วิกิพีเดีย

เกณฑ์คะแนนเสียงขั้นต่ำ

เกณฑ์คะแนนเสียงขั้นต่ำ (อังกฤษ: electoral threshold) คือจำนวนคะแนนเสียงขั้นต่ำที่ผู้สมัครรับเลือกตั้งหรือพรรคการเมืองจะต้องได้รับจึงสามารถมีตัวแทนในสภานิติบัญญัติได้ โดยเกณฑ์ข้อจำกัดนี้สามารถกระทำได้ในหลายวิธี ตัวอย่างเช่น ในระบบสัดส่วนแบบบัญชีรายชื่อมีเกณฑ์คะแนนเสียงขั้นต่ำว่าพรรคการเมืองจะต้องได้รับคะแนนเสียงขั้นต่ำจำนวนร้อยละจำนวนหนึ่งของคะแนนเสียงรวมทั้งหมด (เช่น ร้อยละ 5) ในระดับชาติ หรือในระดับเขตใดเขตหนึ่ง จึงจะได้รับการจัดสรรที่นั่งในสภานิติบัญญัติ ในเขตเลือกตั้งที่มีผู้แทนมากกว่าหนึ่งคนซึ่งมักจะใช้ระบบการลงคะแนนแบบจัดลำดับ นอกจากเกณฑ์ขั้นต่ำแล้ว ผู้สมัครจะต้องได้รับคะแนนเสียงถึงจำนวนโควตา ไม่ว่าจะเป็นจากคะแนนในรอบแรก หรือรอบอื่นๆ ก็ตาม โดยขึ้นอยู่กับจำนวนผู้แทนในเขตนั้นๆ จึงจะได้ที่นั่งในสภา

ผลกระทบของเกณฑ์คะแนนเสียงขั้นต่ำนั้นคือการปฏิเสธการมีตัวแทนของพรรคการเมืองขนาดเล็กหรือมิฉะนั้นจะต้องร่วมพันธมิตรเป็นกลุ่มพรรคการเมือง โดยมีข้อสันนิษฐานเพื่อให้ระบบการเมืองมีความเข้มแข็งขึ้นโดยป้องกันไม่ให้เกิดพรรคเศษจำนวนมากเกินไป ผู้ที่สนับสนุนแนวคิดนี้กล่าวว่าการที่พรรคขนาดเล็กมีที่นั่งจำนวนหนึ่งในสภาจะช่วยเพิ่มภาพลักษณ์ของพรรคการเมืองเล็กได้ดีขึ้น แต่หากจะให้พรรคที่มีเสียงสนับสนุนเพียงร้อยละ 1 ของทั้งหมดมามีส่วนร่วมในสภา รวมทั้งมีเสียงในการยับยั้งนั้นไม่ค่อยเหมาะสม[1] อย่างไรก็ตาม ผู้วิจารณ์ได้โต้แย้งว่าหากไม่มีการใช้ระบบการลงคะแนนแบบจัดลำดับ เสมือนว่าผู้สนับสนุนพรรคเล็กนั้นถูกตัดสิทธิในการเลือกผู้แทนที่ตัวเองเป็นผู้เลือก

เกณฑ์ในประเทศต่างๆ แก้

 
แผนที่โลกแสดงถึงเกณฑ์คะแนนเสียงขั้นต่ำในแต่ละประเทศ
ในบางประเทศมีกฎเพิ่มเติมสำหรับพรรคร่วมพันธมิตรและผู้สมัครอิสระในการชนะที่นั่งในแบบแบ่งเขต
  <1
  1–1.9
  2–2.9
  3–3.9
  4–4.9
  5–5.9
  6–6.9
  7+
  แต่ละสภามีเกณฑ์ต่างกัน

ในโปแลนด์ เยอรมนี และนิวซีแลนด์นั้นล้วนมีเกณฑ์คะแนนเสียงขั้นต่ำในการเลือกสภาผู้แทนราษฎร คือร้อยละ 5 (ในโปแลนด์หากเป็นพรรคพันธมิตรร่วมตั้งแต่สองพรรคขึ้นไปในแต่ละเขตเลือกตั้งจะปรับขึ้นเป็นร้อยละ 8) อย่างไรก็ดีในเยอรมนีและนิวซีแลนด์ หากพรรคการเมืองนั้นชนะการเลือกตั้งในแบบแบ่งเขตอย่างน้อยจำนวนหนึ่งแล้ว ได้แก่ 3 ที่นั่งในเยอรมนี และ 1 ที่นั่งในนิวซีแลนด์ เกณฑ์คะแนนเสียงขั้นต่ำจะไม่ถูกบังคับใช้ ในอิสราเอลใช้เกณฑ์ที่ร้อยละ 3.25 (ในอดีตเคยใช้ร้อยละ 1 ก่อนปีค.ศ. 1992 ต่อมาเพิ่มเป็นร้อยละ 1.5 ในช่วงปีค.ศ. 1992-2003 และร้อยละ 2 ในช่วงปีค.ศ. 2003-2014) และตุรกีจำนวนร้อยละ 10 ในโปแลนด์นั้นพรรคการเมืองที่เป็นตัวแทนกลุ่มชาติพันธุ์ชนกลุ่มน้อยได้รับการยกเว้นและจึงจะมีผู้แทนจำนวนหนึ่งมาจากชนกลุ่มน้อยเยอรมันในรัฐสภาโปแลนด์ในทุกสมัย ในโรมาเนียกำหนดเกณฑ์ขั้นต่ำสำหรับพรรคการเมืองตัวแทนกลุ่มชาติพันธุ์แตกต่างจากเกณฑ์ปกติสำหรับการเลือกตั้งสภาผู้แทนราษฎร

ในหลายประเทศที่ใช้การเลือกตั้งระบบสัดส่วนไม่มีการกำหนดเกณฑ์ขั้นต่ำไว้ อาทิเช่น โปรตุเกส แอฟริกาใต้ ฟินแลนด์ เนเธอร์แลนด์ และนอร์ทมาซิโดเนีย ถึงแม้ว่าเนเธอร์แลนด์จะมีกฎเพิ่มเติมว่าที่นั่งแรกนั้นห้ามเป็นที่นั่งปัดเศษ ซึ่งหมายความว่ามีการคำนวนเกณฑ์คะแนนขั้นต่ำที่ 100% หารด้วยจำนวนที่นั่งทั้งหมด (150 ที่นั่ง จึงได้เกณฑ์คะแนนเสียงขั้นต่ำที่ร้อยละ 0.67) ในสโลวีเนียนั้นในการเลือกตั้งปีค.ศ. 1992 และ 1996 มีการกำหนดเกณฑ์ขั้นต่ำไว้ที่ 3 ที่นั่ง ซึ่งหมายความว่าพรรคการเมืองจะต้องชนะคะแนนอย่างน้อยร้อยละ 3.2 เพื่อจะผ่านเกณฑ์ ต่อมาในปีค.ศ. 2000 เกณฑ์ถูกปรับขึ้นเป็นร้อยละ 4 ของคะแนนเสียงทั้งหมด

ในสวีเดนมีเกณฑ์คะแนนเสียงขั้นต่ำที่ร้อยละ 4 ในคะแนนระดับชาติ แต่หากพรรคการเมืองใดได้รับคะแนนเสียงในเขตเลือกตั้งใดเกินกว่าร้อยละ 12 จะได้รับการจัดสรรที่นั่งของเขตนั้นไป อย่างไรก็ตามในการเลือกตั้งปีค.ศ. 2014 ไม่มีผู้สมัครรายใดได้รับเลือกจากเกณฑ์ร้อยละ 12 เลย ในนอร์เวย์มีเกณฑ์คะแนนเสียงขั้นต่ำในระดับชาติร้อยละ 4 ซึ่งใช้ในการปรับที่นั่งเท่านั้น พรรคการเมืองใดที่ได้รับคะแนนเสียงเพียงพอในระดับเขตนั้นยังสามารถชนะการเลือกตั้งได้ถึงแม้คะแนนของพรรคจะไม่ถึงเกณฑ์ ในการเลือกตั้งปีค.ศ. 2009 พรรคเสรีนิยมชนะ 2 ที่นั่งจากการใช้เกณฑ์นี้

ในออสเตรเลียซึ่งใช้ระบบการเลือกตั้งระบบสัดส่วนแบบถ่ายโอนคะแนนเสียง โดยเลือกที่จะไม่ตั้งเกณฑ์คะแนนขั้นต่ำแต่มีการกำหนดเขตเลือกตั้งที่มีขนาดเล็กแบบมีผู้แทนหลายคนจึงทำให้พรรคการเมืองต้องได้คะแนนโควตามากเป็นพิเศษจึงจะได้รับเลือกตั้ง นอกจากนี้ในออสเตรเลียยังใช้การลงคะแนนแบบจัดลำดับด้วยจึงทำให้ผู้สนับสนุนพรรคการเมืองเล็กไม่ถูกละเลยเพราะคะแนนเสียงทุกคะแนนจะถูกแจกจ่ายให้กับผู้สมัครตามลำดับความชอบของผู้ลงคะแนนแต่ละคน

ในสหรัฐอเมริกา เนื่องจากการเลือกตั้งส่วนใหญ่ใช้ระบบแบ่งเขตคะแนนสูงสุดจึงไม่มีเกณฑ์คะแนนขั้นต่ำตามกฎหมาย อย่างไรก็ตาม เริ่มมีการใช้เกณฑ์คะแนนเสียงขั้นต่ำในหลายรัฐสำหรับพรรคการเมืองเพื่อจะขอให้มีการเข้าถึงบัตรลงคะแนนอัตโนมัติสำหรับการเลือกตั้งทั่วไปสมัยหน้าโดยไม่ต้องให้ผู้ลงคะแนนยื่นเรื่องต่อทางการ

ในบางประเทศอาจมีมากกว่าหนึ่งเกณฑ์ อาทิเช่น เยอรมนีนั้นมีเกณฑ์ปกติที่ร้อยละ 5 แต่พรรคการเมืองใดที่ชนะการเลือกตั้งในแบบแบ่งเขตมากกว่า 3 ที่นั่งจะสามารถมีผู้แทนได้ในสภาถึงแม้ว่าคะแนนเสียงโดยรวมจะไม่ถึงเกณฑ์ร้อยละ 5 ส่วนประเทศอื่นๆ ที่พิจารณาใช้มากกว่าหนึ่งเกณฑ์นั้นส่วนใหญ่อยู่ในระหว่างการศึกษา โดยเกณฑ์คะแนนเสียงขั้นต่ำมีวัตถุประสงค์หลักเพื่อเป็นการเสริมสร้างความมั่นคงในระบบการเมือง

ยุโรป แก้

ประเทศ สำหรับแต่ละพรรคการเมือง สำหรับประเภทอื่นๆ
อัลแบเนีย 3% 5% สำหรับพันธมิตรกลุ่มพรรคการเมืองในระดับเขตเลือกตั้ง[2]
อันดอร์รา 7.14% (1/14 ของคะแนนเสียงทั้งหมด)[3]
อาร์มีเนีย 5% 7% สำหรับพันธมิตรกลุ่มพรรคการเมือง
ออสเตรีย 4% หรือ Grundmandat ในเขตเลือกตั้งระดับภูมิภาค
เบลเยียม 5% (ในระดับเขตเลือกตั้ง และไม่มีเกณฑ์ขั้นต่ำในระดับชาติ)
บอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา 3%
บัลแกเรีย 4%
โครเอเชีย 5%
ไซปรัส 3.6% 5% สำหรับนอร์เทิร์นไซปรัส
สาธารณรัฐเช็ก 5% 8% สำหรับพันธมิตรกลุ่มพรรคการเมืองแบบสองพรรค และ 11% สำหรับพันธมิตรกลุ่มพรรคการเมืองแบบหลายพรรค
เอสโตเนีย 5%
เดนมาร์ก 2% or direct mandate[4][5]
เยอรมนี 5% ของคะแนนบัญชีรายชื่อพรรค
ในการมีตัวแทนในสภา (หรือชนะอย่างน้อยสามที่นั่งในระดับเขต)
 0% (ชนกลุ่มน้อยทางชาติพันธุ์), 0% (การเลือกตั้งสภายุโรป)
จอร์เจีย 3%[6]
กรีซ 3%
ฮังการี 5% 10% สำหรับพันธมิตรกลุ่มพรรคการเมืองแบบสองพรรค, 15% สำหรับพันธมิตรกลุ่มพรรคการเมืองแบบหลายพรรค และ 0.26% สำหรับชนกลุ่มน้อยทางชาติพันธุ์ (ที่นั่งแรกเท่านั้น)
ไอซ์แลนด์ 5% (สำหรับการชดเชยที่นั่ง)[7]
อิตาลี 3% 10% (สำหรับพันธมิตรกลุ่มพรรคการเมือง) แต่บัญชีรายชื่อจะต้องได้รับอย่างน้อย 3%, 1% (ของแต่ละพรรคในกลุ่มพันธมิตร), 20% หรือชนะใน 2 เขตเลือกตั้ง (กลุ่มชาติพันธุ์)
คาซักสถาน 7%
ลัตเวีย 5%
ลิกเตนสไตน์ 8%
ลิธัวเนีย 5% 7% สำหรับพันธมิตรกลุ่มพรรคการเมือง
มอลโดวา 5% 3% (อิสระ), 12% (สำหรับพันธมิตรกลุ่มพรรคการเมือง)
โมนาโค 5%[8]
มอนเตเนโกร 3% มีกฎพิเศษสำหรับบัญชีรายชื่อของชนกลุ่มน้อยทางชาติพันธุ์[9]
เนเธอร์แลนด์ 0.667% (จำนวนร้อยละของคะแนนเสียงที่ต้องการสำหรับหนึ่งที่นั่ง)[10]
นอร์เวย์ 4% (สำหรับการชดเชยที่นั่ง)
โปแลนด์ 5% 8% (สำหรับพันธมิตรกลุ่มพรรคการเมือง; ซึ่งไม่สามารถใช้ได้กับการเลือกตั้งสภายุโรป); 0% (ชนกลุ่มน้อยทางชาติพันธุ์)
โรมาเนีย 5% 10% (สำหรับพันธมิตรกลุ่มพรรคการเมือง)
รัสเซีย 5%
ซานมารีโน 5%[11]
สกอตแลนด์ 5%
สเปน 3% (ระดับเขต) ส่วนเซวตาและเมลียาใช้การลงคะแนนระบบแบ่งเขตคะแนนสูงสุด โดยไม่มีเกณฑ์ขั้นต่ำสำหรับวุฒิสภาและการเลือกตั้งสภายุโรป 5% สำหรับการเลือกตั้งท้องถิ่น และหลายเกณฑ์ในการเลือกตั้งระดับแคว้น
สวีเดน 4% (ระดับชาติ)
12% (ระดับเขต)
เซอร์เบีย 3%[12] ไม่มีเกณฑ์ขั้นต่ำสำหรับบัญชีรายชื่อระดับชาติของกลุ่มชาติพันธุ์[13][12]
สโลวาเกีย 5% 7% สำหรับพันธมิตรกลุ่มพรรคการเมืองสองพรรค, 10% สำหรับพันธมิตรกลุ่มพรรคการเมืองมากกว่าสองพรรค
สโลวีเนีย 4%
ตุรกี 10% 10% สำหรับพันธมิตรกลุ่มพรรคการเมือง ซึ่งพรรคการเมืองที่อยู่ในพันธมิตรจะไม่ต้องมีเกณฑ์ขั้นต่ำในระดับชาติเป็นรายพรรค ไม่มีเกณฑ์ขั้นต่ำสำหรับผู้สมัครอิสระ
ยูเครน 5%
เวลส์ 5%

ทวีปอื่นๆ แก้

ประเทศ สำหรับแต่ละพรรคการเมือง สำหรับประเภทอื่นๆ
อาร์เจนตินา 3% ของผู้มีสิทธิลงคะแนน[14]
บราซิล 1.5%
โบลีเวีย 3%
บุรุนดี 2%[15]
โคลอมเบีย 3%
ติมอร์ตะวันออก 4%[16][17][18]
ฟิจิ 5%
อินโดนีเซีย 4% (สำหรับแค่สภาผู้แทนราษฎร)[19]
อิสราเอล 3.25%
คีร์กีซสถาน 9% และ 0.7% ของคะแนนเสียงทั้งหมดในแต่ละแคว้นทั้งเจ็ด
โมซัมบิก 5%[20]
เนปาล 3% ของคะแนนเสียงทั้งหมดในระบบสัดส่วน และอย่างน้อย 1 ที่นั่งจากระบบแบ่งเขตคะแนนสูงสุด
นิวซีแลนด์ 5% (หรือชนะอย่างน้อย 1 ที่นั่งในแบบแบ่งเขต)
เปรู 5%[21]
ปาเลสไตน์ 2%
ฟิลิปปินส์ 2% สำหรับที่นั่งแบบบัญชีรายชื่อจำนวน 20% ของที่นั่งทั้งหมดในสภาล่าง พรรคการเมืองอื่นๆ สามารถได้รับที่นั่งหากจำนวนที่นั่ง 20% นี้ยังจัดสรรได้ไม่ครบ
เกาหลีใต้ 3% (หรือชนะอย่างน้อย 5 ที่นั่งในแบบแบ่งเขต)[22][23] 5% (การเลือกตั้งสภาท้องถิ่น)[24]
รวันดา 5%
ไต้หวัน 5%[25]
ทาจิกิสถาน 5%[26]
อุรุกวัย 1% (สภาผู้แทนราษฎร)
3% (วุฒิสภา)


อ้างอิง แก้

  1. ↑ Reynolds, Andrew (2005). Electoral system design : the new international IDEA handbook. Stockholm, Sweden: International Institute for Democracy and Electoral Assistance. p. 59. ISBN 978-91-85391-18-9. OCLC 68966125.
  2. ↑ The Electoral Code of the Republic of Albania เก็บถาวร 31 มีนาคม 2010 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Artikel 162; vor der Wahl 2009 waren es bei völlig anderem Wahlsystem 2,5 % bzw. 4 % der gültigen Stimmen auf nationaler Ebene (nur für die Vergabe von Ausgleichssitzen; Direktmandate wurden ohne weitere Bedingungen an den stimmenstärksten Kandidaten zugeteilt)
  3. ↑ OSCE (2020-02-19). "PRINCIPALITY OF ANDORRA PARLIAMENTARY ELECTIONS 7 April 2019 ODIHR Needs Assessment Mission Report". สืบค้นเมื่อ 2020-02-19.
  4. ↑ "Folketingsvalgloven". สืบค้นเมื่อ 24 February 2014.
  5. ↑ Bille, Lars; Pedersen, Karina (2004). "Electoral Fortunes and Responses of the Social Democratic Party and Liberal Party in Denmark: Ups and Downs". ใน Mair, Peter; Müller, Wolfgang C.; Plasser, Fritz (บ.ก.). Political parties and electoral change. SAGE Publications. p. 207. ISBN 0-7619-4719-1.
  6. ↑ "New Constitution of Georgia comes into play as the presidential inauguration is over". Agenda.ge. 17 December 2018. สืบค้นเมื่อ 6 January 2019.
  7. ↑ [1], Election to Altthingi Law, Act no. 24/2000, Article 108
  8. ↑ "Election Profile". IFES. สืบค้นเมื่อ 2013-02-11.
  9. ↑ "These rules apply to lists representing a minority nation or a minority national community with a share of the total population of up to 15 per cent countrywide or 1.5 to 15 per cent within each municipality. If no minority list passes the 3 per cent threshold, but some lists gain 0.7 per cent or more of the valid votes, they are entitled to participate in the distribution of up to 3 mandates as a cumulative list of candidates based on the total number of valid votes. Candidate lists representing the Croatian minority are entitled to 1 seat if they obtain at least 0.35 per cent of the valid votes." Source: OSCE, 2016, Montenegro Parliamentary Elections 2016: OSCE/ODIHR Election Observation Mission Final Report
  10. ↑ "Who can vote and for whom? How the Dutch electoral system works". DutchNews.nl (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2019-11-18.
  11. ↑ "OSCE report on 2019 parliamentary elections".
  12. ↑ 12.0 12.1 "Parliament agrees to 3% electoral threshold". Serbian Monitor (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 2020-02-10. สืบค้นเมื่อ 2020-03-05.
  13. ↑ OSCE. "REPUBLIC OF SERBIA PARLIAMENTARY ELECTIONS Spring 2020 ODIHR Needs Assessment Mission Report".
  14. ↑ Código Electoral Nacional, Article 160
  15. ↑ Electoral system IPU
  16. ↑ Electoral system Inter-Parliamentary Union
  17. ↑ [2] เก็บถาวร 2018-06-19 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Fourth amendment to the Law on Election of the National Parliament. Article 13.2
  18. ↑ Timor Agora: PN APROVA BAREIRA ELEISAUN PARLAMENTAR 4%, 13. Februar 2017, abgerufen am 23. März 2017.
  19. ↑ "New election bill, new hope for democracy".
  20. ↑ Electoral system IPU
  21. ↑ "Peru's small political parties scramble to survive". April 2016.
  22. ↑ "국가법령정보센터".
  23. ↑ 공직선거법 제189조 제1항(The first clause of Article 189 of the Public Official Election Act)
  24. ↑ 공직선거법 제190조의2 제1항(The first clause of Article 190-2 of the Public Official Election Act)
  25. ↑ "Archived copy". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 April 2014. สืบค้นเมื่อ 20 June 2014.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (ลิงก์)
  26. ↑ "Tajikistan ruling party to win polls, initial count shows". สืบค้นเมื่อ 2 March 2020.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=เกณฑ์คะแนนเสียงขั้นต่ำ&oldid=9880809"