เอดูอาร์ท แบร์นชไตน์
เอดูอาร์ท แบร์นชไตน์ (เยอรมัน: Eduard Bernstein) เป็นนักการเมืองและนักทฤษฎีลัทธิมาคส์ชาวเยอรมัน เป็นผู้ใกล้ชิดของฟรีดริช เอ็งเงิลส์ กับคาร์ล มาคส์ แบร์นชไตน์เป็นสมาชิกของพรรคสังคมประชาธิปไตย (เอ็สเดเพ) เขาเป็นนักสังคมนิยมที่ต่อต้านการใช้ความรุนแรงในนโยบายต่างประเทศและการปฏิบัติต่อกันระหว่างชนชั้นในสังคม เขามองว่าการปฏิรูปทางชนชั้นแบบมุ่งทำลายล้างฝ่ายนายทุนไม่ใช่ผลลัพธ์อันยั่งยืนและมีผลเสียมากกว่า เขาพยายามผลักแนวคิดปฏิรูปสังคมแบบค่อยเป็นค่อยไป แนวคิดของเขากลายเป็นที่ยอมรับโดยชาวเยอรมันภายหลังสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง
เอดูอาร์ท แบร์นชไตน์ Eduard Bernstein | |
|---|---|
.jpg) | |
| เกิด | 6 มกราคม ค.ศ. 1850 เชอเนอแบร์ค ราชอาณาจักรปรัสเซีย |
| เสียชีวิต | 18 ธันวาคม ค.ศ. 1932 (82 ปี) เบอร์ลิน ประเทศเยอรมนี |
| แนวทาง | ลัทธิมาคส์ |
| สำนัก | สังคมนิยมวิวัฒน์ |
ชีวประวัติและแนวคิด แก้
แบร์นชไตน์เกิดในเมืองเชอเนอแบร์ค (ปัจจุบันคือส่วนหนึ่งของกรุงเบอร์ลิน) ในตระกูลเชื้อสายยิว บิดาเป็นพนักงานขับหัวรถจักร แบร์นชไตน์ทำงานเป็นเสมียนธนาคารระหว่าง ค.ศ. 1866–1878[1] บทบาททางการเมืองของแบร์นชไตน์เริ่มขึ้นใน ค.ศ. 1872 เมื่อเขาสมัครเป็นสมาชิกพรรคสังคมนิยมสายลัทธิมาคส์ที่มีชื่ออย่างเป็นทางการว่าพรรคแรงงานสังคมประชาธิปไตย
วิกฤตการณ์ทางเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นในเยอรมนีระหว่าง ค.ศ. 1873–1890 ทำให้แบร์นชไตน์มองเห็นความเปราะบางของระบอบทุนนิยมและเชื่อมั่นในระบอบสังคมนิยม แต่อุปนิสัยส่วนตัวทำให้เขาเป็นนักสังคมนิยมที่ยืดหยุ่นไม่ได้ซ้ายจัด แบร์นชไตน์นิยมความเป็นรูปธรรมมากกว่าการยึดโยงอยู่กับอุดมคติแบบมาคส์ เขามองสังคมนิยมแบบมาคส์ว่ารุนแรงและเคร่งครัดจนเกินไป ตัวเขาเชื่อมั่นในวิถีประชาธิปไตยและแนวทางสันติอยู่
แบร์นชไตน์จำเป็นต้องลี้ภัยไปสวิตเซอร์แลนด์เมื่อนายกรัฐมนตรีบิสมาร์คออกกฎหมายต่อต่านลัทธิสังคมนิยมซึ่งห้ามการชุมนุมและตีพิมพ์เอกสารของพรรค[2][3] แม้ขณะนั้นพรรคประชาธิปไตยสังคมมีที่นั่งอยู่ในสภาไรชส์ทาคเพียงสิบสองคน ระหว่างที่ลี้ภัยทางการเมือง ใน ค.ศ. 1881 แบร์นชไตน์เป็นบรรณาธิการของวารสาร Der Sozialdemokrat ของพรรคฯ ซึ่งทำตีพิมพ์ขึ้นในนครซือริช เมืองที่เป็นศูนย์รวมของนักสังคมนิยมชาวเยอรมันจำนวนมากที่ระหกระเหินอยู่นอกประเทศ แบร์นชไตน์ใช้เวลาในสวิสพอสมควรกว่าที่จะเริ่มคิดว่าตนเองชอบความคิดของคาร์ล มาคส์[4]
บิสมาร์คกดดันรัฐบาลสวิสอย่างหนัก จนในที่สุด รัฐบาลสวิสก็เนรเทศแบร์นชไตน์ออกจากประเทศใน ค.ศ. 1888 ตั้งแต่นั้นมาเขาจึงย้ายฐานการผลิตสื่อสิ่งพิมพ์ไปอยู่ที่กรุงลอนดอน ซึ่งในช่วงนี้เอง เขามีความสนใจประวัติศาสตร์และเศรษฐศาสตร์จนได้สนิทสนมกับฟรีดริช เอ็งเงิลส์ ผู้ร่วมงานและผู้เกื้อกูลคาร์ล มาคส์ แบร์นชไตน์ได้ใกล้ชิดกับบรรดาสมาชิกแถวหน้าของสมาคมเฟเบียน อันเป็นกลุ่มนักสังคมนิยมในอังกฤษ
หลัง ค.ศ. 1896 แบร์นชไตน์เริ่มตีพิมพ์บทความชุดเกี่ยวกับทัศนะทางการเมืองของเขา และส่งไปยังที่ประชุมของพรรคฯ ในเมืองชตุทการ์ทใน ค.ศ. 1898 เขาเห็นว่าคำพยากรณ์ที่ลัทธิมาคส์เคยทำนายเอาไว้ไม่ตรงกับยุคสมันอีกต่อไป ระบอบทุนนิยมขยายตัวขึ้น ค่าจ้างของแรงงานสูงขึ้น แต่ความขัดแย้งระหว่างชนชั้นก็ไม่ได้รุนแรงอย่างที่นักลัทธิมาคส์เคยคิดไว้ และชนชั้นกลางเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เศรษฐกิจทุนนิยมนอกจากจะไม่ล่มสลายแล้วแต่กลับแข็งแกร่งขึ้นอย่างมั่นคง และนั้นทำให้แบร์นชไตน์กลายเป็นผู้นำของสำนักทรรศนะใหม่ (Revisionist school) เขามองว่าการต่อสู้ของชนชั้นกรรมกรที่เป็นอยู่เป็นทางที่ไม่ยั่งยืนและเหมาะสม
เมื่อแบร์นชไตน์เดินทางกลับเยอรมนีใน ค.ศ. 1901 เขาเริ่มเผยแพร่ความคิดใหม่ที่ว่า สังคมนิยมคืออุดมการณ์ที่อยู่ปลายทางของเสรีนิยม หาใช่อุดมการณ์ที่เกิดจากการล้มล้างนายทุนชนชั้นกลาง เขาเสนอว่านักสังคมนิยมควรเลิกมองว่าชนชั้นกลางเป็นผู้กดขี่และเป็นกาฝากสังคมได้แล้ว เขาเสนอว่าแนวทางอันสำเร็จยั่งยืนยาวอยู่ที่การปฏิรูปทีละเล็กน้อยแต่มั่นคงมากกว่าการปฏิรูปแบบล้างกระดานจนทำให้เศรษฐกิจพังทลาย ข้อเสนอต่างๆของเขาถูกเพิกเฉยโดยที่ประชุมพรรคฯ แต่ได้รับการตอบรับที่ดีจากบรรดาผู้นำสหภาพแรงงานในเยอรมนีและประเทศอื่น ต่อมาใน ค.ศ. 1902 แบร์นชไตน์ได้เป็นสมาชิกสภาไรชส์ทาคจากพรรคสังคมประชาธิปไตย ทำให้แนวคิดสังคมนิยมวิวัฒน์ของเขาเริ่มเป็นที่แพร่หลายและยอมรับ
อ้างอิง แก้
- ↑ Chisholm, Hugh, ed. (1922). "Bernstein, Eduard" . Encyclopædia Britannica (12th ed.). London & New York.
- ↑ The Preconditions of Socialism Eduard Bernstein
- ↑ Rines, George Edwin, บ.ก. (1920). . Encyclopedia Americana.
- ↑ Berstein, Sozialdemokratische Lehrjahre, p.72; Berstein to Bebel, 20.10.1898, Tudor and Tudor, p.324.