ผลต่างระหว่างรุ่นของ "สงครามเวียดนาม"

การมีส่วนร่วมทางทหารของสหรัฐยุติลงเมื่อวันที่ 15 สิงหาคม 2516 อันเป็นผลมาจาก[[คำแปรญัตติเคส–เชิร์ช]] (Case–Church Amendment) ที่รัฐสภาสหรัฐผ่าน<ref>Kolko, Gabriel ''Anatomy of War'', pp. 457, 461 ff., ISBN 1-898876-67-3.</ref> การยึดกรุงไซ่ง่อนโดยกองทัพประชาชนเวียดนามในเดือนเมษายน 2518 เป็นจุดสิ้นสุดของสงคราม และมีการรวมชาติเวียดนามเหนือกับเวียดนามใต้ในปีต่อมา สงครามนี้คร่าชีวิตมนุษย์ไปมหาศาล ประเมินตัวเลขทหารและพลเรือนชาวเวียดนามที่ถูกสังหารมีตั้งแต่น้อยกว่า 1 ล้านคนเล็กน้อย<ref>Charles Hirschman et al., "Vietnamese Casualties During the American War: A New Estimate," Population and Development Review, December 1995.</ref> ไปถึงกว่า 3 ล้านคน<ref name="afp1995">{{cite news |title=20 Years After Victory, Vietnamese Communists Ponder How to Celebrate |author=Philip Shenon|first=Philip |last=Shenon |url=http://www.nytimes.com/1995/04/23/world/20-years-after-victory-vietnamese-communists-ponder-how-to-celebrate.html |date=23 April 1995 |newspaper=[[The New York Times]] |accessdate=24 February 2011 }}</ref><ref>Associated Press, 3 April 1995, "Vietnam Says 1.1 Million Died Fighting For North."</ref> ชาวกัมพูชาเสียชีวิตราว 2-3 แสนคน<ref name="Heuveline, Patrick 2001">Heuveline, Patrick (2001). "The Demographic Analysis of Mortality in Cambodia." In Forced Migration and Mortality, eds. Holly E. Reed and Charles B. Keely. Washington, D.C.: National Academy Press.</ref><ref name="Marek Sliwinski 1995">Marek Sliwinski, Le Génocide Khmer Rouge: Une Analyse Démographique (L'Harmattan, 1995).</ref><ref name="Banister, Judith 1993">Banister, Judith, and Paige Johnson (1993). "After the Nightmare: The Population of Cambodia." In Genocide and Democracy in Cambodia: The Khmer Rouge, the United Nations and the International Community, ed. Ben Kiernan. New Haven, Conn.: Yale University Southeast Asia Studies.</ref> ชาวลาวเสียชีวิต 20,000-200,000 คน<ref>Warner, Roger, [[Shooting at the Moon (book)|Shooting at the Moon]], (1996), pp366, estimates 30,000 Hmong.</ref><ref>Obermeyer, "Fifty years of violent war deaths from Vietnam to Bosnia", ''British Medical Journal,'' 2008, estimates 60,000 total.</ref><ref>T. Lomperis, ''From People's War to People's Rule,'' (1996), estimates 35,000 total.</ref><ref>Small, Melvin & Joel David Singer, ''Resort to Arms: International and Civil Wars 1816–1980'', (1982), estimates 20,000 total.</ref><ref>Taylor, Charles Lewis, ''The World Handbook of Political and Social Indicators,'' estimates 20,000 total.</ref><ref>Stuart-Fox, Martin, ''A History of Laos,'' estimates 200,000 by 1973.</ref> และทหารชาวอเมริกันเสียชีวิตในข้อพิพาทนี้ 58,220 นาย{{#Tag:Ref|ตัวเลขผู้เสียชีวิตของสหรัฐ 58,220 นาย และบาดเจ็บ 303,644 นายมาจากกองวิเคราะห์สารสนเทศสถิติกระทรวงกลาโหม (SIAD) ศูนย์ข้อมูลกำลังพลกลาโหม เช่นเดียวกับจากใบแสดงความคิดเห็นจากกระทรวงทหารผ่านศึกลงวันที่เดือนพฤษภาคม 2553<ref>{{cite report |date=26 February 2010 |title=America's Wars |url=http://www1.va.gov/opa/publications/factsheets/fs_americas_wars.pdf |publisher=Department of Veterans Affairs |month=May |Year=2010}}</ref> รายงาน "กำลังพลสูญเสียในสงครามและปฏิบัติการทางทหารของอเมริกา: รายชื่อและสถิติ" (American War and Military Operations Casualties: Lists and Statistics) ของ CRS (หน่วยรัฐการการวิจัยรัฐสภา) ต่อรัฐสภา ลงวันที่ 26 กุมภาพันธ์ 2553<ref>{{cite report |date=26 February 2010 |title=American War and Military Operations: Casualties: Lists and Statistics |url=http://www.fas.org/sgp/crs/natsec/RL32492.pdf |author1=Anne Leland |author2=Mari–Jana "M-J" Oboroceanu |publisher=Congressional Research Service}}</ref> และหนังสือ เวียดนามทรหด: บันทึกความทรงจำของร้อยโททหารราบ (Crucible Vietnam: Memoir of an Infantry Lieutenant)<ref>{{Harvnb|Lawrence|2009|pp=[http://books.google.com/books?id=CxtJ56I2cjMC&pg=PA65 65], [http://books.google.com/books?id=CxtJ56I2cjMC&pg=PA107 107], [http://books.google.com/books?id=CxtJ56I2cjMC&pg=PA154 154], [http://books.google.com/books?id=CxtJ56I2cjMC&pg=PA217 217]}}</ref> บางแหล่งให้ตัวเลขเป็นอื่น (เช่น สารคดี ''หัวใจแห่งความมืด: พงศาวดารสงครามเวียดนาม 1945-1975'' (''Heart of Darkness: The Vietnam War Chronicles 1945–1975'') เมื่อปี 2548/2549 ที่ถูกอ้างในบทความนี้เช่นกัน ระบุตัวเลขผู้เสียชีวิตของสหรัฐไว้ 58,159 นาย<ref name="aaron">{{cite video |people = Aaron Ulrich (editor); Edward FeuerHerd (producer and director) |date=2005 & 2006 |title = Heart of Darkness: The Vietnam War Chronicles 1945–1975 |format = Box set, Color, Dolby, DVD-Video, Full Screen, NTSC, Dolby, Vision Software |medium = Documentary |publisher = Koch Vision |time = 321 minutes |isbn = 1-4172-2920-9 }}</ref> และหนังสือ ''บุตรเวียดนาม'' (''Vietnam Sons'') เมื่อปี 2550 ระบุตัวเลข 58,226 นาย<ref>Kueter, Dale. ''Vietnam Sons: For Some, the War Never Ended.'' AuthorHouse (21 March 2007). ISBN 978-1425969318</ref>|name=USd&w|group=A}}

 

ฝรั่งเศสเริ่มการพิชิต[[อินโดจีน]]ในปลายคริสต์ทศวรรษ 1850 และปราบปรามอย่างเสร็จสมบูรณ์ในปี 2436<ref>Ooi, Keat Gin. ''[http://books.google.com/?id=QKgraWbb7yoC&pg=PA520 Southeast Asia: a historical encyclopedia, from Angkor Wat to East Timor]''. ABC-CLIO; 2004. ISBN 978-1-57607-770-2. p. 520.</ref><ref>Rai, Lajpat. ''[http://books.google.com/?id=QQ_nS6pTlDgC&pg=PA22 Social Science]''. FK Publications; ISBN 978-81-89611-12-5. p. 22.</ref><ref>Dommen, Arthur J.. ''[http://books.google.com/?id=MauWlUjuWNsC&pg=PA4 The Indochinese experience of the French and the Americans: nationalism and communism in Cambodia, Laos, and Vietnam]''. Indiana University Press; 2001. ISBN 978-0-253-33854-9. p. 4–19.</ref> [[สนธิสัญญาเว้ ค.ศ. 1884]] เป็นพื้นฐานการปกครองอาณานิคมฝรั่งเศสในเวียดนามเป็นเวลาอีกเจ็ดทศวรรษ แม้จะมีการต้านทานทางทหาร ที่โดดเด่นที่สุด คือ [[ขบวนการเกิ่นเวือง|เกิ่นเวือง]]แห่งฟาน ดิญ ฝุง ในปี 2431 พื้นที่ซึ่งเป็นประเทศกัมพูชาและเวียดนามปัจจุบันกลายสภาพเป็นอาณานิคม[[อินโดจีนของฝรั่งเศส]] และลาวถูกเพิ่มเข้าสู่อาณานิคมภายหลัง<ref name = "Neale 2001 3">{{Harvnb|Neale|2001|p=3}}.</ref> มีขบวนการต่อต้านฝรั่งเศสหลายกลุ่มในช่วงนี้ เช่น [[พรรคชาตินิยมเวียดนาม]]ที่ก่อการกำเริบเอียนบ๊ายที่ล้มเหลวในปี 2473 แต่ท้ายที่สุด ไม่มีกลุ่มใดประสบความสำเร็จมากเท่ากับแนวร่วม[[เวียดมินห์]] ซึ่งก่อตั้งในปี 2484 ซึ่งอยู่ในการควบคุมของ[[พรรคคอมมิวนิสต์อินโดจีน]] และได้รับเงินทุนจากสหรัฐอเมริกาและ[[พรรคชาตินิยมจีน]]ในการต่อสู้กับการยึดครองของญี่ปุ่น<ref name = "Neale 2001 17">{{Harvnb|Neale|2001|p=17}}.</ref>{{#tag:Ref|"พรรคชาตินิยมเวียดนาม" เดิมก่อตั้งขึ้นใน[[นานกิง]] ประเทศจีน ระหว่างเดือนสิงหาคม 2478 และต้นปี 2479 เมื่อพรรคชาตินิยมเวียดนาม นำโดย เหวียน ไท ฮ็อก และสมาชิก[[พรรคคอมมิวนิสต์อินโดจีน]]บางคน และสมาชิกพรรคชาตินิยมเวียดนามอื่นจำนวนหนึ่งก่อตั้งแนวร่วมต่อต้านจักรวรรดินิยม ไม่นานองค์การนี้ก็หมดความเคลื่อนไหวไป จนพรรคคอมมิวนิสต์อินโดจีนและโฮจิมินห์รื้อฟื้นในปี 2484<ref>{{cite book|author=Sophie Quinn-Judge|title=Ho Chi Minh: the missing years, 1919–1941|url=http://books.google.com/?id=knErjpiKxQoC&pg=PA212|year=2003|publisher=C. Hurst|isbn=978-1-85065-658-6|pages=212–213}}</ref>|group=A}}