ผลต่างระหว่างรุ่นของ "จักรวรรดิมองโกล"

เมื่อ[[เตมูจิน]]ทราบข่าว จึงนำทัพไปบุก[[เผ่าเบี้ยฉี]]ทันที แต่[[เตมูจิน]]เสียเปรียบในด้านจำนวนของทัพ ทัพของ[[เตมูจิน]]ที่บุก[[เผ่าเบี้ยฉี]]มีไม่ถึงพันนาย ในขณะที่นักรบ[[เผ่าเบี้ยฉี]]มีมากกว่า 20,000 นาย และผลปรากฏว่าเตมูจินต้องหนีฝ่าวงล้อมของ[[เผ่าเบี้ยฉี]]ออกมา นักรบเผ่ามองโกลตายไปกว่าครึ่ง แต่สิ่งนี้เองที่ทำให้[[เตมูจิน]]ได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ มากขึ้น ซึ่งต่อมา[[เตมูจิน]]ได้ไปขอความช่วยเหลือจาก[[เผ่าเคอเรอิต]] และ[[เผ่าจาลา]] (หัวหน้าเผ่าคือ[[จาบูฮาเคย]] ซึ่งได้ร่วมสาบานร่วมเป็นร่วมตายกับ[[เตมูจิน]] ตั้งแต่วัยเด็กในช่วงที่เตมูยินอยู่อย่างแล้งแค้นแสงสาหัส) ทั้งสองเผ่าตกลงยอมร่วมมือกับ[[เตมูจิน]]เพื่อโจมตี[[เผ่าเบี้ยฉี]]

 

 

หลังจากสิ้งสุดสงครามและชัยชนะของเผ่ามองโกลและพันธมิตร อาณาเขตของเผ่าได้ขยายใหญ่ขึ้น ประชากรจากมีไม่ถึงพันของเขากลับมีหลายพันคน และเนื่องจากชื่อเสียงของ 3 เผ่านี้ที่ได้กระจายออกไป จึงทำให้เผ่าเล็กๆ ต่างเข้ามาร่วมเป็นพันธมิตรด้วยเพื่อให้เผ่าของตนปลอดภัยจากสงครามต่างๆ

 

 

 

 

 

หลังจากนั้นเมืองกิมได้ส่งทูตมาให้ตำแหน่งเตมูจินข่านให้เป็นผู้ปกครองทุกเผ่า ส่วนโตกรุลข่านให้เป็นอ๋องข่าน เตมูจินข่านไม่สนใจกับอำนาจที่เมืองกิมให้ และเขาต้องระวังอยู่ตลอดเวลาเพราะเมืองกิมอาจส่งสายลับมาดูความเคลื่อนไหวของเผ่าเขา และด้วยเหตุนี้เตมูจินข่านจึงให้ชาวเผ่ามองโกลทั้งหมดอพยพห่างออกไปจากอาณาจักรกิม แต่การย้ายนี้ทำให้เผ่าจาลารู้ที่ตั้งของเผ่ามองโกล จาบูฮาจึงได้รวบรวมศัตรูของเตมูจินทั้งหมดซึ่งรวมกันถึง 12 เผ่า เช่น [[เผ่าเบี้ยฉี]] [[เผ่าทะทาเอย]] [[เผ่าหนจิลา]] ([[เผ่าภรรยา]]ของเตมูจิน) [[เผ่าจาลา]] [[เผ่าไนแมนส์]] (เผ่าใหญ่ทางตะวันตกของทะเลทรายโกบีนับถือ[[ศาสนาคริสต์]]) และพวกเผ่าเล็กๆ อื่นๆ รวมทัพโจมตีเผ่ามองโกลในปี [[พ.ศ. 1744]] (ค.ศ. 1201) เรียกกันว่าสงคราม 12 เผ่า