อากาชิ (ตำนานเก็นจิ)
ลิงก์ข้ามภาษาในบทความนี้ มีไว้ให้ผู้อ่านและผู้ร่วมแก้ไขบทความศึกษาเพิ่มเติมโดยสะดวก เนื่องจากวิกิพีเดียภาษาไทยยังไม่มีบทความดังกล่าว กระนั้น ควรรีบสร้างเป็นบทความโดยเร็วที่สุด |
อากาชิ (明石, Akashi) "Akashi" เป็นบทที่ 13 ของตำนานเก็นจิ ผลงานของ มุระซะกิ ชิคิบุ จากทั้งหมด 54 บท
ที่มาของชื่อบท อากาชิ แก้
อากาชิ เป็นชายหาดริมทะเลด้านหลังเป็นภูเขาเช่นเดียวกับสุมะ อากาชิถือว่าอยู่ในเขตฮะริมะ ส่วน สุมะ อยู่ในเขตเซ็ตสุ ทั้งๆที่หาดทั้ง 2 นี้อยู่ห่างกันเพียง 5 ไมล์ ในสมัยนั้นถือว่าไปสถานที่ๆห่างไกลจากเมืองหลวงพอสมควร ปัจจุบัน อากาชิ คือเมืองที่อยู่ตอนใต้ของเขต เฮียวโกะ ทิศตะวันตกของโกเบ ประเทศญี่ปุ่น[1]
ตัวละครหลักในบท แก้
- เก็นจิ : ถูกถอดยศ ต่อมา ได้รับการแต่งตั้งเป็น กอนไดนะกอน อายุ 27 ถึง 28
- มุระซะกิ : ภรรยาของเก็นจิที่คฤหาสน์บนถนนนิโจ อายุ 19 ถึง 20
- วิญญาณของคิริสึโบะอิน : พระราชบิดาของเก็นจิ
- นักบวชแห่งอากาชิ : อายุ 60 ถึง 61
- โยะชิคิโยะ : ผู้ติดตามของเก็นจิ เป็นบุตรชายของเจ้าเมืองเมืองฮาริมะ
- อากาชิโนะคิมิ : บุตรีของนักบวชแห่งอากาชิ อายุ 18 ถึง 19
- มารดาของอากาชิโนะคิมิ : อายุต้น 50
- จักรพรรดิสุซะคุ : พระชนมายุ 29 ถึง 30
- ไดโจไดจิน : เดิมตำแหน่งอุไดจิน ตาของจักรพรรดิสุซะคุ บิดาของพระราชชนนีโคกิเด็ง และ โอะโบะโระซึกิโยะ
- พระราชชนนีโคกิเด็ง : พระราชมารดาของจักรพรรดิสุซะคุ
- องค์รัชทายาท : โอรสของฟุจิตสึโบะ ( บุตรชายลับๆของเก็นจิ )อายุ 9 ถึง 10 ปี
- ฟุจิตสึโบะ : อดีตจักรพรรดินีในองค์จักรพรรดิคิริสึโบะ อายุ 32 - 33
- ฮะนะจิรุซะโตะ : น้องสาวของอดีตพระชายาตำหนักเรเค หนึ่งในคนรักของเก็นจิ
- นางรำโกะเซะจิ
เรื่องย่อ แก้
วันเวลาผ่านไป พายุฝนฟ้าคะนองไม่ยอมหยุดตก เก็นจิรู้สึกเสียขวัญ ต่อมามีผู้ส่งสาส์นของมุรุซะกิมาให้เขา คนส่งสาส์นนั้น เปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้า จนดูแทบไม่เป็นผู้เป็นคน เก็นจินั้นไม่เคยต้องอยู่ในหมู่ไพร่อันต่ำต้อยที่แต่งกายมอมแมมโกโรโกโสเยี่ยงนี้ ทำให้เขาสะเทือนอารมณ์ยิ่ง หรือตัวเขานั้นอ่อนแอเปราะบางลงหรือเช่นไร สาส์นจากมุระซะกิ และเรื่องราวที่กล่าวถึงเขาในเมืองหลวง ทำให้เขายิ่งอ้างว้าง
ในเช้ารุ่งขึ้น พายุค่อยอ่อนกำลังลง พระชราเดินทางจากอากาชิมาเพื่อพบเก็นจิ เก็นจิประหลาดใจเหตุไฉนพระสงฆ์ชราจึงเดินทางมาได้อย่างปลอดภัยท่ามกลางพายุร้าย เขาส่งโยะชิคิโยะไปพบท่าน พระชรารูปนั้นกล่าวว่า เขาจะพาเก็นจิไปสู่นิวาสถานของตน เพราะเขาได้นิมิตรชักนำจากความฝัน เก็นจิเองก็ฝันถึงเสด็จพ่อผู้ล่วงลับเสด็จลงจากสวรรค์มาช่วยเหลือเขา หลังจากพิจารณาใคร่ครวญเหตุผลแล้ว เขาตัดสินใจตามพระชราขึ้นเรือไปอากาชิโดยมีผู้ติดตามเพียง 4-5 คน สายลมอันน่าอัศจรรย์พัดพาเรือสู่อากาชิอย่างรวดเร็วราวโผบิน
ในคืนจันทร์พรายแสงอันเงียบสงบของเดือน 4 เก็นจิมองเห็นเกาะอะวะจิได้จากที่พำนักใหม่ของเขา ท้องทะเลแสนคุ้นเคยราวกับสระน้ำในสวนของคฤหาสน์ในเมืองหลวง เก็นจินำโกะโตะ 7 สาย ที่เขาละเลยไม่บรรเลงมานาน ออกมาดีดบรรเลงสังคีต เสียงของดนตรีอันไหเราะ สะกดใจทั้งพระชราที่จำวัดในวัดของเขา และบุตรีของท่านพำนักอยู่ในคฤหาสน์บนเนินเขา จนพระชราต้องละลูกประคำลงและวิ่งมาที่คฤหาสน์ส่วนของเก็นจิ ส่งคนไปนำบิวะและโกะโตะ 13สายในคฤหาสน์บนเนินเขามาเพื่อร่วมบรรเลงสังคีตกับเก็นจิจนกระทั่งดึกดื่น พระชราเล่าเรื่องราวในอดีตของตนและขอใก้เก็นจิสมรสกับบุตรีของตน
ในนครหลวง ท่ามกลางคืนแห่งพายุโหมแรง จักรพรรดิสุซะคุทรงสุบินว่าเสด็จพ่อคิริสึโบะอินทรงมาประทับที่บันไดของสวนตะวันออกของตำหนักเซย์เรียว และตรัสเกี่ยวกับเก็นจิ จักรพรรดิสุซะคุทรงสบสายพระเนตรกราดเกรี้ยวของพระราชบิดาในพระสุบิน เมื่อตื่นบรรทม จักรพรรดิสุซะคุทรงปวดพระเนตรเป็นอันมาก ในคืนเดียวกันนั้น เก็นจิฝันถึงพระราชบิดาประทับที่สุมะ ทรงมีรับสั่งให้เก็นจิออกจากสุมะไปอยู่อากาชิ
เก็นจิรับคำขอของพระชราโดยการเชิญบุตรีของท่านมาที่คฤหาสน์ทีพำนักของเขา แต่นางปฏิเสธที่จะรับคำสั่งของเก็นจิราวกับเป็นข้ารับใช้ ดังนั้นเก็นจิจึงขี่ม้าไปกับโคะเระมิตสึ ขึ้นไปหานางที่คฤหาสน์บนเนินเขาด้วยตัวเอง ในคืนจันทร์เกือบเต็มดวง เขามองเห็นชายฝั่งทะเลเบื้องล่างได้อย่างเต็มตา ช่างสวยงามจนเขาอยากจะให้มุระซะกิได้เห็น แทบอยากจะชักม้ามุ่งเข้าเมืองหลวงเสียตอนนั้น เก็นจิได้พบกับบุตรีของพระชรา เขาเรียกนางว่า อากาชิโนะคิมิ เขาประทับใจมากกับกิริยาที่สง่างามเป็นผู้ดีของนาง
ปลายเดือนเจ็ด จักรพรรดิสุซะคุซึ่งประชวรปวดที่เนตร พระชชนีโคกิเด็งล้มป่วย อีกทั้งไดโจไดจินอดีตอุไดจิน ตาของจักรพรรดิสุซะคุก็เสียชีวิตกะทันหัน ทรงมีรับสั่งเรียกตัวเก็นจิ ผู้ซึ่งมีอายุ 28 ปี กลับเมืองหลวงโดยไม่สนพระทัยกับคำทัดทานของพระชนนี เพื่อคลายความกริ้วของวิญญาณพระบิดา อากาชิโนะคิมิกำลังตั้งครรภ์ ดังนั้นเก็นจิจึงไม่สามารถนำนางไปด้วย เขาปลอบโยนให้นางคลายใจว่าจะกลับมารับไปอยู่ในเมืองหลวงด้วยอย่างแน่นอน ท่านหญิงนั้นจมอยู่กับความระทมทุกข์เพราะถูกทอดทิ้งให้เปล่าเปลี่ยว ต้องอยู่โดยปราศจากความรักของเก็นจิ พราะชรายิ่งถูกความทุกข์กัดกร่อนจนแก่ชราลงกว่าเดิม รำพันโศกด้วยบุตรีไม่สามารถตามไปอยู่ร่วมกับเก็นจิได้ คืนแสงจันทร์กระจ่าง ระหว่างทำวัด พระชราหกล้มพลัดลงไปในพุ่มไม้จนสะโพกกระแทกกับหินในสวนเป็นรอยช้ำ[2]
อ้างอิง แก้