ภูมิทัศน์วัฒนธรรมหุบเขาออร์ค็อง
บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด |
ภูมิทัศน์วัฒนธรรมหุบเขาออร์ค็อง (Орхоны хөндийн соёлын дурсгал) มีพื้นที่ 121,967 เฮกตาร์ ตั้งอยู่รอบบริเวณผืนทุ่งกว้างบนสองฝั่งแม่น้ำออร์ค็อง และแหล่งโบราณคดีมากมายที่มีอายุถึงคริสต์ศตวรรษที่ 6 (พุทธศตวรรษที่ 11) บริเวณนี้ยังรวมคาราคอรม เมืองหลวงในคริสต์ศตวรรษที่ 13–14 (พุทธศตวรรษที่ 18–19) ของอาณาจักรเจงกิส ข่าน เข้าไว้ด้วย กล่าวโดยรวมสิ่งที่หลงเหลือในบริเวณนี้ สะท้อนให้เห็นถึงสายสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงระหว่างชนเผ่าร่อนเร่ สังคมปศุสัตว์ และศูนย์กลางการปกครองและศาสนา และความสำคัญของหุบเขาออร์ค็องในประวัติศาสตร์ของเอเชียกลาง ทุ่งหญ้ายังคงถูกใช้เลี้ยงสัตว์โดยชนเผ่าเร่รอนมองโกเลียน
| ภูมิทัศน์วัฒนธรรมหุบเขาออร์ค็อง * | |
|---|---|
 แหล่งมรดกโลกโดยยูเนสโก | |
 เจดีทองที่วัดเอร์เดเน โซ | |
| ประเทศ | มองโกเลีย |
| ประเภท | มรดกโลกทางวัฒนธรรม |
| เกณฑ์พิจารณา | (ii) (iii) (iv) |
| ประวัติการขึ้นทะเบียน | |
| ขึ้นทะเบียน | 2547 (คณะกรรมการสมัยที่ 28) |
| * ชื่อตามที่ได้ขึ้นทะเบียนในบัญชีแหล่งมรดกโลก ** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก | |
มรดกโลก แก้
ภูมิทัศน์วัฒนธรรมหุบเขาออร์ค็องได้รับจดทะเบียนให้เป็นมรดกโลกในการประชุมคณะกรรมการมรดกโลกสมัยสามัญครั้งที่ 28 เมื่อ พ.ศ. 2547 ที่เมืองซูโจว ประเทศจีน ด้วยข้อกำหนดและหลักเกณฑ์ในการพิจารณาให้เป็นแหล่งมรดกโลก ดังนี้
- (ii) - เป็นสิ่งที่มีอิทธิพลยิ่ง ผลักดันให้เกิดการพัฒนาสืบต่อมาในด้านการออกแบบทางสถาปัตยกรรม อนุสรณ์สถาน ประติมากรรม สวน และภูมิทัศน์ ตลอดจนการพัฒนาศิลปกรรมที่เกี่ยวข้อง หรือการพัฒนาการตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ ซึ่งได้เกิดขึ้นในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง หรือบนพื้นที่ใด ๆ ของโลกซึ่งทรงไว้ซึ่งวัฒนธรรม
- (iii) - เป็นสิ่งที่ยืนยันถึงหลักฐานของวัฒนธรรมหรืออารยธรรมที่ปรากฏให้เห็นอยู่ในปัจจุบันหรือว่าที่สาบสูญไปแล้ว
- (iv) - เป็นตัวอย่างอันโดดเด่นของประเภทของสิ่งก่อสร้างอันเป็นตัวแทนของการพัฒนาทางด้านวัฒนธรรม สังคม ศิลปกรรม วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี อุตสาหกรรม ในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ
 | บทความอาคาร หรือ สถานที่สำคัญนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |