เสรีนิยมคลาสสิก

เสรีนิยมคลาสสิก (อังกฤษ: classical liberalism) เป็นอุดมการณ์ทางการเมืองและสาขาหนึ่งของเสรีนิยมที่สนับสนุนเสรีภาพของพลเมืองภายใต้หลักนิติธรรมโดยเน้นเสรีภาพทางเศรษฐกิจ โดยเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับเสรีนิยมทางเศรษฐกิจ ซึ่งได้พัฒนาขึ้นในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 19 โดยได้รับแนวคิดจากคริสต์ศตวรรษก่อน เพื่อตอบสนองต่อนคราภิวัตน์และการปฏิวัติอุตสาหกรรมในทวีปยุโรปและทวีปอเมริกาเหนือ[1][2][3]

บุคคลเสรีนิยมที่มีชื่อเสียงซึ่งมีแนวคิดสนับสนุนลัทธิเสรีนิยมคลาสสิก ได้แก่ จอห์น ล็อก,[4] ฌ็อง-บาติสต์ เซย์, ทอมัส โรเบิร์ต มาลธัส และเดวิด ริคาร์โด ซึ่งเกี่ยวข้องกับเศรษฐศาสตร์คลาสสิกโดยเฉพาะอย่างยิ่งแนวคิดทางเศรษฐกิจที่อดัม สมิธ ได้นำเสนอในหนังสือความมั่งคั่งของประชาชาติเล่มหนึ่ง รวมทั้งความเชื่อในกฎหมายธรรมชาติ,[5] ความก้าวหน้า[6] และประโยชน์นิยม[7]

ในฐานะคำศัพท์ เสรีนิยมคลาสสิกได้รับการนำมาใช้ในการหวนรำลึกเพื่อแยกความแตกต่างของเสรีนิยมในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 19 ออกจากเสรีนิยมสังคม[8]

ดูเพิ่ม แก้

อ้างอิง แก้

  1. Conway, p. 296.
  2. Hudelson, Richard (1999). Modern Political Philosophy. M. E. Sharpe. pp. 37–38. ISBN 9780765600219.
  3. Dickerson, Flanagan & O'Neill, p. 129.
  4. Steven M. Dworetz (1994). The Unvarnished Doctrine: Locke, Liberalism, and the American Revolution.
  5. Appleby, Joyce (1992). Liberalism and Republicanism in the Historical Imagination. Harvard University Press. p. 58. ISBN 9780674530133.
  6. Hunt, p. 54.
  7. Gaus, Gerald F.; Kukathas, Chandran (2004). Handbook of Political Theory. SAGE. p. 422. ISBN 9780761967873.
  8. Richardson, p. 52.

แหล่งที่มา แก้

อ่านเพิ่ม แก้