ฟอง'' เลขาธิการ OEC ซึ่งเป็นผู้นำพรรคโดยผ่านสำนักงานเลขาธิการคณะกรรมการบริหารพรรคแห่งโพ้นทะเล (OEC) เหตุที่ได้เป็นเลขาธิการพรรคเพราะคณะกรรมการกลางถูกปราบปรามทั้งหมด{{sfn|Brocheux|2007|p=60}} ต่อมาในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2478 ในการประชุมพรรคครั้งแรกที่มาเก๊า ''ฮ่า หุ่ย เติบ'' ได้รับเลือกให้เป็นเลขาธิการคนที่ 3 จนถึงวันที่ 30 มีนาคม พ.ศ. 2481 ในที่ประชุมคณะกรรมการพรรค ณ บาเดียม [[นครโฮจิมินห์|กรุงไซ่ง่อน]] เขาได้ลาออกจากตำแหน่ง เดือนพฤษภาคมเขาถูกเจ้าหน้าที่ฝรั่งเศสจับกุมและถูกประหารในวันที่ 28 สิงหาคม พ.ศ. 2484 {{sfn|Quinn-Judge|2002|p=225}} ในวันที่ 30 มีนาคม พ.ศ. 2481 หลังการลาออกของเลขาธิการคนที่ 3 ''เหงียน วัน เกอ''ได้รับเลือกเป็นเลขาธิการคนที่ 4 ต่อมาในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2483 เขาถูกเจ้าหน้าที่ฝรั่งเศสจับกุม และถูกประหารชีวิตโดยการยิงในวันที่ 25 พฤษภาคม พ.ศ. 2484 ท่ามกลางวิกฤติของ[[พรรคคอมมิวนิสต์อินโดจีน]]ที่ถูกทางการฝรั่งเศสกวาดล้างผู้นำพรรคหลายคน ในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2484 ''[[เจื่อง จิญ]]''ได้รับเลือกเป็นเลขาธิการคนที่ 5{{sfn|Currey|2005|p=61}} โดยบทความใน NhânDân เมื่อวันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2494 ได้กล่าวถึงบทบาทของเจื่องจิญในฐานะ "ผู้สร้างและผู้บัญชาการ" ของการปฏิวัติในขณะที่[[โฮจิมินห์]]ถูกเรียกว่า "จิตวิญญาณของการปฏิวัติเวียดนามและการต่อต้านของเวียดนาม"{{sfn|Quinn-Judge|2002|pp=1–2}} ในปีพ.ศ. 2488 พรรคคอมมิวนิสต์อินโดจินได้สลายตัวทำให้เจื่องจิญพ้นจากตำแหน่งเลขาธิการใหญ่ตามสภาพพรรค และในปี พ.ศ. 2499 ได้ก่อตั้งพรรคใหม่อีกครั้งในนามพรรคแรงงานเวียดนาม จิญกลับมาเป็นเลขาธิการเอกคนที่ 1(5) แต่เนื่องจากบทบาทของเขาในการรณรงค์ปฏิรูปที่ดินอย่างรุนแรงเขาจึงต้องลาออก{{sfn|Thai|1985|pp=27–29}} ''[[โฮจิมินห์]]''จึงเข้ารับตำแหน่งเลขาธิการเอกพรรคแรงงานเวียดนามต่อเป็นคนที่ 2(6) แต่ได้แต่งตั้งให้เล สวนเป็นรักษาการเลขาธิการเอกอย่างรวดเร็ว{{sfn|Ooi|2004|p=777}} ต่อมาในปี พ.ศ. 2503 ''[[เล สวน]]''ได้รับเลือกให้เป็นเลขาธิการเอกคนที่ 3(7) และเป็นผู้นำสูงสุดลำดับที่สองจนกระทั่งโฮจิมินห์เสียชีวิตในวันที่ 2 กันยายน พ.ศ. 2512{{sfn|Brocheux|2007|p=174}}

 

 

==References==