บารังไก (ฟิลิปปินส์: barangay; ย่อเป็น Brgy. หรือ Bgy.) อดีตมีชื่อว่า barrio (ย่อเป็น Bo.) เป็นหน่วยการปกครองท้องถิ่นที่เล็กที่สุดในประเทศฟิลิปปินส์ และเป็นศัพท์ฟิลิปิโนที่มีความหมายว่าหมู่บ้าน, อำเภอ หรือเขต ในเขตปริมณฑลมักใช้คำนี้สื่อถึงย่านเมืองชั้นใน ชานเมือง หรือย่านชานเมือง[5] บารังไก มาจากคำว่า balangay ชนิดของเรือที่ชาวออสโตรนีเซียใช้ตอนอพยพไปอยู่ในหมู่เกาะฟิลิปปินส์[6]

บารังไก
หรือเรียกว่า
Barrio
จำนวนบารังไกในในจังหวัดของประเทศฟิลิปปินส์
หมวดหมู่หมู่บ้าน
ที่ตั้งฟิลิปปินส์
พบในเทศบาล, เมือง และอำเภอบารังไก
ก่อตั้ง21 กันยายน ค.ศ. 1974[a]
จำนวน42,046[2] (ณ 2020)
ประชากร2 (Brgy. 76)[b][3] – 261,729 (บากงซีลัง)[c]
พื้นที่0.14 เฮกตาร์ (0.0014 ตารางกิโลเมตร) (มาลูซัก) – 524.68 เฮกตาร์ (5.2468 ตารางกิโลเมตร) (บากงซีลัง)[c]
การปกครองSangguniang Barangay (สภาบารังไก)
หน่วยการปกครองซีตีโย (ไม่ทางการ)
ปูรก (ไม่ทางการ)

บรรณานุกรม

แก้
  • Constantino, Renato. (1975) The Philippines: A Past Revisited (volume 1). ISBN 971-8958-00-2
  • Mamuel Merino, O.S.A., ed., Conquistas de las Islas Filipinas (1565–1615), Madrid: Consejo Superior de Investigaciones Cientificas, 1975.

หมายเหตุ

แก้
  1. อาศัยอำนาจตามพระราชกฤษฎีกาของประธานาธิบดีหมายเลข 557, s. 1974.[1]
  2. ไม่รวมบารังไกที่ประชากรลดลงเหลือศูนย์ด้วยเหตุผลหลายประการ
  3. 3.0 3.1 บารังไก 176 หรือบากงซีลังในคาโลโอคันเป็นบารังไกที่ใหญ่ที่สุดในประเทศฟิลิปปินส์ทั้งในด้านพื้นที่และประชากร[4]

อ้างอิง

แก้
  1. "Presidential Decree No. 557, s. 1974". Official Gazette. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-10-03. สืบค้นเมื่อ July 12, 2020.
  2. "First Quarter 2020 PSGC Updates: One New Barangay Created and The Names of Two Barangays Corrected". Philippine Statistics Authority. May 5, 2020. สืบค้นเมื่อ May 28, 2020.
  3. "Philippine Standard Geographic Code (PSGC) March 2020". Philippine Statistics Authority. สืบค้นเมื่อ July 12, 2020.
  4. Melican, Nathaniel (September 17, 2013). "Largest barangay in PH can't live up to 'new hope' image; split pushed". Philippine Daily Inquirer. สืบค้นเมื่อ September 18, 2013.
  5. "barangay". Oxford Dictionaries. June 25, 2015. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-03-04. สืบค้นเมื่อ November 5, 2015.
  6. Zaide, Sonia M.f (1999), The Philippines: A Unique Nation, All-Nations Publishing, pp. 62, 420, ISBN 971-642-071-4, citing Plasencia, Fray Juan de (1589), Customs of the Tagalogs, Nagcarlan, Laguna, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 23, 2009, สืบค้นเมื่อ January 14, 2009
    ^ Junker, Laura Lee (2000), Raiding, Trading, and Feasting: The Political Economy of Philippine Chiefdoms, Ateneo de Manila University Press, pp. 74, 130, ISBN 978-971-550-347-1 ISBN 971-550-347-0, ISBN 978-971-550-347-1.

แหล่งข้อมูลอื่น

แก้