ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ประเทศเวียดนามใต้"

3. ปี [[พ.ศ. 2506|ค.ศ. 1963]] หนักข้อที่สุด เพราะเป็นการบิดเบือน[[พระพุทธศาสนา]]อย่างร้ายแรง เช่นห้าม[[พระสงฆ์|พระ]][[สวดมนต์]] เพราะเป็นการสาบแช่งรัฐบาล และก็เกิดเรื่องเมื่อ[[วันวิสาขบูชา]]ชนกับวันสำคัญของ[[ศาสนาคริสต์]] คือ[[วันสะบาโต]] รัฐสั่งห้ามชักธง[[พระพุทธศาสนา]] ในขณะที่[[ศาสนาคริสต์]]ทำได้เต็มที่ ชาวเวียดนามใต้ทนไม่ได้ก็เลยออกเดินขบวนประท้วง ทหารต้องสลายม็อบด้วยปืนและระเบิด แต่พอมีคนตายก็ไปโทษว่าเป็นฝีมือของมือที่สามหรือไอ้โม่ง ซึ่งก็คือ [[เวียดกง]] นั่นเอง ในขณะที่ประชาชนลุกฮือนั้น แทนที่[[โง ดิ่ญ เสี่ยม]] จะผ่อนปรนนโยบายกดขี่และสุดโต่ง แต่กลับยิ่งเมินเฉย แต่ผลงานการสั่งปราบชาวพุทธมักจะมาจาก [[โง ดินห์ นูห์]] น้องชายที่ทุจริต และมีอำนาจมาก [[โง ดินห์ ถึก]] พี่ชายผู้เป็นพระราชาคณะสูงสุดของ[[ศาสนาคริสต์]]ในเวียดนามใต้ รวมทั้ง [[โง ดินห์ คาหน์]] พวกนี้ได้สั่งให้ทหารคริสต์ล้อมลวดหนามวัด ส่งทหารไปยิงทุบตีชาวพุทธ พระ ชี ที่สวดมนต์กันอยู่ในวัด บาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก ระเบิดเจดีย์ที่ซาลอย อ้างว่าเจดีย์เป็นที่ซ่อนอาวุธของ[[เวียดกง]] และโทษ[[เวียดกง]]ว่าอยู่เบื้องหลังความวุ่นวายต่างๆ ทั้งที่ตอนนั้น[[เวียดกง]]ไม่ได้ทำอะไรเลย นั่งดูอยู่ในชนบท หันไปทำลายสะพาน รางรถไฟ ซุ่มโจมตีทหารตามชนบท และเหตุการณ์เข้าขั้นวิกฤตเมื่อพระนามว่า [[กวาง ดึ๊ก]] ได้ทำการประท้วงด้วยการราดน้ำมันจุดไฟเผาตัวเองกลางกรุง[[ไซง่อน]] โดยเขียนจดหมายก่อนตายขอให้ [[โง ดิ่ญ เสี่ยม]] หยุดการรังแกชาวพุทธ เป็นภาพถ่ายที่ทำให้โลกตะลึง จน[[สหรัฐอเมริกา]]ไม่อยากช่วยเสี่ยมอีกต่อไปแล้ว และยิ่งเกิดกระแสโกรธแค้นของชาวเวียดนาม เมื่อ[[มาดามนูห์]] ซึ่งเป็นภรรยาของ [[โง ดินห์ นูห์]] น้องชายของ [[โง ดิ่ญ เสี่ยม]] ได้ประกาศว่า "หากพระองค์ใดทำ[[บาร์บีคิว]]ให้เห็นอีก ชั้นก็จะปรบมือให้ พร้อมทั้งบริจาคไฟแช็คและน้ำมันให้" นอกจากนี้ยังเกิดการรบกันระหว่างทหารพุทธกับคริสต์ที่เมือง[[มีโธ]] ส่วนเหล่านายทหารสำคัญๆและทหารพุทธเริ่มเห็นว่าจะต้องไล่ [[โง ดิ่ญ เสี่ยม]] สักที เพราะ[[ประชาชน]]ไม่เอาแล้ว และการกระทำกดขี่[[พระพุทธศาสนา]]ที่เกิดไป โดยมีหัวหน้า[[รัฐประหาร]]สำคัญคือหัวหน้าเสนาธิการกองทัพเทียน วัน ดง และนายพลสำคัญๆอย่าง [[เยื้อง วัน มินห์]], [[ทราน เทียน เคียม]], [[เล วัน คิม]] และ [[เหวียน ฮู โก]] แผนการเริ่มขึ้น 11:00 น. ของวันที่ [[1 พฤศจิกายน]] [[พ.ศ. 2506|ค.ศ. 1963]] โดย [[ทราน วัน ดง]] ได้เรียกนายทหารสำคัญมาประชุมกันที่[[กรมเสนาธิการ]] และได้จับกุมทหารที่เข้าข้าง [[โง ดิ่ญ เสี่ยม]] ไว้ทั้งหมด ในเวลา 13:00 น. ได้ส่งรถถัง 36 คันเข้าโจมตีทำเนียบรัฐบาลซึ่งทหารคริสต์ยึดไว้ แต่ต่อมาก็ต้องยอมจำนน และพบว่า [[โง ดิ่ญ เสี่ยม]] กับ [[โง ดินห์ นูห์]] ได้หนีไปทางลับ แต่สุดท้าย [[โง ดิ่ญ เสี่ยม]] ก็หนีไม่รอด ทั้งคู่ถูกพบหนีไปซ่อนในโบสถ์ย่านคนจีนใน[[ไซง่อน]] เรียกว่า[[เจ๊อะเลิ่น]] ในขณะที่กำลังถูกทหารพาไปท้ายรถเกราะเอ็ม 113 ทั้งคู่ก็ถูกยิงทิ้งตายคาที่ตรงนั้นเอง ภายหลังยังได้ถ่ายภาพศพเสี่ยมไปให้[[สหรัฐอเมริกา]]ดูด้วย ว่ากันว่า[[รัฐประหาร]]ครั้งนี้สำเร็จเพราะ[[สหรัฐอเมริกา]]สนับสนุนเพราะเห็นว่าเสี่ยมใช้งานไม่ได้แล้ว จึงต้องการเขี่ยทิ้ง โดยนายพล [[เยื้องเซือง วัน มินห์มิญ]] ได้ติดต่อกับซีไอเอก่อนว่าอย่าแทรกแซงการ[[รัฐประหาร]]ครั้งนี้ เพราะกลัวจะล้มเหลวแบบปี [[พ.ศ. 2503|ค.ศ. 1960]] ที่ซีไอเอสนับสนุนเสี่ยม แต่คราวนี้ซีไอเอสนับสนุนพวกรัฐประหารจึงทำให้สำเร็จหลังจาก [[โง ดิ่ญ เสี่ยม]] ถูกโค่น [[ประชาชน]]ต่างออกมาแสดงความยินดีทหารที่ออกมาก่อ[[รัฐประหาร]]ครั้งนี้กับทั่วบ้านทั่วเมือง ออกมายินดีกับทหารที่นั่งรถถังอยู่ตามจุดต่างๆ เหล่านายทหารที่ก่อรัฐประหารกลายเป็นวีรบุรุษไปในชั่วข้ามคืน ได้มีการแต่งตั้งให้ [[เยื้องเซือง วัน มินห์มิญ]] เป็นเป็นผู้นำ ส่วน[[มาดามนูห์]]กับ [[โง ดิน ถึก]] อยู่ต่างประเทศพอดีทำให้รอดตัวไปได้

4 [[มกราคม]] [[พ.ศ. 2507|ค.ศ. 1964]] การเมืองของเวียดนามใต้ยังไม่นิ่ง [[รัฐบาลทหาร]]ได้ประกาศว่าจะสู้กับ[[เวียดกง]]ให้เต็มที่ แต่ความพ่ายแพ้ก็ปรากฏอยู่เนืองๆ นายพล [[เดืองเซือง วัน มินห์มิญ]] มีคู่แข่งคนหนึ่งคือนายพล [[เหงียน คานห์]] อยากเป็นผู้นำบ้าง ทำให้เกิด[[รัฐประหาร]]แบบไม่นองเลือด