ระบบสนธิสัญญาแอนตาร์กติก
สนธิสัญญาแอนตาร์กติกและความตกลงที่เกี่ยวข้อง รวมเรียก ระบบสนธิสัญญาแอนตาร์กติก (อังกฤษ: Antarctic Treaty System, ย่อ: ATS) วางระเบียบความสัมพันธ์ระหว่างประเทศที่เกี่ยวข้องกับทวีปแอนตาร์กติกา สำหรับวัตถุประสงค์ของระบบสนธิสัญญาฯ มีการนิยาม "แอนตาร์กติกา" ว่าหมายถึงแผ่นดินและหิ้งน้ำแข็งทั้งหมดที่อยู่ใต้ละติจูด 60°ใต้ สนธิสัญญาฯ มีผลใช้บังคับในปี 2504 และปัจจุบันมีภาคี 53 ประเทศ[2] สนธิสัญญาฯ กันทวีปแอนตาร์กติกาไว้เพื่อการอนุรักษ์ทางวิทยาศาสตร์ จัดตั้งเสรีภาพการสืบสวนทางวิทยาศาสตร์และห้ามกิจกรรมทางทหารบนทวีป สนธิสัญญาฯ เป็นความตกลงควบคุมอาวุธความตกลงแรกซึ่งจัดตั้งขึ้นระหว่างสงครามเย็น นับแต่เดือนกันยายน 2547 สำนักงานใหญ่เลขาธิการสนธิสัญญาแอนตาร์กติกตั้งอยู่ในกรุงบัวโนสไอเรส ประเทศอาร์เจนตินา[3]
ระบบสนธิสัญญาแนตาร์กติก
| |
|---|---|
| |
| ธงสนธิสัญญาแอนตาร์กติก | |
| ประเภท | อำนาจปกครองดินแดนร่วมกัน |
| วันลงนาม - ณ |
1 ธันวาคม 2502[1] กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. สหรัฐ |
| วันเริ่มใช้ - เงื่อนไข |
23 มิถุนายน 2504 ประเทศผู้ลงนามทั้ง 12 ประเทศให้สัตยาบัน |
| ผู้ลงนาม | 12[2] |
| ภาคี | 53[2] |
| ผู้เก็บรักษา | รัฐบาลสหรัฐอเมริกา[2] |
| ภาษาอื่น | อังกฤษ ฝรั่งเศส รัสเซียและสเปน |
สนธิสัญญาหลักเปิดให้ลงนามเมื่อวันที่ 1 ธันวาคม 2502[1] และมีผลใช้บังคับอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 23 มิถุนายน 2504[4] ผู้ลงนามดั้งเดิมเป็น 12 ประเทศซึ่งมีกิจกรรมในทวีปแอนตาร์กติการะหว่างปีธรณีฟิสิกส์สากล 2500–2501 สิบสองประเทศซึ่งมีผลประโยชน์สำคัญในทวีปแอนตาร์กติกาในเวลานั้น ได้แก่ ประเทศอาร์เจนตินา ออสเตรเลีย เบลเยียม ชิลี ฝรั่งเศส ญี่ปุ่น นิวซีแลนด์ นอร์เวย์ แอฟริกาใต้ สหภาพโซเวียต สหราชอาณาจักรและสหรัฐ[1] ประเทศเหล่านี้ตั้งสถานีในทวีปแอนตาร์กติกากว่า 50 สถานีสำหรับปีธรณีฟิสิกส์สากล
อ้างอิงแก้ไข
- ↑ 1.0 1.1 1.2 "Antarctic Treaty" in The New Encyclopædia Britannica. Chicago: Encyclopædia Britannica Inc., 15th edn., 1992, Vol. 1, p. 439.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 "The Antarctic Treaty" (PDF). United States Department of State. 2012-03-01. สืบค้นเมื่อ 2014-03-12.
- ↑ ATS.aq
- ↑ "Information about the Antarctic Treaty and how Antarctica is governed". Polar Conservation Organisation. December 28, 2005. สืบค้นเมื่อ February 6, 2011.