หยาง ต้ง (จีน: 楊侗; 604–619) เป็นที่รู้จักในประวัติศาสตร์ดั้งเดิมในพระนาม กษัตริย์แห่งเยฺว่ (越王) หรือ พระนามจีน หฺวางไท่จู่ (皇泰主), พระนามหลังสวรรคต (ถวายโดยหวัง ซื่อชง) จักรพรรดิกง (恭皇帝) พระนามเดิม เหรินจิ่น (仁謹) เป็นจักรพรรดิของจีนสมัยราชวงศ์สุย ระหว่างเกิดความวุ่นวายที่แผ่ไปทั่วอาณาจักรสุยในช่วงปลายประวัติศาสตร์ราชวงศ์ จักรพรรดิสุยหยางพระอัยกาของพระองค์ ปล่อยให้พระองค์ดูแลเมืองหลวงทางตะวันออก ลั่วหยาง และหลังจากที่จักรพรรดิสุยหยางถูกปลงพระชนม์โดยนายพลอวี้เหวินฮั่วจี๋ในปีค.ศ. 618 ขุนนางราชวงศ์สุยในลั่วหยางประกาศให้หยาง ตง เป็นจักรพรรดิ อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้าหนึ่งในขุนนางเหล่านั้น หวัง ซื่อชง ก็ได้ยึดอำนาจ และในปีค.ศ. 619 หยาง ตง ได้สละราชบัลลังก์แก่เขา สิ้นสุดราชวงศ์สุย ในไม่ช้าพระองค์ก็ถูกปลงพระชนม์ตามคำสั่งของหวัง ซื่อชง

จักรพรรดิสุยกง
隋恭帝
จักรพรรดิราชวงศ์สุย (ตะวันออก)
ครองราชย์22 มิถุนายน ค.ศ. 618[1][2] – 23 May 619[3][4]
ประสูติค.ศ. 604[5]
สวรรคตกรกฎาคม ค.ศ. 619[6][7]
พระนามเต็ม
สกุล: หยาง (楊, Yáng)
พระนาม: ต้ง (侗, Dòng)
พระนามหลังสวรรคต
กง (恭)
ราชวงศ์ราชวงศ์สุย
พระราชบิดาหยาง เจ้า
พระราชมารดาพระชายาหลิว

อ้างอิง แก้

  1. "中央研究院".
  2. Zizhi Tongjian, vol. 185.
  3. "中央研究院".
  4. Zizhi Tongjian, vol. 187.
  5. Book of Sui, vol. 5.
  6. Academia Sinica Chinese-Western Calendar Converter เก็บถาวร 2010-05-22 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน.
  7. Zizhi Tongjian, vol. 187.