ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ทองประศรี"
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
บรรทัด 24:
=== การทำหน้าที่เป็นย่า ===
==== การพบกับหลาน ====
เมื่อพลายแก้วทำความดีความชอบถึงได้รับ[[บรรดาศักดิ์]]ที่ "ขุนแผนแสนสะท้าน" จนกระทั่งตกอับต้องติดคุก นางทองประศรีก็คงทำมาหากินเลี้ยงตัวเอง และยังต้องเลี้ยงหลานชายคือ[[พลายงาม]]ซึ่งหนีภัยพ่อเลี้ยงคือ[[ขุนช้าง]]มาจากจังหวัดสุพรรณบุรี
เส้น 44 ⟶ 46:
|}
นางทองประศรีนั้น ในวันที่พลายงามสืบได้ว่าบ้านย่าของตนอยู่ถิ่นไหนและเดินทางมาถึง กำลังนั่งเฝ้าต้นมะยมของตนและเล็งเห็นพลายงามเดินเข้ามาพอดี ก็นึกว่าเป็นเด็กซุกซนทั้งหลายที่จ้องจะมาขโมยมะยม จึงฉวยไม้ตะบองแอบหลังแล้วย่องเข้ามา พลายงามเห็นเข้าก็สะดุ้งบอกว่ามิได้เข้ามาขโมยมะยม แต่ตนนั้นเป็นหลานชายจริง ๆ นางทองประศรีจึงชี้หน้าไปว่าอย่าได้แอบอ้างเป็นหลาน ไหนเป็นหลานก็เข้ามาใกล้ ๆ ย่าหน่อย ย่าจะให้ไม้ตะบองให้หนำใจ พลายงามนึกในใจว่าจะกลัวอันใดกับย่าของตนจึงกระโจนเข้าไปกราบเท้า นางทองประศรีก็หวดตะบองเข้าดังผึง กระทั่งสังเกตได้ว่าเด็กชายคนนี้มีเค้าเหมือนบุตรของตนจึงระลึกได้ว่าเป็นหลายชาย ความตอนนี้เสภาว่า
พลายงานเติบโตอายุได้สิบห้าปี นางทองประศรีได้ทำหน้าที่ประดุจเป็นพ่อและแม่จนกระทั่งเป็นครูของหลานชาย ในที่สุดพลายงามอาสาและทำความดีความชอบจนได้เป็นที่ "จมื่นไวยวรนาถ" และได้รับพระราชทานบ้านเรือที่ทางและภริยา นางทองประศรีจึงได้ติดตามหลานชายมาอยู่ที่กรุงศรีอยุธยา กับทั้งยังได้ขอหลานชายอีกคนหนึ่งจากขุนแผนและ[[แก้วกิริยา|นางแก้วกิริยา]]คือ[[พลายชุมพล]]มาเลี้ยงดู จนที่สุดพลายชุมพลก็ได้รับแต่งตั้งให้เป็นหลวงนายฤทธิ์และได้รับพระราชทานที่อยู่เช่นเดียวกับพี่ชาย▼
{| align="center"
||เจ้าพลายงามคร้ามพรั่นขยั้นหยุด|| ความกลัวสุดแสนกลัวตัวเป็นหนู
|-
||จึงว่าฉานหลานดอกบอกให้รู้|| อันอยู่ที่เมืองสุพรรณบ้านวันทอง
|-
||ทองประศรีชี้หน้าว่าอุเหม่|| อ้ายเจ้าเล่ห์หลานข้ามันน่าถอง
|-
||มาเถิดมาย่าจะให้ไม้ตะบอง|| แกคอยจ้องจะทำให้หนำใจ
|-
||เจ้าพลายงามความกลัวจนตัวสั่น|| หยุดขยั้นอยู่ไม่กล้าลงมาได้
|-
||แล้วนึกว่าย่าตัวกลัวอะไร|| โจนลงไปกราบย่าที่ฝ่าตีน
|-
||ทองประศรีตีหลังเสียงดังผึง|| จะมัดขึงกูไม่ปรับเอาทรัพย์สิน
|-
||มาแต่ไหนลูกไทยหรือลูกจีน|| เฝ้าลักปีนมะยมห่มหักราน
|-
||เจ้าพลายน้อยคอยหลบแล้วนบนอบ|| ฉันเจ็บบอบแล้วย่าเมตตาหลาน
|-
||ข้าเป็นลูกพ่อขุนแผนแสนสะท้าน|| ข้างฝ่ายมารดาชื่อแม่วันทอง
|-
||จะมาหาย่าชื่อทองประศรี|| อย่าเพ่อตีฉันจะเล่าความเศร้าหมอง
|-
||ย่าเขม่นเห็นจริงทิ้งตะบอง|| กอดประคองรับขวัญกลั้นน้ำตา
|-
||แล้วด่าตัวชั่วเหลือไม่เชื่อเจ้า|| ขืนตีเอาหลานรักเป็นหนักหนา
|-
||จนหัวห้อยพลอยนอพ่อนี่นา|| แล้วพามาขึ้นเรือนเตือนยายปลี
|-
||ช่วยฝนไพลให้เหลวเร็วเร็วเข้า|| อีเปลเอาขันล้างหน้าออกมานี่
|-
||แกตักน้ำร่ำรดหมดราคี|| ช่วยขัดสีโซมขมิ้นสิ้นเป็นชาม
|-
||แล้วทาไพลให้หลานสงสารเหลือ|| มานั่งเสื่อลันไตปราศรัยถาม
|-
||เจ้าชื่อไรใครบอกออกเนื้อความ|| จึงได้ตามขึ้นมาถึงย่ายาย
|}
เมื่อพลายงามเล่าความหลังให้ฟังจนสิ้นแล้ว นางทองประศรีก็โกรธแค้นขุนช้างยิ่งนัก
{| align="center"
||ทองประศรีตีอกชกผางผาง|| ทุดอ้ายช้างชาติข้าอ้ายหน้าขน
|-
||ลูกอีเฒ่าเทพทองคลองน้ำชน|| จะฆ่าคนเสียทั้งเป็นไม่เอ็นดู
|-
||ทำราวเจ้าชีวิตกูคิดฟ้อง|| ให้มันต้องโทษกรณฑ์จนอ่อนหู
|-
||แกบ่นว่าด่าร่ำออกพร่ำพรู|| พ่อมาอยู่บ้านย่าแล้วอย่ากลัว
|-
||แม้นอ้ายขุนวุ่นมาว่าเป็นลูก|| มันมิถูกนมยานฟัดกระบาลหัว
|-
||พลางเรียกอีไหมที่ในครัว|| เอาแกงคั่วข้าวปลามาให้กิน
|-
||พอบ่ายเบี่ยงเสียงละว้าพวกข้าบ่าว|| ทั้งมอญลาวเลิกนาเข้ามาสิ้น
|-
||บ้างสุมไฟใส่ควันกันยุงริ้น|| ตามถิ่นบ้านนอกอยู่คอกนา
|}
==== การเป็นครูของหลาน ====
▲พลาย
== คุณค่าของตัวละคร ==
|