ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ชาวไวกิง"
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
บรรทัด 30:
ต้นยุคราวปี ค.ศ. 839 เมื่อทูตชาวสวีเดนได้เข้าไปเจริญสัมพันธไมตรีครั้งแรกในบิแซนเทียม ช่วงนั้นชาวสแกนดิเนเวียเป็นทหารรับจ้างของจักรวรรดิไบแซนไทน์<ref>Hall, p. 98</ref> ตอนปลายคริสต์ศตวรรษที่ 10 หน่วยองครักษ์แห่งจักรวรรดิหน่วยใหม่ได้ถูกจัดตั้งขึ้นซึ่งสมาชิกส่วนใหญ่เป็นชาวสแกนดิเนเวีย รู้จักกันชื่อองครักษ์[[วารันเจียน]] คำว่า ''วารันเจียน (Varangian)'' อาจมาจากภาษานอร์สโบราณซึ่งหมายถึงคือชาวไวกิงและชาวนอร์ส แต่ในภาษาสลาฟและกรีกอาจหมายถึงชาวสแกนดิเนเวียหรือชาวแฟรงค์ ชาวสแกนดิเนเวียที่มีชื่อเสียงที่สุดในองครักษ์วารันเจียนคือ[[ฮาร์รัลด์ ฮาร์ดราด้า]] ผู้สถาปนาตนเองขึ้นเป็นกษัตริย์แห่งนอร์เวย์ (ค.ศ. 1047–66)
<!--Generally speaking, the Norwegians expanded to the north and west to places such as Ireland, Scotland, Iceland, and Greenland; the Danes to England and France, settling in the Danelaw (northern/eastern England) and [[Normandy]]; and the Swedes to the east, founding Kievan Rus'. Among the Swedish runestones mentioning expeditions overseas, almost half tell of raids and travels to western Europe. According to the Icelandic sagas, many Norwegian Vikings also went to eastern Europe. In the Viking Age, the present day nations of Norway, Sweden and Denmark did not exist, but were largely homogeneous and similar in culture and language, although somewhat distinct geographically. The names of Scandinavian kings are reliably known only for the later part of the Viking Age. After the end of the Viking Age the separate kingdoms gradually acquired distinct identities as nations, which went hand-in-hand with their [[Christianisation]]. Thus the end of the Viking Age for the Scandinavians also marks the start of their relatively brief Middle Ages.-->
===การขยายอาณาเขตของชาวไวกิง===
| |||