พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่

พระมหากษัตริย์แห่งบริเตนใหญ่และเจ้าผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์ (พระราชสมภพ ค.ศ.1660 สวรรคต ค.ศ. 1

พระเจ้าจอร์จที่ 1[1] แห่งบริเตนใหญ่ (อังกฤษ: George I of Great Britain, เยอรมัน: George I von Großbritannien) เป็นพระมหากษัตริย์แห่งราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และราชอาณาจักรไอร์แลนด์ เป็นปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ระหว่างปี ค.ศ. 1714 ถึง 1727 พระองค์ไม่เป็นที่นิยมชมชอบในอังกฤษมากนัก เนื่องจากตรัสภาษาอังกฤษไม่ได้และใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในเยอรมนี

พระเจ้าจอร์จที่ 1
พระมหากษัตริย์แห่งบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์
ครองราชย์1 สิงหาคม 1714 – 11 มิถุนายน 1727
ราชาภิเษก20 ตุลาคม 1714
ก่อนหน้าสมเด็จพระราชินีนาถแอนน์
ถัดไปพระเจ้าจอร์จที่ 2
รัชทายาทเจ้าชายจอร์จ เจ้าชายแห่งเวลส์
นายกรัฐมนตรี
ดูรายชื่อ
เจ้านครรัฐผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์
ครองราชย์ 23 มกราคม 1698 – 11 มิถุนายน 1727
ถัดไปเกออร์คที่ 2
พระราชสมภพ28 พฤษภาคม ค.ศ. 1660(1660-05-28)
ฮันโนเฟอร์ เยอรมนี
สวรรคต11 มิถุนายน ค.ศ. 1727(1727-06-11) (67 ปี)
ออสนาบรึค
คู่อภิเษกโซฟี โดโรเทอา แห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค
พระราชบุตร
รายละเอียด
พระนามเต็ม
จอร์จ หลุยส์
ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์
พระราชบิดาแอ็นสท์ เอากุสท์ ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค
พระราชมารดาโซฟีแห่งฮันโนเฟอร์
ลายพระอภิไธย

ประวัติ

แก้

พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่ มีพระนามเยอรมันว่า เกออร์ค ลูทวิช แห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค (เยอรมัน: Georg Ludwig von Braunschweig-Lüneburg) พระราชสมภพเมื่อวันที่ 28 พฤษภาคม ค.ศ. 1660 ที่ออสนาบรึค (ประเทศเยอรมนีในปัจจุบัน) เป็นพระโอรสองค์โตของแอ็นสท์ เอากุสท์ ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค กับเจ้าหญิงโซฟีแห่งฮันโนเฟอร์

ทายาทแห่งฮันโนเฟอร์

แก้

ยามที่พระองค์ประสูติในปี 1660 ขณะนั้นราชรัฐเบราน์ชไวค์ (หรือเรียกฮันโนเฟอร์ซึ่งเป็นเมืองหลวงของราชรัฐ) ถูกปกครองโดยโยฮัน ฟรีดริช ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์ ซึ่งมีศักดิ์เป็นลุงของพระองค์ อย่างไรก็ตาม ในเดือนธันวาคม 1679 ดยุกโยฮัน ฟรีดริช สิ้นพระชนม์โดยที่ไม่มีพระบุตร ลุงคนรองก็สิ้นพระชนม์ก่อนแล้ว ส่งผลให้บัลลังก์ของเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์คและคาเลินแบร์ค ตกเป็นของแอ็นสท์ เอากุสท์ พระบิดาของเกออร์ค ส่งผลให้เจ้าชายเกออร์คกลายเป็นรัชทายาทแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์คและคาเลินแบร์ค

ในปี 1682 เจ้าชายเกออร์ค ลูทวิช สมรสกับโซฟี โดโรเทอา แห่งเซ็ลเลอ ซึ่งมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของตนเอง ต่อมาในปี 1863 เจ้าชายเกออร์คและอนุชา มีส่วนร่วมในยุทธการที่เวียนนาเพื่อต่อต้านการรุกรานโดยจักรวรรดิออตโตมัน และในปีเดียวกัน พระชายาก็ให้กำเนิดพระโอรสนามว่าเจ้าชายเกออร์ค เอากุสท์ (ต่อมาคือพระเจ้าจอร์จที่ 2) และต่อมาในปี 1687 ก็ให้กำเนิดพระธิดานามว่าเจ้าหญิงโซฟี โดโรเทอา

เจ้าผู้ครองฮันโนเฟอร์

แก้

ในปี 1698 พระบิดาสิ้นพระชนม์ ส่งผลให้เจ้าชายเกออร์ค ลูทวิช ขึ้นสืบบัลลังก์เป็นดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค และว่าที่เจ้ามติกรแห่งจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ แต่หลังครองบัลลังก์เพียงสองปีเศษ เจ้าชายวิลเลียม ดยุกแห่งกลอสเตอร์ รัชทายาทแห่งบริเตนใหญ่สิ้นพระชนม์ รัฐสภาบริเตนใหญ่กังวลว่าบัลลังก์บริเตนใหญ่จะตกเป็นของเจ้าสายอื่นที่นับถือนิกายโรมันคาทอลิก จึงตราพระราชบัญญัติว่าด้วยการสืบราชสันตติวงศ์ ค.ศ. 1701 กำหนดให้เจ้าหญิงโซฟีแห่งฮันโนเฟอร์ (หลานตาในพระเจ้าเจมส์ที่ 1 แห่งอังกฤษ) เป็นรัชทายาทลำดับหนึ่งแห่งบริเตนใหญ่ ด้วยเหตุนี้ ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค ในฐานะโอรสของโซฟี จึงกลายเป็นรัชทายาทลำดับสอง

ในปี 1708 มหาสภาจักรวรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์มีมติรับรองให้ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค เป็นเจ้ามติกรแห่งฮันโนเฟอร์ หลังจากที่รอมาตั้งแต่ปี 1692

กษัตริย์แห่งบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์

แก้

มิถุนายน 1714 เจ้าหญิงโซฟีสิ้นพระชนม์ในนครฮันโนเฟอร์ ส่งผลให้เจ้าชายเกออร์ค ลูทวิช ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค กลายเป็นรัชทายาทลำดับหนึ่งแห่งบริเตนใหญ่ หลังจากนั้นเพียงสามสัปดาห์ พระนางเจ้าแอนน์แห่งบริเตนใหญ่ก็เสด็จสวรรคต ราชสมบัติบริเตนใหญ่จึงตกแก่ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค

กันยายน 1714 ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์คเสด็จจากฮันโนเฟอร์ไปยังกรุงลอนดอนพร้อมด้วยพระราชโอรส และประกอบพิธีราชาภิเษกเป็น พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพระองค์ตรัสภาษาอังกฤษไม่ได้ และไม่มีความเข้าพระทัยในการปกครองของอังกฤษภายใต้ระบบรัฐสภา (ซึ่งแตกต่างจากฮันโนเฟอร์ที่เป็นสมบูรณาญาสิทธิราชย์) จึงทรงโปรดเกล้าให้มีคณะรัฐมนตรีเหมือนอย่างในบรรดาราชรัฐเยอรมัน ทำหน้าที่บริหารราชการแผ่นดินแทนพระองค์ ในการนี้แต่งตั้งเซอร์รอเบิร์ต วอลโพล ผู้สามารถพูดภาษาอังกฤษและเยอรมัน เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลังและเป็นหัวหน้าคณะรัฐมนตรี ด้วยเหตุนี้ พระองค์จึงสามารถใช้เวลาประทับในเยอรมนีที่ซึ่งทรงคุ้นเคย มากกว่าใช้เวลาประทับในอังกฤษ

ในป 1719 บริเตนใหญ่เผชิญวิกฤตฟองสบู่แตก แต่ก็คลี่คลายด้วยฝีมือของวอลโพล ในปี 1721 ก็ทรงแต่งตั้งวอลโพลเป็นนายกรัฐมนตรีบริเตนใหญ่คนแรก


ราชตระกูล

แก้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
พระเจ้าเจมส์ที่ 1
1566–1625
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
พระเจ้าชาลส์ที่ 1
1600–1649
 
 
 
 
 
 
 
เจ้าหญิงเอลิซาเบธ
1596–1662
 
 
 
ดยุกเกออร์ก
1582–1641
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เจ้าหญิงแมรี
1631–1660
 
พระเจ้าชาลส์ที่ 2
1630–1685
 
พระเจ้าเจมส์ที่ 2
1633–1701
 
 
 
เจ้าหญิงโซฟี
1630–1714
 
แอ็นสท์ เอากุสท์
1629–1698
 
 
ดยุกเกออร์ก วิลเฮล์ม
1624–1705
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
พระเจ้าวิลเลียมที่ 3
1650–1702
 
พระนางเจ้าแมรีที่ 2
1662–1694
 
พระนางเจ้าแอนน์
1665–1714
 
เจ้าชายเจมส์
1688–1766
 
พระเจ้าจอร์จที่ 1
1660–1727
 
 
 
โซฟี โดโรเทอา
1666–1726
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เจ้าชายวิลเลียม
1689–1700
 
 
 
 
 
 
พระเจ้าจอร์จที่ 2
1683–1760
 
โซฟี โดโรเทอา
1687–1757

พระบรมราชอิสริยยศ

แก้
 
 
 
ตราอาร์มในฐานะว่าที่เจ้ามติกรแห่งฮันโนเฟอร์ (ค.ศ. 1689–1708)
ตราอาร์มในฐานะเจ้ามติกรแห่งฮันโนเฟอร์ (ค.ศ. 1708–1714)
ตราอาร์มในฐานะพระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่
(ค.ศ. 1714–1727)
  • 23 มกราคม 1698 – 28 สิงหาคม 1705: ฮิสไฮเนส ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค เจ้าผู้ครองคาเลินแบร์ค ว่าที่เจ้านครรัฐผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์
  • 28 สิงหาคม 1705 – 7 กันยายน 1708 : ฮิสไฮเนส ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค ว่าที่เจ้านครรัฐผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์
  • 7 กันยายน 1708 – 11 มิถุนายน 1727: ฮิสไฮเนส เจ้านครรัฐผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเฟอร์
  • 1 สิงหาคม 1714 – 11 มิถุนายน 1727: ฮิสมาเจสตี พระมหากษัตริย์แห่งบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์

อ้างอิง

แก้
  1. ราชบัณฑิตยสถาน, สารานุกรมประเทศในทวีปยุโรป ฉบับราชบัณฑิตยสถาน, ราชบัณฑิตยสถาน, 2550, หน้า 475

ดูเพิ่ม

แก้
ก่อนหน้า พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่ ถัดไป
แอ็นสท์ เอากุสท์   ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค
ว่าที่เจ้ามติกรแห่งฮันโนเฟอร์

(1698 - 1708)
  ตนเอง
(ในตำแหน่งเจ้ามติกรแห่งฮันโนเฟอร์)
ไม่มี
(สถาปนาใหม่)
  เจ้ามติกรแห่งฮันโนเฟอร์
(1708 – 1727)
  พระเจ้าจอร์จที่ 2
พระนางเจ้าแอนน์   กษัตริย์แห่งบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์
(ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์)

(1714 – 1727)
  พระเจ้าจอร์จที่ 2