อารามอ็อทโทบ็อยเริน
ลิงก์ข้ามภาษาในบทความนี้ มีไว้ให้ผู้อ่านและผู้ร่วมแก้ไขบทความศึกษาเพิ่มเติมโดยสะดวก เนื่องจากวิกิพีเดียภาษาไทยยังไม่มีบทความดังกล่าว กระนั้น ควรรีบสร้างเป็นบทความโดยเร็วที่สุด |
อารามอ็อทโทบ็อยเริน (เยอรมัน: Kloster Ottobeuren) เดิมเป็นอารามคณะเบเนดิกติน ที่ปัจจุบันเป็นตั้งอยู่ที่เมืองอ็อทโทบ็อยเริน ในรัฐไบเอิร์น ประเทศเยอรมนี
| อารามอ็อทโทบ็อยเริน | |
|---|---|
| Kloster Ottobeuren | |
 ด้านหน้าอารามออกแบบโดยโยฮัน มิชชาเอล ฟิชเชอร์ (Johann Michael Fischer) | |
 | |
| 47°56′29″N 10°17′53″E / 47.94139°N 10.29806°E | |
| ที่ตั้ง | อ็อทโทบ็อยเริน |
| ประเทศ | ประเทศเยอรมนี |
| เว็บไซต์ | เว็บไซต์อารามอ็อทโทบ็อยเริน |
| สถานะ | อาราม |
| สถาปนิก | บุญราศีโทโท |
| รูปแบบสถาปัตย์ | บารอก |
| ปีสร้าง | ค.ศ. 764 |
| แล้วเสร็จ | ค.ศ. 1725 |
ประวัติ แก้
อารามอ็อทโทบ็อยเรินก่อตั้งเมื่อขึ้นใน ค.ศ. 764 โดยบุญราศีโทโท (Toto) อุทิศให้เซนต์อเล็กซานเดอร์มรณสักขี (St. Alexander, the Martyr) หลักฐานทางประวัติศาสตร์มีเหลืออยู่เพียงว่าบุญราศีโทโทเป็นอธิการอารามองค์แรกและเสียชีวิตเมื่อ ค.ศ. 815 และนักบุญอุลริช (St. Ulrich) เป็นอธิการอารามเมื่อ ค.ศ. 972 เมื่อคริสต์ศตวรรษที่ 11 วินัยอารามก็เสื่อมลงจนกระทั่งอธิการอาดัลฮัล์ม (Abbot Adalhalm) มาเป็นอธิการอารามระหว่างปี ค.ศ. 1082 ถึงปี ค.ศ. 1094 ท่านก็เริ่ม "การปฏิรูปเฮียร์เซา" (Hirsau Reformation) นอกจากนั้นท่านก็ยังบูรณะปฏิสังขรณ์สิ่งก่อสร้างที่เสื่อมโทรมไปจนเสร็จ
เมื่ออธิการรูแพร์ท (Abbot Rupert I) มาเป็นอธิการอารามต่อมาระหว่างปี ค.ศ. 1102 ถึงปี ค.ศ. 1145 ท่านก็ได้เพิ่มอารามนักพรตหญิงที่มาจากครอบครัวมีสกุล และสร้างอารามมาเรียนแบร์ค (Marienberg Abbey) โดยเลือกนักพรตไปจากอารามอ็อทโทบ็อยเรินไปประจำ
อธิการอิเซนกริม (Abbot Isengrim) อธิการองค์ต่อมา ระหว่างปี ค.ศ. 1145 ถึงปี ค.ศ. 1180 เขียน "Annales minores"[1] และ "Annales majores"[2]
บุญราศีคอนราดแห่งอ็อทโทบ็อยเรินมาเป็นอธิการระหว่างปี ค.ศ. 1193 จนเมื่อสิ้นชีวิตเมื่อปี ค.ศ. 1227 ซึ่งนักพรตเบเนดิกตินกล่าวถึงท่านว่าเป็น "ที่รักของภราดาและคนยากจน" [1] เก็บถาวร 2008-01-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
เมื่อปี ค.ศ. 1153 และปี ค.ศ. 1217 อารามถูกไฟไหม้ เมื่อถึงคริสต์ศตวรรษที่ 14 และคริสต์ศตวรรษที่ 15 อารามก็อยู่ในสภาพที่ทรุดโทรมมาก จนเมื่อมาถึงสมัยอธิการโยฮัน เชดเลอร์ (Abbot Johann Schedler) ระหว่างปี ค.ศ. 1416 ถึงปี ค.ศ. 1443 อารามก็มีนักพรตเหลืออยู่เพียง 6 หรือ 8 องค์และรายได้ประจำปีก็ตกลงไปไม่เกิน 46 มาร์คเงิน (silver marks)
ภายใต้เอธิการเลโฮนาร์ด วีเดอมันน์ (Abbot Leonard Wiedemann) ระหว่างปี ค.ศ. 1508 ถึงปี ค.ศ. 1546 อารามก็เริ่มรุ่งเรืองขึ้นมาอีก ท่านก่อตั้งโรงพิมพ์และสถานศึกษาสำหรับนักพรตเบเนดิกตินในสเวเบีย (Swabia) แต่ก็มาถูกปิดไม่นานหลังจากที่เปิดเพราะผลจาก "สงครามสามสิบปี "
อารามอ็อทโทบ็อยเรินได้รับการแต่งตั้งเป็นอิมพีเรียลอาราม ในปี ค.ศ. 1299 แต่ไปเสียตำแหน่งไปเมื่อบิชอปแห่งเอาคส์บวร์คได้รับแต่งตั้งให้มาปกครองอารามในฐานะที่เรียกว่า "Vogt" แต่สิทธิเหล่านี้ก็มาถูกยกเลิกเมื่อตามคำสั่งศาลหลวง "Reichskammergericht" ในปี ค.ศ. 1624
อารามอ็อทโทบ็อยเรินได้รับแต่งตั้งกลับไปเป็นอารามหลวงตามเดิมเมื่อ ค.ศ. 1710 แต่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มสเวเบีย (Swabian Circle)
อารามอ็อทโทบ็อยเรินมารุ่งเรืองที่สุดในสมัยที่รูแพร์ท เนสส์ (Abbot Rupert Ness) มาเป็นอธิการระหว่างปี ค.ศ. 1710 ถึง ค.ศ. 1740 และรุ่งเรืองต่อมาจนมาถึงสมัย "ปฏิรูป" เมื่อ ค.ศ. 1802 ระหว่างปี ค.ศ. 1711 ถึง ค.ศ. 1725 อธิการรูแพร์ทสร้างอารามที่เห็นกันในปัจจุบันซึ่งเป็นอารามที่ใหญ่โตหรูหราจนเปรียบได้ว่าเป็น "มหาวิหารเอสโคเรียลแห่งสเวเบีย" (the Swabian Escorial) เมื่อ ค.ศ. 1737 ท่านก็ได้สร้างตัวโบสถ์ซึ่งมาเสร็จโดยอธิการอัลเซล์ม แอร์บ (Abbot Anselm Erb) ซึ่งเป็นเจ้าองค์ต่อมาในปี ค.ศ. 1766 เมื่อปี ค.ศ. 1803 อ็อทโทบ็อยเรินย้ายไปขึ้นอยู่กับไบเอิร์น ขณะนั้นอ็อทโทบ็อยเรินมีประชากร 12,000 คนและเนื้อที่ 165 ตารางกิโลเมตร
เมื่อ ค.ศ. 1834 พระเจ้าหลุยส์แห่งไบเอิร์นทรงตั้งอารามอ็อทโทบ็อยเรินให้เป็นอารามเบเนดิกตินขึ้นกับอารามนักบุญสเทเฟนที่เอาคส์บวร์ค (St. Stephen's Abbey) และได้รับเลื่อนให้เป็นอิมพีเรียลอารามเมื่อปี ค.ศ. 1918
เมื่อ ค.ศ. 1910 อารามอ็อทโทบ็อยเรินมีโรงเรียน และโรงเรียนอาชีพสำหรับเด็กยากจน มีบาทหลวงด้วยกัน 5 องค์และภราดาฆราวาสอีก 16 คนและโนวิซฆราวาสอีก 1 คน
อ้างอิง แก้
- ↑ Monumenta Germaniae Historica: Scriptores, XVII, 315 sq.
- ↑ ibid., 312 sq.
- อารามอ็อทโทบ็อยเริน โดย Catholic Encyclopedia
- Schleglmann, 1906. Geschichte der Säkularisation im rechtsrheinischen Bayern, vol. III, pp. 611–54. Regensburg.
