ภาษาอาหรับคลาสสิก

ภาษาอาหรับคลาสสิก (อังกฤษ: Classical Arabic; CA; อาหรับ: ٱلعَرَبِيَّة ٱلْفُصْحَىٰ, al-ʿarabīyah al-fuṣḥā) หรือภาษาอาหรับโกหร่าน (Koranic Arabic) เป็นรูปแบบของภาษาอาหรับที่ใช้ในวรรณคดีจากสมัยอุมัยยัดและอับบาสิด (ประมาณพุทธศตวรรษ 12 – 14) มีพื้นฐานมาจากสำเนียงในยุคกลางของเผ่าอาหรับ ภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่ จะเป็นภาษาลูกหลานของภาษานี้ แม้ว่ารากศัพท์ และรูปแบบของภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่จะต่างจากภาษาอาหรับคลาสสิก แต่โครงสร้างประโยคยังไม่เปลี่ยนแปลง ในขณะที่สำเนียงที่ใช้พูดได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว ในโลกของชาวอาหรับ มีความแตกต่างเพียงเล็กน้อยระหว่างภาษาอาหรับคลาสสิกและภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่ และทั้งคู่ถูกเรียกว่าอัล-ฟุศฮาในภาษาอาหรับซึ่งหมายถึงภาษาพูดที่ชัดเจน เนื่องจากเป็นภาษาที่ใช้เขียนคัมภีร์อัลกุรอ่าน จึงถือเป็นภาษาศักดิ์สิทธิ์ของมุสลิม และใช้ในพิธีทางศาสนา

ภาษาอาหรับคลาสสิก
โองการจากอัลกุรอานที่เป็นลายมือเขียนของภาษาอาหรับคลาสสิก ถูกเขียนด้วยตัวเขียนภาษาอาหรับ.
ประเทศที่มีการพูด	เป็นภาษาที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ของตะวันออกกลาง ภาษาทางศาสนาของศาสนาอิสลาม
ตระกูลภาษา	แอโฟรเอชีแอติก กลุ่มภาษาเซมิติก กลุ่มภาษาเซมิติกกลาง ภาษาอาหรับ ภาษาอาหรับคลาสสิก
รูปแบบก่อนหน้า	ภาษาอาหรับเก่า ภาษาอาหรับคลาสสิก
รหัสภาษา
ISO 639-3	–

ประวัติ

ภาษาอาหรับคลาสสิกมีจุดกำเนิดทางตอนกลางและตอนเหนือของคาบสมุทรอาระเบีย และต่างจากภาษาอาระเบียใต้โบราณ ที่ใช้พูดทางใต้ของคาบสมุทร ซึ่งในปัจจุบันคือเยเมน ภาษาอาหรับคลาสสิกเป็นภาษาลูกหลานที่เหลืออยู่เพียงภาษาเดียวของกลุ่มภาษาอาระเบียเหนือโบราณ จารึกที่เก่าที่สุดของภาษาอาหรับคลาสสิกมีอายุราว พ.ศ. 871 เรียกว่าจารึกนมาเราะห์ เขียนด้วยอักษรนาทาบาเอียน และตั้งชื่อตามสถานที่ที่พบในซีเรียทางใต้เมื่อเดือนเมษายน พ.ศ. 2444 เมื่อศาสนาอิสลามแพร่หลายออกไป ภาษานี้กลายเป็นภาษาที่มีความสำคัญทางวิชาการและศาสนา ความสัมพันธ์ระหว่างภาษาอาหรับคลาสสิกกับสำเนียงสมัยใหม่ เทียบได้กับความสัมพันธ์ระหว่างภาษาละตินกัลกลุ่มภาษาโรมานซ์ หรือภาษาจีนยุคกลางกับภาษาจีนในปัจจุบัน

ลักษณะ

ภาษาอาหรับคลาสสิกเป็นภาษาในกลุ่มภาษาเซมิติกที่มีความคล้ายคลึงทั้งด้านการเชื่อมต่อและการออกเสียงกับภาษาฮีบรู ภาษาอัคคาเดียน ภาษาอราเมอิก และภาษาอัมฮาริก โดยมีรากศัพท์ประกอบด้วยพยัญชนะสามตัว ซึ่งบรรจุความหมายพื้นฐาน จากนั้นจะผันแปรไปตามกรรมหรือการกระทำที่เกี่ยวข้อง เช่น

• kataba, เขาเขียน (อดีต)
• yaktubu, เขาเขียน (ปัจจุบัน)
• maktūbun, คำที่ถูกเขียน
• kitābun, หนังสือ
• kutubun, หนังสือ (พหูพจน์)
• kitābatun, การเขียน
• kitābātun, การเขียน (พหูพจน์เพศหญิง)
• maktabun, โต๊ะ
• maktabatun, ห้องสมุด
• kātibun, นักเขียน
• kātibūna,นักเขียน (พหูพจน์เพศชาย)
• kuttābun, นักเขียน (พหูพจน์)
• miktābun, เครื่องจักรสำหรับเขียน

ไวยากรณ์

ไวยากรณ์ภาษาอาหรับ (قواعد‎, หมายถึงกฏ) พัฒนาขึ้นเมื่อราวพุทธศตวรรษที่ 12 หนังสือเล่มแรกเกี่ยวกับไวยากรณ์ภาษาอาหรับเรียก ʻAbd Allāh ibn Abī Isḥāq ในปัจจุบันจะเรียกไวยากรณ์ของภาษานี้ว่าไวยากรณ์สำหรับภาษาโกหร่าน และใช้รูปประโยคแบบดั้งเดิม

อ้างอิง

• Bin-Muqbil, Musaed (2006). "Phonetic and Phonological Aspects of Arabic Emphatics and Gutturals". University of Wisconsin–Madison. {{cite journal}}: Cite journal ต้องการ |journal= (help)
• Holes, Clive (2004) Modern Arabic: Structures, Functions, and Varieties Georgetown University Press. ISBN 1-58901-022-1
• Versteegh, Kees (2001) The Arabic Language Edinburgh University Press ISBN 0-7486-1436-2 (Ch.5 available in link below)
• Watson, Janet (2002). "The Phonology and Morphology of Arabic". New York: Oxford University Press. {{cite journal}}: Cite journal ต้องการ |journal= (help)
• Bin Radhan, Neil. "Die Wissenschaft des Tadschwīd". {{cite journal}}: Cite journal ต้องการ |journal= (help)

แหล่งข้อมูลอื่น

• Classical Arabic Grammar Documentation – Visualization of Classical Quranic Grammar (iʻrāb)
• [1] – Lectures on Quranic Arabic by Dr. Khalid Zaheer (CA)
• Institute of the Language of the Quran - Free Video lectures on basic and advanced Classical Arabic grammar
• [2] - A hub for learners of Classical Arabic.