หาดโอมาฮา

วันที่	6 มิถุนายน ค.ศ. 1944
สถานที่	แซ็งตอนอรีน-เด-แปร์ต, แซ็ง-โล, เวียร์วีล, ประเทศฝรั่งเศส
ผลลัพธ์	สัมพันธมิตรเป็นฝ่ายชนะ

หาดโอมาฮา
	เป็นส่วนหนึ่งของ ปฏิบัติการยกพลขึ้นบกที่นอร์ม็องดีร์
	; ทหารจากกองพลที่ 1 กำลังยกพลขึ้นบกที่ชายหาดนอร์ม็องดีร์ - ถ่ายภาพโดยโรเบิร์ต เอฟ. ซาร์เจนต์ (Robert F. Sargent)
วันที่	6 มิถุนายน ค.ศ. 1944
สถานที่	แซ็งตอนอรีน-เด-แปร์ต, แซ็ง-โล, เวียร์วีล, ประเทศฝรั่งเศส
ผลลัพธ์	สัมพันธมิตรเป็นฝ่ายชนะ
คู่ขัดแย้ง
สหรัฐ	เยอรมนี
ผู้บัญชาการหรือผู้นำ
Omar Bradley; Norman Cota; Clarence R. Huebner	Dietrich Kraiss
กำลัง
• ทหารราบ 43,250; • เรือประจัญบาน 2; • เรือลาดตระเวน 3; • เรือพิฆาต 12; • เรืออื่น 105	• ทหารราบ 7,800; • ป้อมปืนใหญ่ 8; • 35 pillboxes; • 4 artillery pieces; • หลุมปืนครก 6; • ปืนต่อต้านรถถัง 18 ; • ฐานยิงจรวด 45; • รังปืนกล 85; • ป้อมรถถัง 6
กำลังพลสูญเสีย
3,000	1,200

บทความนี้ใช้ระบบคริสต์ศักราช เพราะอ้างอิงคริสต์ศักราชและคริสต์ศตวรรษ หรืออย่างใดอย่างหนึ่ง

หาดโอมาฮา (อังกฤษ: Omaha Beach) เป็นรหัสเรียกขานของจุดยกพลขึ้นบก หนึ่งในห้าส่วนของการโจมตีเขตยึดครองของเยอรมันในประเทศฝรั่งเศส โดยฝ่ายสัมพันธมิตรในการยกพลขึ้นบกที่นอร์ม็องดีเมื่อวันที่ 6 มิถุนายน ค.ศ. 1944 ระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง ชายหาดตั้งอยู่ที่ชายฝั่งทะเลนอร์ม็องดี ประเทศฝรั่งเศส หันหน้าเข้าสู่ช่องแคบอังกฤษ มีระยะทางยาว 8 กิโลเมตร จากทางตะวันออกของแซ็งตอนอรีน-เด-แปร์ต (Sainte-Honorine-des-Pertes) ถึงทางตะวันตกของเวียร์วีล (Vierville-sur-Mer) บนฝั่งขวาของชะวากทะเลแม่น้ำดูฟว์ (Douve)

กองกำลังสัมพันธมิตรทำการบุกโจมตีกองทัพนาซีเยอรมันที่ยึดครองประเทศฝรั่งเศส และทวีปยุโรปอยู่ โดยเป็นการสนธิกำลังของกองพลพลร่มที่ 101 กับกองพลพลร่มที่ 82 และกองพลทหารราบที่ 4 ของสหรัฐอเมริกา เพื่อเป็นกองกำลังผสมกองทัพน้อยที่ 7 ภายใต้การบังคับบัญชาของ พลเอกโอมาร์ แบรดลี่ย์ โดยที่กองพลพลร่มที่ 101 กับกองพลพลร่มที่ 82 จะเดินทางโดยเครื่องบิน จากประเทศอังกฤษ กระโดดร่มลงเหนือแนวหลังของแนวป้องกันตามแนวหาดนอร์ม็องดีร์ เพื่อก่อกวนและโจมตี แนวป้องกัน รวมทั้งยึดพื้นที่ให้กับทางกองพลทหารราบที่ 4 เข้าบุกในตอนเช้าตรู่โดยเรือยกพลขึ้นบกเบา

เนื้อหา

ภูมิประเทศและการป้องกันแก้ไข

หาดโอมาฮาเป็นหาดรูปพระจันทร์เสี้ยว ปลายหาดทั้งสองด้านเป็นหน้าผาหิน หาดค่อยๆ ลาดลงไปในน้ำเป็นความยาวเฉลี่ย 275 เมตร ระหว่างจุดน้ำลงถึงและจุดน้ำขึ้นถึง เหนือเส้นแนวน้ำเป็นตลิ่งก้อนกรวดสูง 2.4 เมตร และอาจกว้างถึง 14 เมตรในบางพื้นที่ ปลายสุดทางด้านตะวันตกของหาดก้อนกรวดเป็นเขื่อนหินป้องกันชายฝั่ง (ส่วนขายขยายเพิ่มไปทางตะวันออกเป็นไม้) สูง 1.5–4 เมตร ส่วนที่เหลือสองในสามของหาดหลังเขื่อนป้องกันชายฝั่งทอดตัวลงต่ำจบกับตลิ่งทราย หลังตลิ่งทรายและเขื่อนป้องกันชายฝั่งเป็นสันทรายเป็นชั้นๆ ทอดตัวอยู่ โดยแคบเรียวไปทางปลายทั้งสองของหาดและยาวเข้าไปในแผ่นดินถึง 180 เมตรเมื่อวัดจากตรงกึ่งกลางหาด มีผาชันหรือตลิ่งชันสูง 30–50 เมตร ถัดมา ซึ่งถูกตัดแบ่งหุบเขาขนาดเล็กซึ่งปกคลุมด้วยต้นไม้ หรือสามารถวาดภาพได้เป็นห้าจุดตามความยาวของหาด มีชื่อรหัสจากตะวันตกไปตะวันออกว่า ดี-1, ดี-3, อี-1, อี-3 และ เอฟ-1^[1]

การเตรียมการป้องกันของเยอรมันและการที่ไม่มีการป้องกันต่างๆในเขตน้ำลักแสดงให้เห็นว่า แผนการป้องกันคือการหยุดการโจมตีไว้ที่ชายหาด^[2] มีการสร้างสิ่งกีดขวางสี่แถวในน้ำ สิ่งกีดขวางแถวแรกไม่ต่อเนื่องกัน มีช่องว่างเล็กน้อยในตอนกลางของส่วนด็อกไวต์และช่องว่างขนาดใหญ่ครอบคลุมทั่วทั้งส่วนอีซีเรด แถวสิ่งกีดขวางห่างจากเส้นน้ำขึ้น 250 เมตร ประกอบด้วย รั้วเบลเยี่ยม (Belgian Gates) ผูกทุ่นระเบิด 200 รั้ว แถวที่สองถัดมาอีก 30 เมตรเป็นแถวสิ่งกีดขวางต่อเนื่องกันเป็นรั้วไม้ที่ปักลงในทรายหันปลายออกไปทางทะเล และทุกๆ หนึ่งในสามของรั้วจะฝังทุ่นระเบิดรถถังไว้ แต่วิธีนี้กับไม่ได้ผลเท่าที่ฝ่ายเยอรมันคาดหวังไว้

ระเบียงภาพแก้ไข

แผนภาพตัดขวางของหาดโอมาฮา
ป้อมปืนพันเซอร์ IVของเยอรมันถูกติดตั้งบนที่กำบังที่หาดโอมาฮา เดือนมิถุนายน ค.ศ. 1944
ป้อมปืนของเยอรมันที่หาดโอมาฮา
ภายในป้อมปืนของเยอรมันที่หาดโอมาฮา