เขตการปกครองของประเทศอังกฤษ
เขตการปกครองของประเทศอังกฤษ ประกอบด้วยการแบ่ง 2 แบบ คือ การแบ่งเขตบริหาร และการแบ่งเขตพิธีการที่ไม่ใช่เขตบริหาร
| เขตการปกครองของประเทศอังกฤษ | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 เขตการปกครองของประเทศอังกฤษ (ในปี ค.ศ. 2010) | |||||||||||||||
| ที่ตั้ง | ประเทศอังกฤษ | ||||||||||||||
| หน่วยการปกครอง |
| ||||||||||||||
โดยทั่วไป ประเทศอังกฤษแบ่งออกเป็น 9 ภูมิภาค (Region) และ 48 เทศมณฑลพิธีการ (Ceremonial county) โดยจะมีบทบาทและนโยบายสาธารณะที่จำกัด แต่เพื่อให้เป็นไปตามจุดประสงค์ของรัฐบาลท้องถิ่น ประเทศอังกฤษจึงแบ่งออกเป็นเทศมณฑล (County), อำเภอ (District), และตำบล (Civil parishes) ในบางพื้นที่ก็อยู่ในรูปแบบของโครงสร้างการปกครองสองระดับ ได้แก่ เทศมณฑลและอำเภอ ขณะที่บางพื้นที่เป็นรูปแบบปกครองระดับเดียว เรียกว่า เขตปกครองระดับเดียว (unitary authority) ส่วนตำบลนั้นไม่ได้ครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมดประเทศอังกฤษ
ระบบการแบ่งเขตปกครองในปัจจุบัน เป็นผลมาจากการปฏิรูปเพิ่มเติม ซึ่งมีต้นกำเนิดมาจากการออกพระราชบัญญัติรัฐบาลท้องถิ่น ค.ศ. 1965 และ ค.ศ. 1972[1]
เขตการปกครองบางแห่งก็รวมการปกครองสองระดับเข้าด้วยกัน เช่น เกรเทอร์ลอนดอน ที่เป็นทั้งเขตการปกครองระดับภูมิภาคและระดับเทศมณฑล
ภูมิภาค แก้
ระดับภูมิภาคเป็นระดับการปกครองที่สูงที่สุด แบ่งออกเป็นเก้าภูมิภาค แต่ละภูมิภาคก็รวมหลายเทศมณฑลเข้าด้วยกัน การปกครองระดับภาคก่อตั้งขึ้นเมื่อ ค.ศ. 1994[2] และตั้งแต่การเลือกตั้งของรัฐสภาแห่งยุโรป (European Parliament) ในปี ค.ศ. 1999 ภูมิภาคก็ใช้เป็นเขตการเลือกตั้งผู้แทนของอังกฤษเพื่อนั่งในรัฐสภาแห่งยุโรปด้วย
แต่ละภูมิภาคมีขนาดแตกต่างกันทั้งทางเนื้อที่ จำนวนประชากร และทางเศรษฐกิจ ทุกภูมิภาคมีฐานะเท่าเทียมกัน แต่เกรเทอร์ลอนดอน ในฐานะ "ภาค" เป็นหน่วยบริหารเดียวที่มีอำนาจมากกว่าในรูปของการมีนายกเทศมนตรีที่ได้มาจากการเลือกตั้งและหน่วยงานเกรเทอร์ลอนดอน (Greater London Authority)[3]
ภูมิภาคของอังกฤษก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1994 และในปัจจุบันแบ่งเป็น 9 ภูมิภาค
- เกรเทอร์ลอนดอน (Greater London)
- ภาคตะวันออก (East of England)
- ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (North East England)
- ภาคตะวันออกเฉียงใต้ (South East England)
- ภาคตะวันตกเฉียงเหนือ (North West England)
- ภาคตะวันตกเฉียงใต้ (South West England)
- ภาคมิดแลนด์สตะวันออก (East Midlands)
- ภาคมิดแลนด์สตะวันตก (West Midlands)
- ภาคยอร์คเชอร์และแม่น้ำฮ้มเบอร์ (Yorkshire and the Humber)
เทศมณฑลและอำเภอ แก้
ในด้านการบริหาร ประเทศอังกฤษแบ่งออกเป็น พื้นที่ที่มีโครงสร้างการปกครองสองระดับ ได้แก่ เทศมณฑลและอำเภอ บริหารโดยหน่วยงานท้องถิ่นทั้งสองระดับ และพื้นที่ปกครองระดับเดียว เรียกว่า เขตปกครองระดับเดียว (unitary authority) ซึ่งมีหน่วยงานท้องถิ่นเพียงระดับเดียวในพื้นที่ ทำให้โครงสร้างการบริหารในระดับเทศมณฑลแตกต่างกันไปในแต่ละพื้นที่ของประเทศ โดยประกอบไปด้วย 4 ประเภท ได้แก่ เทศมณฑลนอกมหานคร หรือ เทศมณฑลไชร์ ที่มีด้วยกัน 35 เทศมณฑล, เทศมณฑลมหานคร ที่มีด้วยกัน 6 เทศมณฑล, เขตปกครองระดับเดียว, และเกรเทอร์ลอนดอน
ในด้านนอกเหนือไปจากการบริหารแล้ว ประเทศอังกฤษแบ่งเทศมณฑลออกเป็น 48 เทศมณฑล[4] ที่รู้จักกันว่า "เทศมณฑลผู้แทนพระองค์" หรือ "เทศมณฑลพิธีการ" ซึ่งไม่ใช่ชื่อที่เป็นทางการ เทศมณฑลพิธีการแต่ละแห่งตามพระราชบัญญัติเทศมณฑลผู้แทนพระองค์ ค.ศ. 1997 (Lieutenancies Act 1997) มีผู้บริหารเทศมณฑลแทนพระองค์ (Lord Lieutenant)[4] ผู้ที่ในประวัติศาสตร์เป็นผู้แทนพระมหากษัตริย์ในเทศมณฑลนั้น เทศมณฑลพิธีการมักจะแตกต่างจากเทศมณฑลบริหารตรงที่เทศมณฑลพิธีการจะมีพื้นที่ครอบคลุมเขตปกครองระดับเดียวด้วย นอกจากนี้ เขตเทศมณฑลทางพิธีการยังใช้ในการพิจารณาแบ่งเขตการเลือกตั้งสมาชิกรัฐสภาด้วย
เทศมณฑลนอกมหานคร แก้
พื้นที่ส่วนใหญ่ของประเทศอังกฤษอยู่ภายในเทศมณฑลนอกมหานคร ซึ่งมีโครงสร้างการปกครองสองระดับ ได้แก่ สภาเทศมณฑล และสภาอำเภอ มีเทศมณฑลจำนวน 27 แห่ง สภาเทศมณฑลจะมีการให้บริการในส่วนหลัก รวมทั้งการศึกษา และบริการสังคม ส่วนสภาอำเภอ 201 แห่ง ก็จะมีบทบาทที่จำกัดมากขึ้น[1] อำเภอนอกมหานครอาจมีสถานะเพิ่มเติมเป็นโบโร (borough) หรือนคร (city) ก็ได้ แต่ก็ไม่มีผลต่ออำนาจหรือหน้าที่ เทศมณฑลที่มีโครงสร้างการปกครองแตกต่างจากที่อื่น ๆ คือ เทศมณฑลบาร์กเชอร์ เพราะมีโครงสร้างปกครองระดับเดียว มีอำเภอทำหน้าที่เป็นเขตปกครองระดับเดียว ไม่ขึ้นกับสภาเทศมณฑล แต่กระนั้นสภาเทศมณฑลยังไม่ได้ถูกยกเลิกอย่างเป็นทางการ[5] และบาร์กเชอร์ยังมีฐานะเป็นเทศมณฑลพิธีการ[4] แต่เทศมณฑลเบดฟอร์ดเชอร์ และเทศมณฑลเชชเชอร์ ทั้งสองไม่มีสภาเทศมณฑลแล้ว แต่ก็ยังมีฐานะเป็นเทศมณฑลพิธีการ
เทศมณฑลมหานคร แก้
เขตเมืองขยายขนาดใหญ่ทั้งหกของอังกฤษมีฐานะเป็นเทศมณฑลมหานคร[1] เมื่อปี ค.ศ. 1974 ถึง ค.ศ. 1986 เทศมณฑลมหานครแต่ละแห่งจะมีสภาเทศมณฑล ซึ่งให้บริการด้านยุทธศาสตร์ที่จำกัด เช่น ขนส่งสาธารณะ และการวางแผนการขนส่ง[1] แม้ว่าในปัจจุบันจะไม่มีสภาเทศมณฑลแล้ว แต่ยังถือว่าเป็นเทศมณฑลอยู่ตามกฎหมาย และยังมีฐานะเป็นเทศมณฑลพิธีการ โดยบทบาทหน้าที่ในระดับเทศมณฑลจะดำเนินงานโดยองค์การบริหารร่วมแทน และข้อตกลงอื่น ๆ จัดการโดยสภาอำเภอ ในเทศมณฑลมหานคร สภาอำเภอทั้ง 36 แห่งนี้ ดำเนินงานอย่างมีประสิทธิภาพได้เทียบเท่าเขตปกครองระดับเดียว โดยให้บริการในส่วนหลัก รวมทั้งการศึกษา และบริการสังคม[2] อำเภอมหานครทั้งหมดมีสถานะเพิ่มเติมเป็นโบโร บางแห่งก็เป็นนคร แต่ก็ไม่มีผลต่ออำนาจหรือหน้าที่ นอกจากนี้ ในเทศมณฑลเกรเทอร์แมนเชสเตอร์ ตั้งแต่เดือนเมษายน ค.ศ. 2011 มีการตั้งโครงสร้างปกครองระดับสูงอย่างเป็นทางการ คือ องค์การบริหารร่วมเกรเทอร์แมนเชสเตอร์ (Greater Manchester Combined Authority)[6]
ลอนดอน แก้
เขตบริหารของเกรเทอร์ลอนดอนจัดตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1965 ครอบคลุมพื้นที่ภูมิภาคลอนดอนและปริมณฑล โดยมีการเปลี่ยนแปลงระบบการบริหารเรื่อยมาจนกระทั่งปี ค.ศ. 2000 ได้มีหน่วยงานบริหารชื่อว่า องค์การบริหารเกรเทอร์ลอนดอน ประกอบด้วยนายกเทศมนตรีลอนดอนและสภาลอนดอน ซึ่งมาจากการเลือกตั้ง[7] เกรเทอร์ลอนดอนประกอบด้วย นครลอนดอน ซึ่งเป็นเขตเมืองเก่า และพื้นที่โดยรอบของนครลอนดอน โดยพื้นที่โดยรอบนี้แบ่งออกเป็น 32 โบโร (หรือเขต) แต่ละเขตบริหารโดยสภาลอนดอนโบโร สำหรับนครลอนดอนถือเป็นเขตที่ 33 และบริหารโดยบรรษัทนครลอนดอน ซึ่งเป็นหน่วยงานที่มีลักษณะเฉพาะตัว (sui generis) ต่างจากที่อื่น ๆ ในประเทศอังกฤษ[7] และเป็นการหลีกเลี่ยงการปฏิรูปรัฐบาลท้องถิ่นในศตวรรษที่ 19 และ 20[8] ทั้งนครลอนดอนและพื้นที่โดยรอบต่างก็มีฐานะเป็นเทศมณฑลพิธีการ หน้าที่ของสภาลอนดอนโบโรและบรรษัทนครลอนดอน เช่น จัดให้มีหน่วยงานการศึกษา และการจัดการของเสีย ในขณะที่องค์การบริหารเกรเทอร์ลอนดอนรับผิดชอบในเรื่องขนส่งสาธารณะ ตำรวจ การพัฒนาเศรษฐกิจ และการจัดทำแผนฉุกเฉิน[7]
เขตปกครองระดับเดียว แก้
นอกเหนือจากลอนดอนและเทศมณฑลมหานครแล้ว บางพื้นที่ของประเทศอังกฤษได้ถูกปกครองโดยสภาระดับเดียว โดยทั่วไปเรียกว่า (แต่ไม่ใช่ชื่อเรียกตามกฎหมาย) เขตปกครองระดับเดียว (Unitary authority)[1] เขตปกครองนี้จะรวมการบริหารและอำนาจหน้าที่ระหว่างเทศมณฑลนอกมหานคร และอำเภอนอกมหานครเข้าด้วยกัน[9] เขตปกครองระดับเดียวสามารถมีสถานะเพิ่มเติมเป็นโบโรหรือนครก็ได้ แต่สถานะดังกล่าวไม่มีผลต่ออำนาจหรือหน้าที่
เขตปกครองระดับเดียวทั้ง 46 แห่ง ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1995 และ ค.ศ. 1998 ก่อตั้งเพิ่มอีก 9 แห่ง ในปี ค.ศ. 2009 เปลี่ยนแปลงเพิ่มเติมในปี ค.ศ. 2019 และมีแผนก่อตั้งเพิ่มเติมในปี ค.ศ. 2020 เขตปกครองระดับเดียวก่อตั้งขึ้นโดยให้อำเภอนอกมหานครเดิมมีอำนาจหน้าที่ของระดับเทศมณฑลร่วมด้วย ในบางกรณี การก่อตั้งอาจมีการเปลี่ยนแปลงเส้นเขตแดนของอำเภอ หรือรวมหลายอำเภอเข้าด้วยกัน นอกจากนี้ เทศมณฑลบาร์กเชอร์ก็มีการจัดโครงสร้างการปกครองที่ไม่ปกติ กล่าวคือ ทุกอำเภอของบาร์กเชอร์เปลี่ยนเป็นเขตปกครองระดับเดียวทั้งหมด โดยที่เทศมณฑลนอกมหานครยังไม่ถูกยุบเลิกอย่างเป็นทางการ[5]
สำหรับทางพิธีการ เขตปกครองระดับเดียวถูกจัดให้เป็นส่วนหนึ่งของเทศมณฑลที่เคยสังกัดอยู่ อย่างไรก็ตาม ในด้านการบริหาร เขตปกครองระดับเดียวนั้นเป็นหน่วยงานที่เป็นอิสระอย่างสมบูรณ์ ไม่ขึ้นอยู่กับสภาของเทศมณฑลที่เคยสังกัด ตัวอย่างเช่น เขตปกครองระดับเดียวพลิมัท เดิมทีเป็นส่วนหนึ่งของเทศมณฑลเดวอน แต่ปัจจุบันการบริหารเป็นอิสระ ไม่ได้ขึ้นกับสภาเทศมณฑล และกรณีของเทศมณฑลบาร์กเชอร์ ในทางบริหาร บาร์กเชอร์ไม่มีสภาเทศมณฑล และเขตปกครองระดับเดียวทั้งหกแห่งไม่เกี่ยวข้องซึ่งกันและกัน แต่อาณาเขตของเทศมณฑลยังครอบคลุมเขตปกครองทั้งหกอยู่ จึงกำหนดให้ประกอบเป็นเทศมณฑลพิธีการ
หมู่เกาะซิลลี แก้
หมู่เกาะซิลลีปกครองโดยองค์กรท้องถิ่นที่มีลักษณะเฉพาะตัว (sui generis) เรียกว่า สภาหมู่เกาะซิลลี มีลักษณะคล้ายกับเขตปกครองระดับเดียวที่พบในบริเวณอื่น องค์กรนี้ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1890 โดยมีฐานะเป็นสภาอำเภอหมู่เกาะซิลลี ต่อมาได้เปลี่ยนเป็นชื่อปัจจุบัน แต่รูปแบบปกครองไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปตามการปฏิรูปการปกครองส่วนท้องถิ่น ซึ่งเกิดขึ้นเมื่อปี ค.ศ. 1974[10] แม้ว่าจะเป็นหน่วยงานปกครองที่แยกออกมา ตัวอย่างเช่นด้านการศึกษา[11] แต่ไอลส์ออฟซิลลิก็เป็นส่วนหนึ่งของเทศมณฑลพิธีการคอร์นวอลล์ และหน่วยงานบางส่วนก็ยังอยู่ในความผิดชอบของสภาคอร์นวอลล์ เช่น สาธารณสุข[12] และการพัฒนาเศรษฐกิจ[13]
ตำบล แก้
ตำบลเป็นระดับที่ต่ำที่สุดในระดับการปกครองท้องถิ่นของอังกฤษ ยกเว้นในลอนดอนที่ไม่มีตำบล การมีตำบลมิได้มีทั่วไปในอังกฤษแต่ก็เริ่มจะมีจำนวนเพิ่มขึ้น
ดูเพิ่ม แก้
อ้างอิง แก้
- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 Jones, B., Kavanagh, D., Moran, M. & Norton, P., Politics UK, (2004), Pearson Longman.
- ↑ 2.0 2.1 Atkinson, H. & Wilks-Heeg, S. (2000). Local Government from Thatcher to Blair. Polity.
- ↑ Collins, S., Colville, I & Pengelly, S., A Guide to the Greater London Authority, (2000), Sweet and Maxwell
- ↑ 4.0 4.1 4.2 "Lieutenancies Act 1997". Office of Public Sector Information. 1997. สืบค้นเมื่อ 8 August 2010.
- ↑ 5.0 5.1 "The Berkshire (Structural Change) Order 1996". National Archives(legislation.gov.uk). 1996. สืบค้นเมื่อ 13 September 2012.[ลิงก์เสีย] อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>ไม่สมเหตุสมผล มีนิยามชื่อ "Berks 1996" หลายครั้งด้วยเนื้อหาต่างกัน - ↑ Association of Greater Manchester Authorities (March 2010). "Greater Manchester Combined Authority Final Scheme" (PDF). agma.gov.uk. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2015-10-03. สืบค้นเมื่อ 9 August 2010.
- ↑ 7.0 7.1 7.2 Travers, T., The Politics of London, (2004), Palgrave
- ↑ Hebbert, Michael (1998). London: More by fortune than design. John Wiley & Sons.
- ↑ "Local Government Act 1992". Office of Public Sector Information. 1992. สืบค้นเมื่อ 8 August 2010.
- ↑ "Local Government Act 1972". Office of Public Sector Information. 1972. สืบค้นเมื่อ 9 August 2010.
- ↑ "Education and Learning". Council of the Isles of Scilly. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 June 2009. สืบค้นเมื่อ 9 August 2010.
- ↑ "About Us". Cornwall and Isles of Scilly Primary Care Trust. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-07-24. สืบค้นเมื่อ 9 August 2010.
- ↑ "The Cornwall and Isles of Scilly Enterprise Partnership". Cornwall Council. 30 July 2010. สืบค้นเมื่อ 9 August 2010.
 | บทความเกี่ยวกับการเมือง การปกครองนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |