ภาษาขาริโพลี

ภาษาขาริโพลี หรือภาษาขาทิโพลี ภาษาขาทิ-โพลี หรือสำเนียงขารี (/ kʰəɽiː boːliː /; ภาษาฮินดี: खड़ी बोली; ภาษาอูรดู: كهڑى بولى, ตรงตัว "สำเนียงยืนพื้น")เป็นสำเนียงของภาษาฮินดีมีผู้พูดทางตะวันตกของรัฐอุตตรประเทศและเดลีในประเทศอินเดีย สำเนียงนี้เป็นสำเนียงมาตรฐานของภาษาอูรดูที่มีลักษณะทางภาษาศาสตร์ใกล้เคียงกับภาษาฮินดี

ภาษาขาริโพลี
खड़ी बोली
ประเทศที่มีการพูด	อินเดีย
ภูมิภาค	อินเดียเหนือ
จำนวนผู้พูด	ประมาณ 240 ล้านคนเมื่อ พ.ศ. 2534 (180 ล้านคน ภาษาฮินดีมาตรฐาน และ 60 ล้านคน ภาษาอูรดู)  (ไม่พบวันที่)
ตระกูลภาษา	อินโด-ยูโรเปียน ภาษากลุ่มอินโด-อิเรเนียน ภาษากลุ่มอินโด-อารยัน ภาษากลุ่มอินโด-อารยันกลาง ภาษาฮินดีตะวันตก ภาษาขาริโพลี
ระบบการเขียน	อักษรเทวนาครี, อักษรอาหรับ
สถานภาพทางการ
ภาษาทางการ	อินเดีย
ผู้วางระเบียบ	Central Hindi Directorate (เฉพาะในอินเดีย)
รหัสภาษา
ISO 639-1	hi
ISO 639-2	hin
ISO 639-3	hin

อิทธิพลในระยะแรก

บริเวณที่เป็นแหล่งกำเนิดของภาษาขาริโพลีอยู่ทางตะวันตกของรัฐอุตรประเทศซึ่งเป็นสำเนียงชาวบ้านเมื่อก่อนพ.ศ. 2300 บริเวณนี้เป็นบริเวณชายขอบของวัฒนธรรมอิสลามทางตะวันตกและตะวันออกจากเดลฮีและลุคนาว วรรณกรรมในบริเวณนี้ได้รับอิทธิพลจากภาษาเปอร์เซีย ภาษาตุรกีและภาษาอาหรับ อิทธิพลเหล่านี้ทำให้สำเนียงขาริโพลีพัฒนาขึ้นมา

บริเวณรอบๆเดลฮีเป็นศูนย์กลางอำนาจในอินเดียเหนือทำให้สำเนียงนี้ได้รับการยอมรับเหนือกว่าสำเนียงอื่นๆของภาษาฮินดี ในช่วงพ.ศ. 2400 ก่อนหนานั้นสำเนียงอื่นๆเช่นภาษาพรัชและภาษาอวธีเป็นสำเนียงที่ใช้ในวรรณกรรม

วรรณคดี

วรรณคดียุคแรกๆดูได้จากผลงานของกานีร์และอานีร์ ขุสโร วรรณคดีที่มีพัฒนาการมากขึ้นพบในช่วงพ.ศ. 2300 ตัวอย่างเช่น Chand Chand Varnan ki Mahima เขียนโดย คันคภัตต์ (Gangabhatt) Yogavasshishtha เขียนโดยรามประสาท นิรันชนี (Ramprasad Niranjani) ในพ.ศ. 2353 บริษัทอีสต์อินเดียของอังกฤษจัดตั้งวิทยาลัยสำหรับการศึกษาขั้นสูงที่กัลกัตตา ชื่อวิทยาลัยฟอร์ต วิลเลียม (Fort William Collage) จอห์น บอร์ทวิก กลิคริสต์ (John Borthwick Glichrist) อธิการบดีมหาวิทยาลัยสนับสนุนให้อาจารย์เขียนผลงานด้วยภาษาถิ่น และมีงานบางส่วนเขียนด้วยภาษาขาริโพลี

ในยุคแรกๆ ภาษาขาริโพลีถูกมองว่าเป็นสำเนียงที่ไม่เหมาะกับการเขียนวรรณกรรม แต่เมื่อได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลจึงมีการใช้อย่างแพร่หลาย ในขณะที่สำเนียงที่เก่ากว่านี้เช่นภาษาพรัช ภาษาไมถิลี และภาษาอวธี มีการใช้น้อยลง

หลังได้รับเอกราช

หลังจากอินเดียได้รับเอกราชเมื่อพ.ศ. 2490 สำเนียงขาริโพลีได้รับการยอมรับให้เป็นสำเนียงมาตรฐานของภาษาฮินดี ซึ่งเป็นภาษาที่ใช้ในรัฐบาลกลาง และมีการสอนให้กับชาวอินเดียทางใต้และตะวันออกที่ไม่ได้ใช้ภาษาฮินดีเป็นภาษาแม่

การทำให้เป็นสันสกฤต

ภายใต้การสนับสนุนของรัฐบาลตั้งแต่ พ.ศ. 2493 มีการเปลี่ยนแปลงภาษาขาริโพลีหลายประการ การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญที่สุดคือการทำให้เป็นสันสกฤตด้วยการนำศัพท์จากภาษาสันสกฤตเข้ามาใช้มากขึ้น ด้วยเหตุผลคือ

• ภาษาสันสกฤตแสดงให้เห็นความเป็นชาติและอิทธิพลของวัฒนธรรมเก่าแก่ของอินเดีย
• การได้รับเอกราชขึ้นกับเส้นแบ่งทางศาสนา ในขณะที่ภาษาของมุสลิมคือภาษาเปอร์เซียและภาษาอาหรับมีอิทธิพลต่อภาษาฮินดีมาก เพื่อสร้างความแตกต่างระหว่างภาษาฮินดีกับภาษาอูรดูให้มากขึ้นจึงต้องเพิ่มอิทธิพลจากภาษาสันสกฤตเข้าไป.
• ประชาชนทางตะวันออกและทางใต้ห่างไกลจากภาษาฮินดีที่เป็นภาษาทางอินเดียเหนือและได้รับอิทธิพลจากวัฒนธรรมมูกัล (จากเปอร์เซียและตุรกี) แต่กลุ่มคนเหล่านี้ยอมรับภาษาสันสกฤตได้มากกว่า การทำให้เป็นสันสกฤตจึงทำให้ภาษาฮินดีมีความเป็นภาษาประจำชาติมากขึ้น

รูปแบบที่ไม่ได้ทำให้เป็นสันสกฤตของภาษาขาริโพลีใช้ในภาพยนตร์ภาษาฮินดีและใช้เป็นส่วนใหญ่ในโทรทัศน์ เพลง การศึกษา และการสนทนาทั่วไปในอินเดียภาคเหนือ