ผลต่างระหว่างรุ่นของ "สี่ยอดพธู"

{{เพิ่มอ้างอิง}}

 

'''สี่ยอดพธู''' ({{zh-all|c=四大美人|p=sì dà měi rén}}; {{lang-en|Four Beauties}}) เป็นคำเรียกสตรีสี่คนที่ได้ชื่อว่างดงามที่สุดใน[[ประวัติศาสตร์จีน]]โบราณ โดยทั้งสี่คนนี้มีบทบาทสำคัญที่ทำให้สถานการณ์บ้านเมืองพลิกผันถึงขั้นล่มสลายของอาณาจักรหรือเป็นจุดเปลี่ยนของประวัติศาสตร์ คำโคลงจีนที่ใช้เรียกสตรีทั้งสี่นี้ได้แก่ "沉鱼落雁，闭月羞花" [[ถาวร สิกขโกศล]] แปลเป็นไทยว่า

[[ไซซี|西施]]沉魚<br />

[[หวัง เจาจฺวิน|昭君]]落雁<br />

[[หยางกุ้ยเฟย์|貴妃]]羞花<br />

|

[[ไซซี|西施]]沉鱼<br />

[[หวัง เจาจฺวิน|昭君]]落雁<br />

[[หยางกุ้ยเฟย์|贵妃]]羞花<br />

|

[[ไซซี|XīShī]] chén yú<br />

[[หวัง เจาจฺวิน|ZhāoJūn]] luòyàn<br />

[[หยางกุ้ยเฟย์|GuìFēi]] xiū huā<br />

|

# [[ไซซี]] (Xi Shi, 沉鱼, 西施) มีชีวิตอยู่ช่วง [[ศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสตกาล]] ใน[[ยุคชุนชิว|สมัยชุนชิว]] ได้ฉายาว่า "มัจฉาจมวารี" (沉鱼) เนื่องจากในนิทานพื้นบ้านได้เล่าว่า วันหนึ่งไซซีไปฟอกด้ายยังริมลำธาร เหล่าปลาในลำธาร เมื่อได้เห็นรูปโฉมของนางก็ถึงกับตะลึง ความงามของนางนั้น ทำให้ฝูงปลาถึงกับจมลงไปในน้ำโดยไม่รู้ตัว บางตัวก็ถึงกับหมดเรี่ยวแรง ปล่อยให้สายน้ำพัดจนไปชนกับโขดหิน

# [[หวัง เจาจ์วิน]] (Wang Zhaojun) มีชีวิตอยู่ในช่วง[[ราชวงศ์ฮั่นตะวันตก]] ได้ฉายาว่า "ปักษีตกนภา" (落雁) เพราะวันหนึ่งหวังเจาจวินนั่งอยู่บนหลังม้า เหล่านกที่บินบนอากาศ เมื่อได้เห็นรูปโฉมของนางก็ถึงกับตะลึง ความงามของนางนั้น ทำให้ฝูงนกถึงกับร่วงลงพื้นดินโดยไม่รู้ตัว

# [[หยางกุ้ยเฟย์]] (Yang Guifei) มีชีวิตอยู่ในช่วง[[ราชวงศ์ถัง]] ได้ฉายาว่า "มวลผกาละอายนาง" (羞花) เพราะครั้งหนึ่งนางไปชมทุ่งดอกไม้ ปรากฏว่าร่างกายของนางมีกลิ่นหอมฟุ้ง เหล่ามวลดอกไม้ที่ปลูกรอบตัวนาง เมื่อได้เห็นรูปโฉมของนางก็ถึงกับตะลึง ความงามของนางนั้น ทำให้กลีบดอกไม้หุบลงโดยไม่รู้ตัว