แฮร์แบร์ท ฟ็อน คารายัน

แฮร์แบร์ท ฟ็อน คารายัน
	คารายันใน ค.ศ. 1938
ข้อมูลพื้นฐาน
ชื่อเกิด	แฮร์แบร์ท ริทเทอร์ ฟ็อน คารายัน
เกิด	5 เมษายน ค.ศ. 1908; ซัลทซ์บวร์ค ออสเตรีย
เสียชีวิต	16 กรกฎาคม ค.ศ. 1989; อานิฟ ซัลทซ์บวร์ค ออสเตรีย
แนวเพลง	ดนตรีคลาสสิก
อาชีพ	ผู้อำนวยเพลง
เครื่องดนตรี	เปียโน
ช่วงปี	ค.ศ. 1929–1989

แฮร์แบร์ท ริทเทอร์ ฟ็อน คารายัน (เยอรมัน: Herbert Ritter von Karajan) สมญานาม จักรพรรดิแห่งเลกาโต (The Emperor of Legato) เป็นผู้อำนวยเพลงชาวออสเตรีย มีชื่อเสียงในฐานะผู้อำนวยวงออร์เคสตราและโอเปรา โดยเฉพาะวงเวียนนาฟิลฮาร์มอนิกและเบอร์ลินฟิลฮาร์มอนิก

คารายันมีผลงานอำนวยเพลงบันทึกเสียงกับทั้งสองวงเป็นจำนวนมาก มียอดขายอัลบั้มกว่า 200 ล้านแผ่น^[1] นับเป็นนักดนตรีคลาสสิกที่มียอดขายสูงสุดตลอดกาล และได้รับการยกย่องว่าเป็นบุคคลที่มีอิทธิพลต่อวงการดนตรีคลาสสิกในคริสต์ศตวรรษที่ 20 นอกจากนี้ยังเป็นศิลปินคนแรกที่บันทึกเสียงอัลบัมวางตลาดด้วยคอมแพ็กต์ดิสก์เมื่อปี 1981 ^[2]

ประวัติ

ตระกูลคารายันมีเชื้อชายกรีกและมาซีโดเนีย ปู่ทวดของแฮร์แบร์ทเกิดในเมืองโคซานี จักรวรรดิออตโตมัน (ปัจจุบันอยู่ในประเทศกรีซ) และอพยพมายังเวียนนาในปี 1767 และตัดสินใจลงหลักปักฐานในเมืองเค็มนิทซ์ ราชรัฐซัคเซิน ตระกูลคารายันมีส่วนในการจัดตั้งอุตสาหกรรมทอผ้าในเมืองเค็มนิทซ์ และแล้วในปี 1792 ตระกูลคารายันก็ได้รับฐานันดรขุนนางชั้นอัศวินจากพระเจ้าฟรีดริช เอากุสท์ที่ 1 แห่งซัคเซิน โดยสามารถเติมคำว่า von ลงในนามสกุล

แฮร์แบร์ท เกิดที่เมืองซัลทซ์บวร์ค จักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการี เป็นบุตรคนที่สองครอบครัว^[3]^[4] แฮร์แบร์ทเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ในการเล่นเปียโน^[5] ระหว่างปี 1916 ถึง 1926 เขาเรียนวิชาดนตรีที่มหาวิทยาลัยโมซาร์ทเทอุมแห่งซัลทซ์บวร์ค และได้รับการแนะนำให้ศึกษาวิชาวาทยกรรม เขาจบการศึกษาที่นี่ในปี 1926 และเข้าศึกษาวิชาเปียโนและวาทยกรรมต่อที่วิทยาลัยเวียนนา^[6]

ก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง

คารายันขึ้นแสดงครั้งแรกในฐานะวาทยกรในปี 1929 ที่เมืองซัลทซ์บวร์ค การแสดงครั้งนั้นได้รับความสนใจเป็นพิเศษจากผู้จัดการใหญ่ของโรงละครแห่งชาติของเมืองอุล์ม คารายันจึงได้รับการทาบทามและได้รับตำแหน่งผู้ช่วยครูเพลงของโรงละครดังกล่าว ต่อมา เมื่อครูเพลงของโรงละครจำต้องลี้ภัยทางการเมืองออกจากเยอรมนีในปี 1933 จากการขึ้นสู่อำนาจของพรรคนาซี คารายันจึงได้รับแต่งตั้งเป็นครูเพลงคนใหม่

คารายันก้าวหน้าอย่างรวดเร็วในปี 1935 เมื่อเขากลายเป็น ผู้อำนวยเพลง (Generalmusikdirektor) ที่อายุน้อยที่สุดของประเทศเยอรมนี ประจำอยู่ที่เมืองอาเคิน นอกจากนี้ ยังได้รับเชิญเป็นวาทยกรอาคันตุกะที่เมืองบูคาเรสต์, บรัสเซลส์, สตอกโฮล์ม, อัมสเตอร์ดัม และปารีส ต่อมาในปี 1938 เขาได้ขึ้นแสดงเป็นครั้งแรกกับวงเบอร์ลินฟิลฮาร์มอนิก และวงดุริยางค์รัฐเบอร์ลิน เขาได้รับเสียงชื่นชมอย่างล้นหลามจากนักวิจารณ์ในเบอร์ลิน และถูกเรียกว่า "คารายันผู้อัศจรรย์" (Das Wunder Karajan) คารายันกลายเป็นวาทยกรในระดับเดียวกับวิลเฮ็ล์ม ฟวร์ทเว็งเลอร์ และวิคตอร์ เดอ ซาบาตา สองวาทยกรผู้ยิ่งใหญ่ในเยอรมนีขณะนั้น

หลังสงครามโลกครั้งที่สอง

หลังสงครามโลกครั้งที่สอง คารายันกลับสู่วงการดนตรีในปี 1946 แม้ว่าเขาเผชิญกับข้อกล่าวหาว่าเป็นนาซี ซึ่งส่งผลกระทบต่อการทำงานชั่วคราว แต่ด้วยความสามารถทางดนตรีที่โดดเด่น เขาสามารถฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว และในปี 1947 เขาได้อำนวยเพลงครั้งแรกที่ La Scala ในนครมิลาน ซึ่งถือเป็นการเปิดตัวในระดับนานาชาติครั้งใหม่ของเขา หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นวาทยกรประจำวงดุริยางค์ซิมโฟนีเวียนนา (Vienna Symphony Orchestra) และวงดุริยางค์ฟิลฮาร์โมนิกแห่งกรุงลอนดอน (London Philharmonic Orchestra)

จุดสำคัญในอาชีพของคารายานมาถึงในปี 1955 เมื่อเขาได้รับตำแหน่งวาทยกรประจำวงเบอร์ลินฟิลฮาร์โมนิก ซึ่งเป็นความร่วมมือที่ยาวนานถึง 35 ปี การทำงานของเขากับวงเบอร์ลินฟิลฮาร์โมนิกได้กลายเป็นที่รู้จักไปทั่วโลกด้วยความสมบูรณ์แบบและความประณีตในการอำนวยเพลง ซึ่งวงนี้กลายเป็นหนึ่งในวงดนตรีออร์เคสตราชั้นนำของโลกภายใต้การนำของเขาในช่วงนี้ คารายันยังให้ความสำคัญกับการบันทึกเสียงและสื่อสมัยใหม่ โดยได้ร่วมงานกับบริษัทบันทึกเสียงอย่างด็อยท์เชอกรัมโมโฟน และเป็นผู้นำในการใช้เทคโนโลยีการบันทึกเสียงระดับสูง ทำให้เขากลายเป็นหนึ่งในวาทยกรที่บันทึกผลงานมากที่สุดในประวัติศาสตร์ ผลงานเหล่านี้ยังคงได้รับการยกย่องอย่างต่อเนื่องในวงการดนตรีคลาสสิก

นอกจากนี้ คารายานยังมีบทบาทสำคัญในงานเทศกาลซัลทซ์บวร์ค และเทศกาลปาสควาในอิตาลี ซึ่งเป็นเวทีสำคัญสำหรับการนำเสนอผลงานดนตรีที่ยอดเยี่ยมของเขา คารายันถือเป็นสัญลักษณ์ของความสมบูรณ์แบบในด้านการอำนวยเพลง และอิทธิพลของเขายังคงอยู่ในวงการดนตรีคลาสสิกแม้หลังจากการเสียชีวิตในปี 1989 ความสามารถและผลงานของเขายังคงเป็นที่จดจำและยกย่องอย่างสูงในประวัติศาสตร์ดนตรี