ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ฟร็องซิส ปีกาบียา"
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
||
บรรทัด 29:
พิคาเบียเริ่มแสดงงานแรกของเขาในปี 1905 ที่ [[Galerie Hausmann]] ในกรุงปารีส ในนิทรรศการได้จัดแสดงภาพทิวทัศน์จำนวน 61 รูปและได้รับเสียงตอบรับเป็นอย่างดี หลังจากงานนั้นเขาก็ได้กลายมาเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางและเริ่มจัดแสดงต่อในกรุงปารีส ลอนดอน และเบอลิน อย่างไรก็ตาม ในปี 1909 เขาได้ละทิ้งงานที่เรียกว่าเป็นสไตล์ของเขาและเปลี่ยนมาเป็นสไตล์ [[อาว็อง-การ์ด]] ซึ่งรวมไปถึง [[คติโฟวิสต์]] และนี่ก็เป็นเหตุผลที่เขาต้องเลิกแสดงงานที่ Galerie Hausmann ซึ่งในปีเดียวกันนั้นเองเขาได้แต่งงานกับนักดนตรีผู้นำดนตรีมาสู่ชีวิตของเขา เธอคนนั้นก็คือ [[แกเบรียล บัฟเฟ]] ด้วยเหตุนี้เองก็ทำให้เขาได้ค้นพบจุดเชื่อมโยงระหว่างดนตรีและศิลปะ นอกจากนี้เธอก็ยังทำให้เขาสนใจงานแนว อาว็อง-การ์ด มากขึ้นไปอีกจากปี 1909-1913
พิคาเบียได้พยายามค้นหาสไตล์งานอีกครั้งที่จะสามารถถ่ายทอดความเป็นปัญญาชนหัวก้าวหน้าของเขาได้อย่างเหมาะสมลงตัวที่สุด เขาทดลองเปลี่ยนจากสไตล์หนึ่งไปยังอีกสไตล์เช่น คติโฟวิสต์, [[ลัทธิคิวบิสม์]] และงาน[[ศิลปะนามธรรม]] แม้อนาคตของเขาในฐานะศิลปินจะยังมีความไม่แน่นอน แต่เขาและภรรยาก็เริ่มต้นสร้างครอบครัวด้วยการมีลูกคนแรกด้วยกันในปี 1910 และคนที่ 2 ในปีต่อมา เขาและภรรยาได้เข้าร่วม [[Sociètè Normande de Peinture Moderne]] ซึ่งเป็นที่ที่ส่งเสริมและสนับสนุน
== การเป็นศิลปินอย่างเต็มตัว ==
บรรทัด 36:
ในปี 1917 สภาพจิตใจของเขาเริ่มที่จะอยู่ในภาวะซึมเศร้า ในช่วงระหว่างการพักฟื้นพิคาเบียเปลี่ยนความสนใจในการวาดภาพเป็นการเขียนแทน เขาตีพิมพ์บทกวีในปี 1917 โดยใช้ชื่อว่า [[Cinquante-deux miroirs]] และเริ่มเขียนงานวิจารณ์งานที่ชื่อว่า [[391]] ซึ่งทำให้เขากลายเป็นนักเขียน[[ดาดา]] แม้ว่าเขาจะได้รับการสนับสนุนจากสาธารณะเหมือนกับ [[อ็องเดร เบรอตง]] ที่เขียนวรรณกรรมและบทความเสียดสีออกมาถึง 3 ภาค คือ [[Poèmes et dessins de la fille neé sans mère]] (1918),[[L'athlète des pompes funèbres]] (1918), และ[[Rateliers platoniques]] (1918).
ในปี 1919 พิคาเบียและภรรยาของเขาได้หย่าร้างกันในที่สุด ถึงตอนนี้ผลงานภาพวาดแนวเครื่องจักรของเขาก็เป็นที่รู้จักเป็นอย่างดีผ่านสำนักพิมพ์ที่เกี่ยวกับงานอาว็อง-การ์ด ในปี 1920 ดาดาได้ดำเนินมาจนถึงจุดสูงสุด ซึ่งผลงานมีทั้ง [[Happening]] งานนิทรรศการ หนังสือ และนิตยสาร หลังจากการเผยแพร่ความเคลื่อนไหวของการต่อต้านงานศิลปะเป็นไปอย่างต่อเนื่องหลายปี พิคาเบียเริ่มรู้สึกว่าดาดาได้กลายเป็นแค่ระบบทั่วๆไปของการก่อตั้งความคิด ในปี 1921 เขาโจมตีศิลปินดาดาคนอื่นๆในประเด็นพิเศษใน 391 ที่ชื่อว่า
หลังจากที่เขาล้มเลิกที่จะเป็นดาดา เขาก็หันมาสนใจการจัดนิทรรศการภาพวาดอีกครั้งหนึ่ง และในปี 1922 เขาได้แสดงที่ [[Salon d’Automne]] ด้วยเครื่องวาดภาพของเขาที่ใกล้เคียงกับภาพวาดในสไตล์สเปนมากขึ้น หลังจากที่เขาจากเพื่อนร่วมงานมากว่า 10 ปี และแสวงหาชีวิตใหม่กับภรรยาใหม่ที่ถูกต้องตามกฎหมาย เขาทิ้งกรุงปารีสไปในปี 1925 และใช้ชีวิต 20 ปีอยู่ที่[[โกตดาซูร์]] เขาและภรรยาใช้เวลาพักผ่อนในบ้านที่[[คานส์]] และจ้างแม่นมมาดูแลลูกชายของพวกเขาที่ชื่อโลเรนโซซึ่งพิคาเบียได้เกิดหลงรักแม่นมที่ชื่อ
== บั้นปลายชีวิต ==
ในปี 1928 พิคาเบียแสดงผลงานภาพวาดของเขาในขื่อ ''Transparency (c.1928-31)'' ที่ ''Galerie Theophile Briant'' นักวิจารณ์ภาพยนตร์แกสตัน ราเวลเรียก Sur-impressionism ในฐานะที่เป็นภาพลักษณ์แบบ[[นีโอโรมานซ์]] ของฉากในภาพยนตร์ ''Transparency (c.1928-31)'' ได้รับเสียงตอบรับอย่างอบอุ่นจากผู้ชมของเขา โดยเฉพาะดูช็องป์
หลังจากนั้นลีอองซ์ โรเซนเบิร์กผู้ซื้อผลงานของเขาก็ได้ให้คำนิยามว่า “สมาคมแห่งสิ่งที่มองเห็นและมองไม่เห็น...มันเป็นความคิดในขณะหนึ่งของช่วงเวลาที่ถือว่าเป็นกฎเกณฑ์อันแม่นยำของศิลปะของคุณ มันเหนือกว่าการดำเนินต่ออย่างฉับพลันทันทีอย่างไม่มีที่สุด ซึ่งคืออุดมการณ์ของคุณ” ระหว่างการใช้ชีวิตอยู่ที่คานส์ เขาค่อนข้างเป็นที่โด่งดังในท้องถิ่นนั้น มีเพื่อนที่มีชื่อเสียงมาเยี่ยมเขาบ่อยครั้งอย่าง [[ฌาคส์ ดูเซต์]], [[ปิแอร์ เดอ มาซซอต]] และมาเซล ดูช็องป์ พิคาเบียมีความสุขกับช่วงเวลานั้นมาก เขาทั้งซื้อของรถหรูหราราคาแพงและเรือยอร์ช
เมื่อสงครามโลกครั้งที่ 2 เริ่มขึ้นในปี 1939 การทำลายล้างก็เริ่มต้นขึ้น การใช้ชีวิตของเขาต้องอยู่อย่างพอเพียง ในช่วงแรกของชีวิตรายได้ของเขามาจากการขายภาพวาดเป็นหลัก ในปี 1940 เขาและโอลก้า โมเลอได้แต่งงานกัน และนั่นก็ทำให้สไตล์งานของเขาเปลี่ยนไปอีกครั้ง หลายคนพูดว่างานของเขาในช่วง 1940s ค่อนข้างจะเป็นเชิงพาณิชย์อย่างแท้จริง เขาวาดภาพรูปที่ได้รับความนิยมมากจากนิตยสารของสาวๆอย่างดาราหญิง และคู่รักโรแมนติกในชีวิตจริง ในท้ายที่สุดของการเป็นศิลปิน พิคาเบียก็เปลี่ยนเส้นทางอีกครั้งเป็นงานศิลปะนามธรรมเขายังคงจัดงานนิทรรศการต่อไปอีกตามแกลอรี่ดังๆในปารีสและตีพิมพ์งานเขียนของเขาจนถึงปี 1951 ในขณะที่เขามีสภาวะผิดปกติที่หลอดเลือดและไม่สามารถวาดภาพต่อไปได้อีก เขาตายในปี 1953
| |||