ผลต่างระหว่างรุ่นของ "วิลเฮ็ล์ม เรินท์เกิน"

นำมาให้ คือหลอดไฟที่เรียกว่า "หลอดพัลยูอิ" ซึ่งเรินต์เกนพร้อมกับผู้ร่วมงานคนอื่นๆ ได้แก่ [[ไฮริช รูดอล์ฟ เฮิร์ทซ์]], [[วิลเลียม ครูกส์]], [[นิโคลา เทสลา]] และ[[ฟิลิบ ฟอน เลนาร์ด]] ต่างทำการทดลองและทดสอบผลกระทบของการปล่อยประจุไฟฟ้าแรงดึงสูงในหลอดแก้วสูญญากาศสุญญากาศนี้ จนถึงปลายปี [[พ.ศ. 2408]] บรรดานักค้นคว้าเหล่านี้จึงได้เริ่มทดลองค้นคว้าหาคุณสมบัติของ[[รังสีแคโทด]]ข้างนอกหลอด ในต้นเดือนพฤศจิกายน เรินต์เกนได้ทดลองซ้ำโดยใช้หลอดของเลนาร์ดโดยทำช่องหน้าต่างด้วยอลูมเนียมบางๆ เพื่อให้รังสีผ่านออกและใช้กระดาษแข็งปิดทับเพื่อป้องกันไม่ให้แผ่นอะลูมิเนียมเสียหายจาก[[ไฟฟ้าสถิตย์]]กำลังแรงที่จะเป็นในการสร้างรังสีแคโทด เรินต์เกนรู้ว่ากระดาษแข็งจะช่วยป้องกันไม่ให้แสงหนีออก แต่เขาได้สังเกตเป็นว่ากระดาษแข็งที่ทาด้วย'''แบเรียม ปลาติโนไซยาไนด์''' (barium platinocyanide) ที่อยู่ใกล้ขอบช่อง[[อะลูมิเนียม]]เกิดการเรืองแสง เรินต์เกนพบว่าหลอดของครูกส์ที่มีผนังหลอดหนาก็อาจเกิดการเรืองแสงในลักษณะเช่นนี้ได้