ผลต่างระหว่างรุ่นของ "เจ้าพระประทุมวรราชสุริยวงศ์ (เจ้าคำผง ณ อุบล)"

ในปี [[พ.ศ. 2311]] [[เจ้าพระตา]]กับ[[เจ้าพระวอ]] เกิดผิดพระทัยกันกับสมเด็จพระเจ้าไชยเชษฐาธิราชที่ ๓ หรือสมเด็จ[[พระเจ้าสิริบุญสาร]]แห่งนคร[[เวียงจันทน์]] จึงอพยพไพร่พลมาตั้งแข็งข้ออยู่เมืองหนองบัวลุ่มภูซึ่งพระราชบิดาของตนเคยปกครองมาก่อน อันมีสาเหตุมาจากเจ้าพระตาปรารถนาจะเป็นเจ้ามหาอุปราชแห่งนครเวียงจันทน์ โดยที่ตนมิใช่เชื้อสายของพระมหากษัตริย์พระองค์ก่อน ฝ่ายสมเด็จพระเจ้าสิริบุญสารก็ปรารถนาจะให้พระธิดาของเจ้าพระตาไปเป็นหม่อมห้าม เพื่อสัมพันธไมตรีอันดีระหว่างเจ้านายราชวงศ์เวียงจันทน์และเจ้านายราชวงศ์เชียงรุ้งซึ่งเคยมีมาแต่ครั้งพระเจ้าสุริยวงศาธรรมิกราช ฝ่ายนครเวียงจันทน์ได้ยกทัพมาตีเมืองหนองบัวลุ่มภูซึ่งแต่เดิมเป็น[[เมืองขอบด่าน]]ขึ้นแก่นครเวียงจันทน์มาก่อน การต่อสู้นั้นใช้ระยะเวลายาวนานอยู่ถึง 3 ปี ฝ่ายเมืองหนองบัวลุ่มภูเห็นว่านานไปจะสู้ฝ่ายนครเวียงจันทน์ไม่ได้ จึงส่งทูตไปขอกองทัพจากพม่าที่นคร[[เชียงใหม่]]มาช่วยรบ แต่กองทัพพม่าได้ยกมาสมทบกับกองทัพนครเวียงจันทน์ตีเมืองหนองบัวลุ่มภูแตก เป็นเหตุให้เจ้าพระตาสิ้นพระชนม์ในสนามรบ ฝ่ายเจ้าพระวอกับเจ้าคำผงและพวกจึงต้องทิ้งเมืองหนีไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ จนได้ไปพึ่งพระราชบารมีใน[[สมเด็จพระพุทธเจ้าองค์หลวงไชยกุมาร]]แห่ง[[นครจำปาศักดิ์]] โดยตั้งค่ายอยู่บ้านดู่บ้านแก แขวงเมืองจำปาศักดิ์ ฝ่ายสมเด็จพระเจ้าพระพุทธเจ้าองค์หลวงไชยกุมารทรงแบ่งรับแบ่งสู้ด้วยทรงเป็นว่าอาจเป็นการทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างนครเวียงจันทน์กับนครจำปาศักดิ์ร้าวฉานได้ แต่ก็ทรงพระเมตตาขอเอาเจ้านางตุ่ย พระธิดาใน[[เจ้าอุปราชมหาอุปฮาชธรรมเทโว]] อุปราชนครจำปาศักดิ์ ให้เป็นพระชายาของเจ้าคำผง และทรงแต่งตั้งให้เจ้าคำผงเป็นที่ '''พระปทุมสุรราช''' ผู้ช่วยเจ้าพระวอ นายกองนอก ต่อมาพระปทุมสุรรราช (เจ้าคำผง) จึงทรงขออพยพไพร่พลมาอยู่[[ดอนมดแดง]] และสถาปนาเมืองเมืองขึ้นชั่วคราว คนทั่วไปเรียกว่า เมืองดอนมดแดง