วิกิพีเดีย

สภาประชาชนแห่งชาติ

สภานิติบัญญัติแห่งชาติสาธารณรัฐประชาชนจีน
(เปลี่ยนทางจาก สภาประชาชนแห่งชาติจีน)

สำหรับสภาชุดปัจจุบัน ดูที่ สภาประชาชนแห่งชาติ ชุดที่ 14 สำหรับรายชื่อสภาชุดที่ผ่านมา ดูที่ ลำดับชุด.
"รัฐสภาจีน" เปลี่ยนทางมาที่นี่ สำหรับความหมายอื่น ดูที่ รัฐสภาจีน (แก้ความกำกวม)
ระวังสับสนกับ สภาแห่งชาติพรรคคอมมิวนิสต์จีน หรือ สภาที่ปรึกษาการเมืองประชาชนจีน

สภาประชาชนแห่งชาติ (จีน: 全国人民代表大会; อังกฤษ: National People's Congress; NPC) เป็นองค์กรอำนาจรัฐสูงสุดของสาธารณรัฐประชาชนจีน สภาฯ เป็นสาขารัฐบาลเดียวในจีน และตามหลักของอำนาจเอกภาพ หน่วยงานของรัฐทั้งหมดตั้งแต่คณะมนตรีรัฐกิจไปจนถึงศาลประชาชนสูงสุดอยู่ภายใต้อำนาจของสภาฯ ด้วยจำนวนสมาชิก 2,977 คนใน ค.ศ. 2023 จึงถือเป็นสภานิติบัญญัติที่ใหญ่ที่สุดในโลก สภาฯ ได้รับการเลือกตั้งสำหรับวาระ 5 ปี มีการจัดประชุมประจำปีทุกฤดูใบไม้ผลิ โดยปกติกินเวลา 10 ถึง 14 วัน ในมหาศาลาประชาชนทางด้านตะวันตกของจัตุรัสเทียนอันเหมินในปักกิ่ง

สภาประชาชนแห่งชาติสาธารณรัฐประชาชนจีน

中华人民共和国全国人民代表大会
จงหฺวาเหรินหมินก้งเหอกั๋วเฉฺวียนกั๋วไต้เปี่ยวต้าฮุ่ย
สภาประชาชนแห่งชาติ ชุดที่ 14
ประเภท
ประเภท
ประวัติ
ก่อตั้ง15 กันยายน 1954
(70 ปีก่อน) (1954-09-15)
ก่อนหน้าสภาที่ปรึกษาการเมืองประชาชนจีน
ผู้บริหาร
จ้าว เล่อจี้, CCP
ตั้งแต่ 10 มีนาคม 2023
หลิว ฉี, CCP
ตั้งแต่ 10 มีนาคม 2023
โครงสร้าง
สมาชิกNPC: ผู้แทน 2977 คน
NPCSC: สมาชิก 175 คน
กลุ่มการเมืองใน
NPC
  •   CCP และ ไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด (2,569)
  •   CPWDP (60)
  •   JS (56)
  •   CDL (55)
  •   CAPD (54)
  •   CNDCA (44)
  •   RCCK (41)
  •   CZGP (39)
  •   TDSL (13)
  •   ว่าง (46)
กลุ่มการเมืองใน
NPCSC
ระยะวาระ
5 ปี
การเลือกตั้ง
การลงคะแนนแบบอนุมัติรวมกลุ่มแก้ไขทางอ้อม[1][2][3][4]
การลงคะแนนแบบอนุมัติรวมกลุ่มแก้ไขทางอ้อม[1][2][3][4]
การเลือกตั้งสมาชิกNPCครั้งล่าสุด
ธันวาคม 2022 – มกราคม 2023
การเลือกตั้งสมาชิกNPCSCครั้งล่าสุด
11 มีนาคม 2023
การเลือกตั้งสมาชิกNPCครั้งหน้า
ปลายปี 2027 – ต้นปี 2028
การเลือกตั้งสมาชิกNPCSCครั้งหน้า
มีนาคม 2028
การกำหนดเขตเลือกตั้งคณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาประชาชนแห่งชาติ
ที่ประชุม
มหาศาลาประชาชน
เขตซีเฉิง ปักกิ่ง ประเทศจีน
เว็บไซต์
en.npc.gov.cn.cdurl.cn แก้ไขสิ่งนี้ที่วิกิสนเทศ
รัฐธรรมนูญ
รัฐธรรมนูญแห่งสาธารณรัฐประชาชนจีน
ข้อบังคับ
ระเบียบข้อบังคับสภาประชาชนแห่งชาติสาธารณรัฐประชาชนจีน (ภาษาอังกฤษ)
สภาประชาชนแห่งชาติ
ชื่อภาษาจีน
อักษรจีนตัวย่อ全国人民代表大会
อักษรจีนตัวเต็ม全國人民代表大會
ความหมายตามตัวอักษรสภาผู้แทนประชาชนทั่วประเทศ
ย่อ
อักษรจีนตัวย่อ全国人大
อักษรจีนตัวเต็ม全國人大
ชื่อภาษาทิเบต
อักษรทิเบต རྒྱལ་ཡོངས་མི་དམངས་འཐུས་མི་ཚོགས་ཆེན་
ชื่อภาษาจ้วง
ภาษาจ้วงDaengx Guek Yinzminz Daibyauj Daihhoih
ชื่อภาษาเกาหลี
ฮันกึล
전국인민대표대회
ชื่อภาษามองโกเลีย
อักษรซิริลลิกมองโกเลียБөх улсын ардын төлөөлөгчдийн их хурал
อักษรมองโกเลีย ᠪᠦᠬᠦ ᠤᠯᠤᠰ ᠤᠨ
ᠠᠷᠠᠳ ᠤᠨ
ᠲᠦᠯᠤᠭᠡᠯᠡᠭᠴᠢᠳ ᠤᠨ
ᠶᠡᠭᠡ ᠬᠤᠷᠠᠯ
ชื่อภาษาอุยกูร์
ภาษาอุยกูร์
مەملىكەتلىك خەلق قۇرۇلتىيى ‎
ชื่อคาซัค
คาซัคمەملەكەتتىك حالىق قۇرىلتايى
ชื่ออี๋
อี๋ꇩꏤꑭꊂꏓꂱꁧꎁꃀꀉꒉ

เนื่องจากการเมืองจีนดำเนินภายใต้กรอบรัฐคอมมิวนิสต์โดยอิงจากระบบสภาประชาชน สภาฯ จึงทำงานภายใต้การนำของพรรคคอมมิวนิสต์จีน ผู้สังเกตการณ์บางคนมองว่าหน่วยงานนี้เป็นเพียงองค์กรตรายาง[note 1] ผู้แทนส่วนใหญ่ในสภาฯ ได้รับการเลือกตั้งอย่างเป็นทางการโดยสภาประชาชนท้องถิ่นระดับมณฑล สภานิติบัญญัติท้องถิ่นที่ได้รับการเลือกตั้งทางอ้อมในทุกระดับยกเว้นระดับอำเภอ พรรคคอมมิวนิสต์จีนควบคุมกระบวนการเสนอชื่อและการเลือกตั้งในทุกระดับของระบบสภาประชาชน

สภาประชาชนแห่งชาติจัดประชุมเต็มสภาประมาณสองสัปดาห์ในแต่ละปีและลงมติในร่างกฎหมายสำคัญและการแต่งตั้งบุคลากร รวมถึงเรื่องอื่น ๆ การประชุมเหล่านี้มักถูกกำหนดเวลาให้เกิดขึ้นพร้อมกับการประชุมของคณะกรรมาธิการแห่งชาติประจำสภาที่ปรึกษาการเมืองประชาชนจีน (CPPCC) องค์กรที่ปรึกษาที่สมาชิกเป็นตัวแทนของกลุ่มทางสังคมต่าง ๆ เนื่องจากสภาฯ และสภาที่ปรึกษาฯ เป็นองค์กรปรึกษาหารือหลักของจีน พวกเขาจึงมักถูกเรียกว่าการประชุมสองสภา (เหลี่ยงฮุ่ย) ตามข้อมูลของสภาฯ การประชุมประจำปีของสภาฯ เป็นโอกาสสำหรับเจ้าหน้าที่ของรัฐในการทบทวนนโยบายที่ผ่านมาและนำเสนอแผนการในอนาคตต่อประเทศ ด้วยลักษณะชั่วคราวของการประชุมเต็มสภา อำนาจส่วนใหญ่ของสภาฯ จึงถูกมอบหมายให้คณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาประชาชนแห่งชาติ (NPCSC) ซึ่งประกอบด้วยสมาชิกสภานิติบัญญัติประมาณ 170 คนและมีการประชุมต่อเนื่องทุกสองเดือน เมื่อสภาฯ ซึ่งเป็นองค์กรแม่ไม่ได้อยู่ในสมัยประชุม

การเป็นสมาชิกสภาเป็นลักษณะงานนอกเวลาและไม่มีค่าตอบแทน ผู้แทนในสภาประชาชนแห่งชาติสามารถดำรงตำแหน่งในองค์กรรัฐบาลอื่น ๆ ได้ในเวลาเดียวกัน และโดยทั่วไปแล้วพรรคและสภาฯ จะมีเจ้าหน้าที่ระดับสูงของรัฐบาลจีนอยู่ทั้งหมด อย่างไรก็ตาม การเป็นสมาชิกคณะกรรมาธิการสามัญมักเป็นงานเต็มเวลาและได้รับเงินเดือน และสมาชิกคณะกรรมาธิการสามัญไม่ได้รับอนุญาตให้ดำรงตำแหน่งในฝ่ายบริหาร ตุลาการ อัยการ หรือกำกับดูแลในเวลาเดียวกัน ภายใต้รัฐธรรมนูญของจีน สภาฯ ถูกกำหนดให้เป็นสภานิติบัญญัติระบบสภาเดียว โดยมีอำนาจในการแก้ไขรัฐธรรมนูญ ออกกฎหมาย และกำกับดูแลการดำเนินงานของรัฐบาล และเลือกตั้งเจ้าหน้าที่ระดับสูงของคณะกรรมการกำกับดูแลแห่งชาติ ศาลประชาชนสูงสุด สำนักงานอัยการประชาชนสูงสุด คณะกรรมการการทหารส่วนกลาง และรัฐ

ประวัติศาสตร์

สภาประชาชนแห่งชาติปัจจุบันสามารถสืบย้อนต้นกำเนิดไปถึงสาธารณรัฐโซเวียตจีนซึ่งเริ่มต้นใน ค.ศ. 1931 โดยมีการประชุมแห่งชาติครั้งแรกของผู้แทนกรรมกร ชาวนา และทหารจีนในวันที่ 7 พฤศจิกายน ค.ศ. 1931 ในรุ่ยจิน มณฑลเจียงซี ตรงกับวันครบรอบ 14 ปีการปฏิวัติเดือนตุลาคม และยังมีการประชุมสภาโซเวียตอีกครั้งที่จัดขึ้นในมณฑลฝูเจี้ยนในวันที่ 18 มีนาคม ค.ศ. 1932 ตรงกับวันครบรอบ 61 ปีคอมมูนปารีส การประชุมแห่งชาติครั้งที่สองจัดขึ้นตั้งแต่วันที่ 22 มกราคมถึง 1 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1934 ในการประชุม มีผู้เพียง 693 คนที่ได้รับเลือก โดยกองทัพแดงจีนได้ 117 ที่นั่ง[10]

ใน ค.ศ. 1945 หลังสงครามโลกครั้งที่สอง พรรคคอมมิวนิสต์จีนและก๊กมินตั๋งจัดการประชุมปรึกษาการเมืองโดยพรรคทั้งสองเจรจาเกี่ยวกับการปฏิรูปการเมืองหลังสงครามโลกครั้งที่สอง สิ่งนี้ถูกรวมอยู่ในความตกลงสิบสิบ ซึ่งดำเนินการโดยรัฐบาลชาตินิยม ผู้ซึ่งจัดการประชุมปรึกษาการเมืองครั้งแรกตั้งแต่วันที่ 10 ถึง 31 มกราคม ค.ศ. 1946 ผู้แทนจากก๊กมินตั๋ง พรรคคอมมิวนิสต์จีน พรรคเยาวชนจีน และสันนิบาตประชาธิปไตยแห่งประเทศจีน รวมถึงผู้แทนอิสระ เข้าร่วมการประชุมที่ฉงชิ่ง เป็นเมืองหลวงชั่วคราวของจีน[11]

การประชุมปรึกษาการเมืองครั้งที่สองเกิดขึ้นในเดือนกันยายน ค.ศ. 1949 โดยเชิญผู้แทนจากพรรคที่เป็นมิตรต่าง ๆ เข้าร่วมเพื่อหารือเกี่ยวกับการก่อตั้งรัฐใหม่ (สาธารณรัฐประชาชนจีน) การประชุมครั้งนี้ถูกเปลี่ยนชื่อเป็นการประชุมปรึกษาการเมืองประชาชน การประชุมครั้งแรกอนุมัติโครงการร่วม ซึ่งทำหน้าที่เป็นรัฐธรรมนูญโดยพฤตินัยในห้าปีต่อมา การประชุมอนุมัติเพลงชาติ ธงชาติ เมืองหลวง และชื่อประเทศใหม่ และเลือกตั้งรัฐบาลชุดแรกของสาธารณรัฐประชาชนจีน[12] มันเป็นสภานิติบัญญัติโดยพฤตินัยของสาธารณรัฐประชาชนจีนในช่วงห้าปีแรกของการดำรงอยู่[13]

ใน ค.ศ. 1954 รัฐธรรมนูญโอนหน้าที่นี้ไปยังสภาประชาชนแห่งชาติ[14][15]

โครงสร้าง

สภาประชาชนแห่งชาติประชุมกันประมาณสองสัปดาห์ในแต่ละปีโดยจัดในช่วงเวลาเดียวกับการประชุมคณะกรรมาธิการแห่งชาติประจำสภาที่ปรึกษาการเมืองประชาชนจีน ปกติจัดขึ้นในฤดูใบไม้ผลิ การประชุมร่วมกันนี้เป็นที่รู้จักกันในชื่อการประชุมสองสภา (เหลี่ยงฮุ่ย)[16] ระหว่างการประชุมเหล่านี้ อำนาจของสภาฯ จะถูกใช้โดยคณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาประชาชนแห่งชาติ[17] ระหว่างการประชุมสองสภา สภาฯ และสภาที่ปรึกษาฯ จะรับฟังและอภิปรายรายงานจากนายกรัฐมนตรี ประธานศาลประชาชนสูงสุด และอัยการสูงสุด[18]: 61–62 

คณะผู้บริหารสูงสุด

บทความหลัก: คณะผู้บริหารสูงสุดสภาประชาชนแห่งชาติ

ก่อนการประชุมเต็มสภาแต่ละครั้งของสภาฯ จะมีการประชุมเตรียมการ ซึ่งมีการเลือกตั้งคณะผู้บริหารสูงสุด (เปรซิเดียม) และเลขาธิการสำหรับการประชุมสมัยนั้น[19][ต้องการแหล่งข้อมูลที่ไม่ใช่ปฐมภูมิ] คณะผู้บริหารสูงสุดเป็นประธานในการประชุมเต็มสภาของสภาฯ โดยกำหนดตารางการประชุมประจำวัน ตัดสินใจว่าจะบรรจุร่างกฎหมายของสมาชิกผู้แทนเข้าสู่วาระการประชุมหรือไม่ รับฟังรายงานการพิจารณาของสมาชิกผู้แทน และตัดสินใจว่าจะนำเรื่องใดเข้าสู่การลงคะแนนเสียง เสนอชื่อผู้สมัครสำหรับตำแหน่งระดับสูงของรัฐ[20] และจัดพิธีสาบานตนเข้ารับตำแหน่งตามรัฐธรรมนูญ[21] หน้าที่ของมันถูกกำหนดไว้ใน กฎหมายประกอบรัฐธรรมนูญของสภาประชาชนแห่งชาติ แต่ไม่ได้กำหนดว่าประกอบด้วยใครบ้าง[22]

คณะกรรมาธิการสามัญ

บทความหลัก: คณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาประชาชนแห่งชาติ

คณะกรรมาธิการสามัญประจำ (NPCSC) เป็นองค์กรถาวรของสภาฯ ได้รับการเลือกตั้งโดยฝ่ายนิติบัญญัติเพื่อประชุมเป็นประจำในขณะที่สภาฯ ไม่ได้อยู่ในสมัยประชุม[17] ประกอบด้วยประธาน รองประธาน เลขาธิการ และสมาชิกประจำ[23] การเป็นสมาชิกคณะกรรมาธิการประจำสภาฯ มักเป็นแบบเต็มเวลาและได้รับเงินเดือน และสมาชิกไม่ได้รับอนุญาตให้ดำรงตำแหน่งในฝ่ายบริหาร ตุลาการ อัยการ หรือกำกับดูแลในเวลาเดียวกัน[24][ต้องการแหล่งข้อมูลที่ไม่ใช่ปฐมภูมิ]

เนื่องจากสภาฯ ประชุมเพียงปีละครั้ง คณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาฯ จึงทำหน้าที่เป็นสภานิติบัญญัติแห่งชาติของจีนตลอดทั้งปีโดยพฤตินัย[21] มันได้รับอำนาจในการออกกฎหมายเกือบทั้งหมดเช่นเดียวกับสภาฯ เอง แม้จะไม่มีอำนาจในการแก้ไขรัฐธรรมนูญและแต่งตั้งหรือถอดถอนบุคลากรระดับชาติ[17] คณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาฯ ผ่านกฎหมายส่วนใหญ่ของจีน และมีอำนาจในการกำกับดูแลหน่วยงานรัฐบาล แต่งตั้งหรือถอดถอนบุคลากรระดับสูงที่ไม่ได้อยู่ในระดับชาติ ให้สัตยาบันสนธิสัญญา มอบการนิรโทษกรรมพิเศษ และมอบเกียรติยศแห่งรัฐ[21]

คณะกรรมาธิการพิเศษ

บทความหลัก: คณะกรรมาธิการพิเศษประจำสภาประชาชนแห่งชาติ
 
อาคารสำนักงานสภาประชาชนแห่งชาติ

นอกเหนือจากคณะกรรมาธิการสามัญแล้ว ยังมีการจัดตั้งคณะกรรมาธิการพิเศษสิบชุดภายใต้สภาฯ เพื่อศึกษาประเด็นที่เกี่ยวข้องกับสาขาเฉพาะ ประกอบด้วยเจ้าหน้าที่ประจำที่ทำงานเต็มเวลา ซึ่งประชุมกันเป็นประจำเพื่อร่างและอภิปรายงานด้านกฎหมายและข้อเสนอเชิงนโยบายและผู้แทนที่ได้รับมอบหมายให้ประจำคณะกรรมาธิการต่าง ๆ งานด้านนิติบัญญัติส่วนใหญ่ในประเทศจีนถูกมอบหมายให้คณะกรรมาธิการเหล่านี้ดำเนินการระหว่างการประชุมเต็มคณะของคณะกรรมาธิการสามัญ ซึ่งจัดขึ้นทุกสองเดือน[25] ปัจจุบันมีคณะกรรมาธิการพิเศษจำนวน 10 คณะ ได้แก่:[26]

คณะกรรมาธิการเหล่านี้ถูกจัดตั้งขึ้นในลักษณะเดียวกับคณะกรรมาธิการสามัญ

หน่วยงานบริหาร

หน่วยงานบริหารจำนวนหนึ่งถูกจัดตั้งขึ้นภายใต้คณะกรรมาธิการสามัญเพื่อให้การสนับสนุนการดำเนินงานประจำวันของสภาประชาชนแห่งชาติ ได้แก่:[27]

อำนาจและหน้าที่

บทความหลัก: ระบบสภาประชาชน

ภายใต้รัฐธรรมนูญ สภาประชาชนแห่งชาติเป็นองค์กรอำนาจรัฐสูงสุดในประเทศจีน และรัฐธรรมนูญจีนทั้งสี่ฉบับได้มอบอำนาจในการออกกฎหมายจำนวนมากให้แก่สภาฯ[25] ตำแหน่งประธานาธิบดี คณะมนตรีรัฐกิจ คณะกรรมการการทหารส่วนกลางสาธารณรัฐประชาชนจีน ศาลประชาชนสูงสุด สำนักงานอัยการประชาชนสูงสุด และคณะกรรมการกำกับดูแลแห่งชาติ ล้วนอยู่ภายใต้อำนาจของสภาฯ อย่างเป็นทางการ[25]

รัฐธรรมนูญรับประกันบทบาทผู้นำของพรรคคอมมิวนิสต์จีน และด้วยเหตุนี้สภาฯ จึงไม่ได้ทำหน้าที่เป็นเวทีสำหรับการอภิปรายระหว่างรัฐบาลและพรรคฝ่ายค้านเหมือนกับในรัฐสภาของประเทศตะวันตก[28][29][30] สิ่งนี้นำไปสู่การที่สภาฯ ถูกอธิบายว่าเป็นสภานิติบัญญัติที่ทำหน้าที่เพียงประทับตรายาง[31][32][33][34] หรือเป็นสภาที่สามารถส่งผลกระทบได้เฉพาะประเด็นที่มีความอ่อนไหวต่ำและมีความสำคัญน้อยต่อพรรคคอมมิวนิสต์จีนเท่านั้น[30] โดยทั่วไปแล้ว กฎหมายจะผ่านการอนุมัติอย่างรวดเร็ว แต่มีตัวอย่างที่น่าสังเกตซึ่งกฎหมายไม่ผ่านสภาฯ และการลงคะแนนเสียงคัดค้านได้กลายเป็นเรื่องธรรมดามากขึ้นนับตั้งแต่เริ่มก่อตั้ง[35]

ตามที่รอรี ทรูเอกซ์ นักวิชาการจากโรงเรียนรัฐศาสตร์และกิจการระหว่างประเทศพรินซ์ตันกล่าวไว้ ผู้แทนสภาฯ "ส่งต่อข้อร้องทุกข์ของประชาชนแต่เลี่ยงประเด็นทางการเมืองที่อ่อนไหว และรัฐบาลก็แสดงการตอบสนองต่อข้อกังวลของพวกเขาเพียงบางส่วน"[30] ตามที่ออสติน แรมซีย์ เขียนไว้ในเดอะนิวยอร์กไทมส์ สภาฯ "เป็นฉากการแสดงที่สร้างขึ้นอย่างพิถีพิถันโดยมีจุดประสงค์เพื่อสื่อถึงภาพลักษณ์ของรัฐบาลที่โปร่งใสและตอบสนองต่อประชาชน"[36] หู เสี่ยวเยี่ยน หนึ่งในสมาชิกสภาฯ กล่าวกับบีบีซีนิวส์ใน ค.ศ. 2009 ว่าเธอไม่มีอำนาจที่จะช่วยเหลือผู้แทนของเธอ เธอถูกอ้างคำพูดว่า "ในฐานะผู้แทนรัฐสภา ฉันไม่มีอำนาจที่แท้จริงใด ๆ เลย"[37]

โดยรูปแบบแล้ว สภาฯ มีหน้าที่และอำนาจหลักสี่ประการ[38][ต้องการแหล่งข้อมูลที่ไม่ใช่ปฐมภูมิ]

การกำกับดูแลตามรัฐธรรมนูญ

สภาฯ มีอำนาจแต่เพียงผู้เดียวในการแก้ไขรัฐธรรมนูญ[25] การแก้ไขรัฐธรรมนูญจะต้องเสนอโดยคณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาฯ หรือสมาชิกสภาฯ จำนวนหนึ่งในห้าหรือมากกว่านั้น การแก้ไขเพิ่มเติมจะมีผลบังคับใช้เมื่อได้รับเสียงสองในสามของสมาชิกทั้งหมด[25][39] สภาฯ ยังมีหน้าที่รับผิดชอบการกำกับดูแลการบังคับใช้รัฐธรรมนูญด้วย[40]

ผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์จีนมีบทบาทสำคัญในการอนุมัติการแก้ไขรัฐธรรมนูญ เมื่อเทียบกับกฎหมายทั่วไปซึ่งผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์จีนอนุมัติหลักการและจากนั้นกฎหมายจะถูกนำเสนอโดยรัฐมนตรีของรัฐบาลหรือผู้แทนสภาฯ แต่ละคน การแก้ไขรัฐธรรมนูญจะถูกร่างและอภิปรายภายในพรรค ได้รับการอนุมัติจากคณะกรรมาธิการกลางพรรคคอมมิวนิสต์จีนและจากนั้นถูกนำเสนอโดยผู้แทนพรรคภายใต้คณะกรรมาธิการสามัญต่อสภาฯ ทั้งหมดในระหว่างการประชุมเต็มสภาประจำปี หากสภาฯ อยู่ในช่วงพักการประชุมและคณะกรรมาธิการสามัญกำลังประชุม กระบวนการเดิมจะถูกทำซ้ำโดยผู้นำพรรคในคณะกรรมาธิการสามัญหรือโดยรองผู้นำพรรคคนใดคนหนึ่ง แต่หลังได้รับการอนุมัติจากคณะกรรมาธิการสามัญ การแก้ไขเหล่านั้นจะถูกนำเสนอในระหว่างการประชุมเต็มสภาให้แก่ผู้แทนทั้งหมดเพื่อลงมติขั้นสุดท้ายในเรื่องนั้น หากผู้แทนฝ่ายพรรคคอมมิวนิสต์จีนหนึ่งในห้าหรือมากกว่านั้นเสนอการแก้ไขไม่ว่าจะโดยลำพังหรือร่วมกับพรรคอื่น ๆ ในที่ประชุมใหญ่ จะมีการใช้กระบวนการเดียวกัน[41] เมื่อเทียบกับการออกกฎหมายทั่วไป ซึ่งกฎหมายนิติบัญญัติเป็นตัวกำหนดกระบวนการส่วนใหญ่ กระบวนการแก้ไขรัฐธรรมนูญนั้นส่วนใหญ่ถูกกำหนดโดยเอกสารของพรรคคอมมิวนิสต์จีน[41]

นอกเหนือจากการออกกฎหมายแล้ว คณะกรรมาธิการสามัญยังมีปฏิสัมพันธ์กับรัฐบาลท้องถิ่นผ่านกระบวนการตรวจสอบรัฐธรรมนูญ เมื่อเปรียบเทียบกับเขตอำนาจศาลอื่น ๆ ซึ่งการบังคับใช้รัฐธรรมนูญถือเป็นอำนาจทางตุลาการ ในทฤษฎีการเมืองจีน การบังคับใช้รัฐธรรมนูญถือเป็นอำนาจนิติบัญญัติ และศาลจีนไม่มีอำนาจตัดสินความชอบด้วยรัฐธรรมนูญของกฎหมายหรือมาตรการทางปกครอง ดังนั้น การท้าทายต่อความชอบด้วยรัฐธรรมนูญจึงตกเป็นความรับผิดชอบของสภาประชาชนแห่งชาติซึ่งมีกลไกการบันทึกและตรวจสอบปัญหาเกี่ยวกับรัฐธรรมนูญ[42] สภาฯ ได้จัดตั้งสถาบันขึ้นชุดหนึ่งเพื่อทำหน้าที่ตรวจสอบมาตรการทางปกครองส่วนท้องถิ่นให้เป็นไปตามรัฐธรรมนูญ[42] โดยทั่วไป คณะกรรมาธิการกิจการนิติบัญญัติจะตรวจสอบความชอบด้วยรัฐธรรมนูญของกฎหมายและแจ้งผลให้หน่วยงานที่ออกกฎหมายนั้นทราบ โดยให้หน่วยงานนั้น ๆ แก้ไขตามผลการตรวจสอบ แม้สภาฯ จะมีอำนาจตามกฎหมายในการยกเลิกกฎหมายที่ขัดต่อรัฐธรรมนูญโดยรัฐบาลท้องถิ่น แต่ก็ไม่เคยใช้อำนาจนั้นเลย[42]

การเลือกตั้งและการแต่งตั้งเจ้าหน้าที่

สภาฯ เลือกตั้งและแต่งตั้งตำแหน่งระดับสูงในรัฐจีน[18]: 59–60  ตำแหน่งที่ได้รับเลือกมีดังต่อไปนี้:[43]

ตำแหน่งที่ได้รับการแต่งตั้งมีดังต่อไปนี้ :[43]

การเลือกตั้งและการแต่งตั้งต่างกันตรงที่ในการเลือกตั้งตามทฤษฎีแล้วสามารถมีการแข่งขันได้ โดยมีผู้สมัครหลายคนเสนอชื่อโดยคณะผู้บริหารสูงสุดหรือมีการเขียนชื่อผู้สมัครโดยผู้แทน ขณะที่ในการแต่งตั้งผู้แทนสามารถลงคะแนนให้ผู้ได้รับการเสนอชื่ออย่างเป็นทางการเท่านั้น อย่างไรก็ตาม การเลือกตั้งเกือบทั้งหมดเป็นการเลือกตั้งที่ไม่แข่งขัน โดยมีผู้สมัครเพียงคนเดียว มีเพียงการเลือกตั้งสมาชิกประจำของคณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาฯ เท่านั้นที่มีการแข่งขันมาตั้งแต่ ค.ศ. 1988[43]

การเลือกตั้งและการแต่งตั้งสำหรับตำแหน่งระดับสูงนั้นถูกตัดสินอย่างลับ ๆ ภายในพรรคคอมมิวนิสต์จีนล่วงหน้าหลายเดือน โดยที่ผู้สภาฯ ไม่มีส่วนร่วมในการตัดสินใจเหล่านี้ การเลือกตั้งในสถานการณ์พิเศษมีแนวทางที่คล้ายกันกับการมีส่วนร่วมของพรรคคอมมิวนิสต์จีน[25] ตามรายงานอย่างเป็นทางการ ในการเลือกตั้งปกติ กระบวนการคัดเลือกผู้ได้รับการเสนอชื่อโดยทั่วไปแล้วเกี่ยวข้องกับการหารือซ้ำ ๆ ระหว่างผู้นำพรรค การหารือหลายรอบกับสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์จีนในตำแหน่งระดับสูงและกับองค์กรที่ไม่ใช่พรรคหลัก รวมถึงการตรวจสอบการทุจริตและตรวจสอบทางการเมืองของผู้สมัครที่มีศักยภาพ[43]

รายชื่อผู้สมัครจะได้รับการอนุมัติครั้งแรกโดยคณะกรรมาธิการสามัญประจำกรมการเมืองของพรรคคอมมิวนิสต์จีน และจากนั้นโดยกรมการเมืองของพรรค หากผู้สมัครดังกล่าวได้รับการเสนอชื่อสำหรับตำแหน่งระดับสูง ในการประชุมเต็มคณะพิเศษ คณะกรรมาธิการกลางจะให้การรับรองผู้ได้รับการเสนอชื่อ ก่อนการประชุมสภาฯ เพื่อให้สภาทำการเลือกตั้ง[43] ก่อนการประชุมเต็มคณะสิ้นสุดลง ตามธรรมเนียมแล้ว พรรคคอมมิวนิสต์จีนจะจัดการ "การประชุมปรึกษาหารือแบบประชาธิปไตย" โดยแจ้งองค์กรที่ไม่ใช่พรรคคอมมิวนิสต์อย่างเป็นทางการ เช่น พรรคการเมืองเล็กทั้งแปดพรรค เกี่ยวกับผู้ได้รับการเสนอชื่อและขอความเห็นเกี่ยวกับผู้สมัครเหล่านั้น[43]

คาดว่าคณะกรรมาธิการกลางทั้งหมดจะให้การรับรองตำแหน่งระดับล่างลงมา เช่น สมาชิกประจำของคณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาฯ เลขาธิการคณะมนตรีรัฐกิจ และหัวหน้ากรม และสมาชิกทั้งหมดของคณะกรรมาธิการพิเศษและประธานคณะกรรมาธิการเหล่านั้น[43] ในระหว่างการประชุมสภาฯ เจ้าหน้าที่ในคณะผู้บริหารที่รับผิดชอบด้านบุคลากรจะอธิบายรายชื่อผู้ได้รับการเสนอชื่อและกระบวนการคัดเลือกต่อผู้แทน จากนั้นผู้แทนจะได้รับประวัติย่อของผู้สมัคร และได้รับเวลาสำหรับการ "พิจารณาและปรึกษาหารือ" หรือเรียกสั้น ๆ ว่า "การพิจารณา" สำหรับตำแหน่งที่ได้รับการแต่งตั้ง[43]

นิติบัญญัติ

สภาฯ มีอำนาจแต่เพียงผู้เดียวในการ "ตราและแก้ไขกฎหมายพื้นฐานทางอาญา แพ่ง กฎหมายควบคุมองค์กรของรัฐ และกฎหมายพื้นฐานอื่น ๆ"[44] เพื่อการนี้ สภาฯ จึงออกกฎหมายตามรัฐธรรมนูญและกฎหมายของจีน เมื่อสภาฯ ไม่ได้ประชุม คณะกรรมาธิการสามัญจะตรากฎหมายทั้งหมดที่นำเสนอโดยคณะกรรมาการกลางพรรคคอมมิวนิสต์จีน คณะมนตรีรัฐกิจ คณะกรรมการการทหารส่วนกลาง หน่วยงานรัฐบาลอื่น ๆ หรือโดยผู้แทนเองไม่ว่าจะเป็นผู้แทนของคณะกรรมาธิการสามัญหรือผู้แทนของคณะกรรมาธิการภายในสภาฯ[45]

บทบาทหลักของพรรคคอมมิวนิสต์จีนในกระบวนการทางนิติบัญญัติส่วนใหญ่จะแสดงออกมาในช่วงการเสนอและการร่างกฎหมาย[46] ก่อนที่สภาฯ จะพิจารณากฎหมาย จะมีคณะทำงานที่ศึกษาหัวข้อที่เสนอ และผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์จีนจะต้องเห็นชอบการแก้ไขกฎหมายใด ๆ ก่อนนำเสนอต่อสภาเต็มหรือคณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาฯ[47][ต้องการแหล่งอ้างอิงดีกว่านี้]

กระบวนการทางนิติบัญญัติของคณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาฯ ดำเนินงานตามแผนงานห้าปีที่ร่างขึ้นโดยคณะกรรมาธิการกิจการนิติบัญญัติ[48] ในแผนงานนั้น จะมีการร่างกฎหมายเฉพาะโดยกลุ่มสมาชิกสภาฯ หรือหน่วยงานบริหารภายในคณะมนตรีรัฐกิจ ข้อเสนอเหล่านี้จะถูกรวบรวมไว้ในวาระประจำปีซึ่งกำหนดกรอบการทำงานของสภาฯ ในแต่ละปี[47][แหล่งอ้างอิงอาจไม่น่าเชื่อถือ] ต่อจากนั้นผู้เชี่ยวชาญจะให้คำปรึกษาและพรรคคอมมิวนิสต์จีนจะอนุมัติในหลักการ หลังจากนั้น ร่างกฎหมายจะผ่านการอ่านสามวาระและเปิดรับฟังความเห็นจากประชาชน การอนุมัติขั้นสุดท้ายจะกระทำในการประชุมเต็มคณะซึ่งตามธรรมเนียมแล้วการลงคะแนนจะเกือบเป็นเอกฉันท์[47][แหล่งอ้างอิงอาจไม่น่าเชื่อถือ]

สภาฯ ไม่เคยปฏิเสธร่างกฎหมายของรัฐบาลเลยกระทั่ง ค.ศ. 1986 ในระหว่างกระบวนการพิจารณากฎหมายล้มละลาย ซึ่งร่างที่แก้ไขแล้วได้รับการอนุมัติในสมัยประชุมเดียวกัน การถูกปฏิเสธโดยสิ้นเชิงโดยไม่มีการผ่านร่างแก้ไขเกิดขึ้นใน ค.ศ. 2000 เมื่อกฎหมายทางหลวงถูกปฏิเสธ ถือเป็นการเกิดขึ้นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ 60 ปี[49] ยิ่งไปกว่านั้น ใน ค.ศ. 2015 สภาฯ ปฏิเสธผ่านร่างกฎหมายชุดที่เสนอโดยคณะมนตรีรัฐกิจ โดยยืนกรานว่าร่างกฎหมายแต่ละฉบับจะต้องได้รับการลงมติและกระบวนการแก้ไขแยกกัน[50] กระบวนการออกกฎหมายอาจใช้เวลาตั้งแต่ 6 เดือนไปจนถึง 15 ปี โดยเฉพาะกฎหมายที่มีข้อถกเถียง เช่น กฎหมายต่อต้านการผูกขาด[47][แหล่งอ้างอิงอาจไม่น่าเชื่อถือ]

การกำหนดประเด็นสำคัญของรัฐที่ควรดำเนินการทางนิติบัญญัติ

งานด้านนิติบัญญัติอื่น ๆ ของสภาฯ คือการจัดทำร่างกฎหมาย การตรวจสอบ และการทบทวนประเด็นสำคัญระดับชาติที่น่ากังวลซึ่งนำเสนอต่อสภาโดยคณะกรรมาธิการกลางพรรคคอมมิวนิสต์จีน คณะมนตรีรัฐกิจ หรือผู้แทนของตนเองไม่ว่าจะเป็นคณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาฯ หรือคณะกรรมาธิการอื่น ๆ ของสภา สิ่งเหล่านี้ครอบคลุมถึงกฎหมายเกี่ยวกับรายงานแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติและการนำแผนไปปฏิบัติ งบประมาณของประเทศ และประเด็นอื่น ๆ กฎหมายพื้นฐานของเขตบริหารพิเศษฮ่องกงและเขตบริหารพิเศษมาเก๊า และกฎหมายที่จัดตั้งมณฑลไห่หนานและเทศบาลนครฉงชิ่งรวมถึงการสร้างเขื่อนสามผาบนแม่น้ำแยงซีล้วนได้รับการอนุมัติโดยสภาฯ ในการประชุมเต็มสภา ขณะที่กฎหมายที่ผ่านโดยคณะกรรมาธิการสามัญในระหว่างที่สภาไม่ได้ประชุมมีน้ำหนักเท่าเทียมกับกฎหมายที่ผ่านโดยสภาทั้งหมด ในการปฏิบัติหน้าที่เหล่านี้ไม่ว่าจะเป็นในรูปแบบของสภาทั้งหมดหรือโดยคณะกรรมาธิการสามัญ สภาฯ จะดำเนินการตามรัฐธรรมนูญและกฎหมายของสาธารณรัฐประชาชนจีนในการดำเนินการในประเด็นเหล่านี้เพื่อสนับสนุนการออกกฎหมาย[45][ต้องการแหล่งข้อมูลที่ไม่ใช่ปฐมภูมิ]

ในทางปฏิบัติ แม้การลงมติขั้นสุดท้ายในกฎหมายของสภาฯ มักแสดงผลการลงมติเห็นชอบในระดับสูง แต่กิจกรรมทางนิติบัญญัติจำนวนมากเกิดขึ้นในการกำหนดเนื้อหาของกฎหมายที่จะลงมติ ร่างกฎหมายสำคัญ เช่น กฎหมายหลักทรัพย์ อาจใช้เวลาหลายปีในการร่าง และร่างกฎหมายบางครั้งจะไม่ถูกนำเข้าสู่การลงมติขั้นสุดท้ายหากมีการคัดค้านอย่างมีนัยสำคัญต่อมาตรการนั้นไม่ว่าจะเป็นภายในสภาหรือโดยรองผู้แทนในคณะกรรมาธิการสามัญ[51]

การเข้าถึงต่างประเทศ

เช่นเดียวกับหน่วยงานทางการทั้งหมด สภาฯ มีหน้าที่รับผิดชอบการดำเนินงานแนวร่วม สภาฯ ดำเนินการรณรงค์เผยแพร่กับสภานิติบัญญัติและสมาชิกรัฐสภาต่างประเทศเพื่อสร้างความสัมพันธ์และส่งเสริมความคิดริเริ่มนโยบายหลักของพรรคคอมมิวนิสต์จีน[52]

สมาชิกภาพ

กฎหมายการเลือกตั้งจำกัดขนาดสูงสุดของสภาฯ ไว้ที่ 3,000 ที่นั่งผู้แทน[53] ภายใต้ระบบสภาประชาชน สภาฯ ได้รับการเลือกตั้งโดยสภาประชาชน 32 แห่งในระดับมณฑล สภาประชาชนได้รับการเลือกตั้งทางอ้อมในทุกระดับโดยสภาระดับต่ำกว่า ยกเว้นระดับอำเภอและตำบล[54] นอกจากนี้ ยังมีการจัดสรรคณะผู้แทนให้แก่กองทัพปลดปล่อยประชาชน (PLA) เขตบริหารพิเศษฮ่องกงและมาเก๊า รวมถึงมณฑลไต้หวันที่อ้างสิทธิ์ด้วย[53]

การเป็นสมาชิกสภามีลักษณะเป็นงานนอกเวลาและไม่มีค่าตอบแทน โดยผู้แทนใช้เวลาประมาณ 49 สัปดาห์ต่อปีในมณฑลบ้านเกิดของตน[55] สมาชิกสภาฯ อาจได้รับเลือกตั้งให้เป็นตัวแทนมณฑลอื่นที่ตนเองไม่ได้อาศัยอยู่[18]: 61  ผู้แทนมีสิทธิตามกฎหมายในการกล่าวสุนทรพจน์ในห้องประชุมใหญ่ของมหาศาลาประชาชนระหว่างการประชุมสภาฯ แม้พวกเขาจะใช้สิทธินี้ไม่บ่อยนัก[56] ผู้แทนได้รับอนุญาตให้ดำรงตำแหน่งในองค์กรอื่น ๆ ของรัฐบาลและพรรคได้พร้อมกันและสภาฯ โดยทั่วไปจะประกอบด้วยเจ้าหน้าที่อาวุโสทั้งหมดในแวดวงการเมืองจีน[24][ต้องการแหล่งข้อมูลที่ไม่ใช่ปฐมภูมิ]

พรรคคอมมิวนิสต์จีนควบคุมองค์ประกอบของสมาชิกสภาประชาชน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสภาประชาชนแห่งชาติ[57] ตามกฎหมาย การเลือกตั้งทั้งหมดในทุกระดับต้องปฏิบัติตามการนำของพรรคคอมมิวนิสต์จีน[58] แม้การอนุมัติจากพรรคคอมมิวนิสต์จีนจะเป็นสิ่งจำเป็นอย่างแท้จริงสำหรับการเป็นสมาชิกสภาฯ แต่ตามธรรมเนียมแล้วประมาณหนึ่งในสามของที่นั่งจะถูกสงวนไว้สำหรับผู้ที่ไม่ใช่สมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์จีน ในกลุ่มนี้ประกอบด้วยผู้เชี่ยวชาญทางเทคนิคและตัวแทนจากพรรคการเมืองขนาดเล็กทั้งแปดพรรค[59] แม้สมาชิกเหล่านี้จะมีผู้เชี่ยวชาญและมุมมองหลากหลาย แต่ก็ไม่ได้เป็นฝ่ายค้าน[60]

กฎหมายการเลือกตั้งกำหนดว่าผู้แทนสภาฯ ต้องมาจากหลากหลายกลุ่มในสังคม นับตั้งแต่เริ่มต้นยุคการปฏิรูปและเปิดประเทศใน ค.ศ. 1978 การประชุมสภาฯ แต่ละครั้งในการประชุมสมัยสุดท้ายได้ออก "มติว่าด้วยโควตาและการเลือกตั้ง" สำหรับสภาฯ ชุดต่อไป โดยจัดสรรจำนวนที่นั่งที่แน่นอนสำหรับกลุ่มประชากรหรือกำหนดแนวทางเกี่ยวกับการเป็นตัวแทนของกลุ่มต่าง ๆ[53]

สถิติประชากรศาสตร์

สภาฯ
ชุดที่ 		ปี (ค.ศ.) ผู้แทนทั้งหมด ผู้แทนหญิง ร้อยละผู้แทนหญิง ผู้แทนชนกลุ่มน้อย ร้อยละผู้แทนชนกลุ่มน้อย อ้างอิง
1 1954 1226 147 12 178 14.5 [61]
2 1959 1226 150 12.2 179 14.6 [61]
3 1964 3040 542 17.8 372 12.2 [61]
4 1975 2885 653 22.6 270 9.4 [61]
5 1978 3497 742 21.2 381 10.9 [61]
6 1983 2978 632 21.2 403 13.5 [61]
7 1988 2978 634 21.3 445 14.9 [61]
8 1993 2978 626 21 439 14.8 [61]
9 1998 2979 650 21.8 428 14.4 [61]
10 2003 2985 604 20.2 414 13.9 [61]
11 2008 2987 637 21.3 411 13.8 [62]
12 2013 2987 699 23.4 409 13.7 [63]
13 2018 2980 742 24.9 438 14.7 [64]
14 2023 2977 790 26.5 442 14.8 [65]

ผู้แทนฮ่องกง มาเก๊า และไต้หวัน

ฮ่องกงมีคณะผู้แทนแยกต่างหากมาตั้งแต่สภาฯ ชุดที่ 9 ใน ค.ศ. 1998 และมาเก๊าตั้งแต่สภาฯ ชุดที่ 10 ใน ค.ศ. 2003 ผู้แทนจากฮ่องกงและมาเก๊าได้รับการเลือกตั้งผ่านวิทยาลัยการเลือกตั้ง (electoral college) แทนที่จะเป็นการลงคะแนนเสียงโดยประชาชนโดยตรง แต่ก็รวมถึงบุคคลสำคัญทางการเมืองที่อาศัยอยู่ในสองภูมิภาคนี้ด้วย[66] นับตั้งแต่การโอนอำนาจอธิปไตย ฮ่องกงและมาเก๊ามีผู้แทนที่ได้รับการเลือกตั้งเข้าสู่สภาฯ จำนวน 36 และ 12 คนตามลำดับ[53]

สภาฯ ได้รวมคณะผู้แทน "ไต้หวัน" ตั้งแต่สภาฯ ชุดที่ 4 ใน ค.ศ. 1975 สอดคล้องกับจุดยืนของสาธารณรัฐประชาชนจีนที่ว่าไต้หวันเป็นมณฑลหนึ่งของจีน ก่อนคริสต์ทศวรรษ 2000 ผู้แทนไต้หวันในสภาฯ ส่วนใหญ่เป็นสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์จีนชาวไต้หวันที่หลบหนีออกจากไต้หวันหลัง ค.ศ. 1947 พวกเขาเสียชีวิตหรือชราแล้วในปัจจุบัน และในสามสมัยประชุมที่ผ่านมา มีผู้แทนจาก "ไต้หวัน" เพียงคนเดียวเท่านั้นที่เกิดในไต้หวัน (เฉิน ยฺหวินอิง ภรรยาของหลิน อี้ฟู นักเศรษฐศาสตร์) ที่เหลือเป็น "ชาวไต้หวันรุ่นที่สอง" ซึ่งบิดามารดาหรือปู่ย่าตายายมาจากไต้หวัน[67][ต้องการแหล่งอ้างอิงดีกว่านี้]

คณะผู้แทนจากไต้หวันถูกเลือกโดย "การประชุมหารือเพื่อการเลือกตั้ง" ซึ่งประกอบด้วย "พี่น้องร่วมชาติเชื้อสายไต้หวัน" จำนวน 120 คน ที่มาจากมณฑลต่าง ๆ ในจีน หน่วยงานรัฐบาลกลางและพรรค และกองทัพ นับตั้งแต่สภาฯ ชุดที่ 6 ไต้หวันมีผู้แทน 6 คนในสภาประชาชนแห่งชาติ[53]

 
การประชุมสภาประชาชนแห่งชาติครั้งที่ 12 จัดขึ้นเมื่อ ค.ศ. 2013

ผู้แทนกองทัพ

กองทัพมีผู้แทนของตนเองในสภาฯ โดยผู้แทนเหล่านี้มาจากการเลือกตั้งของทหารในหน่วยงานระดับสูงของกองทัพ เช่น กองบัญชาการภาคพื้นและเหล่าทัพต่าง ๆ ของกองทัพปลดปล่อยประชาชน หลังตำรวจติดอาวุธประชาชน (PAP) ถูกมอบหมายให้ขึ้นตรงต่อคณะกรรมการการทหารส่วนกลางใน ค.ศ. 2018 กองทัพฯ และตำรวจฯ ได้จัดตั้งคณะผู้แทนร่วมกัน[53] คณะผู้แทนกองทัพฯ เป็นหนึ่งในคณะผู้แทนขนาดใหญ่ที่สุดนับตั้งแต่การก่อตั้งสภาฯ โดยมีสัดส่วนตั้งแต่ร้อยละ 4 ของจำนวนผู้แทนทั้งหมด (สภาฯ ชุดที่ 3) ไปจนถึงร้อยละ 17 (สภาฯ ชุดที่ 4) ตั้งแต่สภาฯ ชุดที่ 5 เป็นต้นมา พวกเขามักมีผู้แทนประมาณร้อยละ 9 ของที่นั่งทั้งหมด และเป็นกลุ่มผู้แทนขนาดใหญ่ที่สุดในสภาฯ มาโดยตลอด[53] ในการประชุมสภาฯ ชุดที่ 14 ตัวอย่างเช่น คณะผู้แทนจากกองทัพฯ และตำรวจฯ มีผู้แทน 281 คน ขณะที่คณะผู้แทนขนาดใหญ่รองลงมาคือจากมณฑลชานตง มีผู้แทน 173 คน[68]

ผู้แทนชนกลุ่มน้อยทางชาติพันธุ์และชาวจีนโพ้นทะเล

โควตา 150 ที่นั่งสำหรับชนกลุ่มน้อยทางชาติพันธุ์ถูกบัญญัติไว้ในกฎหมายการเลือกตั้งฉบับแรกของจีนใน ค.ศ. 1953 รัฐธรรมนูญ ค.ศ. 1982 กำหนดให้ชนกลุ่มน้อยทางชาติพันธุ์ทุกกลุ่มต้องมี "จำนวนผู้แทนที่เหมาะสม" สภาฯ ชุดที่ 5 ยกเลิกการกำหนดโควตาที่ชัดเจนสำหรับชนกลุ่มน้อยทางชาติพันธุ์ และแทนที่ด้วยการจัดสรรที่นั่ง "ร้อยละ 12" ของที่นั่งทั้งหมดสำหรับสภาฯ ชุดต่อไป ซึ่งเป็นแนวปฏิบัติที่สภาฯ ชุดต่อ ๆ มาทั้งหมดปฏิบัติตาม[53] ตามกฎหมายการเลือกตั้ง คณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาฯ ได้รับอำนาจให้จัดสรรที่นั่งตามโควตาให้กับคณะผู้แทนประจำแต่ละมณฑล โดยอิงจาก "จำนวนประชากรและความหนาแน่น" กฎหมายยังกำหนดให้ชนกลุ่มน้อยทางชาติพันธุ์อย่างเป็นทางการทั้ง 55 กลุ่มของจีนต้องมีผู้แทนที่ได้รับการเลือกตั้งอย่างน้อยหนึ่งคนในสภา[53]

ในสภาฯ สามชุดแรก มีคณะผู้แทนพิเศษสำหรับชาวจีนโพ้นทะเลที่เดินทางกลับประเทศ แต่คณะผู้แทนนี้ถูกยกเลิกตั้งแต่สภาฯ ชุดที่ 4 เป็นต้นมา และแม้ชาวจีนโพ้นทะเลจะยังคงเป็นกลุ่มที่ได้รับการยอมรับในสภาฯ แต่ปัจจุบันพวกเขาถูกกระจายไปอยู่ในคณะผู้แทนต่าง ๆ[53]

ภูมิหลังของผู้แทน

หูรุ่นเรพอร์ตได้ติดตามความมั่งคั่งของผู้แทนสภาฯ บางส่วน ใน ค.ศ. 2018 ผู้แทน 153 คนที่รายงานจัดอยู่ในประเภท "มหาเศรษฐี" (รวมถึงหม่า ฮั่วเถิง บุคคลที่ร่ำรวยที่สุดของจีน) มีความมั่งคั่งรวมกัน 650 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ[33] นี่เป็นการเพิ่มขึ้นจากความมั่งคั่งรวม 5 แสนล้านดอลลาร์สหรัฐสำหรับผู้แทนที่ร่ำรวยที่สุด 209 คนใน ค.ศ. 2017 ซึ่ง (ตามสื่อของรัฐ) ร้อยละ 20 ของผู้แทนเป็นผู้ประกอบการเอกชน[69] ใน ค.ศ. 2013 ผู้แทน 90 คนอยู่ในกลุ่มชาวจีนที่ร่ำรวยที่สุด 1,000 คน โดยแต่ละคนมีทรัพย์สินสุทธิอย่างน้อย 1.8 พันล้านหยวน (289.4 ล้านดอลลาร์สหรับ) ผู้แทนที่ร่ำรวยที่สุดร้อยละ 3 มีทรัพย์สินสุทธิเฉลี่ย 1.1 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ (เทียบกับทรัพย์สินสุทธิเฉลี่ย 271 ล้านดอลลาร์สหรัฐของผู้ที่ร่ำรวยที่สุดร้อยละ 3 ในรัฐสภาสหรัฐในขณะนั้น)[70]

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

  1. ↑ 1.0 1.1 National People's Congress of the PRC. 中华人民共和国全国人民代表大会和地方各级人民代表大会选举法 [Election Law of the National People's Congress and Local People's Congress of the People 's Republic of China]. www.npc.gov.cn (ภาษาChinese (China)). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 June 2017. สืบค้นเมื่อ 18 June 2017.
  2. ↑ 2.0 2.1 "Electoral Law of the National People's Congress and Local People's Congresses of the People's Republic of China". National People's Congress. 29 August 2015. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 September 2021. สืบค้นเมื่อ 12 July 2021.
  3. ↑ 3.0 3.1 "China's Electoral System". State Council of the People's Republic of China. 2014-08-25. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 September 2021. สืบค้นเมื่อ 2021-07-12.
  4. ↑ 4.0 4.1 "IX. The Election System". China.org.cn. China Internet Information Center. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 March 2021. สืบค้นเมื่อ 12 July 2021.
  5. ↑ "What makes a rubber stamp?". The Economist. March 5, 2012. ISSN 0013-0613. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 November 2023. สืบค้นเมื่อ 2024-03-04.
  6. ↑ "China scraps premier's annual news conference a day before rubber-stamp parliament opens in Beijing". The Globe and Mail (ภาษาอังกฤษแบบแคนาดา). 2024-03-04. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 March 2024. สืบค้นเมื่อ 2024-03-04.
  7. ↑ "China's rubber-stamp parliament at a glance". France 24 (ภาษาอังกฤษ). 2019-03-05. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 February 2024. สืบค้นเมื่อ 2024-03-04.
  8. ↑ "Two sessions: Can a rubberstamp parliament help China's economy?". BBC News (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). 2024-03-04. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 March 2024. สืบค้นเมื่อ 2024-03-04.
  9. ↑ Truex, Rory (28 April 2014). "The Returns to Office in a "Rubber Stamp" Parliament". American Political Science Review (ภาษาอังกฤษ). 108 (2): 235–251. doi:10.1017/S0003055414000112. ISSN 0003-0554. JSTOR 43654370. S2CID 203545462.
  10. ↑ Waller, Derek J., บ.ก. (1973). The Kiangsi Soviet Republic: Mao and the National Congresses of 1931 and 1934. China research monographs ; no. 10. Berkeley: Center for Chinese Studies, University of California. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 May 2023. สืบค้นเมื่อ 8 May 2023.
  11. ↑ "Part 1 China 1911 - 1949". The Common Program of the People's Republic of China 1949-1954. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 March 2024. สืบค้นเมื่อ 2024-03-06.
  12. ↑ "Part 6: 1st plenum of the CPPCC". The Common Program of the People's Republic of China 1949-1954. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 March 2024. สืบค้นเมื่อ 6 March 2024.
  13. ↑ Grzywacz, Jarek (31 March 2023). "China's 'Two Sessions': More Control, Less Networking". The Diplomat. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 February 2024. สืบค้นเมื่อ 21 January 2024.
  14. ↑ Zhu, Ghoubin (2010). "Constitutional Review in China: An Unaccomplished Project or a Mirage?". Suffolk University Law Review (43): 625–653. SSRN 1664949.
  15. ↑ Diamant, Neil Jeffrey (2021). Useful Bullshit: Constitutions in Chinese Politics and Society. Ithaca London: Cornell University Press. doi:10.7591/cornell/9781501761270.001.0001. ISBN 978-1-5017-6129-4. JSTOR 10.7591/j.ctv1hw3wg5.
  16. ↑ "China's 'two sessions': Economics, environment and Xi's power". BBC News (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). 2018-03-04. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 September 2018. สืบค้นเมื่อ 2023-06-12.
  17. ↑ 17.0 17.1 17.2 Truex 2016, p. 51.
  18. ↑ 18.0 18.1 18.2 Li, David Daokui (2024). China's World View: Demystifying China to Prevent Global Conflict. New York, NY: W. W. Norton & Company. ISBN 978-0393292398.
  19. ↑ "Organic Law of the National People's Congress of the People's Republic of China". National People's Congress. 11 March 2021. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 January 2023. สืบค้นเมื่อ 3 November 2023.
  20. ↑ Lin & Cheng, p. 65–99.
  21. ↑ 21.0 21.1 21.2 "FAQs: National People's Congress and Its Standing Committee". NPC Observer (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 4 May 2023. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 November 2023. สืบค้นเมื่อ 2023-11-03.
  22. ↑ Lin & Cheng 2011, p. 65–99.
  23. ↑ "National People's Congress Organizational System". China Internet Information Center. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 November 2014. สืบค้นเมื่อ 26 April 2014.
  24. ↑ 24.0 24.1 "The National People's Congress of the People's Republic of China". www.npc.gov.cn. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-02-11. สืบค้นเมื่อ 2019-04-19.
  25. ↑ 25.0 25.1 25.2 25.3 25.4 25.5 Truex 2016, p. 52.
  26. ↑ "Special Committees". National People's Congress. 26 October 2021. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 November 2023. สืบค้นเมื่อ 3 November 2023.
  27. ↑ Wei, Changhao (2018-03-15). "Bilingual NPC Organizational Chart". NPC Observer (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 April 2024. สืบค้นเมื่อ 2024-04-04.
  28. ↑ Lü, Xiaobo; Liu, Mingxing; Li, Feiyue (2020-08-01). "Policy Coalition Building in an Authoritarian Legislature: Evidence From China's National Assemblies (1983-2007)". Comparative Political Studies (ภาษาอังกฤษ). 53 (9): 1380–1416. doi:10.1177/0010414018797950. ISSN 0010-4140. S2CID 158645984. SSRN 3198531.
  29. ↑ Gandhi, Jennifer; Noble, Ben; Svolik, Milan (2020-08-01). "Legislatures and Legislative Politics Without Democracy". Comparative Political Studies (ภาษาอังกฤษ). 53 (9): 1359–1379. doi:10.1177/0010414020919930. ISSN 0010-4140. S2CID 218957454.
  30. ↑ 30.0 30.1 30.2 Truex 2016, p. 158–175.
  31. ↑ Martin, Shane; Saalfeld, Thomas; Strøm, Kaare W.; Schuler, Paul; Malesky, Edmund J. (2014-01-01), Martin, Shane; Saalfeld, Thomas; Strøm, Kaare W. (บ.ก.), "Authoritarian Legislatures", The Oxford Handbook of Legislative Studies, Oxford University Press, doi:10.1093/oxfordhb/9780199653010.013.0004, ISBN 978-0-19-965301-0
  32. ↑ "Nothing to see but comfort for Xi at China's annual parliament". Reuters. 16 March 2017. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 March 2018. สืบค้นเมื่อ 4 March 2018.
  33. ↑ 33.0 33.1 Wee, Sui-Lee (1 March 2018). "China's Parliament Is a Growing Billionaires' Club". The New York Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0362-4331. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 March 2018. สืบค้นเมื่อ 4 March 2018.
  34. ↑ Palmer, James (2024-03-05). "Beijing Holds Annual Two Sessions Amid Economic Crisis". Foreign Policy (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2024-03-06. สืบค้นเมื่อ March 5, 2024. In theory, the NPC makes laws, elects China’s president and vice president (and can remove them), confirms nominations for premiership and ministerial positions, and can amend the Chinese Constitution. In practice, it does none of these things...[t]he reality is that power, policy, and the law are in the hands of the Chinese Communist Party (CCP), and that party positions always matter most in China.
  35. ↑ Saich, Tony (November 2015). "The National People's Congress: Functions and Membership" (PDF). Ash Center for Democratic Governance and Innovation. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 8 February 2024. สืบค้นเมื่อ 8 February 2024.
  36. ↑ Ramzy, Austin (2016-03-04). "Q. and A.: How China's National People's Congress Works". The New York Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0362-4331. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 November 2021. สืบค้นเมื่อ 2021-11-03.
  37. ↑ "Chinese delegate has 'no power'". BBC News (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). 2009-03-04. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 March 2009. สืบค้นเมื่อ 2023-05-27.
  38. ↑ "Functions and Powers of the National People's Congress". The National People's Congress of the People's Republic of China. The National People's Congress. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 December 2016. สืบค้นเมื่อ 29 September 2016.
  39. ↑ Mackerras, McMillen & Watson 2001, p. 232.
  40. ↑ Truex 2016, p. 50.
  41. ↑ 41.0 41.1 "Explainer: China to Amend the Constitution for the Fifth Time (UPDATED)". 28 December 2017. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 October 2019. สืบค้นเมื่อ 9 March 2019.
  42. ↑ 42.0 42.1 42.2 "Recording & Review: A Reintroduction". NPC Observer. 18 August 2020. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 November 2023. สืบค้นเมื่อ 3 November 2023.
  43. ↑ 43.0 43.1 43.2 43.3 43.4 43.5 43.6 43.7 Liao, Zewei (2023-03-04). "NPC 2023: How China Selects Its State Leaders for the Next Five Years". NPC Observer (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 November 2023. สืบค้นเมื่อ 2023-11-03.
  44. ↑ Wei, Changhao. "NPC Legislation 101". NPC Observer (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 November 2023. สืบค้นเมื่อ 2023-11-04.
  45. ↑ 45.0 45.1 "人民代表大会制度". Central People's Government of the People's Republic of China. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-12-04. สืบค้นเมื่อ 2022-12-04.
  46. ↑ "Rule by law, with Chinese characteristics". The Economist. July 13, 2023. ISSN 0013-0613. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-07-17. สืบค้นเมื่อ 2023-07-22. The party sits above any legal code and even China’s constitution, its powers unchecked by any court. Indeed, Mr Xi denounces judicial independence and the separation of powers as dangerous foreign ideas. Instead, to hear legal scholars explain it, Mr Xi is offering rule by law: ie, professional governance by officials following standardised procedures. At home, the party hopes that this sort of authoritarian rule will enjoy more legitimacy than a previously prevailing alternative: arbitrary decision-making by (often corrupt) officials.
  47. ↑ 47.0 47.1 47.2 47.3 "The PRC Legislative Process: Rule Making in China" (PDF). เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 6 March 2019. สืบค้นเมื่อ 6 March 2019.
  48. ↑ "The NPCSC Legislative Affairs Commission and Its "Invisible Legislators"". NPC Observer. 25 June 2018. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 March 2019. สืบค้นเมื่อ 6 March 2019.
  49. ↑ Cabestan, Jean-Pierre (2022-09-14). "More Power to the People's Congresses?". Asien (ภาษาอังกฤษ) (99): 42–69 Seiten. doi:10.11588/ASIEN.2006.99.19647.
  50. ↑ "Activating The National People's Congress". Mercator Institute for China Studies (ภาษาอังกฤษ). 2017-03-01. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 November 2023. สืบค้นเมื่อ 2023-11-04.
  51. ↑ Stephen Green (2003). Drafting the Securities Law: The role of the National People's Congress in creating China's new market economy (PDF) (Report). Cambridge University. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 14 July 2011. สืบค้นเมื่อ 25 October 2010.
  52. ↑ Yu, Cheryl (October 29, 2024). "National People's Congress Deepens External United Front Work". Jamestown Foundation (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 November 2024. สืบค้นเมื่อ 2024-11-01.
  53. ↑ 53.00 53.01 53.02 53.03 53.04 53.05 53.06 53.07 53.08 53.09 Wei, Changhao (2022-03-29). "Explainer: How Seats in China's National People's Congress Are Allocated". NPC Observer (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 March 2024. สืบค้นเมื่อ 2024-03-10.
  54. ↑ Truex 2016, p. 107.
  55. ↑ Truex 2016, p. 125.
  56. ↑ Truex 2016, p. 170.
  57. ↑ Truex, Rory (2018-03-07). "China's National People's Congress is meeting this week. Don't expect checks and balances". The Washington Post. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 April 2018. สืบค้นเมื่อ 2020-05-23.
  58. ↑ Hao, Mingsong; Ke, Xiwang (5 July 2023). "Personal Networks and Grassroots Election Participation in China: Findings from the Chinese General Social Survey". Journal of Chinese Political Science (ภาษาอังกฤษ). 29 (1): 159–184. doi:10.1007/s11366-023-09861-3. ISSN 1080-6954.
  59. ↑ "National Congress of the Communist Party" (PDF). isdp.eu. 2017. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 4 April 2018. สืบค้นเมื่อ 2020-05-23.
  60. ↑ Horwitz, Josh (5 March 2018). "China's annual Communist Party shindig is welcoming a handful of new tech tycoons". Quartz. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 April 2018. สืบค้นเมื่อ 4 April 2018.
  61. ↑ 61.00 61.01 61.02 61.03 61.04 61.05 61.06 61.07 61.08 61.09 "Number of Deputies to All the Previous National People's Congresses in 2005 Statistical Yearbook, source: National Bureau of Statistics of China". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 December 2010. สืบค้นเมื่อ 30 June 2010.
  62. ↑ 十一届全国人大代表将亮相:结构优化 构成广泛. Npc.people.com.cn (ภาษาChinese (China)). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 April 2012. สืบค้นเมื่อ 26 March 2012.
  63. ↑ Xinhua News Agency. "New nat'l legislature sees more diversity". Npc.gov.cn. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 November 2013. สืบค้นเมื่อ 12 November 2013.
  64. ↑ 12th Congress information from International Parliamentary Union. "IPU PARLINE Database: General Information". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 March 2013. สืบค้นเมื่อ 9 June 2013.
  65. ↑ "中华人民共和国第十四届全国人民代表大会代表名单". National People's Congress. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 February 2023. สืบค้นเมื่อ 27 May 2023.
  66. ↑ Fu, Hualing; Choy, D. W (2007). "Of Iron or Rubber?: People's Deputies of Hong Kong to the National People's Congress". SSRN Papers. doi:10.2139/ssrn.958845. SSRN 958845.
  67. ↑ "臺籍代表張雄：人大台灣團上的"會議記錄員"" [Taiwanese delegate Zhang Xiong: 'Stenographer' to the NPC Taiwan Delegation] (ภาษาจีน). Big5.huaxia.com. 8 March 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 March 2012. สืบค้นเมื่อ 10 June 2013. (in Chinese)
  68. ↑ "中华人民共和国第十四届全国人民代表大会代表名单" [List of Deputies to the 14th National People's Congress of the People's Republic of China]. People's Daily. 25 February 2024. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 April 2023. สืบค้นเมื่อ 23 July 2024.
  69. ↑ Wee, Sui-Lee (2 March 2017). "Chinese Lawmakers' Wallets Have Grown Along With Xi's Power". The New York Times. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 January 2022. สืบค้นเมื่อ 17 April 2022.
  70. ↑ Forsythe, Michael; Wei, Michael; Sanderson, Henry (7 March 2013). "China's Richer-Than-Romney Lawmakers Reveal Reform Challenge". Bloomberg News. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 January 2017. สืบค้นเมื่อ 18 April 2022.


อ้างอิงผิดพลาด: มีป้ายระบุ <ref> สำหรับกลุ่มชื่อ "note" แต่ไม่พบป้ายระบุ <references group="note"/> ที่สอดคล้องกัน

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=สภาประชาชนแห่งชาติ&oldid=12371324"