ห้ามโลภ
ห้ามโลภ[1][2] หรือ อย่าปลงใจผิดประเวณี อย่ามักได้ทรัพย์สินของผู้อื่น[3] (อังกฤษ: Thou shalt not covet) เป็นหนึ่งในข้อบทบัญญัติสิบประการ ซึ่งพระยาห์เวห์ได้ประทานให้กับชนชาติอิสราเอลผ่านทางโมเสส ซึ่งเป็นบัญญัติข้อที่ 9,10 ของการจัดรูปแบบพระบัญญัติแบบออกัสตินแห่งฮิปโป แบบคำสอนพระศาสนจักรคาทอลิก และแบบลูเทอแรน และเป็นบัญญัติข้อที่ 10 ของการจัดรูปแบบพระบัญญัติแบบเซปตัวจินต์ แบบไฟโล แบบทาลมุด และแบบคริสตจักรปฏิรูป
บัญญัติข้อนี้มีบันทึกในหนังสืออพยพ 20:17 และหนังสือเฉลยธรรมบัญญัติ 5:21 ในคัมภีร์ฮีบรูหมวดโทราห์ของศาสนายูดาห์ และในคัมภีร์ไบเบิลภาคพันธสัญญาเดิมของศาสนาคริสต์
ห้ามโลภบ้านเรือนของเพื่อนบ้าน ห้ามโลภภรรยาของเพื่อนบ้าน หรือทาสทาสีของเขา หรือโค ลาของเขา หรือสิ่งใด ๆ ซึ่งเป็นของของเพื่อนบ้าน
— หนังสืออพยพ 20:17
เนื้อหา แก้
ห้ามโลภ บัญญัติข้อนี้เป็นข้อที่สิบ
- นอกเหนือจากบาปทางถ้อยคำหรือการกระทำ กล่าวโทษแรงจูงใจและความปรารถนาชั่ว ความโลภเกี่ยวข้องกับความปรารถนาหรือความอยากได้ในทุกสิ่งที่ผิดหรือเป็นของของผู้อื่น เปาโลกล่าวว่าบัญญัติข้อนี้แสดงให้เห็นความล้ำลึกของบาปของมนุษย์[4]
- บทบัญญัติข้อนี้ก็เหมือนกับข้ออื่น ๆ ที่เปิดโปงความเสื่อมทรามของชายและหญิง และร้องเรียกให้พวกเขาแสวงหาพระคุณและพลังทางศีลธรรมจากพระเจ้า[5][6][7] คนหนึ่งจะมีชีวิตที่พระเจ้าพอพระทัยได้โดยอาศัยฤทธิ์อำนาจแห่งการบังเกิดใหม่ของพระวิญญาณบริสุทธิ์เท่านั้น[8]
อ้างอิง แก้
- ↑ หนังสืออพยพ 20:17, พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับมาตรฐาน 2011
- ↑ หนังสือเฉลยธรรมบัญญัติ 5:21, พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับมาตรฐาน 2011
- ↑ อพยพ 20 เก็บถาวร 2016-03-07 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, พระคัมภีร์ภาคพันธสัญญาเดิม, คณะกรรมการคาทอลิกเพื่อคริสตศาสนธรรม แผนกพระคัมภีร์
- ↑ จดหมายของนักบุญเปาโลถึงชาวโรม 7:7-13, พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับมาตรฐาน 2011
- ↑ พระวรสารนักบุญลูกา 12:15-21, พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับมาตรฐาน 2011
- ↑ จดหมายของนักบุญเปาโลถึงชาวโรม 7:24-25, พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับมาตรฐาน 2011
- ↑ จดหมายของนักบุญเปาโลถึงชาวเอเฟซัส 5:3, พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับมาตรฐาน 2011
- ↑ จดหมายของนักบุญเปาโลถึงชาวโรม 8:2, พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับมาตรฐาน 2011
 | บทความศาสนานี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |