สถานีรถไฟพนมเปญ
สถานีรถไฟพนมเปญ (เขมร: ស្ថានីយ៍រ៉ូយ៉ាល់ភ្នំពេញ) เป็นสถานีรถไฟหลักของกรุงพนมเปญ ประเทศกัมพูชา ตั้งอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยวิทยาศาสตร์สุขาภิบาล มหาวิทยาลัยการจัดการแห่งชาติ และสถานทูตแคนาดา สถานีรถไฟพนมเปญสร้างขึ้นเมื่อ พ.ศ. 2475 ด้วยคอนกรีตเสริมแรง[1] เบื้องต้นได้เปิดการเดินรถไปสถานีรถไฟพระตะบอง ทางตะวันตกของประเทศ ในกาลต่อมากัมพูชามีทางรถไฟสองสาย คือสายตะวันตกเฉียงเหนือ (หรือสายเหนือ–ตะวันตก) สุดที่สถานีรถไฟปอยเปต[2] และอีกสายคือสายตะวันตกเฉียงใต้ (หรือสายใต้) สุดที่เมืองพระสีหนุ สร้างแล้วเสร็จใน พ.ศ. 2512[3]
สถานีรถไฟพนมเปญ | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 สถานีรถไฟพนมเปญใน พ.ศ. 2555 | |||||||||||
| ข้อมูลทั่วไป | |||||||||||
| ที่ตั้ง | เขตโฎนปึญ พนมเปญ ประเทศกัมพูชา | ||||||||||
| พิกัด | 11°34′21″N 104°55′00″E / 11.5725°N 104.9167°E | ||||||||||
| เจ้าของ | รอยัลเรลเวย์ | ||||||||||
| สาย | สายตะวันตกเฉียงเหนือ สายตะวันตกเฉียงใต้ | ||||||||||
| ชานชาลา | 2 | ||||||||||
| โครงสร้าง | |||||||||||
| ที่จอดรถ | จอดรถได้ | ||||||||||
| ประวัติ | |||||||||||
| เริ่มเปิดให้บริการ | พ.ศ. 2475 | ||||||||||
| สร้างใหม่ | พ.ศ. 2553 (ปรับปรุง) | ||||||||||
| การเชื่อมต่อ | |||||||||||
| |||||||||||
สถานีรถไฟพนมเปญได้รับการปรับปรุงใหม่ก่อนเปิดให้บริการอีกครั้งในวันที่ 22 ตุลาคม พ.ศ. 2553 อย่างไรก็ตามช่วงเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 สถานีแห่งนี้ทำหน้าที่ขนส่งสินค้าไม่มากนัก โดยเฉพาะน้ำมัน ปัจจุบันมีการเดินรถจากพนมเปญไปสถานีรถไฟพระสีหนุตั้งแต่เดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2559 หลังหยุดเดินรถนานถึง 14 ปี[4][5] หลังการฟื้นฟูเส้นทางรถไฟสายอรัญประเทศ–ปอยเปต เพื่อประโยชน์เชิงพาณิชย์กับประเทศไทยเมื่อ พ.ศ. 2562[6] รัฐบาลกัมพูชามีแผนฟื้นฟูเส้นทางรถไฟระหว่างพนมเปญ–พระตะบองขึ้นมาอีกครั้ง ใช้งบประมาณราว 150 ล้านดอลลาร์สหรัฐ[7]
มีการสร้างเส้นทางรถไฟรูปแบบรถไฟระยะสั้นจากสถานีรถไฟพนมเปญเชื่อมกับท่าอากาศยานนานาชาติพนมเปญเมื่อ พ.ศ. 2561 เดิมขบวนรถจะใช้หัวรถจักรดีเซลลากตู้โดยสารหนึ่งตู้[8] ครั้น พ.ศ. 2562 กัมพูชาซื้อหัวรถจักรจากประเทศเม็กซิโก ราคาคันละ 1 ล้านบาท จำนวนสามคัน สำหรับเดินรถไปท่าอากาศยานแทนหัวรถจักรดีเซลที่มีอยู่เดิม[9]
เหตุการณ์สำคัญ
แก้ผู้นำของพรรคปฏิวัติประชาชนกัมพูชาจำนวน 21 คน จัดการประชุมลับภายในสถานีรถไฟแห่งนี้เมื่อวันที่ 28–30 กันยายน พ.ศ. 2503[10][11] ในการประชุมครั้งนี้ พรรคเปลี่ยนชื่อเป็นพรรคกรรมกรกัมพูชา ภายหลังในยุคกัมพูชาประชาธิปไตยจึงถือว่าเป็นวันก่อตั้งพรรค[12]
มีการประชุมของผู้นำเขมรแดงครั้งแรกในสถานีรถไฟแห่งนี้ในเดือนเมษายน พ.ศ. 2518 ซึ่งมีปล โปต เข้าร่วมการประชุมในครั้งนี้ด้วย โดยจัดขึ้นหลังเหตุการณ์พนมเปญแตก[13][14]
อ้างอิง
แก้- ↑ "INFORMATION FOR VISITORS". National Museum of Cambodia. สืบค้นเมื่อ 4 February 2011.
- ↑ "ข้อมูลความร่วมมือด้านการขนส่งระหว่างไทย–กัมพูชา" (PDF). กองการต่างประเทศ สำนักงานปลัดกระทรวงคมนาคม. ธันวาคม 2563. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2021-09-11. สืบค้นเมื่อ 11 กันยายน 2564.
{{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=(help) - ↑ รายงานวิจัย เรื่อง การค้าและการขนส่งในภูมิภาคอินโดจีน (PDF). วารสารสถาบันพาณิชยนาวี (2:1). ธันวาคม 2540. p. 16.
- ↑ Maierbrugger, Arno. "Passenger trains revived in Cambodia after 14-year-hiatus | Investvine". Investvine (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-02-02. สืบค้นเมื่อ 2021-01-29.
- ↑ Peter Ford (5 June 2016). "Cambodia revives train service between Phnom Penh and Sihanoukville". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 2021-01-29.
- ↑ "ประเดิมเที่ยวปฐมฤกษ์ รถไฟสายตลาดโรงเกลือ-กทม. เชื่อประชาชนสะดวกขึ้น". ไทยรัฐออนไลน์. 1 กรกฎาคม 2562. สืบค้นเมื่อ 2 กรกฎาคม 2562.
{{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=(help) - ↑ Siv Meng (12 January 2017). "Poipet railway works face setbacks". สืบค้นเมื่อ 2021-01-29.
- ↑ "กัมพูชาเฮ! รัฐบาลเตรียมเปิด "แอร์พอร์ตลิงก์" จากสนามบินเข้าพนมเปญ ใช้เวลา 22 นาที". ข่าวสด. 2 มีนาคม 2561. สืบค้นเมื่อ 15 มีนาคม 2564.
{{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=(help) - ↑ "รถไฟกัมพูชา 3 คันจากเม็กซิโกถึงท่าสีหนุวิลล์ ปุ๊นปู๊นแล่นแอร์พอร์ตลิงก์เร็วๆนี้". ผู้จัดการออนไลน์. 11 มกราคม 2562. สืบค้นเมื่อ 15 มีนาคม 2564.
{{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=(help) - ↑ Osborne, p. 124
- ↑ "Chronologie du Cambodge de 1960 à 1990". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-04-22. สืบค้นเมื่อ 2021-03-15.
- ↑ Chandler, David P., Revising the Past in Democratic Kampuchea: When Was the Birthday of the Party?: Notes and Comments, in Pacific Affairs, Vol. 56, No. 2 (Summer, 1983), pp. 288-300.
- ↑ Osborne, p. 149
- ↑ Sheridan, Michael (2004-10-24). "War: Pol Pot by Philip Short". The Times. สืบค้นเมื่อ 5 February 2011.
แหล่งข้อมูลอื่น
แก้ | บทความรถไฟและสถานีรถไฟนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |