เถระ

เถระ (บาลี: เถร) หมายถึง ภิกษุผู้ใหญ่ ตามพระวินัยกำหนดว่าต้องมีพรรษาตั้งแต่ 10 ขึ้นไป ถ้าเป็นภิกษุณีเรียกว่าเถรี

วินัยมุขระบุว่าผู้เป็นเถระต้องมีองค์ประกอบดังนี้

1. มีศรัทธา หิริ โอตตัปปะ วิริยะ และสติ
2. ถึงพร้อมด้วยศีล อาจาระ สัมมาทิฐิ พหูสูต ปัญญา
3. รู้จักอาบัติ จำปาฏิโมกข์ได้แม่นยำ
4. สามารถช่วยเหลือศิษย์เมื่ออาพาธ ช่วยให้ศิษย์คลายความกระสันจะลาสิกขาบท
5. สามารถฝึกศิษย์ให้มีมารยาท แนะนำอาทิพรหมจาริยกาสิกขา ตลอดจนข้อธรรมวินัยอื่น ๆ นอกจากนี้ ทำให้ศิษย์ละมิจฉาทิฐิได้ และมีพรรษาตั้งแต่ 10 ขึ้นไป

 เถร หรือเถน ใช้เรียกคนที่บวชพระแล้วผิดวินัย

เลื่นตำแหน่งลงมาเป็น เถร รักษาศิล10 เท่ากับสามาเณร สรุป เถรจะอายุเยอะกว่าสามเณรทั่วไป แต่เถร น้อยกว่าพระสงฆ์ สูงกว่าสามเณร คนโบราณสมัยร.4เรียกกัน พระเถรเณรชี

อ้างอิง

เชิงอรรถ

บรรณานุกรม

• สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส. วินัยมุข เล่ม ๒ (หลักสูตรนักธรรมชั้นโท). พิมพ์ครั้งที่ 27, กรุงเทพฯ : มหามกุฏราชวิทยาลัย, 2530. 179 หน้า.
• ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. พิมพ์ครั้งที่ ๒, กรุงเทพฯ : ราชบัณฑิตยสถาน, 2556. 1,544 หน้า. ISBN 978-616-7073-80-4