แด่ทหารหาญในสมรภูมิ

เป็นเพลงปลุกใจที่ประพันธ์ขึ้นในปี พ.ศ. 2519 ในลักษณะของกาพย์ยานี 11 โดยสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง มีพระราชเสาวนีย์ให้ท่านผู้หญิงพึงจิตต์ ศุภมิตรเขียนถวายในขณะที่สถานการณ์คอมมิวนิสต์รุกหนัก และมีทหารแนวหน้าจำนวนมากเสียชีวิต ท่านผู้หญิงพึงจิตต์ ศุภมิตรใช้เวลา 2 ชั่วโมงในการประพันธ์เนิ้อร้อง โดยจินตนาการถึงฐานของทหาร และความรู้สึกคิดถึงบ้านเมื่อมองดวงดาวบนท้องฟ้า เพลงนี้จึงมีคำร้องขึ้นต้นว่า "ดวงดาวสกาวหม่น...." เมื่อประพันธ์เนื้อร้องเสร็จก็นำไปถวายสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง ซึ่งพระองค์ได้มีพระราชเสาวนีย์ให้แมนรัตน์ ศรีกรานนท์เป็นผู้ประพันธ์ทำนองต่อไป

ขับร้องโดย สวลี ผกาพันธุ์ และวงดุริยางค์กองทัพเรือ เรียบเรียงเสียงประสานโดย พลเรือเอก หม่อมหลวงอัศนี ปราโมช

คำร้อง

(หญิง)

ดวงดาวสกาวหม่น อัสสุชลสิหลั่งไหล

อาบร่างนักรบไทย ในพนาแสนอาดูร

เจ็บช้ำระกำจิต มิเคยคิดจะสิ้นสูญ

ประวัติศาสตร์จะเพิ่มพูน วีรกรรมอันอำไพ

(หมู่)

เพื่อนแก้วผู้แกล้วกล้า ทอดกายา ณ แดนไกล

ต้องเหน็บหนาวร้าวฤทัย อย่างโดดเดี่ยว และเดียวดาย

รอบข้างมีร่างเพื่อน นอนกล่นเกลื่อนชีวาวาย

กอดปืนไว้แนบกาย ที่สาหัสด้วยดัสกร

เพื่อนถูกบุกกระหน่ำ อริล้ำทั่วสิงขร

เพราะหวงแหนแดนมารดร จึงมอบชีพเป็นชาติพลี

เพื่อนสู้ด้วยมือเปล่า จู่โจมเข้ารุกราวี

กระสุนหมดแต่ยังมี สติมั่นในดวงมาลย์

มิยอมให้ธงชาติใด ปลิวไสวบนทัพฐาน

แม้ร่างจะแหลกลาญ แต่ไตรรงค์คงยั่งยืน

ขอเทิดเพื่อนร่วมตาย ด้วยอาลัยสุดจักฝืน

หากจำต้องกล้ำกลืน เพื่อหน้าที่อันจีรัง

จำไว้ผู้รุกราน จะต่อต้านสุดกำลัง

หากชีพเราคงยัง ขอแลกชีพกับไพรี

หยาดเลือดทุกหยาดหยด ที่หลั่งรดปฐพี

จะชดใช้ในครานี้ จนต้องปลาตและพินาศไป

จะหาญสู้กับทรชน ผู้คิดปล้นอธิปไตย

ไล่ออกนอกแดนไทย เพื่อวิญญาณทหารเรา

(หญิง)

ขอเชิญทหารกล้า จงนิทรายังที่เนา

หลับเถิดอย่าหมองเศร้า จะปกป้องผองไผท...