ภาษาอาหรับคลาสสิก
ภาษาอาหรับคลาสสิก (อังกฤษ: Classical Arabic; CA; อาหรับ: ٱلعَرَبِيَّة ٱلْفُصْحَىٰ, al-ʿarabīyah al-fuṣḥā) หรือภาษาอาหรับโกหร่าน (Koranic Arabic) เป็นรูปแบบของภาษาอาหรับที่ใช้ในวรรณคดีจากสมัยอุมัยยัดและอับบาสิด (ประมาณพุทธศตวรรษ 12 – 14) มีพื้นฐานมาจากสำเนียงในยุคกลางของเผ่าอาหรับ ภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่ จะเป็นภาษาลูกหลานของภาษานี้ แม้ว่ารากศัพท์ และรูปแบบของภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่จะต่างจากภาษาอาหรับคลาสสิก แต่โครงสร้างประโยคยังไม่เปลี่ยนแปลง ในขณะที่สำเนียงที่ใช้พูดได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว ในโลกของชาวอาหรับ มีความแตกต่างเพียงเล็กน้อยระหว่างภาษาอาหรับคลาสสิกและภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่ และทั้งคู่ถูกเรียกว่าอัล-ฟุศฮาในภาษาอาหรับซึ่งหมายถึงภาษาพูดที่ชัดเจน เนื่องจากเป็นภาษาที่ใช้เขียนคัมภีร์อัลกุรอ่าน จึงถือเป็นภาษาศักดิ์สิทธิ์ของมุสลิม และใช้ในพิธีทางศาสนา[1]
| ภาษาอาหรับคลาสสิก | |
|---|---|
 | |
| ประเทศที่มีการพูด | เป็นภาษาที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ของตะวันออกกลาง ภาษาทางศาสนาของศาสนาอิสลาม |
| ตระกูลภาษา | แอโฟรเอชีแอติก
|
| รหัสภาษา | |
| ISO 639-3 | – |
ประวัติแก้ไข
ภาษาอาหรับคลาสสิกมีจุดกำเนิดทางตอนกลางและตอนเหนือของคาบสมุทรอาระเบีย และต่างจากภาษาอาระเบียใต้โบราณ ที่ใช้พูดทางใต้ของคาบสมุทร ซึ่งในปัจจุบันคือเยเมน[2] ภาษาอาหรับคลาสสิกเป็นภาษาลูกหลานที่เหลืออยู่เพียงภาษาเดียวของกลุ่มภาษาอาระเบียเหนือโบราณ จารึกที่เก่าที่สุดของภาษาอาหรับคลาสสิกมีอายุราว พ.ศ. 871 เรียกว่าจารึกนมาเราะห์ เขียนด้วยอักษรนาทาบาเอียน และตั้งชื่อตามสถานที่ที่พบในซีเรียทางใต้เมื่อเดือนเมษายน พ.ศ. 2444[3] เมื่อศาสนาอิสลามแพร่หลายออกไป ภาษานี้กลายเป็นภาษาที่มีความสำคัญทางวิชาการและศาสนา ความสัมพันธ์ระหว่างภาษาอาหรับคลาสสิกกับสำเนียงสมัยใหม่ เทียบได้กับความสัมพันธ์ระหว่างภาษาละตินกัลกลุ่มภาษาโรมานซ์ หรือภาษาจีนยุคกลางกับภาษาจีนในปัจจุบัน
ลักษณะแก้ไข
ภาษาอาหรับคลาสสิกเป็นภาษาในกลุ่มภาษาเซมิติกที่มีความคล้ายคลึงทั้งด้านการเชื่อมต่อและการออกเสียงกับภาษาฮีบรู ภาษาอัคคาเดียน ภาษาอราเมอิก และภาษาอัมฮาริก โดยมีรากศัพท์ประกอบด้วยพยัญชนะสามตัว ซึ่งบรรจุความหมายพื้นฐาน จากนั้นจะผันแปรไปตามกรรมหรือการกระทำที่เกี่ยวข้อง เช่น
- kataba, เขาเขียน (อดีต)
- yaktubu, เขาเขียน (ปัจจุบัน)
- maktūbun, คำที่ถูกเขียน
- kitābun, หนังสือ
- kutubun, หนังสือ (พหูพจน์)
- kitābatun, การเขียน
- kitābātun, การเขียน (พหูพจน์เพศหญิง)
- maktabun, โต๊ะ
- maktabatun, ห้องสมุด
- kātibun, นักเขียน
- kātibūna,นักเขียน (พหูพจน์เพศชาย)
- kuttābun, นักเขียน (พหูพจน์)
- miktābun, เครื่องจักรสำหรับเขียน
ไวยากรณ์แก้ไข
ไวยากรณ์ภาษาอาหรับ (قواعد, หมายถึงกฏ) พัฒนาขึ้นเมื่อราวพุทธศตวรรษที่ 12[4][5] หนังสือเล่มแรกเกี่ยวกับไวยากรณ์ภาษาอาหรับเรียก ʻAbd Allāh ibn Abī Isḥāq ในปัจจุบันจะเรียกไวยากรณ์ของภาษานี้ว่าไวยากรณ์สำหรับภาษาโกหร่าน และใช้รูปประโยคแบบดั้งเดิม
อ้างอิงแก้ไข
- ↑ "Arabic Language," Microsoft Encarta Online Encyclopedia 2009. "Classical Arabic, which has many archaic words, is the sacred language of Islam...". Archived 2009-10-31.
- ↑ "The Collapse of the Marib Dam and the Origin of the Arabs". Arabia Felix. March 30, 2005. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ February 9, 2008.
- ↑ James A. Bellamy (1985). "A New Reading of the Namārah Inscription". Journal of the American Oriental Society. American Oriental Society. 105 (1): 31–51. doi:10.2307/601538. JSTOR 601538.CS1 maint: ref=harv (link)
- ↑ Goodchild, Philip. Difference in Philosophy of Religion (2003), p. 153.
- ↑ Sayce, Archibald Henry. Introduction to the Science of Language (1880), p. 28.
แหล่งข้อมูลอื่นแก้ไข
- LearnArabicOnline – an authoritative, online project for Classical Arabic (CA)
- The Development of Classical Arabic
- The Arabic Alphabet
- Blog of Classical Arabic learning resources
- Institute of the Language of the Quran - Free Video lectures on basic and advanced Classical Arabic grammar
- Arabic Grammar Checking
- Arabic Intelligent tutoring system
- Classical Arabic Morphology
- Classical Arabic Grammar
- Classical Arabic Blog
- Arabic grammar online
- Online Classical Arabic Reader
- Classical Arabic Grammar Documentation – Visualization of Classical Quranic Grammar (iʻrāb)
- Die Wissenschaft des Tadschwīd
- EssentialIlm – Free Video Lessons on Arabic
- Quranic Arabic, Classical Arabic and MSA Different types of Arabic at Arabic-Studio.com