เตียวหยิม
เตียวหยิม (เสียชีวิต ค.ศ. 214) หรือชื่อในภาษาจีนกลางว่า จาง เริ่น (จีนตัวย่อ: 张任; จีนตัวเต็ม: 張任; พินอิน: Zhāng Rèn) เป็นขุนพลชาวจีนผู้รับใช้ขุนศึกเล่าเจี้ยงในช่วงปลายยุคราชวงศ์ฮั่นตะวันออกของจีน
เตียวหยิม (จาง เริ่น) 張任 | |
|---|---|
 ภาพวาดเตียวหยิมสมัยราชวงศ์ชิง | |
| เจ้าหน้าที่ผู้ช่วย (從事) (ภายใต้เล่าเจี้ยง) | |
| ดำรงตำแหน่ง ?–214 | |
| กษัตริย์ | พระเจ้าเหี้ยนเต้ |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | ไม่ปรากฏ เฉิงตู มณฑลเสฉวน |
| เสียชีวิต | ค.ศ. 213[1] กวั่งฮั่น มณฑลเสฉวน |
| ที่ไว้ศพ | กวั่งฮั่น มณฑลเสฉวน |
| อาชีพ | ขุนพล |
ประวัติ แก้
เตียวหยิมเป็นชาวเมืองจ๊ก (蜀郡 ฉู่จวิ้น) มณฑลเอ๊กจิ๋ว ซึ่งปัจจุบันอยู่บริเวณนครเฉิงตู มณฑลเสฉวน เกิดในครอบครัวที่ต่ำต้อย มีชื่อเสียงในเรื่องความกล้าหาญและความจงรักภักดีตั้งแต่อยู่ในวัยเยาว์ เข้ารับราชการในตำแหน่งเจ้าหน้าที่ผู้ช่วย (從事 ฉงชื่อ) ในที่ว่าการมณฑลเอ๊กจิ๋วภายใต้เล่าเจี้ยงเจ้ามณฑลเอ๊กจิ๋ว[2]
ในปี ค.ศ. 212 ขุนศึกเล่าปี่เริ่มการศึกเพื่อยึดครองมณฑลเอ๊กจิ๋วจากเล่าเจี้ยง เล่าเจี้ยงมีคำสั่งให้เล่ากุ๋ย (劉璝 หลิว กุย) เหลงเปา (冷苞 เหลิ่ง เปา) เตียวหยิม เตงเหียน (鄧賢 เติ้ง เสียน) และคนอื่น ๆ นำกองกำลังไปยังอำเภอโปยเสีย (涪縣 ฝูเซี่ยน; ปัจจุบันคือเมืองเหมียนหยาง มณฑลเสฉวน) เพื่อต้านเล่าปี่ แต่ทั้งหมดถูกพ่ายแพ้ในการรบ จำต้องถอยไปกิมก๊ก (緜竹 เหมียนจู๋)[3]
เตียวหยิมและเล่าชุนบุตรชายของเล่าเจี้ยงเคลื่อนทัพไปตั้งมั่นที่อำเภอลกเสีย (雒縣 ลั่วเซี่ยน; ปัจจุบันอยู่ทางเหนือของเมืองกวั่งฮั่น มณฑลเสฉวน) เมื่อทัพเล่าปี่มาถึง เตียวหยิมนำกองกำลังเข้ารบกับข้าศึกที่สะพานงันเกียว (鴈橋 เยี่ยนเฉียว) แต่พ่ายแพ้และถูกจับเป็น เล่าปี่ได้ยินชื่อเสียงเรื่องความกล้าหาญและความจงรักภักดีของเตียวหยิมจึงเกลี้ยกล่อมให้เตียวหยิมยอมจำนน แต่เตียวหยิมตอบอว่า "ข้าจะไม่รับใช้สองเจ้า" เตียวหยิมจึงถูกประหารชีวิต เล่าปี่รู้สึกเสียดายต่อการตายของเตียวหยิม[4]
สุสานเตียวหยิม แก้
สุสานเตียวหยิมตั้งอยู่ที่หมู่บ้านเหวย์กัน (桅杆村) เขตเป่ย์ไว่ (北外鄉) เมืองกวั่งฮั่น มณฑลเสฉวน ในรัชสมัยจักรพรรดิเจียชิ่งแห่งราชวงศ์ชิง ราชการบริหารส่วนท้องถิ่นได้ให้สร้างป้ายสุสานสำหรับสุสานที่มีจารึกว่า "สุสานของขุนพลราชวงศ์ฮั่น เตียวหยิม" (漢將軍張公任之墓) ในปี ค.ศ. 1954 มีการค้นพบก้อนอิฐบริเวณสุสานที่จารึกว่า "สร้างในเดือน 8 ของรัชศกยฺเหวียนคังปีที่ 6" ก้อนอิฐกลายเป็นหลักฐานที่บ่งบอกว่าสุสานแห่งนี้ถูกสร้างในช่วงต้นปี ค.ศ. 296 ในช่วงรัชศกยฺเหวียนคัง (ค.ศ. 291–300) ในรัชสมัยจักรพรรดิจิ้นฮุ่ยแห่งราชวงศ์จิ้นตะวันตก ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1990 สุสานเตียวหยิมได้กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมที่ได้รับความคุ้มครองในระดับชาติ ภายใต้การบริหารของเมืองกวั่งฮั่น[5]
ในนิยายสามก๊ก แก้
เตียวหยิมปรากฏบทบาทในนิยายอิงประวัติศาสตร์ สามก๊ก ในตอนที่ 60-64 เตียวหยิมรับใช้เล่าเจี้ยงและมีชื่อเสียงในเรื่องความจงรักภักดีต่อนายเป็นอย่างสูงเช่นเดียวกับเตียวหยิมในประวัติศาสตร์ เมื่อเล่าเริ่มเข้าสู่มณฑลเอ๊กจิ๋ว อ้างว่าเพื่อช่วยเล่าเจี้ยงในการต้านเตียวฬ่อขุนศึกศัตรู เตียวหยิมและคนอื่น ๆ เตือนเล่าเจี้ยงให้ระวังเล่าปี่และเตรียมมาตรการป้องกันไว้ล่วงหน้า แต่เล่าเจี้ยงไม่ฟัง เมื่อเล่าเจี้ยงจัดงานเลี้ยงตอนรับเล่าปี่ บังทองที่ปรึกษาของเล่าปี่สั่งให้อุยเอี๋ยนแสร้งทำเป็นรำดาบและหาโอกาสลอบสังหารเล่าเจี้ยง เตียวหยิมรู้สึกถึงอันตรายจึงชักดาบและทำเป็นเข้าร่วมรำดาบขณะเดียวกันก็ที่ปกป้องเล่าเจี้ยงจากการเข้าใกล้ของอุยเอี๋ยน เมื่อเล่าปี่เริ่มรบกับเล่าเจี้ยง เตียมหยิมนำกำลังมาดักซุ่มที่ลกห้องโหหรือเนินหงส์ร่วง ที่นั่นทหารมือเกาทัณฑ์ของเตียวหยิมได้ยิงสังหารบังทอง ภายหลังเตียวหยิมถูกจับเป็น เล่าปี่เกลี้ยกล่อมให้เตียวหยิมยอมสวามิภักดิ์ แต่เตียวหยิมปฏิเสธอย่างหนักแน่นจึงถูกประหารชีวิต เล่าปี่รู้สึกเสียดายเตียวหยิมจึงให้ฝังศพอย่างสมเกียรติ
ดูเพิ่ม แก้
อ้างอิง แก้
- ↑ Sima (1084), vol. 66.
- ↑ (益部耆舊雜記曰：張任，蜀郡人，家世寒門。少有膽勇，有志節，仕州為從事。) อรรถาธิยายจากอี้ปู้ฉีจิ้วจ๋าจี้ใน'จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 32.
- ↑ ([建安十七年 ...]璋遣劉璝、冷苞、張任、鄧賢等拒先主於涪，皆破敗，退保緜竹。) จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 32.
- ↑ (益部耆舊雜記曰：劉璋遣張任與劉璝率精兵拒捍先主於涪，為先主所破，退與璋子循守雒城。任勒兵出於鴈橋，戰復敗。禽任。先主聞任之忠勇，令軍降之，任厲聲曰：「老臣終不復事二主矣。」乃殺之。先主歎惜焉。) อรรถาธิยายจากอี้ปู้ฉีจิ้วจ๋าจี้ใน'จดหมายเหตุสามก๊ก เล่มที่ 32.
- ↑ "广汉张任墓 [Zhang Ren Tomb in Guanghan]". 广汉城市在线 [www.gh.ccoo.cn] (ภาษาจีน). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-09-23. สืบค้นเมื่อ 1 January 2015.
- ตันซิ่ว (ศตวรรษที่ 3). จดหมายเหตุสามก๊ก (ซันกั๋วจื้อ).
- เผย์ ซงจือ (ศตวรรษที่ 5). อรรถาธิบายจดหมายเหตุสามก๊ก (ซันกั๋วจื้อจู้).
- ซือหม่า, กวัง (1084). จือจื้อทงเจี้ยน.
- ล่อกวนตง (ศตวรรษที่ 14). สามก๊ก (ซันกั๋วเหยี่ยนอี้).