นายทองสุก
นายทองสุก[1] หรือมักรู้จักในชื่อ สุกี้พระนายกอง หรือ สุกี้[2] เป็นชาวมอญเก่า
ประวัติ แก้
การเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง แก้
ระหว่างสงครามคราวเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่สอง นายทองสุก เดิมเป็นมอญเก่า ได้เข้ากับฝ่ายพม่า ช่วยทำการรบอย่างแข็งขัน จนเนเมียวสีหบดีตั้งให้เป็นตำแหน่งสุกี้หรือสูกี้ สันนิษฐานว่ามาจากภาษาพม่า สูกรี (Thugyi သူကြီး) แปลว่า นายกอง ได้อาสาตีค่ายบางระจันจนสำเร็จ เมื่อพม่าตีได้กรุงศรีอยุธยาแล้วจะยกทัพกลับ เนเมียวสีหบดีแต่งตั้งให้นายทองสุกเป็นนายทัพคุมพลพม่าและมอญตั้งค่ายอยู่ที่ค่ายโพธิ์สามต้น คอยสืบจับผู้คนและเก็บทรัพย์สินสิ่งของต่างๆ ส่งตามไปภายหลัง
ชุมนุมสมัยธนบุรี แก้
ในพระราชพงศาวดารและพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว กล่าวตรงกันถึงการปฏิบัติต่อพระเจ้าเอกทัศอย่างพระมหากษัตริย์ ถึงขนาดทูลสัญญาว่าจะ "สถาปนากลับขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์สยาม" ซึ่ง นิธิ เอียวศรีวงศ์ อธิบายว่า นายทองสุกหวังตั้งตัวเป็นใหญ่ในอาณาจักรอยุธยา โดยอาศัยอดีตพระมหากษัตริย์เป็นเครื่องมือทางการเมือง จึงถือได้ว่า นายทองสุกมีความคิดรื้อฟื้นอาณาจักรอยุธยา[3]
หลังการรบที่ค่ายโพธิ์สามต้น แก้
พระราชพงศาวดาร ฉบับพันจันทนุมาศ (เจิม) เป็นพระราชพงศาวดารฉบับเก่าแก่ที่สุดที่กล่าวถึงเหตุการณ์นี้ และจดหมายเหตุโหร ฉบับพระอมราภิรักขิต (เกิด) กล่าวตรงกันว่า เมื่อสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีเข้าตีค่ายโพธิ์สามต้นฟากตะวันออก และเตรียมที่จะเข้าตีค่ายโพธิ์สามต้นฟากตะวันตก นายทองสุกให้พระยาธิเบศร์บริรักษ์ผู้เป็นที่เจ้าพระยาศรีธรรมาธิราช มาขอยอมสวามิภักดิ์ เชิญเสด็จพระราชดำเนินไปยังจวน พระเจ้ากรุงธนบุรีพระราชทานทรัพย์เสื้อผ้าต่างๆ แก่นายทองสุก เมื่อถวายพระเพลิงพระบรมศพสมเด็จพระที่นั่งสุริยาศน์อมรินทร์แล้ว จึงตั้งให้นายทองสุกเป็นเสนาบดีผู้รักษากรุงเก่าต่อไป
ภายหลัง พระยาวรวงศาธิราชแห่งชุมนุมเจ้าพิมาย ให้ลงมารับนายทองสุกกับมองย่าขึ้นไปเมืองพิมาย สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีจึงขึ้นไปตีชุมนุมเจ้าพิมาย หลังจากนั้นก็ไม่ปรากฏกล่าวถึงนายทองสุกอีกเลย[4]
สังคีติยวงศ์ พงศาวดารเรื่องสังคายนาพระธรรมวินัย ชำระสมัยโดยสมเด็จพระวันรัตน์ วัดพระเชตุพน กล่าวว่า นายทองสุกหนีไป แต่ภายหลังถูกจับได้ โดนฆ่าพร้อมด้วยญาติมิตร
พระราชพงศาวดาร ฉบับสมเด็จพระพนรัตน์ วัดพระเชตุพน ฉบับตัวเขียน และพระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา ซึ่งชำระในสมัยหลัง กล่าวว่า นายทองสุกสู้จนตัวตายภายในค่ายโพธิ์สามต้น แต่มองย่าพาพรรคพวกหนีไปหาพระยาวรวงศาธิราช ชุมนุมเจ้าพิมาย[5]
อ้างอิง แก้
- ↑ https://vajirayana.org/พระราชวิจารณ์-จดหมายเหตุความทรงจำ/จดหมายเหตุ-ตั้งแต่กรุงเก่าเสียแล้ว-เจ้าตากมาตั้งเมืองธนบูรี
- ↑ นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2540). การเมืองไทยสมัยพระเจ้ากรุงธนบุรี. สำนักพิมพ์มติชน. หน้า 138
- ↑ นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2540). การเมืองไทยสมัยพระเจ้ากรุงธนบุรี. สำนักพิมพ์มติชน. หน้า 140-141
- ↑ พระราชพงศาวดารกรุงธนบุรี ฉบับพันจันทนุมาศ (เจิม), จดหมายรายวันทัพ, อภินิหารบรรพบุรุษ และเอกสารอื่น. กรุงเทพฯ : ศรีปัญญา, 2551. ISBN 978-974-342-931-6.
- ↑ ศานติ ภักดีคำ. พระราชพงศาวดาร ฉบับสมเด็จพระพนรัตน์ วัดพระเชตุพน ฉบับตัวเขียน. พระราชพงศาวดาร ฉบับสมเด็จพระพนรัตน์ วัดพระเชตุพน ตรวจสอบชำระจากเอกสารตัวเขียน. กรุงเทพฯ : อมรินทร์พริ้นติ้ง แอนด์ พับลิชชิ่ง, 2558. 558 หน้า. หน้า (35)-(50). ISBN 978-616-92351-0-1 [จัดพิมพ์โดยเสด็จพระราชกุศลในการพระราชทานเพลิงศพพระธรรมปัญญาบดี (ถาวร ติสฺสานุกโร ป.ธ.๔)].