เจเนรัลไดนามิกส์เอฟ-111
(เปลี่ยนทางจาก เจเนรัล ไดนามิกส์ เอฟ-111)
เจเนรัลไดนามิกส์เอฟ-111 หรือ เอฟ-111 (อังกฤษ: General Dynamics F-111) เป็นเครื่องบินแบบแรกที่สามารถลู่ปีกได้ โดยมีการเปลี่ยนมุมลู่ปีกเพื่อเสถียรภาพในการบินด้วยความเร็วต่ำและลดแรงต้านเมื่อบินด้วยความเร็วสูง[3] และทำให้เกิดเครื่องบินที่สามารถลู่ปีกได้ตามมาอีก เช่น เอฟ-14 ทอมแคท ซุคฮอย ซู-17 เป็นต้น
 | |
| บทบาท | เครื่องบินขับไล่โจมตี |
|---|---|
| ชาติกำเนิด |  สหรัฐ |
| บริษัทผู้ผลิต | เจเนรัล ไดนามิกส์ |
| เริ่มใช้ | 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2510 |
| ปลดประจำการ | ถูกปลดประจำการจากกองทัพอากาศสหรัฐฯ ในปีพ.ศ. 2541 |
| สถานะ | ประจำการในกองทัพอากาศออสเตรเลีย |
| ผู้ใช้งานหลัก | กองทัพอากาศสหรัฐ กองทัพอากาศออสเตรเลีย |
| จำนวนที่ผลิต | 563 ลำ[1] |
| มูลค่า | ลำละ 9.8 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (เอฟบี-111เอ)[2] |
| แบบอื่น | อีเอฟ-111เอ ราเวน |
ข้อมูลจำเพาะ แก้
ข้อมูลจำเพาะดังต่อไปนี้ [3]
- เครื่องยนต์ เทอร์โบแฟน แพรทท์ แอนด์ วิทนีย์ ทีเอฟ 30-พี-30 ให้แรงขับเครื่องละ 8,399 กิโลกรัม *เมื่อใช้สันดาปท้าย 2 เครื่อง
- กางปีก 19.20 เมตร เมื่อกางปีกเต็มที่
- 9.74 เมตร เมื่อลู่ปีกเต็มที่
- ยาว 22.40 เมตร
- สูง 5.22 เมตร
- น้ำหนักเปล่า 20,943 กิโลกรัม
- น้ำหนักวิ่งขึ้นสูงสุด 41,500 กิโลกรัม
- อัตรเร็วสูงสุด 2.2 มัค ที่ระยะสูง
- 1.2 มัคที่ระดับน้ำทะเล
- เพดานบินใช้งาน 15,500 เมตร
- พิสัยบิน 5,093 กิโลเมตร
- อาวุธ ปืนใหญ่อากาศ เอ็ม 61 ขนาด 20 มม. 1 กระบอก
- ระเบิดขนาด 750 ปอนด์ 2 ลูก ในห้องเก็บอาวุธภายในลำตัว
- สามารถติดตั้งอาวุธที่ใต้ปีกได้ ปีกละ 4 ตำบล
อ้างอิง แก้
- ↑ Logan 1998, p. 9.
- ↑ Knaack, Marcelle Size. Encyclopedia of US Air Force Aircraft and Missile Systems: Volume 1 Post-World War II Fighters 1945-1973. Washington, DC: Office of Air Force History, 1978. ISBN 0-912799-59-5.
- ↑ 3.0 3.1 อภิวัตน์ โควินทรานนท์. อากาศยาน 1979 ฉบับเครื่องบิน. กรุงเทพ : เอวิเอชั่น ออบเซิร์ฟเวอร์, 2522.
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ เจเนรัลไดนามิกส์เอฟ-111
 | บทความทหาร หรือการทหารนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |