สาธารณรัฐเซนารีกา
สาธารณรัฐเซนารีกา (อิตาลี: Repubblica di Senarica) เป็นอดีตนครรัฐอิสระขนาดเล็กแห่งหนึ่งของยุโรป มีเอกราชช่วงปี ค.ศ. 1343 ถึง ค.ศ. 1775 ถือเป็นจุลรัฐในหุบเขาที่อยู่มารอดยาวนาน ก่อนถูกพระเจ้าแฟร์ดีนันโดที่ 4 แห่งซิซิลีทั้งสอง ทรงเข้ายึดครอง
สาธารณรัฐเซนารีกา Repubblica di Senarica | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1343–1775[1] | |||||||||
 ธงชาติ
 ตราแผ่นดิน
| |||||||||
| สถานะ | นครรัฐ | ||||||||
| เมืองหลวง | เซนารีกา | ||||||||
| ภาษาทั่วไป | อิตาลี | ||||||||
| ศาสนา | โรมันคาทอลิก | ||||||||
| การปกครอง | สาธารณรัฐ | ||||||||
| ยุคประวัติศาสตร์ | ต้นสมัยใหม่ | ||||||||
• ก่อตั้ง | 11 มิถุนายน 1343 | ||||||||
• สิ้นสุด | 15 กรกฎาคม 1775[1] | ||||||||
| พื้นที่ | |||||||||
| 0.041 ตารางกิโลเมตร (0.016 ตารางไมล์) | |||||||||
| |||||||||
ปัจจุบันพื้นที่ของสาธารณรัฐเซนารีกาเป็นส่วนหนึ่งของเมืองโกรญาเลโต (Crognaleto) จังหวัดเตราโม แคว้นอาบรุซโซ ประเทศอิตาลี
ประวัติ แก้
.jpg)
สาธารณรัฐเซนารีกาก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 11 มิถุนายน 1343 เมื่อสมเด็จพระราชินีนาถโจวันนาที่ 1 แห่งเนเปิล (Giovanna I di Napoli) ทรงยินยอมให้อิสรภาพแก่ราษฎรและกองกำลังกบฏแห่งมิลานภายใต้การควบคุมของลอร์ดลูกีโน วิสกอนตี (Luchino Visconti) ญาติของอัมโบรโจ วิสกอนตี (Ambrogio Visconti)
และจากความประทับใจในความมีสง่าราศีของดอเจ (Doge) แห่งสาธารณรัฐเวนิส รัฐบาลเซนารีกาจึงได้มีการใช้ระบอบการปกครองประเทศแบบรัฐบาลสาธารณรัฐ โดยจะมีการเลือกตั้งดอเจเป็นผู้นำแห่งรัฐ[2][3] ส่วนใหญ่ดอเจมักมาจากตระกูลชีชินเตาะ (Cicintò) ซึ่งมีถึง 15 คน นอกนั้นมาจากตระกูลอื่น ๆ เช่น เกียนโตเน (Ciantone) เดลลา วัลเล (Della Valle) เชชกาเรลลี (Ceccarelli) กันตุ (Cantù) แฟร์รีนี (Ferrini) และดาเลสโซ เอ ลาตีนี (D'Alessio e Latini)[4] นอกจากดอเจยังมีสมาชิกวุฒิสภามีเลขานุการในการปกครอง มีกองกำลังทหารขนาดน้อยในการปกป้องชนชั้นปกครอง นอกนั้นคอยสังเกตการณ์ชายแดน[5][6]
สาธารณรัฐนี้ถือว่าทุกคนมีเกียรติและไม่ต้องจ่ายภาษี[7][8] ประเทศมีพื้นที่เพียง 0.041 ตารางกิโลเมตร มีชุมชนขนาดเล็กและโอบล้อมด้วยป่าเขา และตั้งอยู่ในวงล้อมของราชอาณาจักรเนเปิลส์[5][6]
ตราประจำประเทศคือรูปสิงโตกับงูสีเงิน เบื้องหลังเป็นรูปโล่สีดำ มักปรากฏอยู่บนธงปีกนก (Gonfalon) ปัจจุบันยังพบเห็นตามโบสถ์ในเซนารีกา
ในสมัยแบร์นาดีโน ชีชินเตาะที่ 1 (Bernardino Cicintò I) ปกครองเซนารีกา พระเจ้าแฟร์ดีนันโดที่ 4 แห่งซิซิลีทั้งสอง (Ferdinando I delle Due Sicilie) ไม่ทรงปรารถนาจะให้ดินแดนนี้ดำรงอยู่เพื่อให้ผู้อาศัยนั้นเลี่ยงภาษี และส่งขุนนางเข้ายึดครองเมื่อวันที่ 15 กรกฎาคม 1775 อันเป็นที่สิ้นสุดความเป็นเอกราชของเซนารีกามาแต่นั้น[9]
อ้างอิง แก้
- ↑ Guglielmo Magnifico, L'urlo di San Martino. La Repubblica di Senarica, Montesilvano, Grafica Silva, 2006, p. 506
- ↑ Guida Italia: Abruzzo Molise (4th ed.). Milan, Italy: Touring Club Italiano. 1979 [1926]. ISBN 9788836500178.
- ↑ Nicola Castagna, La Repubblica di Senarica, Firenze, Uffizio della Rassegna Nazionale, 1884, p. 15
- ↑ Nicola Castagna, La Repubblica di Senarica, Firenze, Uffizio della Rassegna Nazionale, 1884, p. 35
- ↑ 5.0 5.1 Nicola Castagna, La Repubblica di Senarica, Firenze, Uffizio della Rassegna Nazionale, 1884, p. 20
- ↑ 6.0 6.1 Guglielmo Magnifico, L'urlo di San Martino. La Repubblica di Senarica, Montesilvano, Grafica Silva, 2006, p. 128
- ↑ Piero Marcozzi, La più piccola Repubblica del mondo. La Repubblica di Senarica (fascicolo), Milano, Le vie d'Italia, 1904, p. 3
- ↑ Marie-Nicolas Bouillet, Dictionnaire universel d'histoire et de géographie, Paris, Hachette, 1878, p. 308
- ↑ Guglielmo Magnifico, L'urlo di San Martino. La Repubblica di Senarica, Montesilvano, Grafica Silva, 2006, p. 507
แหล่งข้อมูลอื่น แก้
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ เซนารีกา
 | บทความทวีปยุโรปนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |