ผลต่างระหว่างรุ่นของ "วิกฤตรัฐธรรมนูญออสเตรเลีย ค.ศ. 1975"

ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์คนก่อนเคอร์ เซอร์ พอล แฮสลัค เชื่อว่าสาเหตุสำคัญที่ทำให้เกิดวิกฤตขึ้นคือการขาดความเชื่อใจและความไว้วางใจระหว่างวิทแลมและเคอร์วิทแลมกับเคอร์ และบทบาทที่เหมาะสมสมควรของผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์คือการให้คำปรึกษา ให้คำแนะนำ และให้คำเตือน

ระหว่างที่เกิดวิกฤต วิทแลมกล่าวหาว่าหัวหน้าพรรคชนบท ดัก แอนโธนี มีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับ[[สำนักข่าวกรองกลาง]]ของสหรัฐฯ หรือ (ซีไอเอ) ต่อมามีการกล่าวหาว่าเคอร์ทำตามคำสั่งของรัฐบาลสหรัฐฯ ที่ให้ปลดวิทแลม คำกล่าวหาที่มีมากอยู่ดาษดื่นที่สุดคือซีไอเอมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของเคอร์ ในปี 1966 เคอร์เข้าร่วมกลุ่มคอนเกรสฟอร์คัลเชอรัลฟรีดอม (Congress for Cultural Freedom) ซึ่งเป็นกลุ่มอนุรักษ์นิยมที่ได้รับเงินทุนสนับสนุนอย่างลับ ๆ จากซีไอเอ คริสโตเฟอร์ บอยซ์ ที่ต้องโทษข้อหาเป็นสายลับให้กับ[[สหภาพโซเวียต]] พูดกล่าวว่าซีไอเอ ต้องการเอาปลดวิทแลมออกจากตำแหน่งเพราะเขาเคยขู่ว่าจะปิดฐานทัพสหรัฐฯ ในออสเตรเลีย รวมถึงฐานทัพไพน์แก็ป บอยซ์เป็นลูกจ้างอายุ 22 ปี เป็นพนักงานในบริษัทผู้รับจ้างที่อยู่ในอุตสาหกรรมป้องกันประเทศของสหรัฐฯ ในขณะที่เกิดการเหตุการณ์ปลดนายกรัฐมนตรี เขาพูดว่าซีไอเอพูดถึงเรียกเคอร์ว่าเป็น "เคอร์คนของเรา" ตามที่โจนาธาน ควิทนีย์จากหนังสือพิมพ์[[เดอะวอลล์สตรีทเจอร์นัล]] กล่าวว่าซีไอเอ "ออกค่าเดินทางให้กับเคอร์ สร้างสมบารมีให้ เคอร์ยังคงไปเอาเงินกับซีไอเอ" ในปี 1974 ทำเนียบขาวส่ง มาร์แชล กรีน มาเป็นเอกอัครราชฑูตสหรัฐอเมริกาประจำออสเตรเลีย ผู้เป็นที่รู้จักในฉายา "เจ้าแห่งการรัฐประหาร" เนื่องด้วยบทบาทสำคัญในการรัฐประหารปี 1965 เพื่อนโค่นล้มประธานาธิบดีอินโดนีเซีย [[ซูการ์โน]]

ทั้งวิทแลมและเคอร์ไม่เคยเสนอแนะชี้นำว่าวังได้เข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ ในทางลับกับเรื่องนี้ ตามที่เจนนี ฮ็อกคิงฮอคกิง เล่านักเขียนชีวประวัติของวิทแลม อ้างถึงบันทึกของเคอร์จากหอจดหมายเหตุแห่งชาติออสเตรเลียที่เปิดเผยว่าเขาเคยพูดคุยเรื่องอำนาจพิเศษสงวนที่เขามี และความเป็นไปได้ว่าที่เขาจะใช้มันเพื่อปลดรัฐบาลวิทแลมกับ[[เจ้าชายชาลส์]]ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1975 เคอร์ถามว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากเขาปลดวิทแลม แล้วนายกรัฐมนตรีตอบโต้ด้วยการปลดเขา ตามที่เคอร์เขียนไว้จากคำบอกเล่าของเคอร์ เจ้าชายชาลส์ทรงตรัสว่าชาลส์ตรัสว่า "แน่นอนอยู่แล้ว เซอร์จอห์น พระราชินีไม่ควรรับถวายคำแนะนำให้เรียกตัวท่านกลับไปทุกครั้งที่ท่านพิจารณาว่าจะปลดรัฐบาล" เคอร์เขียนในสมุดบันทึกว่าเจ้าชายชาลส์ได้ทรงแจ้งให้ราชเลขาธิการในพระองค์ เซอร์ มาร์ติน ชาร์เทอริส ทราบถึงการสนทนานี้ ชาร์เทอริสจึงเขียนไปหาเคอร์เพื่ออธิบายว่า ในกรณีที่เกิดเหตุเช่นนั้นขึ้น "แม้ว่าพระราชินีคงจะทรงพยายามประวิงเวลาให้ แต่ท้ายที่สุดแล้วพระองค์ก็ทรงต้องรับคำแนะนำที่นายกรัฐมนตรีถวาย" บารอน เฮเซลไทน์ นักการเมืองอังกฤษผู้อยู่ฝั่งรัฐบาลในเวลานั้นได้ยืนยันในเรื่องนี้

หนึ่งในบรรดาเอกสารหลายฉบับที่ฮ็อคกิงอ้างอิงอ้างถึงจากบันทึกของเคอร์คือรายชื่อประเด็นสำคัญที่เคอร์เขียนไว้เป็นข้อ ๆ ในเรื่องเกี่ยวกับการปลดนายกรัฐมนตรี รวมถึงการสนทนากับเจ้าชายชาลส์และ "คำแนะนำของชาร์เทอริสเกี่ยวกับการปลดนายกรัฐมนตรี" พอล เคลลี ปฏิเสธคำกล่าวหาของฮ็อคกิงข้อมูลที่ฮ็อคกิงอ้างถึง เขาเขียนว่าการสนทนาในปี 1975 ไม่ได้ถูกเอ่ยถึงโดยเขียนไว้ในบันทึกส่วนตัวอื่น ๆ ของเคอร์ ซึ่งคงถ้ามีก็คงเป็นการบันทึกไว้ก่อนที่จะเกิดวิกฤตขึ้น และซึ่งคงจะเป็นเพียงการเปิดเผยความหวาดระแวงของเคอร์ที่มีต่อการถูกปลดโดยวิทแลมวิทแลมปลด เคลลีตั้งข้อสังเกตถึงคำบอกเล่าที่แสดงถึงความประหลาดใจจากในวังเมื่อทราบถึงการตัดสินใจของเคอร์