ผลต่างระหว่างรุ่นของ "วิลเฮ็ล์ม เรินท์เกิน"

'''วิลเฮล์ม คอนราด เรินต์เกน''' (Wilhelm Conrad Röntgen - [[27 มีนาคม]] [[พ.ศ. 2388]] — [[10 กุมภาพันธ์]] [[พ.ศ. 2466]]) [[ฟิสิกส์|นักฟิสิกส์]]ชาว[[เยอรมัน]] ประจำ[[มหาวิทยาลัยเวิร์ซแบร์ก]] ผู้ค้นพบและสร้าง [[รังสีแม่เหล็กไฟฟ้า]] ที่มี [[ช่วงคลื่น]] ขนาดที่รู้จักในปัจจุบันว่า [[รังสีเอกซ์]] (x-rays) หรือ รังสีเรนต์เกน เมื่อวันที่ [[8 พฤศจิกายน]] [[พ.ศ. 2438]]ความสำเร็จที่ทำให้เรินต์เกนได้รับรางวัลโนเบลรางวัลแรก เมื่อ พ.ศ. 2444

นำมาให้ คือหลอดไฟที่เรียกว่า "หลอดพัลยูอิ" ซึ่งเรินต์เกนพร้อมกับผู้ร่วมงานคนอื่นๆ ได้แก่ [[ไฮริช รูดอล์ฟ เฮิร์ทซ์]], [[วิลเลียม ครูกส์]], [[นิโคลา เทสลา]] และ[[ฟิลิบ ฟอน เลนาร์ด]] ต่างทำการทดลองและทดสอบผลกระทบของการปล่อยประจุไฟฟ้าแรงดึงสูงในหลอดแก้วสุญญากาศนี้ จนถึงปลายปี [[พ.ศ. 2408]] บรรดานักค้นคว้าเหล่านี้จึงได้เริ่มทดลองค้นคว้าหาคุณสมบัติของ[[รังสีแคโทด]]ข้างนอกหลอด ในต้นเดือนพฤศจิกายน เรินต์เกนได้ทดลองซ้ำโดยใช้หลอดของเลนาร์ดโดยทำช่องหน้าต่างด้วยอลูมเนียมบางๆ เพื่อให้รังสีผ่านออกและใช้กระดาษแข็งปิดทับเพื่อป้องกันไม่ให้แผ่นอะลูมิเนียมเสียหายจาก[[ไฟฟ้าสถิตย์]]กำลังแรงที่จะเป็นในการสร้างรังสีแคโทด เรินต์เกนรู้ว่ากระดาษแข็งจะช่วยป้องกันไม่ให้แสงหนีออก แต่เขาได้สังเกตเป็นว่ากระดาษแข็งที่ทาด้วย'''แบเรียม ปลาติโนไซยาไนด์''' (barium platinocyanide) ที่อยู่ใกล้ขอบช่อง[[อะลูมิเนียม]]เกิดการเรืองแสง เรินต์เกนพบว่าหลอดของครูกส์ที่มีผนังหลอดหนาก็อาจเกิดการเรืองแสงในลักษณะเช่นนี้ได้

บทความรายงานชิ้นแรกของเรินต์เกน คือ "'''ว่าด้วยสิ่งใหม่ของรังสีเอกซ์'''" (On A New Kind Of X-Rays) ตีพิมพ์ใน 50 วันต่อมาคือวันที่ [[28 ธันวาคม]] [[พ.ศ. 2438]] และในวันที่ [[5 มกราคม]] [[พ.ศ. 2439]] หนังสือพิมพ์ของ[[ประเทศออสเตรีย]]ได้รายงานการค้นพบรังสีชนิดใหม่ของเรินต์เกน เรินต์เกนได้รับปริญญาเอกกิตติมศักดิ์สาขาการแพทย์จากมหาวิทยาลัยเวิร์ซเบิร์กหลังการค้นพบครั้งนี้ เรินต์เกนได้ตีพิมพ์บทความเกี่ยวกับรังสีเอกซ์รวม 3 เรื่อง ระหว่างปี พ.ศ. 2438 - 2440 ข้อสรุปทั้งหมดของเรินต์เกนได้รับการพิสูจน์ว่าถูกต้องทั้งหมด เรินต์เกนได้รับการยกย่องเป็นบิดาแห่งการวินิจฉัยทาง[[รังสีวิทยา]] เป็นสาขาเชี่ยวชาญเฉพาะที่ใช้ภาพ[[วินิจฉัยโรค]]