ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ฆ้องวงใหญ่"
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
||
บรรทัด 1:
'''ฆ้องวงใหญ่''' เป็นเครื่องดนตรีที่คิดประดิษฐ์ขึ้นมาจาก[[ฆ้องเดี่ยว]] [[ฆ้องคู่]] และ[[ฆ้องราว]] วงฆ้องใช้ต้น[[หวายโป่ง]]ทำเป็นร้าน สูงประมาณ 24 ซม ระหว่างหวายเส้นนอกกับหวายเส้นในห่างกันประมาณ 14 – 17 ซม ดัดให้โค้งเป็นวงรอบตัวคนนั่งตี เปิดช่องด้านหลังคนตีเป็นทางเข้า ระยะห่างประมาณ 20 – 30 ซม วงฆ้องต้องดัดให้พอดีสำหรับคนเข้าไปนั่ง่ตีได้ไม่อึดอัด ลูกฆ้องวงหนึ่งมี 16 ลูก '''ลูกต้น'''วัดผ่านศูนย์กลางประมาณ 17 ซม อยู่ทางซ้ายมือด้านหลังผู้ตี '''ลูกยอด'''วัดผ่านศูนย์กลางประมาณ 12 ซม อยู่ทางขวามือด้านหลังผู้ตี ไม้ตีทำด้วยแผ่นหนังดิบ ตัดเป็นวงกลมเจาะกลางสอดด้ามไม้สำหรับถือ
ฆ้องวงใหญ่ เป็นเครื่องดนตรีดั้งเดิมของไทย สันนิษฐานว่ามีมาตั้งแต่สมัยสุโขทัย ในสมัยกรุงศรีอยุธยาฆ้องวงคงมีขนาดเดียว ใช้บรรเลงผสมวงปี่พาทย์ ต่อมาเมื่อมีผู้สร้างฆ้องวงขึ้นอีกขนาดหนึ่งในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าฯ ซึ่งมีขนาดย่อมกว่าจึงเรียกฆ้องวงขนาดเก่าว่าฆ้องวงใหญ่ ลักษณะโดยทั่วไปของฆ้องวงใหญ่คือ มีลูกฆ้องทั้งสิ้น ๑๖ ลูก ทำด้วยโลหะรูปวงกลมตรงกลางทำเป็นปุ่มนูน เพื่อใช้รองรับการตีให้เกิดเสียงเรียกว่า ปุ่มฆ้อง ต่อจากปุ่มเป็นฐานแผ่ออกไป แล้วงองุ้มลงมาโดยรอบเรียกว่าฉัตร ลูกเสียงต่ำสุดเรียกว่า ลูกทวน ลูกเสียงสูงสุดเรียกว่า ลูกยอด มีรูเจาะทางขอบฉัตร ลูกละ ๔ รู ใช้เชือกหนังร้อยผูกกับเรือนฆ้อง ให้ปุ่มลูกฆ้องหงายขึ้นผูกเรียงลำดับขนาดลูกต้นไปหาลูกยอด ตั้งแต่ใหญ่ไปหาเล็ก เรียงลำดับเสียงตั้งแต่ต่ำไปหาสูง ลูกต้นวัดผ่านศูนย์กลางประมาณ ๑๗ ซม. อยู่ทางซ้ายมือด้านหลังผู้ตีสำหรับร้อยเชือกหรือหนังเพื่อแขวนฆ้องผูกติดกับร้านฆ้องหรือวงฆ้องใช้ต้นหวายโป่งทำเป็นร้าน สูงประมาณ ๒๔ ซม. หวายเส้นนอกกับเส้นในห่างกันประมาณ ๑๔-๑๗ ซม. ดัดโค้งเป็นวงล้อมไปเกือบรอบตัวคนนั่งตี เปิดช่องไว้สำหรับทางเข้าด้านหลังคนตี ห่างกันราว ๒๐-๓๐ ซม. ขนาดของวงกว้างจากขอบวงในทางซ้ายไปถึงขอบวงในทางขวา กว้างประมาณ ๘๒ ซม. จากด้านหน้าไปด้านหลัง กว้างประมาณ ๖๖ ซม. พอให้คนตีนั่งขัดสมาธินั่งตีได้สบายไม้ที่ใช้ตีมีสองอันทำด้วยแผ่นหนังดิบตัดเป็นวงกลมเจาะกลางสอดด้ามไม้สำหรับมือถือ ผู้ตีถือไม้ตีข้างละอัน ฆ้องวงใหญ่จะบรรเลงร่วมอยู่ในสงมโหรี วงปี่พาทย์ไม้นวม วงปี่พาทย์ไม้แข็ง วงปี่พาทย์นางหงส์ และวงปี่พาทย์ดึกดำบรรพ์ โดยทำหน้าที่ดำเนินทำนองหลัก▼
== ลิงก์ภายนอก ==
เส้น 12 ⟶ 7:
[[Category: เครื่องดนตรีไทย|ฆ้องวงหใญ่]]
▲ฆ้องวงใหญ่ เป็นเครื่องดนตรีดั้งเดิมของไทย สันนิษฐานว่ามีมาตั้งแต่สมัยสุโขทัย ในสมัยกรุงศรีอยุธยาฆ้องวงคงมีขนาดเดียว ใช้บรรเลงผสมวงปี่พาทย์ ต่อมาเมื่อมีผู้สร้างฆ้องวงขึ้นอีกขนาดหนึ่งในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าฯ ซึ่งมีขนาดย่อมกว่าจึงเรียกฆ้องวงขนาดเก่าว่าฆ้องวงใหญ่ ลักษณะโดยทั่วไปของฆ้องวงใหญ่คือ มีลูกฆ้องทั้งสิ้น ๑๖ ลูก ทำด้วยโลหะรูปวงกลมตรงกลางทำเป็นปุ่มนูน เพื่อใช้รองรับการตีให้เกิดเสียงเรียกว่า ปุ่มฆ้อง ต่อจากปุ่มเป็นฐานแผ่ออกไป แล้วงองุ้มลงมาโดยรอบเรียกว่าฉัตร ลูกเสียงต่ำสุดเรียกว่า ลูกทวน ลูกเสียงสูงสุดเรียกว่า ลูกยอด มีรูเจาะทางขอบฉัตร ลูกละ ๔ รู ใช้เชือกหนังร้อยผูกกับเรือนฆ้อง ให้ปุ่มลูกฆ้องหงายขึ้นผูกเรียงลำดับขนาดลูกต้นไปหาลูกยอด ตั้งแต่ใหญ่ไปหาเล็ก เรียงลำดับเสียงตั้งแต่ต่ำไปหาสูง ลูกต้นวัดผ่านศูนย์กลางประมาณ ๑๗ ซม. อยู่ทางซ้ายมือด้านหลังผู้ตีสำหรับร้อยเชือกหรือหนังเพื่อแขวนฆ้องผูกติดกับร้านฆ้องหรือวงฆ้องใช้ต้นหวายโป่งทำเป็นร้าน สูงประมาณ ๒๔ ซม. หวายเส้นนอกกับเส้นในห่างกันประมาณ ๑๔-๑๗ ซม. ดัดโค้งเป็นวงล้อมไปเกือบรอบตัวคนนั่งตี เปิดช่องไว้สำหรับทางเข้าด้านหลังคนตี ห่างกันราว ๒๐-๓๐ ซม. ขนาดของวงกว้างจากขอบวงในทางซ้ายไปถึงขอบวงในทางขวา กว้างประมาณ ๘๒ ซม. จากด้านหน้าไปด้านหลัง กว้างประมาณ ๖๖ ซม. พอให้คนตีนั่งขัดสมาธินั่งตีได้สบายไม้ที่ใช้ตีมีสองอันทำด้วยแผ่นหนังดิบตัดเป็นวงกลมเจาะกลางสอดด้ามไม้สำหรับมือถือ ผู้ตีถือไม้ตีข้างละอัน ฆ้องวงใหญ่จะบรรเลงร่วมอยู่ในสงมโหรี วงปี่พาทย์ไม้นวม วงปี่พาทย์ไม้แข็ง วงปี่พาทย์นางหงส์ และวงปี่พาทย์ดึกดำบรรพ์ โดยทำหน้าที่ดำเนินทำนองหลัก
| |||